SS UNITED STATES (IMO 5373476, Call Sign KJEH)

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Επειδή δεν έχουμε αφιερώσει ένα θέμα στο ταχύτερο υπερωκεάνιο liner που έγινε ποτέ, τo ss United States, νομίζω πως πρέπει να ανοίξουμε το θέμα αυτό. Αισιοδοξώ ότι στην μίζερη εποχή των πλωτών πολυκατοικιών ένα καράβι παροπλισμένο στη Philadelphia από το 1969, έχει κάποιες νέες πιθανότητες να σωθεί και να επισκευαστεί. Φαίνεται ότι η οργάνωση για την σωτηρία του ιστορικού καραβιού έχει την δυνατότητα να προχωρήσει στην αγορά του από την NCL η οποία ευθύνεται για την πώληση για σκράπ των επίσης ιστορικών καραβιών Norway (France) και Oceanic (Independence).

Περισσότερα νέα εδώ: http://maritimematters.com/2010/06/p...united-states/

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Σήμερα, το καράβι γιορτάζει τα 58 χρόνια από το ρεκόρ ταχύτητας στον Ατλαντικό Ωκεανό (Ιούλιος 1952) και σε μία φιέστα που έχει οργανωθεί από την οργάνωση για την διατήρηση του United States, θα γίνει η τελετή φωταγώγησης των δύο τσιμινιέρων του πλοίου, του άλμπουρου και της γέφυρας. Περισσότερα εδώ: http://maritimematters.com/2010/06/s...ting-ceremony/

48-470x352.jpg

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Το ss United States ναυπηγήθηκε το 1952 στα ναυπηγεία Newport News της Virginia υπό την εποπτεία του θρυλικού William Francis Gibbs που ήταν ο δημιουργός του ss America μετέπειτα Australis του Χανδρή. Η Αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδότησε την ναυπήγησή του και το πλοίο λόγω του ψυχρού πολέμου με την Σοβιετική Ένωση και την σύρραξη στην Κορέα, εκτός από την είσοδο της Αμερικής στο ράλλυ των υπερατλαντικών ταξιδιών προοριζόταν και σαν ένα ταχύτατο πλοίο μεταφοράς 15.000 στρατιωτών σε περίπτωση πολέμου. Ο Gibbs για να διασφαλίσει την ταχύτητα του πλοίου, τοποθέτησε τουρμπίνες παρόμοιες με αυτές των αμερικανικών αεροπλανοφόρων και λόγω του άλλου σημαντικού όρου που έθεσε η Αμερικανική κυβέρνηση (πέραν της ταχύτητας και της μετατροπής του πλοίου σε ελάχιστο χρονικό διάστημα σε πλοίο μεταφοράς στρατευμάτων) αυτού της ασφάλειας, το πλοίο κατασκευάστηκε έτσι ώστε να έχει ολική πυρασφάλεια χωρίς καθόλου ξύλινες επενδύσεις και με πυρίμαχα υλικά παντού. Μάλιστα, το αστείο της εποχής του ήταν ότι το μόνο ξύλο που υπήρχε στο πλοίο ήταν το πιάνο και ο πάγκος που έκοβε το κρέας ο χασάπης του πλοίου. Το ατσάλι, το αλουμίνιο, και τα άλλα υλικά που κατά κόρο χρησιμοποιήθηκαν έκαναν το βαπόρι να φαίνεται απλό και λιτό στους εσωτερικούς του χώρους αλλά πολύ άνετο. Πληρώντας και αυτό τον όρο της Αμερικανικής κυβέρνησης η United States Lines εξασφάλιζε την κυβερνητική κάλυψη του 70% των εξόδων κατασκευής και λειτουργίας του πλοίου (!). Στις 3 Ιουλίου του 1952 το καράβι απέπλευσε από την Νέα Υόρκη για το παρθενικό ταξίδι του προς Le Havre και Southampton και σε κάποιο σημείο του ταξιδιού έπλευσε με την απίστευτη ταχύτητα των 35,59 μιλίων την ώρα-ρεκόρ που ακόμα δεν έχει καταρριφθεί από συμβατικό επιβατηγό καράβι! Το United States δίπλωσε το μικρότερο ομόσταυλό του America στον Ατλαντικό με κύριο ανταγωνιστή τις Βασίλισσες της Cunard.. Όλα πήγαιναν καλά για το καράβι μέχρι το 1964 που το America πουλήθηκε στην εταιρία Χανδρή και παρέμεινε μόνο του στα υπερατλαντικά ταξίδια από την Νέα Υόρκη. Σύντομα ο ανταγωνισμός του αεροπλάνου έγινε αισθητός στην εταιρία του η οποία με δυσκολία εξασφάλιζε πλέον την χρηματοδότηση της Αμερικανικής κυβέρνησης. Το τέλος ήρθε το 1969 όταν έδεσε οριστικά στην Virginia, και επειδή μέρος της κατασκευής του θεωρήθηκε σαν κρατικό απόρρητο μυστικό δεν μπορούσε να πουληθεί σε μη Αμερικανικά συμφέροντα. Το μέλλον του έκτοτε σκοτεινό παρά τα διάφορα σενάρια που κατά καιρούς κυκλοφόρησαν. Ακόμα και μετά την αγορά του από την NCL δεν αξιοποιήθηκε σε τίποτα παρά ρήμαζε στο λιμάνι της Philadelphia. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μικρή ακτίδα φωτός που φαίνεται από την πιθανολογούμενη αγορά του από την οργάνωση ss United States Conservancy για 3 εκατομμύρια δολλάρια από την NCL, θα γίνει πραγματικότητα.

SS_United_States1.jpg
φωτογραφία από το shipsnostalgia

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Τα καλά νέα για την σωτηρία του καραβιού και την μελλοντική αποκατάστασή του όπως αυτή του Rotterdam, φαίνεται να επαληθεύονται. Η προσφορά 3 εκατομμυρίων δολλαρίων της οργάνωσης United States Conservancy στην NCL για την αγορά του πλοίου, παρόλο που είναι χαμηλότερη από αυτή που προσφέραν Ινδοί διαλυτές, έγινε αρχικά αποδεκτή από την NCL η οποία μετά το πλήγμα στην Αμερικάνικη κοινή γνώμη με την πώληση για σκραπ των Norway και Independence και την πτώση των πωλήσεών της, θέλει τώρα να ανακάμψει και να φανεί ότι συνεργεί στην σωτηρία του ιστορικού καραβιού.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ : http://www.savetheclassicliners.com/#_Save_the_MV

Η τελετή φωταγώγησης του United States έγινε την 1η Ιουλίου όπως είχε προγραμματιστεί. Με την συνδρομή 5,8 εκατομμυρίων δολλαρίων προς την οργάνωση United States Conservancy από τον ευεργέτη στην Φιλαδέλφεια Gerry Lenfest η αγορά του θεωρείται πλέον σίγουρη.

aS1052696.jpg
http://maritimematters.com/2010/07/e...y-byron-huart/

[Ellinis]

Το τέλος ήρθε το 1969 όταν έδεσε οριστικά στην Virginia, και επειδή μέρος της κατασκευής του θεωρήθηκε σαν κρατικό απόρρητο μυστικό δεν μπορούσε να πουληθεί σε μη Αμερικανικά συμφέροντα. Το μέλλον του έκτοτε σκοτεινό παρά τα διάφορα σενάρια που κατά καιρούς κυκλοφόρησαν.

Σε αυτά τα σαράντα χρόνια που το πλοίο έχει μείνει παροπλισμένο, ύπηρξαν τρείς προσπάθειες να επαναδραστηριοποιηθεί.
Η πρώτη ήταν το 1979 όταν η αμερικανική United States Cruises το αγοράσε για να το μετασκευάσει για κρουαζιέρες στη Χαβάη. Αργότερα το πλάνο μιλάγε για κρουαζιέρες τύπου time sharing. Τελικά παρότι ήταν σοβαρή η προσπάθεια δεν καρποφόρησε. Μάλιστα στην προσπάθεια να βρουν τα απαραίτητα κεφάλαια ξεπούλησαν όλα τα κινητά αντικείμενα που υπήρχαν στο πλοίο (σερβίτσια, καρέκλες, οτιδήποτε μετακινήτο).

Η δεύτερη προσπάθεια ήταν από τον Τουρκικής καταγωγής Fred Mayer που το αγόρασε το 1992 και το έστειλε στην Ουκρανία για να αφαιρεθεί ο αμίαντος που περιείχε και στη συνέχεια να μετασκευαστεί για κρουαζιέρες. Το πλοίο ξεγυμνώθηκε εντελώς και απέμεινε το κέλυφος με τις μηχανές, το οποίο έμεινε παροπλισμένο στην Κωνσταντινούπολη μέχρι το 1996 οπότε και πέρασε δεύτερη φορά κάτω από το Σούνιο για να επιστρέψει στην Αμερική όπου παραμένει.

Η τρίτη "προσπάθεια" ήταν από τη NCL, αλλά η αγορά του ήταν μάλλον ένα εργαλείο για να πάρουν στο μεταξύ έγκριση για δρομολόγηση του μη-αμερικανικής ναυπήγησης Pride of Aloha στη Χαβάη. (Στις ΗΠΑ ισχύει καμποτάζ που επιτρέπει μόνο σε αμερικανικής ναυπήγησης -και σημαίας- πλοία εσωτερικούς πλόες).

Ας το δούμε να περνάει το Βόσπορο το 1992.
US v1.jpg

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Έτσι είναι ¶ρη η πολύπαθη ιστορία του που παρά τις κινητοποιήσεις τίποτα δεν προέκυψε. Ας ελπίσουμε ότι τώρα θα υπάρξει μία συνέχεια με την αποκατάσταση του πλοίου και την μόνιμη θέση του σαν μουσειακός και συνεδριακός χώρος στο λιμάνι της Νέας Υόρκης ή Φιλαδέλφειας. Πάντως η οργάνωση πέτυχε την ευαισθητοποίση της Αμερικανικής κοινής γνώμης παρουσιάζοντας το καράβι σαν ένα ζωντανό δείγμα της Αμερικανικής ιστορίας και πέτυχε την ημέρα φωταγώγισης του καραβιού να προσελκύσει τον περισσότερο κόσμο που είχε συγκεντρωθεί ποτέ για να το δει από κοντά από την ημέρα του παρθενικού του ταξιδιού.

[Ellinis]

Πραγματι, θα είναι σπουδαίο να καταφέρει η οργάνωση το σκοπό της και να γλιτώσει το UNITED STATES την διάλυση.

Μιας και το θυμήθηκα, το πλοίο συζητήθηκε κάποτε να περάσει και από ελληνικά χέρια. Συγκεκριμένα το 92-96 όταν τα σχέδια μετασκευής από τον Mayer ήταν ακόμη "ζωντανά", υπήρχε το πλάνο το πλοίο να περάσει στη διαχείρηση της Cunard και να διπλώσει το QE2 σε υπερατλαντικά ταξίδια. Τελικά η καθυστέρηση της μετασκευής ακύρωσε το πλάνο και τότε κυκλοφόρησαν οι φήμες οτι το πλοίο θα ναυλωθεί από τη Regency Cruises του Λελάκη και οτι θα μετονομαζόταν σε REGENCY STATES !

Δεν ξέρω πόσο βάση είχαν οι φήμες, αλλά τότε με άρεσε η ιδέα και είχα κάνει και μια παρέμβαση στο σχέδιο που είχε κυκλοφορήσει για τις κρουαζιέρες του 1980:

Image1.jpg

[britanis]

yes i saw the picture here in germany .
the BLOHM&VOSS ship yard was one of three yard in the world for her new rebuild.............but

[Παναγιώτης]

Τελικά το πλοίο δεν θα διαλυθεί αγοράστηκε από το σύλλογο SS United States Conservancy ώστε να αναπαλειωθεί και να γίνει μουσεία αλλά και τουριστικός προορισμός. Δείτε στο παρακάτω βίντεο την ανακοίνωση από την πρόεδρο του συλκλόγου (και εγγονή του ναυπηγού) που ανακοινώνει τη συμφωνία με την NCL. Καθώς και τα σχέδια για τη μετέπειτα αξιοποίηση και την εξτρατεία χρηματοδότησης που ξεκινά.


Σύμφωνα με τη Lloyds List (εδώ) το πλοίο αγοράστηκε από το σύλλογο στη μισή τιμή από ότι θα έδινε το διαλυτήριο.

Τέλος ας δούμε ένα βίντεο με πλάνα από την εποχή που ταξίδευε.

[Παναγιώτης]

Ας δούμε μερικά στοιχεία για το πλοίο. Έχει ολικό μήκος (Loa) 301,75 m, μήκος μεταξύ καθέτων (Lbp) 276,66 m, πλάτος (B) 30,94 m και κοίλο (D) 17,07 m. Το μήκος και το πλάτος ήταν τέτοια που του επέτρεπαν να περάσει τη διώρυγα του Παναμά.

Το κινούσαν 4 σετ από ατμοστρόβιλους (τουρμπίνες) Westinghouse σε 4 άξονες ένα σετ σε κάθε άξονα. Κάθε σετ είχε δύο τουρμπίνες (υψηλής πίεσης και χαμηλής πίεσης) ο ABS (ο νηογνώμονας του πλοίου εδώ) αναφέρει ότι κάθε τουρμπίνα έχει ισχύ 16.206,85 kW δηλαδή συνολική ισχύς 153.654,8 kW που αντιστοιχεί σε 206.054 hp ενδεχομένως η διαφορά από την ισχύ του νηογνωμονα με τις 240.000 hp που δίνεται οφείλεται σε διαφορετική μεθοδολογία μέτρησης. Τον ατμό έδιναν 8 λέβητες Babcock & Wilcox. Όπως ανέφερε παραπάνω ο TSS QUEEN ANNA MARIA το ίδιο ακριβώς σύστημα πρόωσης (λέβητες Babcock & Wilcox και τουρμπίνες Westinghouse) χρησιμοποιούσαν τα αεροπλανοφόρα της εποχής (πχ κλάση Essex) αλλά και θωρηκτά (π.χ. κάποια της κλάσης Iowa) και είναι προφανές ότι έγινε με σκοπό σε περίπτωση πολέμου να μπορέσει να χρησιμοποιήσει ανταλλακτικά του αμερικάνικου ναυτικού σε περίπτωση που επιχειρούσε για αυτό.