Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία!
Καλησπέρα σας, εύχομαι όλοι οι παλιοί φίλοι να είναι καλά.
Δεν ξέρω πόσοι με θυμάστε μιας και έχω χρόνια να μπω και να γράψω, αλλά μετά από τόσο καιρό κάτι με έτρωγε απόψε....
Και πράγματι ξαφνικά βλέπω ότι το πλοίο ήρωας των παιδικών μου χρόνων σαλπάρει για τελευταία φορά.
Το σκαρί που με έκανε καραβολάτρη και ας μην ήξερα τότε ότι το λένε έτσι, το πλοίο που ζωγράφιζα στα τετράδια και τα μπλοκ μου, το καράβι που μας σήκωνε αξημέρωτα (4:30) για τις διακοπές στο χωριό σήμερα τελειώνει.
Ο Κορνάρος γέμιζε τα πρόσωπα των μεγάλων με θαυμασμό και καμάρι για τις ικανότητες και την ακρίβεια του, έχει και φτερά για τον καιρό όπως έλεγαν, ακόμα θυμάμαι τον πατέρα μου να με σηκώνει πάνω του για να μου δείξει το λιμάνι μας, πρωί πρωί από το μπαλκόνι της πλώρης και τον αέρα του Καρπάθιου μανιασμένο ως συνήθως.
Άλλαξαν τόσα άλλωστε, τα χρόνια περνούν οι άνθρωποι φεύγουν έτσι φεύγουν και τα πλοία.
Μπορεί να μην έγινα καπετάνιος, ούτε πλοιοκτήτης του όπως φανταζόμουν μικρός όμως η αναφορά και μόνο στο όνομα του με γεμίζει νοσταλγία και ενθουσιασμό, θα προσπαθήσω να το θυμάμαι στις καλές εποχές μακριά από την εγκατάλειψη των τελευταίων χρόνων.
Το όμορφο καράβι ή μάλλον ολόκληρη η εταιρεία είχε την ατυχία να πέσει σε μοιραία αδιάφορα ή αδύναμα χέρια που έφεραν την καταστροφή αφού πρώτα ξεζούμισαν αυτό και τις επιδοτήσεις τόσων ετών.