5 Συνημμένο(α)
Princess Elizabeth (Pegasus, Highland Queen)-Princess Joan (Hermes)
Από τις αρχές του 20ου αιώνα η καναδική εταιρεία σιδηροδρόμων Canadian Pacific Railway (CPR) η οποία εκμεταλλευόταν εμπορικά την ραχοκοκαλιά του Καναδά από τις ανατολικές ακτές του Ατλαντικού μέχρι τις δυτικές του Ειρηνικού, αποφάσισε να επεκτείνει τις δραστηριότητές της και στις θαλάσσιες μεταφορές αγοράζοντας το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών το 1901 της ναυτιλιακής Canadian Pacific Navigation Company (καμία σχέση με την πρώτη) της δυτικής επαρχίας British Columbia. Η CPNC διέθετε ήδη 72 μικρά και μεγαλύτερα καράβια που συνέδεαν το Βανκούβερ με λιμάνια της British Columbia όπως το νησί Βικτώρια και βόρεια με την Αλάσκα και το 1905 απορροφήθηκε τελείως από την CPR επεκτείνοντας το 1908 το μεταφορικό της έργο νότια και σε λιμάνια της πολιτείας Washington όπως το Πορτ Άντζελες και Σηάτλ. Ήδη από την δεκαετία του 10 άρχισαν να ναυπηγούνται μεγαλύτερα επιβατηγά καράβια τα οποία είχαν την δυνατότητα να φιλοξενούν σε περισσότερες καμπίνες τους επιβάτες των νυκτερινών παράκτιων δρομολογίων στις δυτικές ακτές του Καναδά και των Η.Π.Α. Όλα τα καράβια των παράκτιων δυτικών και ανατολικών ακτών έφεραν σαν πρώτο συνθετικό το Princess σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα ποντοπόρα του Ατλαντικού και του Ειρηνικού που είχαν σαν πρώτο συνθετικό το Empress. Το 1929 η CPR ανέθεσε την ναυπήγηση ενός διδύμου ποσταλιών 5.000 τόνων στα ναυπηγεία Fairfield στο Govan της Σκωτίας για την τριγωνική γραμμή Βανκούβερ-Βικτώρια-Σηάτλ. Τα καράβια αυτά είχαν χωρητικότητα 5.251 τόνους grt, 107 μέτρα μήκος και 16 μέτρα πλάτος, χωρητικότητα 1.000 επιβατών εκ των οποίων 405 σε καμπίνες Α’ θέσης και 26 Β’ θέσης, είχαν γκαράζ με πλευρική φόρτωση για 48 αυτοκίνητα, δύο 4κύλινδρες ατμομηχανές τετραπλής εκτόνωσης 3.600 ίππων κατασκευής του ναυπηγείου που κινούσαν δύο έλικες με υπηρ. ταχύτητα 16,5 κόμβων (max 17). Το πρώτο καθελκύστηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1930 με το όνομα Princess Elizabeth ενώ το δεύτερο ακολούθησε στις 4 Μαρτίου και πήρε το όνομα Princess Joan. Το χαρακτηριστικό των δύο καραβιών ήταν η χαμηλή και μακριά υπερκατασκευή, όπως άλλωστε και των προγενέστερων Πριγκιπισσών, τρεις τσιμινιέρες (ήταν τα τελευταία με τρεις τσιμινιέρες που ναυπηγήθηκαν για λογαριασμό της CPR) και η έλλειψη φορτω-εκφορτωτικού εξοπλισμού. Εσωτερικά είχαν ιδιαίτερη πολυτέλεια (όπως όλες οι Πριγκίπισσες) με επιφάνειες καλυμμένες με σκουρόχρωμη ξυλεία και έπιπλα με δερμάτινες και βελούδινες επενδύσεις και προσέφεραν όλες τις απαραίτητες ανέσεις με σαλόνια, εστιατόριο, μπαρ και καπνιστήριο. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1930 αντίστοιχα ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι από τα ναυπηγεία της Σκωτίας αφού παραδόθηκαν στην εταιρία τους και έφτασαν ένα μήνα αργότερα μέσω της διώρυγας του Παναμά στο Βανκούβερ για να ξεκινήσουν τον Μάιο την καθιερωμένη γραμμή με την χαρακτηριστική μαύρη φορεσιά και τις ώχρα τσιμινιέρες, σήμα κατατεθέν της CPR. Η αναχώρησή τους από το Βανκούβερ ήταν τα μεσάνυκτα εναλλάξ και μετά από 6 ώρες έφταναν στην Βικτώρια ενώ τους χειμερινούς μήνες επέκτειναν το ταξίδι τους νοτιότερα προς τα λιμάνια Πορτ Άντζελες και Σηάτλ. Στις 12 Οκτωβρίου του 1943 το Princess Joan λίγο μετά τον απόπλου του την νύκτα από το Βανκούβερ προς Βικτώρια με 400 επιβάτες, εμβόλισε και βύθισε το μικρό φορτηγό καράβι Squid το οποίο μετέφερε 25 τόνους δυναμίτη. Ως εκ θαύματος δεν σημειώθηκε έκρηξη από τον δυναμίτη και τα πέντε μέλη του πληρώματος του μικρού φορτηγού περισυλλέγησαν σώα από το πλήρωμα του Princess Joan. To 1959, η CPR αποφάσισε να διακόψει μετά από μισό αιώνα την λειτουργία της γραμμής του Σηάτλ καθώς και το νυκτερινό δρομολόγιο προς Βικτώρια. Στις 25 Φεβρουαρίου τα καράβια έκαναν το τελευταίο δρομολόγιο από το Σηάτλ προς το Βανκούβερ, παροπλίστηκαν στην Βικτώρια και λίγους μήνες μετά, βγήκαν προς πώληση μη έχοντας βρει άλλη εναλλακτική γραμμή. Τον Δεκέμβριο του 1960 πουλήθηκαν στην εταιρία των αφών Ποταμιάνου και έφτασαν αρχές του 1961 στον Πειραιά. Ακολούθησε μια σύντομη μετασκευή όπου μεγάλωσε το γκαράζ για συνολικά 120 αυτοκίνητα, προεκτάθηκε η πλώρη που απέκτησε μία πιο μοντέρνα εμφάνιση όπως και η γέφυρα που απέκτησε καμπίνες αξιωματικών ακριβώς πίσω, αντικαταστάθηκαν οι τρεις τσιμινιέρες από μία φαρδιά τσιμινιέρα, προστέθηκε μία μικρή πισίνα μπρος από την τσιμινιέρα, τοποθετήθηκε κλιματισμός σε όλους τους χώρους και δημιουργήθηκαν καμπίνες για 450 επιβάτες. Αφού φόρεσαν την κλασσική μπεζ-χακί φορεσιά της Ηπειρωτικής με την μπλε τσιμινιέρα και τον βυζαντινό σταυρό το μεν Princess Elizabeth μετονομάστηκε σε Πήγασος, το δε Princess Joan σε Ερμής (ΙΙ). Τα δύο καράβια ξεκίνησαν μία 15ήμερη μεσογειακή γραμμή η οποία είχε ως αφετηρία την Βενετία και τερμάτιζε στην Χάϊφα με τριήμερη παραμονή εκεί, ενδιάμεσα λιμάνια το Σπλιτ, τον Πειραιά, την Ρόδο, την Λεμεσό, την Αμμόχωστο και επιστροφή από την Χάϊφα προς την Βενετία πάλι μέσω των λιμανιών στην Κύπρο και τον Πειραιά, την Κέρκυρα και το Ντουμπρόβνικ. Η γραμμή αυτή προσφερόταν και ως κρουαζιέρα και όσοι επιβάτες ήθελαν μπορούσαν να βάλουν το αυτοκίνητό τους στο γκαράζ των πλοίων για χρήση στα λιμάνια επίσκεψης. Η γραμμή αυτή συνεχίστηκε για 10 χρόνια ενώ το 1971 ναυλωμένα στον tour βρετανικό operator Lunn-Poly (μέρος της TUI σήμερα) απευθυνόμενα στην αγορά της Αγγλίας έκαναν και κρουαζιέρες στα νησιά του Ατλαντικού όπως η Τενερίφη και η Μαδέρα, το Γιβραλτάρ, στην δυτική Μεσόγειο και βόρειο Αφρική. Με την λήξη της σαιζόν το Ερμής πουλήθηκε στην εταιρία L. Dupes & Associates με έδρα την Αμμόχωστο για στατικό ρόλο ξενοδοχείου στο Λάγκος της Νιγηρίας και το 1973 μεταφέρθηκε στο Nigg Bay της Σκωτίας για ρόλο φιλοξενίας εργατών σε πετρελαιοπηγές. Το 1972 ο Πήγασος έκανε εκτός από το καθιερωμένο 15ήμερο πρόγραμμά του και μία 14ήμερη κρουαζιέρα το φθινόπωρο επισκεπτόμενος λιμάνια της Ρουμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας στην Μαύρη Θάλασσα. Το 1973 τo 43χρονo καράβι πέρασε την τελευταία του σαιζόν με τα χρώματα της Ηπειρωτικής και στην συνέχεια ναυλώθηκε από την αμερικάνικη εταιρία του Χιούστον, Brown & Root Inc., με το όνομα Highland Queen για να συναντήσει το αδελφάκι του στο Nigg Bay της Σκωτίας. Το 1974 το Ερμής πουλήθηκε για διάλυση στην εταιρία Loima Shipping και οδηγήθηκε στο Inverkeithing της Σκωτίας όπου διαλύθηκε. Το Highland Queen πουλήθηκε το 1975 στην εταιρία Highland Shipping Co. και την επόμενη χρονιά, τον Μάρτιο του 1976, ρυμουλκήθηκε μέσω Zeebrugge στην Μπρύζ του Βελγίου όπου διαλύθηκε.
Το Princess Elizabeth στο λιμάνι της Βικτώρια,
Συνημμένο Αρχείο 192201
Το Princess Joan
Συνημμένο Αρχείο 192202
Ο Ερμής με τα χρώματα της Ηπειρωτικής
Συνημμένο Αρχείο 192200
Ο Πήγασος στην Τενερίφη στη διάρκεια κάποιας κρουαζιέρας στα νησιά του Ατλαντικού και βόρειο Αφρική σε μία από τις κρουαζιέρες ναυλωμένο στην Lunn-Poly
Συνημμένο Αρχείο 192203
Το Highland Queen σε στατικό ρόλο στο Nigg Bay
Συνημμένο Αρχείο 192204
Πηγή φωτογραφιών thechromartyarchive.org, clydeships.co.uk, ferriesbc.proboards.com