Ακόμη καλύτερα από την πρώτη "φουρνιά" ελληνικών πλοιάρχων από δημόσιες σχολές εμπορικού ναυτικού, τα πήγαν οι κοπέλες της δεύτερης σειράς. Αρκετές από τις σπουδάστριες που ήταν πρωτοετείς όταν εμείς αποφοιτούσαμε (και θυμίζω ότι τότε η σχολή πλοιάρχων ήταν διετής) έφτασαν στο βαθμό του πρώτου πλοιάρχου. Όπως η καπετάν Μαριάννα Μαρούδα:
που μάλιστα στη συνέχεια στράφηκε στη ναυτική εκπαίδευση και υπηρέτησε και ως διευθύντρια σπουδών στην ΑΕΝ ΟΙΝΟΥΣΩΝ.
Εδώ η καπετάν Μαρούδα διακρίνεται ανάμεσα στα νέα φιντανάκια της σχολής. Και από μόνη της η φωτογραφία αυτή είναι μια κατάκτηση για το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας και ένας σπουδαίος σταθμός στα τριάντα χρόνια της ιστορίας του. . Στις εύλογες αντιρρήσεις του παρελθόντος για το αν θα τα καταφέρουν οι γυναίκες στα καράβια, υπάρχει η έμπρακτη απόδειξη. Και μάλιστα οι παλιές καπετάνισσες έφτασαν σήμερα να εκπαιδεύουν τις νέες κοπέλες που επιθυμούν να ακολουθήσουν το επάγγελμα.
Τώρα οι νέες καπετάνισσες δε χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε το καινούργιο. Μόνο να σταθούν άξιες του θεσμού και να προσφέρουν στη ναυτιλία με συνέπεια και ήθος τις υπηρεσίες τους.
Κι αν εμείς συναντήσαμε ατυχίες που μας απομάκρυναν από ό,τι περισσότερο αγαπήσαμε στη ζωή μας, τουλάχιστον νιώθουμε βαθιά ικανοποίηση να βλέπουμε τα νέα κορίτσια να συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Το δρόμο προς τη γέφυρα των πλοίων και τους θαλάσσιους δρόμους σε όλους τους ωκεανούς της γης.
Είναι ίσως δύσκολο να το νιώσετε πόση ικανοποίηση μας προσφέρει το γεγονός ότι σήμερα ταξιδεύουν πολλά καράβια μας με αξιωματικούς γέφυρας γυναίκες. Και όχι μόνο ποστάλια. Το είχα ξαναγράψει και παλιότερα. Πως η μεγάλη αγάπη μας ήταν τα ποντοπόρα πλοία.
Και σ' αυτά προτίμησαν στο βαθμό που μπορούσαν να ταξιδέψουν οι περισσότερες από τις παλιές αλλά και στα ίδια πλοία επιδιώκουν να ναυτολογούνται και οι νέες καπετάνισσες.
Φουρτούνες και άλλες αντιξοότητες της ζωής στο καράβι δε μας τρομάζουν. Μόνο η άρνηση ναυτολόγησης απειλεί το θεσμό.
Μακάρι κάποιος αρμόδιος να είχε θυμηθεί πως στις 10 Ιουλίου κλείνουν ακριβώς τριάντα χρόνια από τη μέρα που παρέλαβαν το πτυχίο τους οι πρώτες καπετάνισσες. Και να πρόβαλλαν με κάποια εκδήλωση το γεγονός.
Δεν πειράζει όμως. Ανάγκη από φιέστες δεν έχουμε. Κι αν σήμερα κάναμε μια εκτεταμένη αναφορά είναι μόνο και μόνο για να βοηθήσουμε να αρθούν οι όποιες αντιρρήσεις για τις γυναίκες στα καράβια. Και να αποδείξουμε πως χωρίς ουσιαστική βοήθεια από πουθενά ο θεσμός της ελληνίδας πλοιάρχου κατάφερε με επιτυχία να κλείσει τρεις δεκαετίες...
Φανταστείτε τι θα συμβεί αν έστω και λίγο θελήσουν να υποστηρίξουν σήμερα το θεσμό. Όπως, οφείλουμε να το παραδεχθούμε έγινε στα δικά μας πρώτα βήματα. Τόσο από μεριάς υπουργείου, όσο και από μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες εκείνου του καιρού. Αλλά και από τη μεριά της σχολής και των καθηγητών μας. Που τους χρωστάμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ιδιαίτερα στον κ. Λεωνίδα Γαβαλά, πλοίαρχο ΕΝ, και διευθυντή σπουδών στην ΑΔΣΕΝ ΠΕΙΡΑΙΑ.