Αναχώρηση των Αρχών
Στην Αλεξανδρούπολη το βράδυ της 6ης προς 7ης Απριλίου 1941, ενώ έφθαναν από το πολεμικό μέτωπο τα νέα ότι τα οχυρά στην Νυμφαία και τον αυχένα του Εχίνου άρχισαν να καταρρέουν και επίκειται η εισβολή των Γερμανών, κατέπλευσε στο λιμάνι το επιβατηγό πλοίο «
ΕΣΠΕΡΟΣ» και μετά από εντολή της Κυβέρνησης επιβιβάσθηκαν σε αυτό όλες οι αρχές της πόλης (ο Μητροπολίτης Ιωακείμ, ο Νομάρχης Δαμιανός Μοσχονάς, ο Δήμαρχος Αλτιναλμάζης, ο Διοικητής Χωροφυλακής Έβρου, που φρόντισε και την διεκπεραίωση αυτής της αποστολής, το προσωπικό των Δημοσίων Υπηρεσιών και ένας λόχος Παθητικής Αεράμυνας που είχε έδρα την Αλεξανδρούπολη), προκειμένου να μεταφερθούν στη Σαμοθράκη και από εκεί σε ασφαλές και ελεύθερο μέρος της Ελλάδας, εν όψει της επικείμενης εισόδου των Γερμανών στη πόλη. Έτσι στις 7 Απριλίου 1941, όταν τα Γερμανικά Στρατεύματα εισήλθαν στην Αλεξανδρούπολη, αντίκρισαν μια έρημη πόλη. Δεν υπήρχαν επίσημες αρχές για να διαπραγματευθούν μαζί τους την παράδοση και κατοχή της πόλης. Οι Γερμανοί διόρισαν προσωρινά ως Νομάρχη τον Γερμανομαθή Αναστάσιο Πίντζο και δήμαρχο τον Κωνσταντίνο Σαρίδι, γνωστό για τα φιλογερμανικά του αισθήματα. Οι δύο αυτοί είναι που είχαν την πρωτοβουλία της σύνταξης της επιστολής προς τον Χίτλερ εκ μέρους της επιτροπής του λαού της Αλεξανδρούπολης.
Το παράδοξο όμως είναι η εμπλοκή του Μητροπολίτη Μελέτιου, με πολλούς αγώνες στη διαδρομή του. Ο Επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος, ήταν Μητροπολίτης στα Πάταρα της Πισιδίας στην Τουρκία. Το 1920 καταδικάσθηκε από Τουρκικό Δικαστήριο σε θάνατο για αντιτουρκική προπαγάνδα, αλλά ισχυροί φίλοι του στην Τουρκία φρόντισαν να μετατρέψουν την ποινή αυτή σε ποινή εκτόπισης. Σύμφωνα με τον ιστορικό Βάσο Βογιατζόγλου (Η Πισιδία της Μ. Ασίας, 1978, σ. 146) «ακολούθησε το ποίμνιό του στην εξορία ως την Μικρή Αρμενία, αληθινός ποιμενάρχης και μάρτυρας σε όλους τους διωγμούς και εξευτελισμούς των Ελλήνων συμπατριωτών του. Στην Ελλάδα επέστρεψε από τους τελευταίους εξόριστους το 1924 και διατήρησε τον τίτλο του Επισκόπου Πατάρων, αφού αρνήθηκε να πάρει άλλη Μητρόπολη, παραμένοντας ως το θάνατό του δίπλα στο ποίμνιό του, στη Ν. Ιωνία). Ο Μελέτιος τότε διέμεινε στην Αλεξανδρούπολη, φιλοξενούμενος από τον Μητροπολίτη της πόλης Ιωακείμ Καβύρης, ο οποίος τον περιμάζεψε, διατηρώντας τον τίτλο του, χωρίς όμως να έχει οποιαδήποτε εξουσία Έτσι βρέθηκε τον Απρίλιο του 1941 στην Αλεξανδρούπολη και υπέγραψε αντί του αναχωρήσαντος Μητροπολίτη Ιωακείμ Καβύρη. Κατά τον Σαράντο Καργάκο « Ο Μελέτιος (Χρηστίδης) μαζί με τον ξακουστό Παπά-Ιωακείμ, υπήρξαν οι πιο θρυλικές μορφές του Ελληνισμού της Πισιδίας. Ο Μελέτιος σήκωσε και τον σταυρό της υποδοχής των Γερμανών. Πίστευε ότι μία καλή υποδοχή θα απέτρεπε μία νέα βουλγαρική κατοχή». Οι υπόλοιποι υπογράφοντες ήσαν επιχειρηματίες της πόλης, πλην του Γραμματέως, που ήταν Δημοτικός Υπάλληλος.