Πρεπει να ειναι το Ροδος Ι, γιατι νομιζω οτι εχει λιγο ψηλοτερη γεφυρα. Επισης σε ερωτημα που τεθηκε καποια στιγμη, το Σαρωνις πρεπει να εγινε κομματακια στον Αλιαγα πριν μερικα χρονια.
Πρεπει να ειναι το Ροδος Ι, γιατι νομιζω οτι εχει λιγο ψηλοτερη γεφυρα. Επισης σε ερωτημα που τεθηκε καποια στιγμη, το Σαρωνις πρεπει να εγινε κομματακια στον Αλιαγα πριν μερικα χρονια.
Το ΜΑΡΙΩ και ΣΑΡΩΝΙΣ χτίστηκαν το 1959 και ήρθαν στην Ελλάδα. Δε σταδιοδρόμησαν στη Γερμανία. Το πρώτο ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ του καπτα Νικόλα Κομνού ήταν το πρώην ΝΤΟΡΙΑΝ ΚΩΣ που δούλεψε ως το 1982 και μετά πουλήθηκε και αντικαταστάθηκε απο το ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ Ν.ΡΟΔΟΥ 17 ΤΗΝΟΣ πρώην ΜΑΡΙΩ. Στο Σαρωνικό ως ΜΑΡΙΩ ήταν κάτι ανάμεσα σε επιβατικό και ημεροκρουαζιερόπλοιο. Δεν άντεξε τον ενδοκυκλαδικό συναγωνισμό των ταχύπλοων, παροπλίστηκε για χρόνια στην Τήνο, πουλήθηκε για να μετασεκυαστεί σε μικρό κρουαζιερόπλοιο, μετονομάστηκε ΔΑΦΝΗ, το εγχείρημα απέτυχε και διαλύθηκε στο Aliaga το 2004.
Το ΜΑΡΙΩ
Η πλώρη στο καρνάγιο
και στο κύμα
Η ρεβέρσα στο μηχανοστάσιο
και τα δρομολόγια
Το σαλόνι. Ο πίνακας είναι του λοστρόμου Δ. Ψαραδέλη.
Μηχανοστάσιο
Και η τσιμινιέρα. Το ίδιο σχέδιο και λογότυπο με μόνη διαφορά ένα "Π" που έγινε "Ν"
Φίλε Κάρυστος, μας αφήνεις άφωνους για μια ακόμη φορά! Τι φωτογραφίες είναι αυτές που έχεις βαλθεί να μας τρελάνεις. Η φωτογραφία της τσιμινιέρας είναι μοναδική. Το σαλόνι του ήταν φιλόξενο και ζεστό και το αποδεικνύει η εικόνα σου. Η φωτογραφία της πλώρης από τον δεξαμενισμό είναι σίγουρα ιστορική και συλλεκτική.
Δεν το πρόλαβα ως Μαριώ, αλλά ως Μεγαλόχαρη Τήνου το απόλαυσα ουκ ολίγες φορές να κροσάρει τα μπουγάζια του Αγ. Σπυρίδωνα προς Πάρο. Δεν υπήρχε ημέρα να μην το τσεκάρω στα ρεμέτζα του Ανατολικά του κεφαλιού της Πάρου. Δούλεψε επιτυχημένα στο ενδοκυκλαδικό δρομολόγιο για πολλά χρόνια. Τα δύσκολα άρχισαν, όπως λες, με την δρομολόγηση των πρώτων ταχυπλόων. Ειδικότερα, με την έλευση του Νεάρχου της Ρεθυμνιακής άρχισε να πέφτει η αυλαία για το βαποράκι μας.
Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε ήταν το όμορφο σινιάλο και η περήφανη τσιμινιέρα του. Μπορεί να ήταν μικρό σκαρί αλλά ο ναυπηγός του είχε δώσει γλυκές καμπύλες και απαλές γραμμές. Δεν θα το ξεχάσω τούτο το σκαρί, και πως δηλαδή, όταν ο Κάρυστος μας γεμίζει με σπάνιες φωτογραφίες.
Τελικώς, ο Κονταρίνης το παρήγγειλε και ήρθε από τη Γερμανία για να δρομολογηθεί ως Μαριώ;
Τελικα πολυ χαιρομαι που ρωτησα για την τυχη αυτου του πλοιου και βρεθηκαν τοσα ωραια πραγματα
Άσε που αυτή η καρφωτή βουτιά με το κύμα ομπρέλα, κατακόρακα, μου γυρίζει το στομάχι ακόμη. Τα είχα δεί όλα στο ταξίδι από την Δήλο μέχρι την Μύκονο... μαθητές είχαμε πάει ημερήσια!!!! ΑπαπαπαπαΠΑΑΑΑ... Μετά έγινα ναυτικός...:shock::shock:;)
Τελικά το ΜΑΡΙΩ και το ΣΑΡΩΝΙΣ δεν ήσαν ακριβώς αδελφά επειδή το ΣΑΡΩΝΙΣ ήταν μεγαλύτερο.
ΜΑΡΙΩ : Ναυπηγεία H. Peters Γερμανία 1959. Δ.Σ.Κ. SV3946. Μήκος 41 μ - Πλάτος 7,2 μ - Βύθισμα 3,3 μ. Μηχανές 2 Χ ΜWM 6 - Κυλ. 860 BHP -GROSS 352 tn - NET 192 tn.
ΣΑΡΩΝΙΣ : Ναυπηγεία H.Peters Γερμανία 1959 Δ.Σ.Κ. SV3728. Μήκος 45,3 μ - Πλάτος 8,6 μ - Βύθισμα 3,6 μ. Μηχανές 2 Χ MWM 8-Κυλ. - GROSS 586 tn - NET 273 tn.
Το ΜΑΡΙΩ δεν έκανε την ίδια σταδιοδρομία στο Σαρωνικό επειδή έκανε και κρουαζιέρες και τα δρομολόγιά του ήταν λίγα και ακανόνιστα. Το ΣΑΡΩΝΙΣ ήταν πραγματικός θρύλος, κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι στο δρομολόγιό του. Οι μηχανές του είχαν ήχο που έμοιαζε με ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ στο πιο μικρό και ο δρόμος του δεν ήταν σα του ΜΑΧΗ ή του ΕΡΙΕΤΤΑ, αλλά πολύ καλός, καλύτερος απο του ΝΕΡΑΙΔΑ και βέβαια του ΠΙΝΔΟΣ, του ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ και του ΧΑΡΑ. Τα Σαββατοκύριακα ήταν απελπιστικά γεμάτο και η μόνη θέση που βρίσκαμε ήταν στα βρεχάμενα, στο κάτω σαλόνι, που το φινιστρίνι ήταν ακριβώς στην ίσαλο και καθώς κουνούσε μία έβλεπες αφρούς και λίγο γαλάζιο και μία τα φύκια. Καθισμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, στο σαλονάκι που ο αέρας ήταν πηχτός από τα τσιγάρα, τη ζέστη και το στριμωξίδι δεν μπορώ να πω ότι ήταν για μας τα παιδιά και το καλύτερο ταξίδι, αλλά το προτιμούσαν οι μεγάλοι επειδή ήταν καινούριο και γρήγορο. Το καλύτερο ήταν όταν περνούσε ο τύπος με τα φιστίκια Αιγίνης στα καλάθια και μας παίρνανε "εργολάβο" για να μην γκρινιάζουμε. Τις φορές που βρίσκαμε θέση στο κατάστρωμα πίσω από την τσιμινιέρα το ταξίδι ήταν αξέχαστο.
Προσωπικά μου έχει μείνει αλησμόνητο επειδή εκει που μέναμε στην Αίγινα ήταν πάνω στη θάλασσα και καθώς το ΣΑΡΩΝΙΣ έκανε το πρωινό από Σπέτσες το περίμενα να φανεί κάθε πρωί πως και πως ανάμεσα στη Μονή και τα Μέθανα, να περάσει κάτασπρο μπροστά μου κάνοντας σλάλομ ανάμεσα από τα καίκια που ξεψάριζαν και μετά να το δώ να φεύγει για τον Πειραιά. Ήταν πολύ όμορφο, αν και δεν είχε τη χάρη του ΝΕΡΑΙΔΑ ή του ΠΙΝΔΟΣ, αλλά το έβλεπες ότι ήταν θηρίο στην κατασκευή, βαπόραρος. Δεθήκαμε μαζί του περισσότερο από κάθε άλλο βαπόρι του Σαρωνικού. Έπρεπε να περάσουν κοντά 30 χρόνια για να δεθούμε το ίδιο ή και περισσότερο με το κονταδελφό του το ΜΑΡΙΩ που βρεθήκαμε ξανά στην Τήνο. Κι όχι μόνο με το βαπόρι αλλά και με τους ανθρώπους του, τους Κομνούς, τους Σκλαβούνους, το Δημήτρη, το Μάρκο το Βελαλόπουλο και τον μακαρίτη το Γιάννη τον Βελούδιο. Από τότε που έπαψε να ακούγεται η μπουρού του κάθε πρωί βγαίνοντας για τον Τσικνιά, ορφάνεψε το λιμάνι της Τήνου.
File karystos s`euxaristw mou eferes palies anamniseis giati & gw taxideuw 40 xronia stin Egina.
karystos, ζωγραφίζεις τον πίνακα μιας άλλης εποχής με τα γραφόμενα σου. Άρχισε να ολοκληρώνεται το ψηφιδωτό της ιστορίας δυο μοναδικών πλοίων που άφησαν εποχή.