Ένα από τα περίεργα του ναυαγίου ήταν ότι δεν βρέθηκε κανένας με εγκαύματα ούτε ζωντανός ούτε πνιγμένος και μάλιστα δεν είχαν εγκαύματα ούτε καν οι μηχανικοί που δούλευαν κάτω από το γκαραζ. Επίσης ότι δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο της "φλεγόμενης θάλασσα", που ακολουθεί κατά κανόνα ναυάγια πλοίων που μετέφεραν καύσιμα, μετά από έκρηξη. Η πρώτη έκρηξη, που είδαν από την Κάρυστο, δεν προήλθε από μετακίνηση βυτιοφόρου λόγω διατοιχισμού, που δεν υπήρχε ως εκεί, αλλά μάλλον από σπινθήρα που προκλήθηκε από τις αλυσσίδες αίχμασης και "πυροδότησε" το εκρηκτικό αέριο μίγμα που είχε συσσωρευθεί στο γκαράζ από τις ξεθυμάστρες των βυτιοφόρων. Το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν διέθετε πλαστικούς ιμάντες αίχμασης, που είναι υποχρεωτικοί σε πλοία μεταφοράς βυτοφόρων καυσίμων, ούτε και επαρκή εξαερισμό γκαράζ. Ήταν δηλαδή παντελώς ακατάλληλο γαι το φορτίο που μετέφερε. Η δεύτερη έκρηξη, που έδωσε και τη χαριστική βολή στο πλοίο, συνέβη ενώ αυτό είχε γυρίσει με πορεία προς Κάρυστο και δεν έχει διευκρινιστεί από τι προήλθε. Το πλοίο είχε ήδη πάρει με την πρώτη έκρηξη κλίση δεξιά, κι αυτό είναι άλλο ένα αναπάντητο ερώτημα. Προήλθε η κλίση από μετακίνηση των βυτιοφόρων; Έκαναν τέτοιο χοντρό λάθος στη φόρτωση; Είναι κανόνας να φορτώνονται κολλητά το ένα πάνω στο άλλο τα φορτηγά, ακριβώς για να μην έχουν περιθώρια μετακίνησης. Ιδίως σε ένα τόσο μικρό πλοίο που είχε μπροστά του ένα φουρτουνιασμένο ταξίδι. Το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν ξανά πρόβλημα με κλίση σε ένα ταξίδι προς τη Σέριφο με πλοίαρχο το Τζώρτζη. Ο ίδιος είχε πει ότι τους κουνήθηκε ένα φορτηγό, πιάσανε λιμάνι το δέσανε και ξαναφύγανε. Το τι λέγεται όμως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συμπίπτει απαραίτητα με την πραγματικότητα. Το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είχε δύο γραμμές φόρτωσης, μία σαν ΕΓ και μία σαν ΟΓ κι αυτά τα μπλεξίματα δικαιολογημένα προκαλόυν απορίες σχετικά με το σαβούρωμα του πλοίου. Τα ερωτήματα όπως έχουμε ξαναπει δεν τελειώνουν εδώ αλλά έχουν σχέση με την κατάσταση των μηχανών (στο πρωινό δρομολόγιο έκανε Γάυριο - Ραφήνα σε πάνω από 4 ώρες ενώ στο μοιραίο απογευματινό το προσπέρασε στο δρόμο το ΚΑΣΤΡΙΑΝΗ ΚΕΑΣ που έφυγε μισή ώρα αργότερα!), με τον δισταγμό του πλοιάρχου να αποπλεύσει, γι αυτό και αρχικά το δρομολόγιο ακυρώθηκε, με την (συμπτωματική) παρουσία του αρχιπλοιάρχου της εταιρείας στη Ραφήνα, που μοιραία συνδυάστηκε με πιέσεις προς τον πλοίαρχο, (κατά σατανική σύμπτωση ο ίδιος άνθρωπος βρισκόταν σαν αρχιπλοίαρχος πάνω στο ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΕΞΠΡΕΣ τη μέρα του ναυαγίου του στην Πάρο), με την μυστήρια ερώτησή του καπετάνιου προς τον Τζώρτζη για τον καιρό, όταν ο ίδιος μόλις είχε κάνει τη διαδρομή και ήξερε καλύτερα πως ήταν ο καιρός για την ¶νδρο, ενώ ο Τζώρτζης με το ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ III ερχόταν από Πάρο και με πολλά άλλα.
Σε ό,τι αφορά τους ναυαγούς ο Μιλιλής (πλοίαρχος του ΚΑΣΤΡΙΑΝΗ ΚΕΑΣ) είχε παραδεχτεί στην τηλεόραση ότι κάποιος ή κάποιοι είχαν χτυπήσει πάνω στο πλοίο, κάτω από το ζωνάρι. Υπόνοιες έχουν αναφερθεί και για το ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙΙ με πλοίαρχο τον Τζώρτζη, χωρίς να έχει αποδειχτεί τίποτα. Ο Μαμίδης είχε πει πάντως ότι το ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙΙ κοπάνησε πάνω στο τουμπαρισμένο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Κι αυτό αναπόδεικτο. Σε τέτοιες συνθήκες βέβαια ή που δεν θα πλησιάσει κανείς καθόλου με μεγάλο πλοίο, όπως έγινε στο ναυαγιο του ΣΑΜΙΝΑ, ή που θα πάρει το ρίσκο προκειμένου να σώσει κάποιους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι θέμα κρίσης του πλοιάρχου στη δεδομένη στιγμή και μόνο. Αν ο Τζώρτζης δεν είχε πάρει αυτό το ρίσκο δεν θα είχε γλιτώσει από του Χάρου τα δόντια, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, το Γιώργο Βεντούρη και το φίλο του στα Μάρμαρα της Σύρου. Στην ουσία βέβαια είναι ψευδοδίλημμα, επειδή αν δεν ρισκάριζε ήταν έτσι κι αλλιώς χαμένοι. Ειδικά για τον Βεντούρη ήταν θέμα λεπτών, κι αυτό είναι το πιο μεγάλο ερώτημα, το πως το διαισθάνθηκε ο Τζώρτζης κι έκανε αυτή την απίστευτη διάσωση, ενώ το "κανονικό" θα ήταν π.χ. να κάνει με το βαπόρι απάγκιο και να κατεβάσει βάρκα, οπότε θα μάζευε πιθανότατα δύο πνιγμένους. Τι πάει να πει λοιπόν "κανονικό"; Πόση ώρα είχε στη διάθεσή του να το σκεφτεί και να αποφασίσει; Πόσο εύκολο είναι να κρίνουμε και να κατακρίνουμε; Αν κάτι δεν πήγαινε καλά (και πόσα μπορούν να μην πάνε καλά όταν πρέπει να φέρεις μέσα σε φουρτούνα τον καταπέλτη του SUPERFERRY II σε απόσταση ενός μέτρου από δυο ανθρώπους στη θάλασσα, που δεν τους βλέπεις καν, ώστε να τους αρπάξουν με τα χέρια και να τους ανεβάσουν στο πλοίο, σβήνοντας στο κατάλληλο δευτερόλεπτο τις μηχανές για να μην τους ρουφήξει από κάτω) δε θα τον κατηγορούσαν ότι τους σκότωσε, ότι είναι ανεύθυνος και άλλες μπούρδες; Δεν τον κατηγόρησε μια γυναίκα που έχασε το παιδί της, επειδή θέλησαν με τον άντρα της να περάσουν τον Κάβο Ντόρο με το κοτεράκι τους με δεκάρι; Τους έκανε απάγκιο με το ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ, μετά από ωρες προσπάθειας μέσα στο χαμό, τους παρακάλεσε να τους πάρει επάνω, αλλά αυτοί αρνήθηκαν επειδή ήθελαν να σώσουνε και το σκάφος! Στο τέλος τους χάσανε και πνίγηκαν όλοι εκτός από τη γυνάικα που την μάζεψε ένα πολεμικό. Προς τιμήν του ο Τζώρτζης δεν υπερασπίστηκε ποτέ τον εαυτό του, αλλά είπε μόνο :
"Όταν μια μάνα χάνει το παιδί της, τι σημασία έχει τι λέω εγώ";
), προσέκρουσε με δύναμη στο πλάι του καραβιού κι έγινε έκρηξη, με αποτέλεσμα το βαπόρι να μπάσει νερά και να "κοιμηθεί". Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινε έτσι, πάντως έμεινε αρκετά όπως αναφέρει κι ο espresso venezia. Επίσης είχε ακουστεί τότε έντονα ότι ο καπετάνιος δεν ήθελε να φύγει λόγω καιρού, αλλά η εταιρεία τον ανάγκασε να φύγει, ενώ και η στάση του Λιμενικού ήταν παράξενη στο όλο θέμα...
Απάντηση με παράθεση
