Achille Lauro [Willelm Ruys]

[καπετάν αντρέας]

Achille Lauro. Σήμερα είναι η 25η επέτειος από την ημέρα της τραγικής εκείνης πειρατείας (7/10/1985). Δύο βιντεάκια με το πανέμορφο βαπόρι και με υπέροχη μουσική επένδυση, και τα δύο. Ελπίζω να μην είναι ανεβασμένα ήδη...

http://www.youtube.com/watch?v=CmDOvHGaoqI&feature=player_embedded



http://www.youtube.com/watch?v=ABSLRG630Vc


Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται, θα βρει και άλλο πλούσιο υλικό, με άρθρα της εποχής κλπ στο σχετικό άρθρο του Βήματος:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=359102&dt=07/10/2010

[T.S.S. APOLLON]

Ευχαριστουμε καπεταν αντρεα!

[Tsikalos]

Διαβάζοντας το νήμα συνηδειτοποίησα πόσο ταραχώδη ιστορία είχε αυτό το πλοίο. Μπορεί κάλιστα να ξαναγίνει ταινία...!

[Ellinis]

Mιας και ο καπετάν αντρέας μας θυμίσε τη θλιβερή επέτειο της πειρατίας στο ACHILLE LAURO, ας δούμε και μια φωτογραφία του πλοίου πλαγιοδετημένο μπροστά στο λιμεναρχείο.

Το τμήμα της φωτο προς τα αριστερά το είχα ανεβάσει εδώ.

Από τη συλλογή του Albert Novelli που τόσο ευγενικά μας είχε παραχωρήσει.

achill1.jpg

[T.S.S. APOLLON]

Πανεμορφη φωτογραφια! ευχαριστουμε φιλε Ellinis που την μοιραστικες μαζι μας!!!

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Παρόλο που ο φίλος Finnpartner έχει εδώ και καιρό δημοσιεύσει την ιστορία του πολυτάραχου καραβιού, θα ήθελα να προσθέσω και εγώ την δική μου μιας και κάποια γεγονότα με έφεραν πολύ κοντά του το 1985.
Οι Ολλανδοί που είχαν αποικίες σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές της Ασίας, όπως η μακρινή Ινδονησία (πρώην Batavia), έπρεπε να υποστηρίξουν τις αποικίες τους αυτές με καράβια που θα μετέφεραν στρατιώτες και προμήθειες ανατολικά και επέστρεφαν με ολλανδούς πολίτες και εξωτικά προϊόντα από την Ινδονησία. Τα καράβια αυτά που χτίστηκαν πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν κατά σειρά ναυπήγησης τα Johan van Oldenbarnevelt (1929) και Oranje(1938) της Netherland Line και τέλος το Willem Ruys της αντίπαλης Rotterdam Lloyd που άρχισε να ναυπηγείται στα ναυπηγεία De Schelde της Ολλανδίας τον Ιανουάριο του 1939 λίγους μόλις μήνες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Κατά την διάρκεια του πολέμου το ημιτελές καράβι παρέμενε στην ναυπηγική του κλίνη και ενώ αρχικά οι Γερμανοί ήθελαν να το βομβαρδίσουν, μυστηριωδώς συνέχισαν την κατασκευή του βρίσκοντας διαρκή εμπόδια από την ολλανδική Αντίσταση που έκανε συχνά σαμποτάζ, έτσι το καράβι εγκαταλείφθηκε να σκουριάζει μέχρι το τέλος του πολέμου. Τον Ιούλιο του 1946 οι Ολλανδοί θεωρώντας εθνικό θέμα την ολοκλήρωση της κατασκευής του, ξεκινούν τις εργασίες που θα ολοκληρωθούν την επόμενη χρονιά που βαφτίζεται Willem Ruys, το όνομα του δισέγγονου του ιδρυτή της Rotterdam Lloyd που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1942 λόγω της εμπλοκής του στην Αντίσταση. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1947 το Willem Ruys (12.119 grt, 193 μέτρα μήκος, 8 δηζελομηχανές Sulzer συν. 27.000 SHP με 2 άξονες, max. speed 22 knots) ξεκινά τα ταξίδια του από το Ρότερνταμ προς την Ινδονησία. Η βασίλισσα Wilhelmina για να τιμήσει τις υπηρεσίες που η Rotterdam Lloyd είχε επί σειρά ετών προσφέρει στις θαλάσσιες μεταφορές δίνει την άδεια να προστεθεί το “Royal” μπροστά από το όνομα της εταιρίας που μετονομάζεται σε Royal Rotterdam Lloyd και το πολυτελέστατο και υπερμοντέρνο πλοίο για την εποχή του είναι το πρώτο με αλουμινένιες σωσίβιες λέμβους στο χαμηλότερο κατάστρωμα της υπερκατασκευής με δεύτερο το Canberra του 1961, ένα χαρακτηριστικό που έχουν πλέον υιοθετήσει όλα τα μοντέρνα κρουαζιερόπλοια. Το πλοίο ήταν περισσότερο δημοφιλές από το αντίπαλο Oranje και σημείωνε διαρκώς υψηλή πληρότητα σε επιβάτες μέχρι το 1949 που οι περισσότερες αποικίες της Ολλανδίας άρχισαν η μία μετά την άλλη να αποκτούν την ανεξαρτησία τους και το 1958 λόγω χαμηλής κίνησης η RRL αποφασίζει να αποσύρει το καράβι από την γραμμή. Την ίδια χρονιά συγκρούεται με το Oranje στην Ερυθρά Θάλασσα κοντά στο Σουέζ, ευτυχώς χωρίς θύματα. Στην συνέχεια, μετασκευάζεται εκτεταμένα με την κατασκευή επιπλέον καμπινών (1.167 συν. επιβάτες), κλείσιμο με ανεμοθώρακες στα ανοικτά καταστρώματα, την επέκταση του κλιματισμού σε όλους τους χώρους του πλοίου, το ψήλωμα της μπροστινής τσιμινιέρας, την προσθήκη stabilisers και δρομολογείται στην νέα του γραμμή της Αυστραλίας και Ν. Ζηλανδίας μέσω Southampton, της Μεσογείου και του Σουέζ. Την γραμμή όμως υπηρετούν πολλά καράβια, μεταξύ τους και ελληνικά καράβια του Χανδρή, και ο αριθμός των επιβατών διαρκώς μειώνεται μέχρι το 1964 που το καράβι αποσύρεται και παροπλίζεται στο Ρότερνταμ. Το 1965 πωλείται μαζί με το Oranje στην ιταλική Flotta Lauro Lines και παίρνει το όνομα του διευθύνοντα συμβούλου της εταιρίας Achille Lauro. Την ίδια χρονιά οδηγείται στα ναυπηγεία CN Riuniti di Palermo για μία δραστική μετασκευή που άλλαξε ριζικά την εμφάνισή του. Οι υπερκατασκευές προεκτείνονται και καλύπτεται όλοι οι χώροι της πισίνας με τζάμια, οι εσωτερικοί χώροι αναβαθμίζονται, αποκτά δύο ψηλές λεπτές τσιμινιέρες με διπλά φτερά που απομακρύνουν τον καπνό από τα ανοικτά καταστρώματα και με νέο εκτόπισμα 23.629 grt και νέο μπλε χρώμα και το λευκό αστέρι της Lauro στις τσιμινιέρες, δείχνει πολύ νεώτερο από την πραγματική του ηλικία. Κατά την διάρκεια της μετασκευής ξεσπάει φωτιά στο καράβι και καθυστερεί η παράδοσή του στην Lauro η οποία τελικά γίνεται το 1966. Η νέα εταιρία του το δρομολογεί και πάλι στην γραμμή της Αυστραλίας-Ν. Ζηλανδίας μέχρι το 1972 που ξεσπά μία νέα φωτιά κατά την διάρκεια επισκευών στην Τζένοβα και από τότε το πλοίο αποσύρεται από την γραμμή και αλλάζει πλέον ρόλο σε κρουαζιερόπλοιο. Το 1981 συγκρούεται με ένα μικρό λιβανέζικο φορτηγό στα Δαρδανέλια και λίγους μήνες μετά νέα πυρκαγιά προξενεί πάλι ζημιές στο καράβι. Η Lauro ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 70 βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο και το 1982 ενώ το πλοίο βρίσκεται στην Τενερίφε των Καναρίων νήσων κατάσχεται από τις Ισπανικές αρχές. Μετά από διαπραγματεύσεις επιστρέφει πίσω στην Τζένοβα όπου παροπλίζεται. Το 1985 η εταιρία Χανδρή αναλαμβάνει την οικονομική διαχείριση και το marketing management του Achille Lauro και το πλοίο ενεργοποιείται και πάλι για 10ήμερες κρουαζιέρες στη Μεσόγειο. Εδώ μία μικρή δική μου παρένθεση. Είχα προταθεί από το επιβατηγό τμήμα της εταιρίας Χανδρή να αναλάβω το 1985 το γραφείο των εκδρομών των επιβατών στα λιμάνια της κρουαζιέρας πάνω στο Achille Lauro (Shore Excursion Manager), αλλά την τελευταία στιγμή παρέμεινε ο προηγούμενος manager και τοποθετήθηκα στο Romanza ευτυχώς, γιατί ένα θλιβερό συμβάν εκείνη την χρονιά ήρθε να στιγματίσει την αγορά κρουαζιέρας στη Μεσόγειο. Στις 7 Οκτωβρίου του 1985 ενώ το πλοίο έπλεε από την Αλεξάνδρεια προς το Πορτ Σάϊντ κατελήφθη από ένοπλους Παλαιστίνιους οι οποίοι εκτέλεσαν μετά από λίγες ημέρες ομηρίας του πλοίου έναν ηλικιωμένο Αμερικανό υπήκοο και τον πέταξαν μαζί με το αναπηρικό καροτσάκι του στην θάλασσα. Οι Παλαιστίνιοι αφού εξασφάλισαν εγγυήσεις από τις αιγυπτιακές αρχές ότι θα φύγουν ανενόχλητοι έκαναν έναν γύρο θριάμβου στο λιμάνι και στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε αεροπλάνο της Egyptair με σκοπό να διαφύγουν σε φιλική χώρα της Β. Αφρικής. Το αεροπλάνο εξαναγκάστηκε από τους Αμερικανούς να προσγειωθεί σε αμερικανική στρατιωτική βάση της Σικελίας με την σύλληψη των δραστών. Η θιγμένη κυβέρνηση της Αιγύπτου αρνείται να παραδώσει στην Ιταλία το βαπόρι που κρατείται στο Πορτ Σάϊντ και τελικά το παραδίδει μετά από 8 ημέρες και έντονη διεθνή πίεση. Η ομηρία του Achille Lauro “πάγωσε” την αγορά της κρουαζιέρας και σαν αποτέλεσμα η εταιρία Χανδρή αποσύρθηκε από την Lauro η οποία είχε συνδέσει το όνομα του πλοίου της με ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός. Το 1987 η Lauro αγοράζεται από την Mediterranean Shipping Company και μετονομάζεται σε Star Lauro. Στις 30 Νοεμβρίου του 1994 πέφτει η αυλαία για το πολύπαθο Achille Lauro καθώς πλέει ανατολικά των ακτών της Σομαλίας σε κρουαζιέρα από την Τζένοβα προς την Ν. Αφρική. Τα ξημερώματα ξέσπασε ακόμα μία φωτιά, αυτή τη φορά μοιραία για το καράβι, η οποία πήρε μεγάλες διαστάσεις και το πλοίο εγκαταλείφθηκε αφήνοντας 2 θύματα πίσω του. Δύο ημέρες αργότερα, ενώ το πλοίο φλέγεται από άκρη σε άκρη παίρνει κλίση και βουτά στα παγωμένα νερά του Ινδικού Ωκεανού. Αυτή είναι η ιστορία ενός όμορφου και δημοφιλούς στην αρχή της μακρόχρονης καριέρας του, αλλά άτυχου στη συνέχεια καραβιού που συνέδεσε το όνομά του με δύο θλιβερά γεγονότα και πολλά ατυχήματα. Τελευταία φορά που το επισκέφτηκα ήταν μία εβδομάδα πριν την πειρατεία του 1985, στην Ρόδο. Μου είχε κάνει εντύπωση η φθορά στην διακόσμηση και την επίπλωση των κοινόχρηστων χώρων του και η έντονη μυρωδιά βαπορίλας αναμεμειγμένη με μυρωδιά κουζινίλας που είχε ποτίσει τις μοκέτες και ήταν έντονη σχεδόν παντού, δείγμα της εγκατάλειψής του πριν επανεργοποιηθεί την άνοιξη του 1985.

Στην αρχή της καριέρας του σαν το δημοφιλές και φουτουριστικό για την εποχή του Willem Ruys:


Μετά την πρώτη μετασκευή του:


Σαν το όμορφο αλλά άτυχο Achille Lauro:


πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το Willem Ruys μαζί με το Oranje που κτίστηκαν με μικρή χρονική διαφορά αλλά για διαφορετικές εταιρίες και από άλλα ναυπηγεία είχαν ένα κοινό ενδιαφέρον χαρακτηριστικό. Η γάστρα τους πάνω από την ίσαλο γραμμή ήταν φουσκωμένη με "μάγουλα" μεγαλύτερου πλάτους από την υπερκατασκευή. Μία ασυνήθιστη σχεδιαστική πρακτική των ολλανδικών ναυπηγείων της προπολεμικής εποχής (βλ. θέμα του Angelina Lauro) η οποία όμως "χάριζε" εκτόπισμα στο καράβι και καλύτερη ευστάθεια στην πλεύση. Ένα είδος πρόγονου του σημερινού σπόνσορα. Το ίδιο αυτό κοινό χαρακτηριστικό είχε και το επίσης ολλανδικό Johan van Oldenbarnevelt (το τραγικό Λακωνία της Greek Line) αλλά σε πιο ήπια μορφή. Μεταπολεμικά, η ίδια σχεδιαστική αντίληψη με κάποιες αλλαγές απαντάται επίσης στα Stella Maris (II), και τα Cunard Countess/Cunard Princess. Η παρακάτω φωτογραφία του shipsnostalgia από προηγούμενη σελίδα του θέματος Achille Lauro δείχνει καθαρά αυτή την ιδιομορφία.

[BEN BRUCE]

Φανταστικα στοιχεια απο τον φιλο TSS QUEEN ANNA MARIA για ενα πανεμορφο βαπορι που με τις ιταλικες πινελιες εγινε τελειο και ξακουστο σε ολο τον κοσμο.

[Ellinis]

Το 1965 πωλείται μαζί με το Oranje στην ιταλική Flotta Lauro Lines και παίρνει το όνομα του διευθύνοντα συμβούλου της εταιρίας Achille Lauro. Την ίδια χρονιά οδηγείται στα ναυπηγεία CN Riuniti di Palermo για μία δραστική μετασκευή που άλλαξε ριζικά την εμφάνισή του.

Εξαιρετική δουλειά Αλέξανδρε!
Kάπου είχα διαβάσει οτι η Lauro αρχικά σχεδίαζε να παραγγείλει δυο νεότευκτα. Τελικά στράφηκε στα δυο μεταχειρισμένα Ολλανδικά υπερωκεάνεια, τα οποία όμως μετασκεύασε τόσο ώστε να μην υστερούν από κάποιο νεότευκτο.

Πάντως και τα τρία "μεγάλα" Ολλανδικά της γραμμής Ινδονησίας (Johan van Oldenbarnevelt, Oranje και Willem Ruys) είχαν ένα παρόμοιο τέλος. Καταστράφηκαν ολοσχερώς από πυρκαγιά και κανένα από τα τρία δεν έφτασε στο διαλυτήριο. Σήμερα βρίσκονται στα βάθη τριών διαφορετικών ωκεανών.

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Εξαιρετική δουλειά Αλέξανδρε!
Kάπου είχα διαβάσει οτι η Lauro αρχικά σχεδίαζε να παραγγείλει δυο νεότευκτα. Τελικά στράφηκε στα δυο μεταχειρισμένα Ολλανδικά υπερωκεάνεια, τα οποία όμως μετασκεύασε τόσο ώστε να μην υστερούν από κάποιο νεότευκτο.

Πάντως και τα τρία "μεγάλα" Ολλανδικά της γραμμής Ινδονησίας (Johan van Oldenbarnevelt, Oranje και Willem Ruys) είχαν ένα παρόμοιο τέλος. Καταστράφηκαν ολοσχερώς από πυρκαγιά και κανένα από τα τρία δεν έφτασε στο διαλυτήριο. Σήμερα βρίσκονται στα βάθη τριών διαφορετικών ωκεανών.

Όπως τα λες είναι ¶ρη. Τα δύο της Lauro εκτός του ότι μετασκευάστηκαν ώστε να γίνουν αγνώριστα, είχαν και κοινό τέλος από πυρκαγιά με το Achille να ζει περισσότερο. Το παλαιότερο JVO και αυτό είχε τον ίδιο θάνατο. Που να φανταζόντουσαν οι εταιρίες τους τότε που ήταν στην πρώτη τους νιότη ότι και τα τρια θα βούλιαζαν μετά από καταστροφική πυρκαγιά.