TSS QUEEN ANNA MARIA
04-02-2009, 16:44
Η καναδική Canadian Pacific στα πλαίσια της αύξησης της επιβατικής κίνησης προς την Βόρειο Αμερική και του σκληρού ανταγωνισμού της αγγλικής Cunard, ξεκίνησε το 1954 ένα πρόγραμμα ναυπήγησης νέων καραβιών για την γραμμή Λίβερπουλ-Κεμπέκ-Μόντρεαλ. Το πρώτο της καράβι, το Empress of Britain (III) παραδόθηκε τον Απρίλιο του 1956 από τα ναυπηγεία Fairfield στο Govan της Σκωτίας και το δεύτερο, που ήταν αδελφό με το πρώτο με ελάχιστες διαφορές, καθελκύστηκε από την σύζυγο του Άγγλου πρωθυπουργού Ήντεν στις 9 Μαϊου του 1956 με το όνομα Empress of England στα ναυπηγεία Vickers-Armstrong στο Walker-on-Tyne (Newcastle) της Αγγλίας. Το δίδυμο των νέων καναδικών επιβατηγών ήταν πολύ αεροδυναμικό και μοντέρνο για την εποχή τους με σταθερωτήρες Denny Brown, και ήταν τα πρώτα δύο καράβια με πλήρη κλιματισμό σε όλους τους χώρους την δεκαετία του 50. Διέθεταν εσωτερική πισίνα, κινηματογράφο και άνετους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους γιατί σκοπός της PC ήταν να ντουμπλάρουν και σαν κρουαζιερόπλοια τον χειμώνα που πάγωναν τα νερά του ποταμού St Lawrence στο Κεμπέκ. Το εκτόπισμά του Empress of England ήταν 25.585 τόνοι, 196 μέτρα μήκος, χωρητικότητα 1.058 επιβάτες (158 Αʼ Θέσης και 900 Τουριστικής), 6 ατμοστρόβιλοι με διπλούς μειωτήρες Pametrada 36.000 ίππων που κινούσαν δύο προπέλες με ταχύτητα 20 knots (21 max.). Ένα χαρακτηριστικό που μοιραζόντουσαν όλα τα μεταπολεμικά καράβια της Canadian Pacific, όπως και αυτό, ήταν ο πλήρης έλεγχος του πηδαλίου με χαμηλή ταχύτητα των 5 knots. Το κροσάρισμα 1000 περίπου μιλίων του ποταμού St Lawrence του Κεμπέκ έκρυβε πολλούς κινδύνους για την ναυτιλία όπως διαπίστωσε η Canadian Pacific το 1914 με την τραγική απώλεια του Empress of Ireland. Στις 15 Μαρτίου του 1957, μία ώρα πριν ξεκινήσει η απεργία των εργαζόμενων στα ναυπηγεία, το καράβι έλυσε κάβους για τις δοκιμές και στις 26 Μαρτίου αφού ολοκλήρωσε επιτυχώς το ταξίδι του κατέπλευσε στο Λίβερπουλ. Το παρθενικό του ταξίδι προς το Κεμπέκ και το Μόντρεαλ έγινε στις 18 Απριλίου (ένα χρόνο μετά το αδερφάκι του) με 100% πληρότητα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των καραβιών της Canadian Pacific ήταν ότι όλα τα καράβια του Β. Ατλαντικού είχαν το μεγαλύτερο σαλόνι τους με το κοινό όνομα Empress Room, προσβάσιμο στους επιβάτες και των δύο θέσεων και ήταν ένα σημείο συνάντησης όλων των επιβατών στα καράβια της ανεξαρτήτως θέσης. Στο δεύτερο ταξίδι του το καράβι παρουσίασε μηχανική βλάβη εν πλω με αποτέλεσμα την καθυστέρηση της άφιξης στο Λίβερπουλ κατά δύο ημέρες, ενώ στις 29 Αυγούστου συγκρούστηκε στο Κεμπέκ με το καναδικό φορτηγό Sept Iles. Από τις 15 Ιανουαρίου 1958 μέχρι το τέλος Μαρτίου έκανε κρουαζιέρες από την Νέα Υόρκη στην Καραϊβική και τον Απρίλιο επέστρεψε στη γραμμή του. Οι κρουαζιέρες του στην Καραϊβική είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία και σύντομα ακολούθησε και το Empress of Britain. Το καλοκαίρι του 1960 η Εθνική Ένωση Ναυτικών του Καναδά κήρυξε συνεχιζόμενες απεργίες με αποτέλεσμα να χαθούν πολλά δρομολόγια τον Ιούλιο και Αύγουστο, το καράβι να ταξιδεύει με μειωμένη σύνθεση πληρώματος με πολλά προβλήματα στην εξυπηρέτηση των επιβατών, και το πλοίο στην ουσία ξεκίνησε κανονικά το πρόγραμμά του τον Σεπτέμβριο. Στην πρώτη άφιξή του στο Μόντρεαλ ξέσπασε ταυτόχρονα πυρκαγιά σε πέντε καμπίνες επιβατών που αποδόθηκε σε δολιοφθορά του πληρώματος. Τον Απρίλιο του 1961 η Canadian Pacific παραλαμβάνει ένα ακόμα καράβι, το ελαφρώς μεγαλύτερο και αεροδυναμικότερο κονταδελφό Empress of Canada. Τον Δεκέμβριο του 1962 ενώ βρισκόταν στο Λίβερπουλ για την ετήσια συντήρησή του, κατά την διάρκεια θυελλωδών ανέμων έσπασαν οι πρυμιοί κάβοι ξεριζώνοντας και μία μπίντα. Το καράβι ανεξέλεγκτο με έναν μικρό μόνο αριθμό πληρώματος πάνω, κτυπούσε για ώρες διαδοχικά στις προβλήτες στριφογυρίζοντας δεμένο μόνο από τους πλωριούς κάβους και σαν αποτέλεσμα δημιουργήθηκε ένα ρήγμα 6 μέτρων στην μπάντα και ένα δεύτερο χαμηλά στην πλώρη του μέχρι να το δέσουν με ασφάλεια δύο ρυμουλκά. Το 1963 άρχισε η πτώση της επιβατικής κίνησης λόγω του αεροπλάνου και ήταν πλέον εμφανές ότι η Canadian Pacific δεν μπορούσε να κρατά τρία καράβια στη γραμμή. Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε μία συνεργασία με το Ταμιευτήριο Travel Savings Association (TSA) στην οποία η CP ήταν συνιδιοκτήτρια, όπου οι πελάτες του Ταμιευτηρίου είχαν την ευκαιρία να εξαργυρώνουν τους τόκους των καταθέσεών τους επιλέγοντας κρουαζιέρες με τα καράβια της Canadian Pacific. Τον Νοέμβριο του 1963 το Empress of England ξεκίνησε κρουαζιέρες από το Cape Town της Ν. Αφρικής μέσω του Ειρηνικού προς Βραζιλία, Αργεντινή και τις ανατολικές ακτές της Αφρικής. Σε λιγότερο από χρόνο όμως το σχήμα κατέρρευσε και το καράβι επέστρεψε στη γραμμή του Β. Ατλαντικού μαζί με το Empress of Canada ενώ το Empress of Britain είχε ήδη πουληθεί στην ελληνική Greek Line. Τα επόμενα χρόνια το καράβι έκανε κρουαζιέρες στην Καραϊβική από την Νέα Υόρκη, ενώ το καλοκαίρι την καθιερωμένη γραμμή του από το Λίβερπουλ. Στις 8 Νοεμβρίου του 1965 ενώ έπλεε στο ποταμό St Lawrence μέσα σε σφοδρή χιονοθύελλα συγκρούστηκε με το νορβηγικό δεξαμενόπλοιο Lifjord με αποτέλεσμα να χάσει μέρος της πλώρης του και να μπει στη δεξαμενή για τις απαραίτητες επισκευές. Τον Μάϊο του 1966 ενώ ήταν στο Λίβερπουλ ξεκίνησαν απεργίες των ναυτικών που το καθήλωσαν τρεις μήνες στο λιμάνι. Το 1968 η Canadian Pacific αποφάσισε την αλλαγή της εταιρικής της ταυτότητας υιοθετώντας μία γραφίστικη μορφή λευκού μισοφέγγαρου σε πράσινο φόντο και ένα φαρδύ πράσινο ζωνάρι στις μπάντες των καραβιών της, καταργώντας την γνώριμη ώχρα τσιμινιέρα με την καρώ ασπροκόκκινη σημαία. Με την περαιτέρω πτώση της επιβατικής κίνησης, τον Ιανουάριο του 1970 αποφασίστηκε η πώληση του Empress of England στην αγγλική Shaw Savill και τον Απρίλιο το καράβι παραλήφθηκε από την νέα του εταιρία που το ονόμασε Ocean Monarch. Με την αγορά του το καράβι έκανε ένα ταξίδι από το Λίβερπουλ, μέσω της Ν. Αφρικής προς το Σύδνεϋ όπως και μία κρουαζιέρα 39 ημερών από το Σύδνεϋ στην Ιαπωνία για την Διεθνή Έκθεση της Γιοκοχάμα και μετά πίσω στο Σαουθάμπτον. Η Shaw Savill είχε προγραμματίσει μία εκτεταμένη μετασκευή και ανακαίνιση του καραβιού τον Σεπτέμβριο του 1970 (παρόμοια με εκείνη του αδελφού του από την Greek Line) στα ναυπηγεία Cammell Laird στο Brikenhead της Αγγλίας. Η μετασκευή όμως αυτή ενώ ήταν προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί τον Απρίλιο του 1971 με το ποσό των 2 εκατομμυρίων Λιρών, λόγω μη ρεαλιστικού χρονοδιαγράμματος, απεργιών και εργασιακών προβλημάτων στα ναυπηγεία τελικά ολοκληρώθηκε έξι μήνες μετά, τον Σεπτέμβριο του 1971 και κόστισε 4 εκατομμύρια Λίρες. Με την μετασκευή η χωρητικότητά του αυξήθηκε στους 1.372 επιβάτες. Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ταξίδεψε μέχρι το Σίδνεϋ όπου ξεκίνησε μία σειρά κρουαζιερών προς την Ν. Ζηλανδία και τα νησιά του Ειρηνικού επιστρέφοντας πίσω στην Αγγλία για μία νέα κρουαζιέρα 74 ημερών με τον γύρο του κόσμου. Το 1973 σημαδεύτηκε από απεργίες των πληρωμάτων της Shaw Savill που είχαν σαν αποτέλεσμα την ακύρωση πολλών από τις κρουαζιέρες του, το δε 1974 παρουσιάστηκαν μεγάλα προβλήματα με τα καζάνια του καραβιού που η επισκευή τους απαιτούσε μεγάλο κόστος. Τον Απρίλιο του 1975 η Shaw Savill ανακοίνωσε ότι λόγω του όλο αυξανόμενου κόστους του πετρελαίου και της μισθοδοσίας των πληρωμάτων της δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την λειτουργία της χωρίς αύξηση των τιμών της κατά τουλάχιστον 30% που θα ήταν απαγορευτικό και αποφάσισε την πώληση του Ocean Monarch. Τον Ιούνιο του 75 το καράβι κατέπλευσε για τελευταία φορά στο Σαουθάμπτον και μέσα σε μία εβδομάδα πουλήθηκε για σκραπ στο Kaohsiung της Ταϊβάν όπου έφτασε στις 17 Ιουλίου για διάλυση. Ήταν το πιο άτυχο από τα τρία νεότευκτα της Canadian Pacific και ενώ τα άλλα δύο ξεκινούσαν την ίδια εποχή μία νέα πολυετή καριέρα στην τότε ανερχόμενη Carnival, εκείνο κατέληγε σε παλιοσίδερα σε ηλικία μόλις 18 ετών.
Πηγή φωτογραφιών shipspotting και shipsnostalgia.
Πηγή φωτογραφιών shipspotting και shipsnostalgia.