Αρχική Δημοσίευση από
καπετάν αντρέας
Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο για κανέναν από εμάς να προσπαθεί να κρίνει τις πράξεις κάποιων που δεν βρίσκονται στη ζωή…..
Επίσης, είναι προβληματικό να προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για κάτι, όταν οι περισσότεροι από εμάς δεν το έχουμε ζήσει στο πετσί μας, και δεν έχουμε διαβάσει τη δικογραφία.
Από την άλλη, τα δύο πιο τραγικά θύματα της «Χρυσής Αυγής», ο Νικόλαος και η Ελένκω Λάβδα, δηλ. τα μοναδικά παιδιά του ναυαγίου, δεν έφταιγαν σε τίποτε. Δεν έφταιγαν που η μητέρα τους Ματίνα χρησιμοποίησε ως μέσον έναν ναύτη από το πλήρωμα, προκειμένου να ταξιδέψουν για την ¶νδρο, παρόλο που το πλοίο έκανε το συγκεκριμένο ταξίδι μόνο για φορτηγά…
Και σίγουρα, δεν έφταιγαν αυτά, ούτε και η μητέρα τους, για την εκτόξευση αλληλοκατηγοριών μεταξύ λιμενικού, ναυτών και εταιρείας!
Είναι δύο παιδιά που σήμερα θα μπορούσαν να ήταν μαζί μας στο naftilia και να συμμετέχουν στις συναντήσεις μας. Και, όμως, η ζωή τους κόπηκε έτσι ξαφνικά, εν μια νυκτί, χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί….. Εκτός από την απώλεια της ζωής τους, τρέμω στη σκέψη τι περάσανε τα παιδιά πριν καταλήξουν, δηλ. να βλέπουν το θάνατο να πλησιάζει σιγά - σιγά (νομίζω, ότι χειρότερο…βλέπε και περίπτωση Τιτανικού…), δηλ. τον τρόμο που ένοιωσαν από τις δύο εκρήξεις, και, φυσικά, το λεγόμενο μαρτύριο της σταγόνας, δηλ. να παρακολουθούν ένα πλοίο να τραντάζεται, να μπατάρει, και να κλίνει προς τη θάλασσα σιγά – σιγά. Η επαφή τους με το καταπαγωμένο νερό, και το λόγια που ακούγανε δίπλα τους, ασυνάρτητα λόγια πανικού, ταραχής και απόγνωσης. Ποιος, άραγε, γνωρίζει τι κουβέντες θα αντάλλαξαν τα δύο παιδιά με την τραγική μάνα τους, σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές…. Ποιος μπορεί, άραγε, να διανοηθεί ακριβώς τη συναισθηματική και ψυχική τους φόρτιση, σε ένα ντεκόρ που, σίγουρα, ούτε στον κινηματογράφο δεν είχαν προλάβει να γνωρίσουν….Η μάνα, άραγε, πρόλαβε να τα αγκαλιάσει και να τα φιλήσει; Τουλάχιστον, ήταν όλοι μαζί μέχρι το τέλος, να ανταλλάξουν ίσως κάποιες κουβέντες αγάπης, να έχουν έστω αυτή την ελάχιστη παρηγοριά; Ή, μήπως στο γενικό χαμό (σπρωξίδια κλπ) χαθήκανε αναμετάξυ τους και βίωσε ο καθένας μόνος του το τραγικό τέλος του…. Ελπίζω, να έγινε το πρώτο….
Ποιος, άραγε, από εμάς μπορεί να σταθμίσει το μέγεθος της αγωνίας «θα ζήσω ή δεν θα ζήσω», πολύ δε περισσότερο όταν βιώνεται από μικρό παιδί…. :sad:
Τότε, ήμουν παιδί. Ανατρίχιασα, όμως, και νομίζω ότι έκλαψα, όταν κάποιες μέρες μετά από το ναυάγιο διάβασα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ότι τα άψυχα σώματα της Ελένκως και του Νικόλα, βρέθηκαν σε παραλία της Τζιάς…. Την ίδια συγκίνηση ένοιωσα όταν, ένα χρόνο μετά, διάβασα το αγγελτήριο για ετήσιο μνημόσυνο.:cry:
Ο εφοπλιστής Πολέμης, πέθανε στο Λονδίνο το χειμώνα του 1984, και ο εισαγγελέας έπαυσε την κατΆ αυτού ποινική δίωξη. Ως προς τους λοιπούς κατηγορούμενους, δεν θυμάμαι τι έγινε…
Ανεξάρτητα, όμως, από τις όποιες ποινικές καταδίκες, ανεξάρτητα και από τις αποζημιώσεις που ενδεχομένως επεδίκασαν τα αστικά δικαστήρια, τώρα που συμπληρώθηκαν 25 και χρόνια από το πιο πάνω δράμα, και στη μνήμη κυρίως των δύο παιδιών, αξίζει να κρατάμε ζωντανό το thread, και να το ενημερώνουμε….:|
Όπως φαίνεται και στα δημοσιεύματα της Καθημερινής που ανέβασα πιο πάνω, ο πλοίαρχος του μοιραίου πλοίου δέχθηκε βολές και από τους ίδιους τους ναύτες του. Ο ένας τον χαρακτήρισε απερίσκεπτο, ο δε άλλος κατέθεσε ότι το πλοίο είχε αντιμετωπίσει ξανά πρόβλημα, λίγο καιρό πριν το ναυάγιο. Αναμφισβήτητα, το πλοίο είχε κάποιο χρόνιο σοβαρό πρόβλημα, και ο κάπτεν το ήξερε.
Δεν ξέρω εάν ήταν ριψοκίνδυνος ή καμικάζι. Δεν ξέρω εάν φοβόταν την εταιρεία του, ή εάν απλά πίστευε ότι πάντα θα ήταν τυχερός και θα έβγαζε κάθε φορά το ταξίδι, παρά τα προβλήματα του πλοίου.
Συμφωνώ και εγώ, όμως, Κάρυστος, ότι, ανεξάρτητα από το θέμα των άδετων φορτηγών στο γκαράζ, για την οποία επίσης είχε ευθύνη, τυπική και ουσιαστική, ο μακαρίτης Γαρδέλης έπρεπε να είχε αρνηθεί να εκτελέσει το ταξίδι, ακόμα κιΆαν έχανε τη δουλειά του…..
Θα μου πείτε, ίσως, «όποιος είναι έξω από το χορό, λέει πολλά»; Τι να πω, αν μου το πείτε, μπορεί και να έχετε δίκιο….. :|
Απάντηση με παράθεση
