Από το 1936 το Αμερικάνικο Ναυτικό σχεδίαζε την ναυπήγηση εμπορικών πλοίων που θα χρησιμοποιηθούν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου.
Το Μάρτιο του 1941 και ενώ η ΗΠΑ ήταν ακόμη εκτός πολέμου αποφασίστηκε ένα σχέδιο πλοίου με κωδικό EC2-S-C1 (Emergency Cargo, 2 = μεγάλο πλοίο) βασισμένο στο σχέδιο των βρετανικών Ocean-class που ήδη κατασκευάζονταν στις ΗΠΑ.
Τα νέα πλοία είχαν λέβητες με πετρέλαιο σε αντίθεση με το κάρβουνο που έκαιγαν τα προηγούμενα. Επίσης για να μειωθεί το κόστος για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα η ηλεκτροσυγκόλληση στην κατασκευή πλοίων αντί των ηλώσεων (πριτσινιών) που ήταν συνηθισμένο μέχρι τότε (μόνο δύο γερμανικά θωρηκτά είχαν κατασκευαστεί με ηλεκτροσυγκόλληση μέχρι τότε αλλά η ιδέα εγκαταλείφτηκε στα επόμενα). Η ηλεκτροσυγκόλληση μείωσε το κόστος των εργατικών κατά ένα τρίτο και σημαντικά το βάρος του πλοίου.
Με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο και την κλιμάκωση του πολέμου στην Ευρώπη ήταν επιτακτική η ανάγκη να μεταφέρονται εφόδια στην Ευρώπη. Τα γερμανικά υποβρύχια έιχαν προκαλέσει μεγάλες απώλειες στις νηοπομπές. Τη λύση έδωσαν τα Λίμπερτυ και τα αντίστοιχα πετρελαιοφόρα Τ2 που κατασκευάζονταν με γρήγορότερο ρυθμό από τα πλοία που μπορούσαν να βυθίσουν οι Γερμανοί. Συνολικά 2750 πλοία κατασκευάστηκαν στα επόμενα 4 χρόνια του πολέμου, κατασκευάζονταν με τη μέθοδο της υπεργολαβίας δηλαδή τα μεγάλα ναυπηγεία έδιναν σε μικρότερα ναυπηγεία να κατασκευάσουν επιμέρους τμήματα του πλοίου τα οποία συναρμολογούνταν ώστε να ολοκληρωθεί το πλοίο. Ο μέσος όρος ναυπήγησης έφτασε το ένα πλοίο σε 42 ημέρες! Μάλιστα για λόγους δημοσιότητας και ηθικού της κοινής γνώμης το SS Robert E Peary κατασκευάστηκε σε 4 μέρες 15 ώρες και 30 λεπτά από την ώρα που τέθηκε η τροπίδα.
Πολλά από τα πλοία ήταν καταδικασμένα να μην κάνουν δεύτερο ταξίδι μια και τα γερμανικά υποβρύχια καραδοκούσαν. Επίσης προβλήματα παρουσιάστηκαν και με την αντοχή του σκάφους 19 πλοία κόπηκαν στα δύο χωρίς εξήγηση. Παρόλο που κατηγορήθηκαν οι ανειδίκευτοι εργάτες που χρησιμοποιούσαν τα ναυπηγεία (τις περισσότερες φορές γυναίκες που δούλευαν πρώτη φορά στη ζωή τους!). Αποδείχτηκε ότι ο χάλυβας που χρησιμοποιούσαν γινόταν ψαθυρός (πρακτικά έχανε την ελαστικότητά του) στις χαμηλές θερμοκρασίες του Βορείου Ατλαντικού και με τις συγκολλήσει μια ρωγμή μπορούσε να επεκταθέι μια και τα ελάσματα δεν είχαν κενό όπως στις ηλώσεις. Τα προβλήματα αυτά λύθηκαν στο επόμενα πλοία τα VICTORY.
SS John W Brown Πηγή: http://www.liberty-ship.com/
Μετά τον πόλεμο τα περισσότερα πλοία αυτά εκποιήθηκαν και αποτέλεσαν τη βάση για την αναγέννηση του ελληνικού εμπορικού στόλου που είχε αποδεκατιστεί από τον πόλεμο.
Από το Δεκέμβριο του 1946 έως τον Απρίλιο του 1947, αγοράσθηκαν συνολικά 100 λίμπερτυς και 7 δεξαμενόπλοια τύπου Τ2 από Έλληνες εφοπλιστές, αντί τιμήματος 580.000 δολαρίων το καθένα, με ευκολίες πληρωμής και αποτέλεσαν τον πυρήνα του μετέπειτα εντυπωσιακού ελληνικού εμπορικού στόλου.
Τα πρώτα αυτά πλοία οι Έλληνες ναυτικοί τα αποκάλεσαν «ευλογημένα» γιατί θεώρησαν ότι ήταν τυχερά μιας και απʼ αυτά ξεκίνησε η τεράστια ανάπτυξη που έφερε την ελληνόκτητη ναυτιλία στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Κατά τη γνώμη μου ευλογημένοι ήταν οι Έλληνες ναυτικού που κατάφεραν να τα κινούν "πάσει θυσία" και που έκαναν πλοία φτιαγμένα για 10 χρόνια το πολύ να ταξιδεύουν για τριάντα χρόνια από τη ναυπήγησή τους.
Μοντέλο Λίμπερτυ. Από το Ινστιτούτο Ιστορίας Εμπορικής Ναυτίλίας http://museum.yen.gr
Χαρακτηριστικά των πλοίων:
Εκτόπισμα : 14.245 tons (12.922,8 μετρικοί τόνοι)
Ολική Χωρητικότητα GRT: 7.176,5 κόροι)
Νεκρό βάρος DWT:10.428 tons (10.595.3 μετρικοί τόνοι)
Μεταφορική ικανότητα : 9.140 tons (8.291,6 μετρικοί τόνοι)
Μήκος: 135 m
Πλάτος: 17,3 m
Βύθισμα: 8,5 m
Πρόωση: Μία παλινδρομική μηχανή τριπλής εκτόνωσης με δύο υδραυλωτούς λέβητες πετρελαίου, μία προπέλα
Ισχύς: 2500 hp (1,9 MW)
Ταχύτητα: 11 με 11,5 κόμβοι
Αυτονομία: 20.000 ναυτικά μίλια
Ηλεκτρογεννήτριες : τρείς κινούμενες με παλινδρομική ατμομηχανή, ολική ηλεκτρική ισχύς 60 kW
Πλήρωμα: 41 άτομα
Από το Ινστιτούτο Ιστορίας Εμπορικής Ναυτίλίας http://museum.yen.gr