TSS QUEEN ANNA MARIA
09-03-2017, 13:28
Την δεκαετία του 50 όπως είναι γνωστό όλες οι μεγάλες ναυτιλιακές εταιρίες της Ευρώπης επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να αναπληρώσουν με νέα καράβια τον αποδεκατισμένο από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο στόλο τους και να αντικαταστήσουν τα γηραιά καράβια τους που χρονολογούσαν από τις αρχές του 20ου αιώνα. Το μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης ευρωπαίων που είχαν σαν όραμα μία νέα ζωή στις υπερπόντιες χώρες της Αμερικής και της Ωκεανίας είχε σαν αποτέλεσμα την δραματική αύξηση της θαλάσσιας επιβατικής κίνησης προς αυτούς τους μακρινούς προορισμούς. Μία από αυτές με πλούσια προϊστορία ήταν και η αγγλική Shaw, Savill & Albion Line του Σαουθάμπτον η οποία ιδρύθηκε το 1882 και μεταξύ άλλων γνωστών καραβιών είχε και το Dominion Monarch του 1939 και καθώς πλησίαζε η δεκαετία του 60 αναζητούσε τον αντικαταστάτη του. Ήδη από το 1952 με μία ευφυή σύλληψη του διευθύνοντα σύμβουλού της Basil Sanderson κατόρθωσε να ολοκληρώσει το 1953 μία ριζοσπαστική μορφή επιβατηγού καραβιού μία ενιαίας τουριστικής θέσης με τις μηχανές και την τσιμινιέρα κυριολεκτικά στην πρύμη, έναν υπερυψωμένο πύργο στην μέση του καραβιού με την γέφυρα και το κατάρτι στην κορυφή και την υπερκατασκευή να επεκτείνεται πολύ κοντά στην πλώρη χωρίς αμπάρια, προσφέροντας έτσι σχεδόν όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους στους επιβάτες. Μέχρι τότε, όλα τα καράβια του ανταγωνισμού είχαν συνήθως δύο ή τρεις θέσεις περιορίζοντας τους επιβάτες, με κλειστές τις προσβάσεις προς στις άλλες θέσεις, στα καταστρώματα και χώρους που αναλογούσαν στην συγκεκριμένη θέση και η Τουριστική ήταν συνήθως περιορισμένη στην πρύμη. Το νέο αυτό επαναστατικό καράβι, το Southern Cross, προσέφερε στους μετανάστες με προορισμό την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία όπως και τους συνήθως βρετανούς επισκέπτες της Αυστραλίας όλο το μήκος και πλάτος του καραβιού, χωρίς περιορισμούς θέσης. Γρήγορα το καράβι αυτό έγινε από τα πλέον δημοφιλή της γραμμής και η Shaw, Savill & Albion Line θέλησε να επαναλάβει το πείραμα ναυπηγώντας ένα εξελιγμένο αντίγραφο. Το 1960 δόθηκε η εντολή στα ναυπηγεία Vickers-Armstrong στο Νιούκασλ της Αγγλίας για την ναυπήγηση ενός ελαφρά μεγαλύτερου καραβιού που θα διατηρούσε όλα τα χαρακτηριστικά του δημοφιλούς Southern Cross. Το νέο καράβι καθελκύστηκε στις 26 Ιουνίου του 1961 με ανάδοχο την Βασιλομήτορα Ελισάβετ και πήρε το όνομα Northern Star (Βόρειο Αστέρι-Πολικός Αστέρας). Το καράβι είχε χωρητικότητα 24.731 τόνους grt (Southern Cross 20.204), μήκος 198 (Southern Cross 184) μέτρα και πλάτος 25,3 (Southern Cross 24), συνολική χωρητικότητα 1.412 επιβατών (Southern Cross 1.160) και πλήρωμα 400 ατόμων, δύο ζεύγη ατμοστροβίλων Parsons συν. ισχύος 22.000 ίππων που κινούσαν δύο έλικες με υπηρεσιακή ταχύτητα 19,5 κόμβων (Southern Cross 17) και max. 21,5-22 κόμβους. Το νέο καράβι παρόλο που ήταν μία εξελιγμένη μορφή του παλαιότερου με περισσότερες καμπύλες στην πλώρη και την υπερκατασκευή και μεγαλύτερη χωρητικότητα σε επιβάτες, υστερούσε σε πολυτέλεια με τις περισσότερες επενδύσεις να είναι μελαμίνες και φορμάϊκες, τα περισσότερα δάπεδα επενδυμένα με πλαστικά πλακάκια και οι διάδρομοι που οδηγούσαν στις καμπίνες όπως και οι καμπίνες στα χαμηλότερα καταστρώματα ήταν χωρίς επένδυση ψευδοροφής με εμφανείς όλες τις σωληνώσεις που έτρεχαν σε όλο το μήκος του καραβιού. Επίσης οι περισσότερες καμπίνες του όπως και στο κονταδελφό, δεν είχαν ατομικό μπάνιο, παρά μόνο νιπτήρα με κρύο/ζεστό νερό. Θα περίμενε κανείς ότι υιοθετώντας μία εξελιγμένη μορφή σχεδόν 10 χρόνια αργότερα μετά την ναυπήγηση του Southern Cross θα υπήρχε αυτόματα και ποιοτική βελτίωση η οποία δυστυχώς δεν υπήρξε. Επιπλέον, με το καράβι αυτό η Shaw, Savill & Albion Line έδειχνε κατά καιρούς να πειραματίζεται όπως η ανεξήγητη αλλαγή από το παραδοσιακό πορτοκαλί χρώμα της τσιμινιέρας σε πράσινο με την τοποθέτηση ενός ανάγλυφου μεγάλου αστεριού σε σχήμα σταυρού. Ένα κρίσιμο για την καριέρα του πρόβλημα που το ταλαιπώρησε σε όλη την σύντομη ζωή του ήταν οι προβληματικοί ατμοστρόβιλοι που παρουσίαζαν επανειλημμένες βλάβες με αποτέλεσμα καθυστερήσεις ημερών στους κατάπλους και απόπλους του καραβιού στα λιμάνια προορισμού. Οι εσωτερικοί του χώροι είχαν την ίδια διαρρύθμιση με το επιτυχημένο Southern Cross με τα δύο εστιατόρια ένα κατάπλωρα και ένα στην πρύμη, ίδια διαρρύθμιση σαλονιών, ένα μεγαλύτερο κινηματογράφο ύψους δύο καταστρωμάτων, την δημοφιλή ταβέρνα που ήταν σημείο συνάντησης με εξαίρεση την εσωτερική πισίνα η οποία αντικαταστάθηκε στο Northern Star από χώρους πλυντηρίων. Τα εξωτερικά αχανή καταστρώματα είχαν την ίδια ακριβώς διαρρύθμιση εκτός της πισίνας που ήταν μπροστά από την τσιμινιέρα σε προστατευόμενο από τον αέρα χώρο μαζί με μία δεύτερη παιδική, ενώ διατηρήθηκε και το ανοικτό πλωριό κατάστρωμα με ανεμοθώρακες μπροστά από την γέφυρα. Στις αρχές Ιουνίου 1962 πριν το καράβι ξεκινήσει τις θαλάσσιες δοκιμές του η εταιρία με μία πρωτοφανή κίνηση κάλεσε να το επισκεφτούν με τις οικογένειές τους όλους που συμμετείχαν στην ναυπήγησή του: εργάτες, εργολάβους, προμηθευτές και εργαζόμενους στην εταιρία. Στις 10 Ιουλίου ξεκίνησε το πρώτο δρομολόγιό του διάρκειας 76 ημερών, αντικαθιστώντας το γηραιό Dominion Monarch που πήγε για διάλυση στην Οσάκα της Ιαπωνίας, ακολουθώντας την ρότα που μέχρι τότε είχε το Southern Cross. Από το Σαουθάμπτον θα προσέγγιζε το Λας Πάλμας της Τενερίφης, το Κεηπτάουν και Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής, το Φρημάντλ, Μελβούρνη και Σύδνεϋ στην Αυστραλία, Ουέλλιγκτον και Ώκλαντ στην Νέα Ζηλανδία, τα νησιά του νοτίου Ειρηνικού Φίτζι και Ταϊτή, το Ακαπούλκο στο Μεξικό, διερχόμενο στην συνέχεια το κανάλι του Παναμά με στάσεις στο Τρίνινταντ της Καραϊβικής, Πορτ Έβεργκλεϊντ της Φλόριντα, Λισαβώνα στην Πορτογαλία για να τερματίσει πάλι στο Σαουθάμπτον. Το μικρότερο κονταδελφό είχε πλέον την αντίθετη ρότα με αρκετές φορές σημείο συνάντησής τους το κανάλι του Παναμά. Στις 16 Ιουλίου, λίγες μόνο ημέρες μετά τον απόπλου του από το Σαουθάμπτον μεσοπέλαγα στον Ατλαντικό παρουσιάστηκε βλάβη στους ατμοστρόβιλους της δεξιάς μηχανής με απότομη αυξομείωση της πίεσης στις τουρμπίνες που αναγκαστικά τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Η λειτουργία τους επανήλθε για να παρουσιαστεί το ίδιο πρόβλημα στην αριστερή μηχανή τέσσερεις ημέρες αργότερα. Μετά από καθυστέρηση δύο ημερών έφτασε στην Αυστραλία για να παραμείνει 6 ημέρες στο Σύδνεϋ για επισκευές. Αφαιρέθηκαν οι τουρμπίνες για επισκευή και επανατοποθετήθηκαν με τους κατασκευαστές να ισχυρίζονται ότι η αιτία δεν ήταν ο σχεδιασμός τους αλλά η ποιότητα του μετάλλου διαβεβαιώνοντας ότι το πρόβλημα λύθηκε. Έναν μήνα μετά, εν πλω από την Ταϊτή προς το Μεξικό, παρουσιάστηκε πάλι το ίδιο πρόβλημα αρχικά στην δεξιά και λίγο αργότερα στην αριστερή μηχανή που έπρεπε διαδοχικά να τεθούν εκτός λειτουργίας. Το καράβι έφτασε πίσω στο Σαουθάμπτον με μειωμένη ταχύτητα καθυστερημένο κατά 9 ημέρες. Από τότε οι βλάβες το συνόδευαν πολύ συχνά και παρά τις επανειλημμένες επισκευές ποτέ δεν βρέθηκε οριστική λύση στο πρόβλημα. Τον Ιούνιο του 1963 κατά την διάρκεια ελιγμών για να δέσει στο λιμάνι του Ουέλλιγκτον λόγω ισχυρών πλάγιων ανέμων κτύπησε με ορμή την αριστερή μπάντα στην προβλήτα και παρέμεινε δύο επιπλέον ημέρες για επισκευές πριν συνεχίσει το ταξίδι του. Το 1965 η εταιρία άλλαξε το χρώμα της τσιμινιέρας του σε πράσινο (διατηρώντας όμως την παραδοσιακή γκρι φορεσιά του στόλου με το φιστικί χρώμα της υπερκατασκευής) και τοποθέτησε πάνω της ένα σινιάλο με ένα υπερμεγέθες αστέρι σε σχήμα σταυρού, ενώ έναν χρόνο μετά η τσιμινιέρα ξαναβάφτηκε στο πορτοκαλί χρώμα διατηρώντας το σινιάλο. Το 1967 με την κίνηση της γραμμής να μειώνεται λόγω του αεροπλάνου περιορίστηκαν τα προγραμματισμένα υπερπόντια ταξίδια του και έκανε μερικές 15ήμερες οικονομικές κρουαζιέρες στην Μεσόγειο από το Σαουθάμπτον. Στις 13 Νοεμβρίου του 1967 ενώ βρισκόταν στο λιμάνι του Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής ξέσπασε πυρκαγιά στον ηλεκτρικό πίνακα του μηχανοστασίου με αποτέλεσμα να εκκενωθεί από επιβάτες για να συνεχίσει το ταξίδι του μετά από 10 ημέρες επισκευών. Έναν μήνα μετά, τον Δεκέμβριο, κατά την διάρκεια θύελλας κάθισε σε ξέρα στην Ταϊτή για να αποκολληθεί λίγο αργότερα χωρίς σημαντικές ζημιές. Το 1970 η Shaw, Savill & Albion Line αγόρασε το Empress of England της Canadian Pacific Line για να το εντάξει και αυτό στην γραμμή με το όνομα Ocean Monarch. Από το 1971 που η γραμμή είχε πλέον εξασθενίσει αισθητά με χαμηλή πληρότητα αποφασίστηκε η απόσυρση του Southern Cross για να κάνει κρουαζιέρες στην Μεσόγειο και στην συνέχεια ακολούθησε η πώλησή του μετά από διετή παροπλισμό, ενώ τα Northern Star και Ocean Monarch παρέμειναν στη γραμμή. Η συνεχιζόμενη όμως πτώση της γραμμής και η πετρελαϊκή κρίση του 1973-74 άρχισαν να προβληματίζουν την εταιρία του αν θα έπρεπε να συνεχίσει με τα δύο καράβια ή να παραμείνει μόνο το ένα, το νέο-αποκτηθέν Ocean Monarch με καλύτερη πληρότητα. Δύο όμως γεγονότα σφράγισαν την τύχη του. Όταν το Ocean Monarch πήγε στα ναυπηγεία Cammell Laird της Αγγλίας για μετασκευή το 1971 σε καθαρόαιμο κρουαζιερόπλοιο, ο προγραμματισμός ξέφυγε από την αρχική σχεδίαση εν μέρει λόγω σφαλμάτων εκτίμησης του κόστους και του χρόνου παράδοσης, επιπρόσθετα λόγω απεργιών των εργατών του ναυπηγείου που είχαν σαν αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η μετασκευή έναν χρόνο μετά τον συμφωνημένο και το κόστος να εκτοξεύεται από 2.000.000 λίρες Αγγλίας στο διπλό. Το επιπλέον αυτό κόστος είχε αρνητικό αντίκτυπο στα οικονομικά της εταιρίας και την αξιοπιστία της αφού ακυρώθηκαν πολλά προγραμματισμένα ταξίδια. Επιπλέον, η σχέση των πληρωμάτων με την διεύθυνση της εταιρίας είχαν φτάσει σε οριακό σημείο μετά από επανειλημμένες απεργίες που οδήγησαν σε συχνές ακυρώσεις αναχωρήσεων και κρούσματα σαμποτάζ στα δύο καράβια. Τον Ιούνιο του 1974 σε κρουαζιέρα από την Βενετία εν πλω προς την Τυνησία έπαθε βλάβη ο ένας λέβητας κοντά στην Σικελία και όταν κατέπλευσε στη Τυνησία οι περισσότεροι επιβάτες του επέστρεψαν αεροπορικώς. Μετά από πρόχειρη επισκευή επέστρεψε στο Σαουθάμπτον για περισσότερες επισκευές. Οι συχνές βλάβες του καραβιού συνεχίστηκαν με ακυρώσεις αναχωρήσεων και ήρθαν να προστεθούν οι μηχανικές βλάβες που άρχιζε να εμφανίζει σε τακτικούς ρυθμούς και το Ocean Monarch. Τον Μάρτιο του 1975 η Shaw, Savill & Albion Line ανακοίνωσε επίσημα την απόσυρσή πρώτα του Ocean Monarch τον Ιούνιο και του Northern Star μετά από την τελευταία κρουαζιέρα του στην Μεσόγειο στο τέλος της καλοκαιρινής σαιζόν. Με την απόφαση της απόσυρσης των δύο καραβιών ουσιαστικά έκλεινε το επιβατηγό τμήμα της Shaw, Savill & Albion Line. Κατά την επιστροφή του στο Σαουθάμπτον στις 2 Νοεμβρίου το καράβι είχε ήδη πουληθεί για διάλυση στην Ταϊβάν. Αφού αφαιρέθηκαν τα έπιπλα, διακοσμητικά και επενδύσεις, ξεκίνησε στις 7 Νοεμβρίου με λίγα από τα μέλη του πληρώματός του το τελευταίο του ταξίδι και στις 11 Δεκεμβρίου έφτασε στα διαλυτήρια Li Chong Steel & Iron Works στο Kaohsiung για διάλυση σε ηλικία μόνο 13 ετών. Ήταν ένα άτυχο καράβι που από την αρχή υλοποιήθηκε με πολλά κατασκευαστικά σφάλματα και βασανίστηκε από πολλά μηχανικά προβλήματα που έκαναν ασύμφορη την περαιτέρω εμπορική εκμετάλλευσή του.
Το Northern Star την ημέρα των εγκαινίων του
181501
Αεροφωτογραφία από τις θαλάσσιες δοκιμές
181502
Με το πράσινο χρώμα της τσιμινιέρας και το αστέρι-σταυρό που απέκτησε το 1965
181503
Αεροφωτογραφία που αναδεικνύει τα τεράστια ανοικτά καταστρώματά του
181504
Πρυμιά φωτογραφία στο λιμάνι της Μελβούρνης
181505
Πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia.com
Το Northern Star την ημέρα των εγκαινίων του
181501
Αεροφωτογραφία από τις θαλάσσιες δοκιμές
181502
Με το πράσινο χρώμα της τσιμινιέρας και το αστέρι-σταυρό που απέκτησε το 1965
181503
Αεροφωτογραφία που αναδεικνύει τα τεράστια ανοικτά καταστρώματά του
181504
Πρυμιά φωτογραφία στο λιμάνι της Μελβούρνης
181505
Πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia.com