TSS QUEEN ANNA MARIA
12-10-2015, 09:53
Την δεκαετία του 50 με την συνεχή ροή μεταναστών από την μεταπολεμική Ευρώπη στις χώρες της επαγγελίας της Βορείου Αμερικής Η.Π.Α και Καναδά, η αγγλική Cunard είχε ήδη το μερίδιο του λέοντος με όπλο τις «Βασίλισσες» στην υπερατλαντική γραμμή του Βορείου Ατλαντικού. Στις αρχές της δεκαετίας αποφασίστηκε από την διοίκηση της εταιρίας η ενίσχυση της γραμμής του Μόντρεαλ από το Λίβερπουλ με νέα καράβια γιατί παραδοσιακά η Cunard εξυπηρετούσε την γραμμή (άλλωστε ο ιδρυτής της Samuel Cunard ήταν καναδικής καταγωγής) και έδωσε εντολή το 1952 στα φημισμένα ναυπηγεία John Brown & Co. Ltd στο Clydebank της Σκωτίας για την ναυπήγηση δύο αρχικά αδελφών πλοίων 22.000 περίπου τόνων. Το πρώτο καθελκύστηκε στις 17 Φεβρουαρίου του 1954 με το όνομα Saxonia (ΙΙ) για να ακολουθήσει το Ivernia (ΙΙ) στις 14 Δεκεμβρίου. Εν τω μεταξύ η υπερβολικά αισιόδοξη Cunard η οποία προέβλεπε έκρηξη του μεταναστευτικού ρεύματος προς τον αραιοκατοικημένο Καναδά έδωσε εντολή στα ίδια ναυπηγεία για την ναυπήγηση δύο επιπλέον αδελφών, των Carinthia και Sylvania που καθελκύστηκαν αντίστοιχα στις 14 Δεκεμβρίου του 1955 και 22 Νοεμβρίου 1956. Τα τέσσερα αδελφά καράβια της κλάσης Saxonia είχαν ελαφρά διαφορετική χωρητικότητα από 21.637 μέχρι 21.989 τόνους grt, μήκος 185 μέτρα και πλάτος 24,5 μέτρα, χωρητικότητα περ. 150 επιβατών Αʼ θέσης και 800 Τουριστικής (πάλι με μικροδιαφορές), πλήρωμα 460 ατόμων, δύο σετ ατμοστροβίλων Pametrada (κατασκευής του ναυπηγείου) 24.500 ίππων που κινούσαν δύο έλικες με υπηρ. ταχύτητα 20 κόμβων. Τα κύρια χαρακτηριστικά της κλάσης Saxonia ήταν η χαμηλή υπερκατασκευή, πέντε αμπάρια με μπίγες (τρία στην πλώρη και δύο στην πρύμη), ένα κατάρτι πάνω από την γέφυρα και η χαρακτηριστική ογκώδης τσιμινιέρα-σήμα κατατεθέν της κλάσης, που κατέληγε σε ένα ημισφαιρικό καπέλο για περιορισμό της κάπνας. Εσωτερικά είχαν αρκετές διαφορές ως προς την διαρρύθμιση των χώρων και τον διάκοσμο με αρκετές αναθεωρήσεις κατά την διάρκεια του διετούς προγράμματος ναυπήγησης, είχαν κλιματισμό μόνο στους κοινόχρηστους χώρους και σαλόνια, με άνετες καμπίνες Α΄ θέσης που είχαν ατομικό WC/ντους ενώ οι καμπίνες Τουριστικής, με εξαίρεση κάποιες λίγες που μπορούσαν να πουληθούν ως ενδιάμεσης θέσης λόγω του ότι είχαν WC/ντους , είχαν μόνο νιπτήρα και ήταν οι περισσότερες τετράκλινες. Υπήρχαν βεβαίως όλα τα απαραίτητα σαλόνια, εστιατόρια, μπαρ/καπνιστήρια της κάθε θέσης, και επιπλέον κινηματογράφος, καταστήματα δώρων, κουρείο, κομμωτήριο, νοσοκομείο, χώρος φύλαξης των παιδιών, κλπ. Με την παράδοσή τους στην Cunard ξεκίνησαν με την παραδοσιακή μαύρη φορεσιά του Β. Ατλαντικού την σύνδεση του Λίβερπουλ με το Μόντρεαλ μέσω Greenock Ιρλανδίας και πόλης του Κεμπέκ. Τους χειμερινούς μήνες λόγω του παγώματος του ποταμού St Lawrence που οδηγούσε στο Μόντρεαλ τερμάτιζαν πολλά ταξίδια τους στο Χάλιφαξ της Νέας Σκωτίας και σταδιακά άρχισαν τους χειμερινούς μήνες να εξυπηρετούν και την γραμμή της Νέας Υόρκης από το Λίβερπουλ. Από το 1957, τα δύο πρώτα ξεκινούσαν την γραμμή από το Σαουθάμπτον για να προσεγγίζουν και το λιμάνι της Χάβρης και αργότερα και του Ρόττερνταμ. Επίσης, παρόλο που δεν είχαν σχεδιαστεί για να κάνουν κρουαζιέρες, η εταιρία τους οργάνωνε κάποιες κρουαζιέρες ιδίως τα Χριστούγεννα από την Νέα Υόρκη στην Καραϊβική οι οποίες επεκτάθηκαν και στις αρχές της άνοιξης. Το 1961 μέσα σε πυκνή ομίχλη κοντά στις ακτές του Κεμπέκ το Carinthia συγκρούστηκε με το καναδικό καράβι Tadoussac με ζημιές στις μπάντες και των δύο καραβιών τα οποία την τελευταία στιγμή απέφυγαν την μετωπική σύγκρουση. Το 1962, η Cunard άρχισε να προσανατολίζεται και προς την κρουαζιέρα αντιλαμβανόμενη ότι η μεταναστευτική γραμμή στέρευε προοδευτικά και οδήγησε το πρώτο δίδυμο των Saxonia και Ivernia στα ναυπηγεία που ναυπηγήθηκαν για να μετασκευαστούν για να κάνουν πλέον περισσότερες κρουαζιέρες, ενώ το δεύτερο δίδυμο συνέχισε τα ταξίδια γραμμής με κάποιες ελάχιστες κρουαζιέρες. Τα δύο καράβια με την ριζική μετασκευή άλλαξαν όνομα, το μεν Saxonia σε Carmania ενώ το Ivernia σε Franconia. Με την νέα ανοικτή πράσινη φορεσιά τους η οποία ήταν ήδη το χαρακτηριστικό του μοναδικού κρουαζιερόπλοιου της Cunard, του Caronia, ξεκίνησαν από τον Απρίλιο του 1963 τις κρουαζιέρες στην Καραϊβική από την Νέα Υόρκη το καλοκαίρι και Fort Lauderdale (Φλόριντα) τον χειμώνα με ενδιάμεσα ταξίδια γραμμής προς Μόντρεαλ. Το δίδυμο Carinthia-Sylvania συνέχισε τα δρομολόγια γραμμής και πειραματικά από το 1965 έκαναν και μερικές πολυήμερες κρουαζιέρες στην δυτική και ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένου και του Πειραιά, στα νησιά του Ατλαντικού και Κανάρια παρόλο που δεν είχαν μετασκευαστεί για να ανταποκριθούν επάξια στο ρόλο αυτόν. Το Sylvania αναβαθμίστηκε μερικώς στην Τουριστική θέση με 80 καμπίνες να αποκτούν WC/ντους και απέκτησε για τον λόγο αυτόν την συνήθη λευκή φορεσιά των κρουαζιερόπλοιων ενώ το Carinthia παρέμεινε με την μαύρη. Το 1967 ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι αν τα δύο αυτά καράβια δεν μετασκευαζόντουσαν σε κρουαζιερόπλοια δεν θα είχαν μέλλον και με τις ολοένα αυξανόμενος οικονομικές ζημίες της Cunard από την φθίνουσα γραμμή του Β. Ατλαντικού αποφασίστηκε τα δύο καράβια να βγουν προς πώληση στο Σαουθάμπτον τον Μάιο του 1967. Τον Ιανουάριο του 1968 εμφανίστηκε η ιταλική μεταναστευτική εταιρία Sitmar με έδρα το Μονακό του ρώσου εμιγκρέ Aleksandr Vlasov που μετά τον θάνατό του το 1961 ανέλαβε τα ηνία ο γιός του Boris. Ο Boris Vlasov έβλεπε ότι ο ανταγωνισμός της μεταναστευτικής γραμμής της Αυστραλίας που συμμετείχε γινόταν όλο και πιο δύσκολος, ιδίως μετά την κρατική σύμβαση της Αυστραλίας με την εταιρία Χανδρή, το μέλλον ήταν οι κρουαζιέρες και αγόρασε τα δύο παροπλισμένα καράβια για να τα μετασκευάσει σε κρουαζιερόπλοια ιδρύοντας γιʼ αυτόν το σκοπό την Sitmar Cruises Inc. με έδρα την Λιβερία. Τα καράβια ρυμουλκήθηκαν στα ναυπηγεία Arsenale Triestino –San Marco στην Τριέστη όπου ξηλώθηκε όλη η υπερκατασκευή τους και κτίστηκε νέα σε μεγαλύτερο μήκος του καραβιού με την κατάργηση των αμπαριών (εκτός ενός), με ανοικτές περατζάδες για τα τροπικά κλήματα, άπλετα καταστρώματα με τρεις πισίνες, νέα τσιμινιέρα με φτερό εκτροπής της κάπνας και μοντέρνα γέφυρα με μικρό κατάρτι. Εσωτερικά διαρρυθμίστηκαν νέοι κοινόχρηστοι χώροι μίας θέσης, εστιατόρια, σαλόνια μπαρ, σινεμά, καζίνο, καταστήματα, κλπ με πολυτελείς επενδύσεις, έπιπλα και διακοσμητικά στοιχεία. Δημιουργήθηκαν σουίτες, και όλες οι καμπίνες ήταν πλέον ευρύχωρες δίκλινες-τρίκλινες με όλες τις ανέσεις για 884 επιβάτες. Το μεν Carinthia μετονομάστηκε σε Fairsea (αρχικά Fairland αλλά λόγω αλλαγής του ρόλου από μεταναστευτικό σε κρουαζιερόπλοιο αποφασίστηκε το συνθετικό sea) και το πρώην Sylvania σε Fairwind. Στις 14 Δεκεμβρίου του 1971, τρία χρόνια μετά την αγορά του πρώτο το Fairsea απέπλευσε από το Λος Άντζελες για την παρθενική 7ήμερη κρουαζιέρα του στο Μεξικό για να ακολουθήσει με καθυστέρηση στις 14 Αυγούστου του 1972 το Fairwind. Από κει και πέρα τα καράβια αυτά έκαναν 7ήμερες κρουαζιέρες στην Μεξικάνικη Ριβιέρα με αφετηρία το Λος Άντζελες τον χειμώνα και 7ήμερες στην Αλάσκα με λιμάνι αφετηρίας το Σαν Φρανσίσκο το καλοκαίρι. Περιστασιακά έκαναν και μεγαλύτερης διάρκειας κρουαζιέρες προς Καραϊβική μέσω Παναμά και ενώ στην αρχή τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά λόγω του άγνωστου ονόματος της νεοσύστατης Sitmar στην αμερικάνικη αγορά και της έλλειψης συνεργασίας της εταιρίας με τους τουριστικούς πράκτορες, γρήγορα όμως η κατάσταση βελτιώθηκε και με πρόσθετα ατού την ιταλική κουζίνα και την γιορτινή ατμόσφαιρα των δύο πλοίων οι κρατήσεις εκτοξεύθηκαν. Ενώ το δεύτερο δίδυμο των καραβιών γνώριζε πρωτοφανή επιτυχία τα παροπλισμένα Carmania και Franconia πουλήθηκαν σε μία ενδιάμεση εταιρία Nikreis Maritime του Παναμά για να καταλήξουν σε σοβιετικά χέρια με το πρώτο να μετονομάζεται σε Leonid Sobinov και το δεύτερο σε Fedor Shalyapin. Η μεγάλη επιτυχία των Fairsea/Fairwind σε μία ανεξερεύνητη μέχρι τότε αγορά της Αλάσκας και του Μεξικού είχε σαν επακόλουθο την έκρηξη της κρουαζιέρας στους δύο αυτούς προορισμούς και η Sitmar έκανε την πρώτη παραγγελία το 1980 για νεότευκτο καράβι, το Fairsky με σχέδια για παραγγελία και δεύτερου. Το 1987 όμως ο θάνατος του Boris Vlasov είχε σαν αποτέλεσμα την συρρίκνωση της εταιρίας η οποία με νέα πλέον σινιάλα την καρικατούρα ενός κύκνου σε μπλε τσιμινιέρα αντί του γνώριμου V (από το επώνυμο Vlasov) σε ώχρα τσιμινιέρα προσπαθούσε ματαίως να παραμείνει ανταγωνιστική μέχρι τον Ιούλιο του 1988 που η αγγλική P&O ανακοίνωσε την αγορά της Sitmar Cruises. Τον Σεπτέμβριο του 1988 το Fairwind μετονομάστηκε σε Dawn Princess με τα σινιάλα της θυγατρικής Princess Cruises, ενώ το Fairsea σε Fair Princess. Από το 1989 εκτός από τις κλασσικές τους κρουαζιέρες στην Αλάσκα, Μεξικό και Καραϊβική τα δύο καράβια έκαναν και μεγαλύτερης διάρκειας κρουαζιέρες με διαφορετικούς προορισμούς στην δυτική κυρίως Μεσόγειο και Πορτογαλία, τα Νορβηγικά φιόρδ και την Σκανδιναβία όπως και την Βαλτική. Οι συχνές μηχανικές όμως βλάβες και η άνω των 30 ετών ηλικία των ελασμάτων και των μηχανών σε συνδυασμό με τον νεότευκτο στόλο μεγαθηρίων που είχε αποκτήσει η Princess Cruises είχαν σαν αποτέλεσμα το 1992 την ανακοίνωση της απόσυρσης των δύο καραβιών. Το Dawn Princess πήρε μία μικρή αναβολή μέχρι τον Ιούνιο του 1993 για να πουληθεί τον Αύγουστο, ενώ το Fair Princess τελικά παρέμεινε στον στόλο της Princess Cruises. Το πρώην Dawn Princess πουλήθηκε στην μητρική της Sitmar, τον όμιλο Vlasov (Happy Days Shipping), για να μετονομαστεί σε Albatros με σημαία Μπαχάμες (Nassau) και να ναυλωθεί από την γερμανική Phoenix Reisen για κρουαζιέρες γερμανόφωνων ανά τον κόσμο σε διάφορους προορισμούς στην βόρεια και νότια Ευρώπη, την Ασία, την Καραϊβική, τον νότιο Ειρηνικό και την Αυστραλία. Επίσης, έκανε και 5άμηνης διάρκειας κρουαζιέρες ανά τον κόσμο. Στις 22 Μαίου του 1995 μία πυρκαγιά στο μηχανοστάσιο, παρόλο που σβήστηκε έγκαιρα από το πλήρωμα ανάγκασε σε εκκένωση των επιβατών στην Τζέντα της Σ. Αραβίας και συνέχεια ρυμούλκησή του αρχικά στο Λιβόρνο και μετά Μασσαλία για επισκευές που κράτησαν δύο μήνες. Τον Μάιο του 1997 σε κρουαζιέρα γύρω από την Βρετανία εν μέσω θαλασσοταραχής από λάθος εκτίμηση του πιλότου στα νησιά Scilly, το καράβι κτύπησε σε ξέρα που είχε σαν αποτέλεσμα πάλι έναν δίμηνο δεξαμενισμό στο Σαουθάμπτον για επισκευές. Με τις συνεχείς βλάβες και ατυχήματα η εταιρία του αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της πώλησής του και με την λήξη της ναύλωσης της Phoenix Reisen τον Νοέμβριο του 2003 πουλήθηκε σε ινδούς διαλυτές στην Alang όπου κατέληξε τον Ιανουάριο του 2004 με το όνομα Genoa. Το Fair Princess παρέμεινε στον στόλο της Princess Cruises μέχρι το 1995 που ανακοινώθηκε η πώλησή του στην Regency Cruises με παράδοσή του τον Οκτώβριο μετά την λήξη του προγράμματός του. Η Regency σχεδίαζε να το εκμεταλλευτεί για κρουαζιέρες στην Χαβάη, το Μεξικό, τις Δυτικές Ινδίες και την επόμενη χρονιά την Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα με το όνομα Regent Isle. Η οικονομική κατάρρευση όμως της Regency Cruises και του μετόχου της Α. Λελάκη τον Οκτώβριο του 1995 είχαν σαν αποτέλεσμα την ακύρωση της πώλησης και τον παροπλισμό του στο Μαζατλάν του Μεξικού. Έναν χρόνο μετά η μητρική P&O αποφάσισε να το στείλει στην Αυστραλία το 1997 για λογαριασμό της P&O Australia για κρουαζιέρες 7-15 ημερών με έδρα το Σίδνεϋ γύρω από την Αυστραλία, την Ν. Ζηλανδία και στα νησιά του Νοτίου Ειρηνικού με τα σινιάλα της διατηρώντας όμως το όνομα της Princess Cruises, Fair Princess, διαφημίζοντάς το έντονα στην αγορά της Αυστραλίας. Μετά από μία γενική ανακαίνιση το καράβι ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου αντικαθιστώντας το Fairstar που πουλήθηκε για διάλυση. Μία σειρά από μηχανικές βλάβες όμως ανάγκασαν την P&O να το αντικαταστήσει το 2000 από το Pacific Sky πρώην ομόσταυλο Fairsky επί Sitmar. Τα σχέδια της P&O ήταν να μεταφερθεί στην Νέα Ζηλανδία το 2001 για κρουαζιέρες με έδρα το Ωκλαντ σε πιο παρθένα και μακρινά νησιά αλλά ξαφνικά η P&O ανακοίνωσε την πώλησή του σε ένα επιχειρηματικό σχήμα του Χονγκ Κονγκ με το όνομα Emerald Cruises σαν κρουαζιερόπλοιο/καζίνο με το όνομα Emerald Fortune με σημαία Λιβερίας. Τον Νοέμβριο του 2000 απέπλευσε από την Αυστραλία για την νέα πατρίδα του και δύο μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 2001 άλλαξε όνομα σε China Sea Discovery και ιδιοκτήτρια εταιρία την China Sea Cruises. Το καράβι έκανε επί το πλείστον ολονύκτιες κρουαζιέρες στο Χονγκ Κονγκ σαν πλωτό καζίνο οι οποίες δεν είχαν επιτυχία και άλλαξε ρόλο σε 3ήμερες κρουαζιέρες από το νησί Hainan προς το Βιετνάμ αλλά πάλι δεν γνώρισε επιτυχία και παροπλίστηκε τον Ιούνιο στο Kaohsiung της Ταϊβάν. Τον ίδιο μήνα ξεκίνησε κρουαζιέρες γύρω από την Ταϊβαν με διακοπές μέχρι το 2003 που με μεγάλες φθορές παροπλίστηκε στο Χονγκ Κονγκ. Το 2005 πουλήθηκε για σκραπ στο Alang της Ινδίας όπου έφτασε τον Νοέμβριο με το όνομα Sea Discovery.
Το Carinthia με την μαύρη φορεσιά της Cunard
169911
Το Fairsea στην Αλάσκα
169912
Το Fairwind με τα τελευταία σινιάλα της Sitmar μετά τον θάνατο του B. Vlasov
169913
Το Dawn Princess με τα σινιάλα της Princess Cruises
169914
Το Albatros με τα σινιάλα της Phoenix Reisen
169915
Πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia.com
Το Carinthia με την μαύρη φορεσιά της Cunard
169911
Το Fairsea στην Αλάσκα
169912
Το Fairwind με τα τελευταία σινιάλα της Sitmar μετά τον θάνατο του B. Vlasov
169913
Το Dawn Princess με τα σινιάλα της Princess Cruises
169914
Το Albatros με τα σινιάλα της Phoenix Reisen
169915
Πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia.com