Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ξενοφώντα Μηνιώτη, η οποία είχε παρατεθεί παλαιότερα στο φόρουμ, στο θέμα του ΣΚΥΡΟΣ (ΧΙΟΝΗ). Έχω επισημάνει με μπλε γράμματα αναφορά στο ΑΦΡΟΔΙΤΗ με το οποίο ασχοληθήκαμε αυτές τις ημέρες.

Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από gvaggelas Εμφάνιση μηνυμάτων
Παραθέτω και μία συνέντευξη που είχε δώσει το 2005 σε τοπική εφημερίδα της Χίου:

Εφημερίδα Πολίτης - 06/10/2005

Μια εταιρία, μια ιστορία, μια ζωή - Ξενοφών Μηνιώτης - Ο παραδοσιακός ακτοπλόος

Παιδί του ’40 δηλώνει ο ίδιος, που γνώρισε από μικρή ηλικία κι από πρώτο χέρι, την Εθνική Αντίσταση, τα πάνω και τα κάτω της ζωής

Αφέντης του μπουγαζιού Χίου – Τουρκίας ήταν την 16ετία 1978-1994 η ακτοπλοϊκή εταιρία των αδελφών Μηνιώτη. Σήμερα, πλέει σε λιμνάζοντα νερά. Έχει διακόψει τις δραστηριότητες της και περιμένει να ενταχθεί σε πρόγραμμα χρηματοδότησης, μήπως και καταφέρει να ολοκληρώσει την κατασκευή πλοίου που επιχείρησε να ναυπηγήσει το 2003, με χρηματοδότηση κατά 80% από την αμερικάνικη εταιρία Κατερπίλαρ. Με εντολή της Αμερικανικής κυβέρνησης σταμάτησαν όλες οι χρηματοδοτήσεις εταιριών, μετά τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ. Το πλοίο έμεινε μισοχτισμένο αν και η εταιρία είχε δώσει προκαταβολές. Όλα χάθηκαν.

Έβαλε και το χεράκι της η ΝΕΛ κι ο τότε ΥΕΝ κ. Στ. Σουμάκης απέρριψε την τότε αίτηση της Μηνιώτης Lines για ταχύπλοο σκάφος. «Το Κεντέρης που έφτιαξε η NEL ήταν δική μου ιδέα, αλλά αυτοί έκαναν λάθος επιλογές», λέει ο κ. Ξενοφών, ο οποίος το 2000 προσπάθησε να πάρει άδεια για τρία ταχύπλοα σκάφη. Υποστηρίζει ότι αν πετύχαινε κι εγκρινόταν ο σχεδιασμός του, θα έπιανε τα 45 μίλια το καθένα τελική ταχύτητα, με άλλο τύπο μηχανών, όχι όπως του «Κεντέρης». Στην προσπάθεια αυτή τότε, τον στήριζε κι ένας όμιλος Αμερικάνων ομογενών. Τώρα, απλά έχει σε αργία και τα τρία πλοία που κάποτε όργωναν το μπουγάζι και τις θάλασσες του ανατολικού Αιγαίου. Τα ονόματα «Καπετάν Σταμάτης», «Ψαρά» και «Χιόνη», λένε πολλά σε όλους μας.

Η ιστορία της ναυτικής οικογένειας Μηνιώτη ξεκινάει πριν τον πόλεμο του 1940. Ήταν τέλος του 1940, όταν ο ¶γγλος πρόξενος στη Χίο, Νόελ Ρης, έφυγε και εγκαταστάθηκε απέναντι, στο Κιόστε (Αγ. Παρασκευή). Η Τουρκία έκανε την ουδέτερη. Εκεί είχαν καταφύγει πολλοί Έλληνες πατριώτες. Μεταξύ αυτών κι ο πατέρας του Στ. Μηνιώτης, ο οποίος μαζί με άλλους είχε ενταχθεί σε ένα παράρτημα της Inteligence Service. Ο Στ. Μηνιώτης ήταν έμπειρος θαλασσινός. Όπως κι άλλοι, μετείχε σε αποστολές που τους ανέθεταν. Ο ίδιος είχε οργανώσει ένα δίκτυο πληροφοριών ως κάτω τα Δωδεκάνησα.

«Serena» λεγόταν το σκάφος που του είχαν δώσει. Μήκος 17 μ. και ταχύτητα 14 μίλια. Πολλές φορές στις αποστολές στα Δωδεκάνησα έπαιρνε μαζί του και το μεγάλο του γιο. Είχε βγάλει καλό όνομα, ανελάμβανε δύσκολες αποστολές και πάντα τα κατάφερνε. ¶λλοι, δεν γύριζαν ποτέ. Συχνά έβγαινε στη Βοκαριά και μετέφερε τρόφιμα και πολεμοφόδια σε άλλους πατριώτες που τα μοίραζαν με τη σειρά τους όπου έπρεπε.
Κάποια στιγμή, ένας ενωματάρχης του Α/Τ Νενήτων τον πρόδωσε στους Γερμανούς. Στα μέσα του 1942, οι Γερμανοί συνέλαβαν την μάνα και τα αδέλφια του στα Νένητα. Μωρό ήταν εκείνος στην αγκαλιά της μάνας του. Γείτονες παρακάλεσαν και τους τον άφησαν εκεί. Μάνα και γιος φυλακίστηκαν. Προοριζόταν για Θεσσαλονίκη κι από εκεί για το Νταχάου. Περίμεναν να περάσει το καράβι να τους φορτώσουν. Μετά από κάποιο διάστημα τους απελευθέρωσαν, με την υποχρέωση να δίνουν το παρόν στο Αστυνομικό Τμήμα 2-3 φορές την εβδομάδα. Όταν το έμαθε ο πατέρας, ήλθε και τους πήρε κρυφά ένα βράδυ από τη Βοκαριά, μεταμφιεσμένος σε παπά. Πήγαν στον Τσεσμέ, όπου έμειναν ως το τέλος του πολέμου.

Ριψοκίνδυνος ο πατέρας. Έκανε 35 αποστολές στα Δωδεκάνησα κι άλλες 35 στην Εύβοια, στις Πετριές. Μετέφερε πάνω από 1000 πατριώτες στην Τουρκία. Ορμητήριο ήταν το Κιόστε κι ο Αγρέλος, μια παραλία κάτω από τα Αλάτσατα. «Ένας Ιταλός ήταν εκπαιδευτής περιστεριών. Σε κάθε αποστολή του ‘δινε δύο μαζί του. Ό,τι έπρεπε το ‘γραφε σε ένα χαρτί, το ‘δενε στο πόδι του περιστεριού και αυτό γύριζε στο παράθυρο του εκπαιδευτή. Έτσι συνέλεγαν τις πληροφορίες», τονίζει ο κ. Ξενοφών.

Μετά τον πόλεμο, ο Στέφανος βραβεύθηκε από την Αγγλία για τις υπηρεσίες που πρόσφερε, μαζί με άλλους πατριώτες, σε τελετή που έγινε στην αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα. Η «Serena» εν τω μεταξύ είχε καεί στον κόλπο του Αγρέλα, το 1943-44, από λάθος ενός μηχανικού.
Μετά τον πόλεμο, ο Στ. Μηνιώτης έκανε εμπόριο στα Δωδεκάνησα με ένα μικρό ξύλινο καΐκι. Σιγά – σιγά, απόκτησε κι άλλα. «Αγ. Γιώργης», «Ξενοφών» κι «Αφροδίτη» τα ονόματά τους. Έτσι άρχισε να χτίζεται η κατοπινή γερή εταιρία. Αργότερα απέκτησε τα μικρά επιβατηγά «Αγ. Ελευθέριος» και «Παντελεήμων». Το 1952 απέκτησε τη μηχανότρατα «Βασιλική». Την μετασκεύασε σε επιβατηγό κι έκανε για πρώτη φορά το δρομολόγια Χίος – Τσεσμές. Την ίδια εποχή απέκτησε άλλες δύο μηχανότρατες, τον «Αγ. Γεώργιο» και τον «Αγ. Γιάννη». Συνεταιρικά με το Χατζελένη, την τελευταία.

Το 1955-56 πούλησε τις μηχανότρατες. Κράτησε μόνο τον «Αγ. Γεώργιο». Στην αρχή δεν χρειαζόταν βίζες και τέτοια. Όμως, από το 1955, με τα γεγονότα των βανδαλισμών στην Κωνσταντινούπολη, όλα άλλαξαν. Τεταμένες σχέσεις, φοβερές κρατικές κι επαγγελματικές κρίσεις. Πέρασε δύσκολες στιγμές η οικογένεια, αλλά άντεξε.

Το 1961 αγόρασαν το πρώτο καθαρά επιβατηγό σκάφος. Ήταν το «Αφροδίτη», που ναυπηγήθηκε στη Σάμο. Δυσκολίες. Μικρή κίνηση, φραγμοί, κόστος, βίζα, απέφευγε ο κόσμος να πάει Τουρκία. Το 1966-68 παίρνουν άδεια να πηγαίνουν μία φορά την εβδομάδα σε Ψαρά και Οινούσσες.
Το 1970 αγόρασαν το «Ψαρά». Ήταν τριών χρόνων πλοίο. Τσεσμέ και Οινούσσες πήγαινε, έως ότου οι Αιγνουσσιώτες αγόρασαν το δικό τους πλοίο. Περιορίστηκαν στα Ψαρά.

Το 1976 αγόρασαν το «Καπετάν Σταμάτης». Ήταν τότε 8 χρόνων σκάφος. Και τα δύο αγοράστηκαν από τη Θεσσαλονίκη. Ως τότε εκτελούσαν περιηγητικά δρομολόγια Πειραιά – Μπαξέ Τσιφλίκ. Το έκαναν ολοκαίνουριο. Τα άλλαξαν όλα πάνω του. «Ήταν τα μόνα που είχαν Α/Α 100%. Πολύ λίγα πλοία το έχουν. Δηλαδή την τέλεια ναυσιπλοϊκή πληρότητα».

Το «Χιόνη» αγοράστηκε το 1990 από την εταιρία Νομικού. Ήταν κατασκευής 1968. Έκανε δρομολόγια Βόλος – Σποράδες. «Αντέχαμε στον ανταγωνισμό τότε, τα πλοία μας και τα πληρώματα ενέπνεαν εμπιστοσύνη στο κράτος και στον κόσμο. Σιγά – σιγά ήλθε η κρίση. Αυξήσεις καυσίμων, κρίσεις οικονομικές, πολλά έξοδα, χαμηλά μισθώματα γραμμών, μεγάλη ηλικία πλοίων».

Το 1987 νέες μηχανές στον «Καπετάν Σταμάτη» και το 1997 στο «Χιόνη». Δεν άντεξαν. Το 2003 αποσύρθηκαν και τα τρία στο καρνάγιο του Θόλου. Πέρσι, ο «Καπετάν Σταμάτης» έκανε κάποιο ταξιδάκια στην Τουρκία. Τώρα, η άπνοια έχει κρατήσει στη στεριά τα πανιά της εταιρίας.

Η ζωή του είναι η θάλασσα και το πρακτορείο.

Δυστυχώς η παράδοση της οικογένειας δεν συνεχίζεται από τα παιδιά και τα αδέλφια του.

Έχει ένα μυστικό. Αν πετύχει αυτό που σχεδιάζει, θα είναι επανάσταση στα ναυτικά χρονικά.