Προληπτικά (δηλαδή πριν την εκκίνηση), είναι πρακτικά αδύνατο για την Επιτροπή Αγώνων να ελέγξει θέματα επάρκειας σωστικού εξοπλισμού.
Αυτό που μπορεί και υποχρεούται να κάνει μια Επιτροπή, είναι, μετά τον τερματισμό, να διενεργήσει έλεγχο, δειγματοληπτικά, σε κάποια από τα αγωνιζόμενα σκάφη. Μολονότι ο έλεγχος επικεντρώνεται σε "αγωνιστικά" θέματα (όπως για παράδειγμα τα καταμετρημένα πανιά), μπορεί -και πρέπει- να περιλάβει και τον έλεγχο των σωστικών. Αυτό, βέβαια, σε καμμία περίπτωση δεν διασφαλίζει ότι στην διάρκεια του αγώνα αυτά δεν βρίσκονται καταχωνιασμένα στο βάθος ενός λόκερ, ούτε ότι το πλήρωμα γνωρίζει την χρήση τους. Αυτό είναι ευθύνη του καπετάνιου.
Πρακτικά - για να λέμε και "του στραβού το δίκιο"-, τα "επίσημα" σωσίβια που έχουμε υποχρέωση να έχουμε μαζί μας είναι άβολα για να φοριούνται σε όλη την διάρκεια της πλεύσης. Μάλιστα, σε αγώνα θεωρώ ότι είναι έως και επικίνδυνα γιατί δυσκολεύουν τις κινήσεις του πληρώματος. Αυτά τα σωσίβια είναι χρήσιμα για εγκατάλειψη σκάφους (βλέπε Τιτανικός).
Αυτά που φαίνεται να βολεύουν, είναι τα σωσίβια - κολάρα, που φουσκώνουν μόνα τους σε περίπτωση πτώσης στο νερό, και που έχουν ενσωματωμένη ζώνη ασφαλείας. Αυτού του τύπου τα σωσίβια έχουν μικρό όγκο, και μπορούμε να έχουμε 3-4 μαζί μας για να φορεθούν σε καιρό ή το βράδυ, όταν θα χρειαστεί να μετακινηθεί κόσμος εκτός κόκπιτ.
