Το μέλλον των παραδοσιακών ξύλινων σκαφών
Γειά χαρά και καλή χρονιά.
Είναι καιρός τώρα όπου σε διάφορες συζητήσεις αναφέρουμε προβληματισμούς για το ποιο τελικά θα είναι το μέλλον των παραδοσιακών ξύλινων σκαφών. Είναι ιστορικό γεγονός, πως τα ξύλινα παραδοσιακά σκαριά,για αρκετές δεκαετίες αποτέλεσαν για τους Έλληνες ένα σημείο αναφοράς, στην ανάπτυξη αρκετών επαγγελμάτων και τεχνών, ενώ προώθησαν σε μεγάλο βαθμό τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Ποιο θα είναι τελικά το μέλλον αυτών των σκαριών?
Έχουμε μπεί σε μια εποχή, όπου χρηματοδοτείτε η διάλυσή τους, όπου οι πιθανές προσπάθειες ανακατασκευής ιστορικών σκαριών απαιτούν πολύ χρόνο και κυρίως αρκετά χρήματα και ογκώδη γραφειοκρατία.
Προσωπικά, μέσα από συζητήσεις σε διάφορα λιμανάκια με ψαράδες και ιδιοκτήτες παραδοσιακών ξύλινων σκαριών, μέσα από επιστημονικά τεκμηριωμένα βιβλία, από άλλες πηγές αλλά και από προσωπική κρίση, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως αυτά τα σκαριά είναι μαγικά.
Και ο λόγος που το πιστεύω αυτό είναι πως, αποδεδειγμένα πλέον, τα σκαριά αυτά δεν αποτελούν απλά ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν, ίδιο για όλες τις θάλασσες του κόσμου, έχουν στο πετσί τους (στο σχεδιασμό και στη ναυπήγησή τους) εμπειρίες και βιώματα ναυτικών μέσα από τις Ελληνικές Θάλασσες, κάθε σκαρί είναι σχεδισμένο και ναυπηγημένο για τις ανάγκες και τις συνθήκες της κάθε Θάλασσας. ¶λλα σκαριά συναντάμε στο Ιόνιο, άλλα στο Αιγαίο και αν το δούμε και πιο αναλυτικά, άλλα στις Κυκλάδες και άλλα στα Δωδεκάνησα. Πως θα αντικασταθεί αυτή η μαγεία της εμπειρίας και της παράδοσης δεκαετιών από κάποια σκαριά που θα έρθουν στο Αιγαίο και μπορεί να τα έχει σχεδιάσει ο οποιοσδήποτε Ναυπηγός ανά το κόσμο?
Και έστω πως σιγά-σιγά, δεν χρεισημοποιούνται αυτά τα σκάφη, θα φροντίσει κάποιος να διασωθεί αυτό το τεράστιο και ανεκτίμητο κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας ή θα μείνει σε φωτογραφίες και πίνακες?΄
Περιμένω και τις δικές σας απόψεις για ένα όμορφο διάλογο με πιθανές προτάσεις για το μέλλον των Παραδοσιακών Ξύλινων Σκαριών.
...για να φέρουμε, εμείς οι νέοι, το κόσμο στα μέτρα μας, πρίν μας φέρει αυτός στα δίκα του...