TSS QUEEN ANNA MARIA
11-11-2009, 11:57
Με την μεγάλη απώλεια του Andrea Doria τον Ιούλιο του 1956, η κρατική Italia di Navigazione S.p.a (Italian Line) έχασε το μεταπολεμικό της γόητρο στις θάλασσες και έπρεπε με κάθε θυσία να βρεθεί ο αντικαταστάτης του που θα συμπλήρωνε το μόνο σύγχρονο καράβι της, το Cristoforo Colombo, στη γραμμή του Β. Ατλαντικού. Έτσι ξεκίνησε το 1958 η ναυπήγηση ενός μεγαλύτερου αντικαταστάτη στα ναυπηγεία Ansaldo στη Γένοβα. Η καθέλκυση του νέου καραβιού έγινε στις 7 Δεκεμβρίου του 1958 με το όνομα Leonardo da Vinci και ανάδοχο την σύζυγο του Προέδρου της Ιταλίας Giovanni Gronchi. Το καράβι είχε εκτόπισμα 33.340 τόνων, μήκος 233 μέτρα, χωρητικότητα 1.326 επιβατών (413 Αʼ θέσης, 342 Βʼ θέσης και 571 Τουριστικής), τέσσερις ατμοστρόβιλους Parsons κατασκευής Ansaldo 38.792 kW που κινούσαν δύο προπέλες με ταχύτητα 23 knots (max. 25,5). Πέρα από το μεγαλύτερο μέγεθος που είχε σε σχέση με τα αδελφά Andrea Doria/Cristoforo Colombo, είχε πολλές καινοτομίες τόσο στην ασφάλεια όσο και την εργονομία και άνεση των εσωτερικών και εξωτερικών του χώρων. Όλα τα καπόνια των σωστικών λέμβων είχαν σύστημα αυτόματης ευθυγράμμισης με την δυνατότητα καθέλκυσής τους μέχρι 25 μοίρες κλίσης (μία καινοτομία που κρίθηκε αναγκαία από την μη ενεργοποίηση λόγω κλίσης όλων των αριστερών λέμβων του Andrea Doria) και όλες οι λέμβοι είχαν μηχανή με προπέλα. Το μηχανοστάσιο ήταν μοιρασμένο σε δύο απομονωμένους υδατοστεγείς χώρους έτσι ώστε αν το ένα έβγαινε εκτός λειτουργίας να εξασφαλίζεται η λειτουργία του ζεύγους των άλλων δύο ατμοστρόβιλων στο δεύτερο μηχανοστάσιο. Το μηχανοστάσιό του είχε μάλιστα την υποδομή για μετατροπή σε ατομική ενέργεια την οποία προγραμμάτιζε η Italian Line για το 1965, κάτι το οποίο όμως ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Όλοι οι χώροι ήταν κλιματιζόμενοι, και όλες οι καμπίνες Αʼ και Βʼ θέσης διέθεταν WC και ντους (όπως και το 80% της Τουριστικής θέσης). Υπήρχαν μεγάλα σαλόνια για όλες τις θέσεις, εστιατόρια, μπαρ, βιβλιοθήκες, εκκλησία, σινεμά, 3 εσωτερικές θερμαινόμενες πισίνες, χώροι για τα παιδιά, καταστήματα, κουρείο/κομμωτήριο, νοσοκομείο, και πολλοί άλλοι βοηθητικοί χώροι. Εξωτερικά, τα καταστρώματα της πρύμης ήταν ελεύθερα από φορτω/εκφορτωτικούς μηχανισμούς και έτσι υπήρχε χώρος για 3 πισίνες εκ των οποίων αυτή της Α΄ θέσης θερμαινόταν με υπέρυθρες ακτίνες. Στην ουσία το καράβι ήταν η πλατφόρμα για την εξέλιξη των δύο μεταγενέστερων κολοσσών Michelangelo και Raffaello, και για αρκετούς λάτρεις των Ιταλικών καραβιών το καλύτερο μεταπολεμικό καράβι της Italian Line. Το παρθενικό του ταξίδι από την Γένοβα στην Νέα Υόρκη έγινε στις 30 Ιουνίου του 1960 και με την δρομολόγησή του στην γραμμή του Β. Ατλαντικού, οι πληγές των Ιταλών μετά από την βύθιση του Andrea Doria άρχισαν να επουλώνονται. Το μεγάλο όμως πρόβλημα του πλοίου ήταν η αστάθειά του, ιδίως στη χοντρή θάλασσα (όπως και τα μικρότερα Andrea Doria/Cristoforo Colombo) παρά τους σταθερωτήρες, και για να αποκατασταθεί έπρεπε να τοποθετηθούν 3.000 τόνοι σίδηρου στα ύφαλά του, κάτι που εκτόξευε την κατανάλωση καυσίμων το έκανε το πιο ενεργοβόρο πλοίο της Italian Line. Το 1965 με τον ερχομό των δύο νέων πλοίων της Italian Line Michelangelo και Raffaello, παραγκωνίστηκε από την γραμμή της Β. Αμερικής και ανέλαβε σχεδόν μόνιμα, καθήκοντα κρουαζιερόπλοιου στη Μεσόγειο, τις Κανάριες νήσους, την Καραϊβική, την Ν. Αμερική αλλά και την Βόρειο Αμερική. Το 1966 όλος ο στόλος της Italian Line υιοθέτησε την νέα λευκή φορεσιά των Michelangelo και Raffaello και έτσι και το Leonardo da Vinci ντύθηκε στα λευκά. Σαν κρουαζιερόπλοιο φιλοξενούσε επιβάτες μόνο στις καμπίνες της Α΄ και Βʼ θέσης γιατί αυτές της Τουριστικής ήταν πολύ μικρές και λιτές και συνεπώς ακατάλληλες για κρουαζιέρα με αποτέλεσμα να περιορίζεται η χωρητικότητά του σε 750 μόνο επιβάτες με υψηλό αναλογικό κόστος λειτουργίας (λόγω του δυσανάλογα μεγάλου αριθμού πληρώματος και των ενεργοβόρων ατμοστρόβιλών του). Επιπλέον, διέθετε εστιατόρια, σαλόνια και χώρους για κάθε θέση ξεχωριστά που αν είχαν αντικατασταθεί, όπως γίνεται σε όλες τις μετασκευές πλοίων γραμμής σε κρουαζιέρας, με καμπίνες θα ανέβαζαν σημαντικά την χωρητικότητά του σε επιβάτες και συνεπώς τα έσοδα. Τον Φεβρουάριο του 1970 ξεκίνησε για την μεγαλύτερη κρουαζιέρα του 41 ημερών που με αφετηρία την Τζένοβα κάλυπτε την Μεσόγειο και κατέληγε στην Χαβάη μέσω Παναμά και πίσω μέσω των Καναρίων. Η δεκαετία του 70 σήμανε την λήξη των υπερατλαντικών γραμμών για τα επιβατηγά καράβια τα οποία δεν μπορούσαν με τίποτα να συναγωνιστούν σε ταχύτητα και κόστος τα jet αεροσκάφη που καθημερινά κέρδιζαν νέους επιβάτες. Το 1975 μετά την εκτόξευση των τιμών του πετρελαίου και την παράλληλη δραματική μείωση της επιβατικής κίνησης, η Ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε την διακοπή της κρατικής ενίσχυσης των υπερατλαντικών επιβατικών γραμμών και τα Michelangelo/Raffaello με ελάχιστους πλέον επιβάτες (επί το πλείστον καραβολάτρες) σε κάθε δρομολόγιό τους, διέκοψαν τα ταξίδια τους και παροπλίστηκαν στην Γένοβα. Το Leonardo da Vinci κάλυψε για λίγο την απόσυρση των μεγαλύτερων δύο καραβιών κάνοντας κάποια δρομολόγια προς την Β. Αμερική αλλά και αυτό παροπλίστηκε τον Ιούνιο του 1976. Το 1977 η Italian Line αποφάσισε να το επαναφέρει στην ενεργή υπηρεσία υπό τα σινιάλα της, Italian Line Cruises International (ICI) που ήταν μία συνεργασία της πρώτης με την Costa, για κρουαζιέρες από το Μαϊάμι στο Nassau στις Μπαχάμες. Το καράβι όμως κρίθηκε πολύ μεγάλο για 750 μόνο επιβάτες και υπερβολικά δαπανηρό για κρουαζιέρα, μη έχοντας ποτέ μετασκευαστεί σε καθαρόαιμο κρουαζιερόπλοιο, οδηγήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1978 για παροπλισμό στην La Spezia κοντά στα γνωστά διαλυτήρια. Τότε κυκλοφόρησαν πολλές φήμες για το μέλλον του με μετασκευή σε κρουαζιερόπλοιο ή πλωτό ξενοδοχείο που ποτέ όμως δεν υλοποιήθηκαν και συνεχίστηκε ο παροπλισμός του μέχρι τις 4 Ιουλίου του 1980 όταν ξέσπασε μία μυστηριώδης πυρκαγιά. Επί 4 ημέρες που μαινόταν η φωτιά καταστράφηκε ολοσχερώς το άλλοτε πανέμορφο καράβι και στην συνέχεια μπατάρισε στα αβαθή. Η καταστροφή ήταν τέτοια που τίποτα δεν μπορούσε να γίνει για να την αποκατάστασή του έτσι και το πλοίο ανελκύστηκε και στη συνέχεια τραβήχτηκε στα κοντινά διαλυτήρια όπου διαλύθηκε επί τόπου μετά 2 χρόνια.
Πηγή φωτογραφιών shipspotting, shipsnostalgia.
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64591&stc=1&d=1257933220
Η πρώτη άφιξη του Leonardo da Vinci στην Νέα Υόρκη.
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64592&stc=1&d=1257933375
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64593&stc=1&d=1257933413
Με το λευκό χρώμα που απέκτησε το 1966.
Πηγή φωτογραφιών shipspotting, shipsnostalgia.
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64591&stc=1&d=1257933220
Η πρώτη άφιξη του Leonardo da Vinci στην Νέα Υόρκη.
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64592&stc=1&d=1257933375
http://www.nautilia.gr/forum/attachment.php?attachmentid=64593&stc=1&d=1257933413
Με το λευκό χρώμα που απέκτησε το 1966.