Ο Μπουλής, το Μοσχάνθη και η Αγία Μαρίνα
Εδώ και καιρό έχουμε ξεκινήσει να αναζητούμε λογοτεχνικά κείμενα με περιγραφές ταξιδιών, καραβιών, λιμανιών από παλιούς ξεχασμένους καιρούς.
Καράβια, λιμάνια, άνθρωποι ξαναζωντανεύουν μέσα από χρονογραφήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα.
Κάποια, μάλιστα, από τα κείμενα αυτά φαίνεται ατυχώς σαν να έχουν λησμονηθεί από το χρόνο και από τους ανθρώπους.
Και πολλές φορές αυτό είναι άδικο.
Ας δούμε, λοιπόν, τώρα ένα εξαιρετικό κείμενο γραμμένο από τον Σιφνιό Γιώργο Πεταλιανό (Θεολόγο), στα χρόνια της κατοχής, το μακρινό 1942.
Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του με τίτλο "Απ' τη Ζωή του νησιού μου" (Αθήνα 1949).
Ο Νικολός ο Μπουλής, το "Μοσχάνθη", η Αγία Μαρίνα και οι Καμάρες.
Το "Μοσχάνθη" του Τόγια θα πρέπει να είναι το δεύτερο στη σειρά (αυτό, βέβαια, που είναι πιο γνωστό είναι το τρίτο στη σειρά "Μοσχάνθη", το μεταπολεμικό).
Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας είναι το εκκλησάκι στην Πέρα Πάντα των Καμαρών, κτισμένο πάνω σε ένα μικρό λόφο πάνω από την παραλία.
Ο Νικολός ο Μπουλής θα πρέπει να ήταν αδελφός του Σταύρου του Μπουλή.
Το προσωνύμιο "Μπουλής" είναι παρατσούκλι για πολλούς ανθρώπους της οικογένειας Καλογήρου, από τους οποίους πολλοί ήταν αυτοί που έγραψαν ιστορία με τις βάρκες τους και τις λάντζες τους μεταφέροντας ανθρώπους και εμπορεύματα από και προς τα καράβια, καθώς αυτοί σταματούσαν αρόδου:
Ορισμένα από τα ονόματα των βαρκάρδων της οικογένειας Καλογήρου είναι τα ακόλουθα (έχουν καταγραφεί στό βιβλίο "Παραδοσιακά επαγγέλματα στη Σίφνο
Άλλοτε και τώρα" (Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης Κυκλάδων, Σίφνος 2001):
Νικολός Καλογήρου (ή Μπουλής)
Αντρέας Καλογήρου (ή Μπουλής)
Γιάννης Καλογήρου (ή Γιαννομπουλής)
Γιώργης Καλογήρου (ή Μπουλής)
Άγγελος Καλογήρου
Ειλικρινά, το βιβλίο ζωντανεύει μια εποχή που για όσους δεν την έζησαν μοιάζει μαγική και ολότελα διαφορετική από τη δική μας.
Αλλά και για όσους την έζησαν θα φαντάζει πια σαν κάτι το πολύ πολύ μακρινό.
Για τους περισσότερους ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή, που χαρακτηριζόταν από φτώχεια, στερήσεις, ξενητειά, αλλά και ανθρωπιά, κατανόηση και αλληλοβοήθεια.
Η σημερινή Σίφνος είναι πολύ πιο πλούσια σε σχέση με την παλιά. Είναι, όμως, και πιο ευτυχισμένη;
Αφιερωμένο εξαιρετικά στη θεία Ροδόπη, τον γεροσιφνιό, τον plori, τον Haddok, τον Django, τον Rocinante, τον vinman, τον Κάρολο, τον Ellinis, τον Leo, τον Mastrokosta, τον Νίκο Μαρούλη, τον Trakman, τον Αντώνη Μώλο, τον espero, τον polyka, τον Finnpartner 1966, τον Καπεταν Αντρέα, τον Leonardo B, τον Appia 1978.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους
"O Μπουλής"
Γιώργου Πεταλιανού (Θεολόγου)
Ήταν ο Νικολός ο Μπουλής που με τις φωνάρες του ξεσήκωνε τις Καμάρες στο ποδάρι, όταν απ' τον Κάβο του Κοκχαλά εξεπρόβαλε η σιλουέττα της «Μοσχάνθης». Ηλιοκαμμένος, γεμάτος αλάτσια, με τα σουννιά γυρισμένα πάνω απ' τα γόνατα, κτυπούσε χάμω τις γκαζοντενεκέδες μετη θάλασσα, που την κουβαλούσε σαν Κωνσταντινοπολίτης νερουλάς για τα ζεστά του μπάνια, σαν έφτανε στ' αφτιά του η στρίγκλα σφυριά του Μπονοβόγια. Έπαιρνε τράτθο απ' τον καφφενέ του και ξεγουγιάζοντας ησάρτενε στην πεντζούλα του Μώλου κι ανεμίζοντας δεξιά κι αριστερά το ναυτικό του κούκχο στο χέρι, ξεφώνιζε σαν δαιμονισμένος.
—Καλώς ορίίίσετεεε !! Καλώς ήηηηρχετεεεε !!
Ο τηλεχαιρετισμός του απευθυνόντανε στον καθένα χωριστά και σ’ όλους μαζί τους Σιφνιούς, που ηρχούντανε απ' την ξενητειά. Δεν τον έγνοιαζε και πολύ ποιοιθάταν. Τον αρκούσε που ήξερε πώς κάποιοι παλαβοσιφνιοί πάλι που θ’ αγαπούν τη Σίφνο όσο κι αυτός, θάρχουνται και μ' αυτό το παπόρι να περάσουν λίγες μέρες ανάμεσα στις ωμορφιές της, κοντά στους δικούς τους.
Πριν νάρχη ακόμα γυαλό το παπόρι για να φουντάρη ο Μπουλής βρισκόντανε στο κατάστρωμα. Καλωσώριζε με το γλυκό του τρόπο, κι από κοντά, τους ταξειδιώτες κι ανάμεσα στις ευχές του και τα χωρατά του, ηκουούντανε πάλι η φωνάρα του.
—Μωρέ Γιάααανηηη ! "Έλα δεξιααά! !
—!!!
—Μάϊνααα, Αντώνη, μάϊνααα !!
— !!!
— Κα-μπου-ρά-κι !! στεί-λε-μου τη με-γά-λη βάρ-κααα !
—!!!
Η υποδοχή που γινόντανε σε κάθε Σιφνιό απ' το Νικολό ήταν πανηγυρική. Σ' αποβίβαζε στην προκυμαία μ' όλες τις τιμές πού τις συνώδευε πάντα με χίλια καλά λόγια. Και στον καφφενέ του ήξερε να σε περιποιηθή. Με τόν καλό του τρόπο, μετο φιλοσοφημένο και δροσερό πνεύμα του σαν την αύρα του λιμανιού, μετις θυμοσοφίες του και τα νόστιμα πειράγματα του σε υποχρέωνε. Θυμόντανε απ' άλλες χρονιές πώς τον έπινες τον καφφέ σου και σου τον είχε έτοιμο και του γούστου σου πριν κάτσης καλά-καλά στην καρένγκλα.
—Εσύ χαρώ το ίντα θες; Λουκουμάκι; Ίντα κάνει ή μάννα σου;
Δεν άφινε κανένα παραπονεμένο. Και τις πιο πολλές φορές με ανιδιοτέλεια.
— Όποιος έχει ευχαρίστηση, συνήθιζε ναλέει.
Δεντον έμελλε και πολύ-πολύ γιατον εαυτό του. Όσο για την Αγια Μαρίνα. Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του.
Ποιος δεντον θυμάται μετο δίσκο στο χέρι να συνάντζη για ν' αποτελειώση την εκκλησία της.
—Μετο καλό να πάτε καιμετο καλό νάρχετε. Βοήθειασας η Αγια Μαρίνα. Αητηνε κει δα πέρα. Κι έδειχνε κάθε φορά μετο χέρι του ένα βραχάκι απέναντι στα τσικαλαργιά, πουστην κορφή του φαινόντανε μιά μισοκτισμένη εκκλησούλα, σαν νάθελε να προσθέση:
— Ε σας εγελώ. Τα λεπτά σας πιάνουν τόπο.
Και πιάσανε. Αποτέλειωσε τη μικρή εκκλησιά πού στολίζει τώρα μαζί μετις άλλες τις Καμάρες, σαν δείγμα πίστεως και αγάπης στη θρησκεία του Χριστού ενός ανθρώπου ταπεινού πού δεν διέφερε καθόλου άπ' τούς φτωχούς ψαράδες τής Γεννησαρέτ.
Έτσι τέλειωσε τον προορισμό του επί της γης ο Μπουλής. Και σαν καλός χριστιανός είπετον περασμένο μήνα το «Νυν απολύοις τονδούλον Σου». Τον θάψανε καθώς έμαθα στον αυλόγυρο της. Ήτανη επιθυμία του. Μα δεν θάπρεπε να γίνη κι αλλοιώς. Αγάπησε τις Καμάρες κι ενδιαφέρθηκε όσο κανείς άλλος. Το χωριό σπάνια τον έβλεπε. Χριστού, Λαμπρή που λέει ο λόγος. Πέρασε ολόκληρητη ζωή του δίπλα στο κύμα. Και δίπλα στο κύμα κοιμήθηκε για πάντα. Στοναιώνιούπνο του θατον δροσίζη το αεράκι ανάκατο απ' την αλμύρα και τις μυρωδιές του βουνού και θα τον νανουρίζει ο φλοίσβος της θάλασσας που κάτω από τα ποδάρια του χαϊδεύει τα βράχια και την αμμουδιά. Κι όταν σ' άλλες μέρες ξαναφανείτο παπόρι στο κάβο, αφήνονταςτη σφυριά του που θ' αντηχήσησαν σάλπισμα ειρήνης στα βουνά και στις λαγκαδιές, θ' ανεστηθή καιτο φάντασμα του Μπουλή. Κι από το βράχο της Αγιά - Μαρίνας θ' ακουστή πάλι ή φωνή του:
—Το πα-πόοο-ριι!!
Και τα κόκχαλά του θα τρίξουν από χαρά κι' αγαλλίαση σαν θα ξαναδεί τις βάρκες ν’ αλαργεύουν απ' το Μώλο για να ξεμπαρκάρουν τους Σιφνιούς.
Θεός συχωρέση την ψυχή σου Νικολό. Να ξέρης από κει δα πού βρίσκεσαι πως όταν με το καλό φτάσομε στις Καμάρες όλοι μας θα σ’ αναζητήσωμε.
γραμένο στα 1942
* Το κείμενο δημοσιεύεται όπως είναι γραμμένο στο πρωτότυπο με εξαίρεση, βάβαια, τους τόνους και τα πνεύματα.
Γιώργος Πεταλιανός Σίφνος.jpg
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Roi Baudoin : 03-04-2010 στις 15:58
[I][FONT=Comic Sans MS][SIZE=3][COLOR=black][B]"Η μόνη περιουσία είναι η μνήμη"[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT][/I]
[CENTER][FONT=Comic Sans MS][SIZE=3][B]Εν πλω
toujours
[/B][/SIZE][/FONT][/CENTER]
[CENTER][FONT=Comic Sans MS][SIZE=3][I][B]"[/B][/I][B]Γεώργιος Εξπρές"[/B][/SIZE][/FONT]
[/CENTER]
Απάντηση με παράθεση
