Αυτό που με τραβάει σε αυτό το βαπόρι είναι ο θαυμασμός μου για τους ανθρώπους που δούλεψαν σε αυτό 100 χρόνια (ένας αιώνας!) τώρα... Που ανησύχησαν σε φουρτούνες (αν και στην Ελλάδα πόδιζε όταν είχε καιρό όπως διαβάζουμε στο ημερολόγιο), που ξενύχτησαν να φτιάξουν βλάβες...
Ομολογώ δεν με εντυπωσίαζε όταν το έβλεπα απέξω απλώς ήξερα ότι ίσως χαρη στο καράβι αυτό και το πλήρωμά του απέκτησαν τηλέφωνο πολλά νησιά της Ελλάδας.
Όταν μπήκα μέσα όμως ήταν σαν να πήγα πήσω στο χρόνο στους ναυτικούς των παλιότερων εποχών, στις παλινδρομικές ατμημηχανές, στη ναυσιπλοςα χωρίς GPS, στις σπαρτιάτικες καμπίνες και στο μηχανοστάσιο χωρίς κλιματισμό... και έτσι θέλησα να μοιραστώ αυτή την αίσθηση με τους φίλους εδώ μέσα, ελπίζω να μην σας κούρασα....
Δεν έχω αντίρηση για την επίσκεψη, αλλά πρέπει να γίνει μάλλον Κυριακή πρωί...