Πλοία του Καββαδία

[Στέφανος]

νομίζω ότι ενδιαφέρουσα περιγραφή του χαρακτήρα του κάνει ο ίδιος ο Καββαδίας στο Λί το οποίο [ή μάλλον βασισμένο κατά μέρος σε αυτό] έχει γυριστεί και η ταινία με τίτλο "Between the Devil and the Deep Blue Sea"

http://www.imdb.com/title/tt0112491/

[Παναγιώτης]

Δες και στο παρακάτω σχέδιο που ήταν τα διάφορα σημεία του πλοίο που περιγράφει στο βιβλίο.
Συνημμένο Αρχείο 21879

Δυστυχώς έχω ξεχάσει κάποια σημεία όπως το τουνέλι δηλαδή το χώρο (που μοιάζει με τούνελ) που βρίσκεται ο άξονας μεταξύ του μηχανοστασίου και της προπέλας και το κάσαρο δηλαδή το υπερυψωμένο τμήμα στην πρύμη. Πρέπει να κιτάξω και για άλλα και να βάλω ένα ποιό πλήρες.

[Roi Baudoin]

Φίλε Παναγιώτη, σ' ευχαριστούμε πολύ που μας βοηθάς να αναπαραστήσουμε το φορτηγό πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Καββαδίας.
Σιγά-σιγά η εικόνα του θα σχηματίζεται ολοένα και καθαρότερα.

Σχετικά με τη σχέση Σεφέρη-Καββαδία θα πρέπει να πούμε ότι ήταν, μάλλον, ιδιόμορφη.
Άλλοτε ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και άλλοτε ήταν κάπως απόμακροι.
Στο βιβλίο του Μήτσου Κασόλα "Νίκος Καββαδίας Γυναίκα - θάλασσα - Ζωή" (Εκδόσεις: Καστανιώτη) υπάρχει το ακόλουθο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο:
"Όταν κάλιασε μια φρά να 'μαι μαζί του στη Μικρά Ασία, και στο μέρος που γεννήθηκε, κλονίστηκε πολύ. Ακούμπησε πάνω μου μ' όλο το βάρος του και έδειξε με το μπαστούνι του το μέρος που γεννήθηκε.
Εγώ κοίταξα προς τα κει, αυτός όχι. Δεν γύρισε να κοιτάξει και φύγαμε."

Πιστεύω ότι είναι μια μοναδική στιγμή.
Ο Σεφέρης ξαναγυρίζει για λίγο στο μέρος που γεννήθηκε.
Και έχει μαζί του τον Καββαδία.
Αυτό δείχνει ότι και ο Σεφέρης ότι τον ένιωθε δικό του άνθρωπο.

Κάτι ακόμα σημαντικό είναι ότι η παραπάνω περιγραφή δίνεται στο βιβλίο, αμέσως μετά το στιγμιότυπο στη Βηρυττό το 1954 που έχουμε αναφέρει παραπάνω.
Δύο στιγμιότυπα εντελώς διαφορετικά
Και, όμως, αληθινά.
Όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Σεφέρης ανάμεσα στα δύο στιγμιότυπα υπάρχει αντινομία (αντιφατικότητα).
Κατά σύμπτωση στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό (Τεγόπουλος-Φυτράκης) δίνεται το ακόλουθο παράδειγμα για τη λέξη "Αντινομία":
"δεν υπάρχει ανάμεσα στα παλαιά και στα νέα έργα καμιά, απολύτως καμιά, αντινομία" (Γιώργος Σεφέρης"

Συμπτωματικά, ένα από τα τελευταία ποιήματα που έγραψε ο ποιητής έχει τον τίτλο "ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ"
(Αντινομία σημαίνει η πορεία του πλοίου κόντρα στον καιρό όταν έχει πέσει σε κυκλώνα).
Γράφτηκε το 1974 στο τελευταίο μπάρκο του ποιητή στο m/s "Aquarius", το κρουαζιερόπλοιο της ΕΛΜΕΣ.
Να σημειώσουμε ότι το πλοίο αυτό δεν ήταν ατμόπλοιο, όπως κατά λάθος έχει καταγραφεί από την Τζένια Καββαδία στο Ναυτολόγιο του ποιητή.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην ευγενική κοπέλα που παραβρέθηκε στην χθεσινή παρουσίαση και αγαπά και τους δύο αυτούςε ποιητές και σε όλους τους φίλους.

ΑΝΤΙΝΟΜIA.jpg

[JASON12345]

Δε βλέπεις παραπέρα από ένα μέτρο, από μισό, λιγότερο, τίποτα, περισσότερο κι από τίποτα. Το' χει από νωρίς κατεβάσει. Το πούσι έχει τη δική του μυρωδιά, όπως η καταιγίδα, ο τυφώνας, η τρικυμία του κάθε καιρού. Πώς μυρίζει! Γιομίζει τα ρουθούνια μου μα δεν μπορώ να σου πω... Ιουδήθ! Είσαι δέκα χιλιάδες μίλια μακριά απ' το Gomel και πέντε από μένα. Ανασαίνεις τον ιδρώτα του Τάσμαν. Είμαι σίγουρος πως έχεις λησμονήσει κείνη τη νύχτα, πάνω στο κατάστρωμα του "Cyrenia", δίπλα στο φανάρι του Μινικόι. Φορούσες τη νύχτα. Το πορφυρό φόρεμα σου σερνόταν κουρέλι στα πόδια σου, τα λιανά σου πόδια με τα πέδιλα των Φοινίκων. Το κλώτσησες και χάθηκε στο πράσινο κρουζέτο, πίσω από τη βάρκα. Σαλεύει μονάχα του ματιού σου το πράσινο.
- Φόρεσε το ρούχο σου. Σκεπάσου. Παρακαλώ σε φόρεσέ το.
- Το παίρνει ο μουσώνας. Δε βλέπεις;
- Είσαι σα γυμνή λεπίδα κινέζικη.
- Θέλω τη θήκη μου.
Ιουδήθ!... Όλα τα πράγματα έχουνε τη δική τους μυρωδιά. Οι άνθρωποι δεν έχουν. Την κλέβουν από τα πράγματα. Τα κόκκινα μαλλιά σου μυρίζουν σαν το αμπάρι της Πίντα, όταν γύριζε από το πρώτο ταξίδι. Στενοί δρόμοι του Γκέττο...Streets are not safe at night. Avoid all saloons. Chagall: ο Αρχιραβίνος.
- Ατζαμή! Φίλησέ με.
- Μιαν άλλη φορά. Όταν ξανάβρω τη γεύση μου.
- Την έχασες; Πού;
- Στο Barbados...Στην άμμο. Την ξέχασα στα χείλια μιας μαύρης.
- Καλά. Δάγκασέ με μονάχα. Να πονέσω.
- Δεν έχω δόντια. Τ΄άφησα σ' ένα μάγκος άγουρο, εδώ πέρα, αντίκρυ στο Cochin.
- Χάιδεψε.
- Ιουδήθ... Με τι χέρια... .έχασα την αφή μου πάνω στο ξεβαμμένο μεταξωτό μιας πολυθρόνας, σ' ένα σπίτι στο Ικίκι...Εκεί ανάμεσα... Μαζί κι ένα ζαφείρι... ένα μεγάλο ζαφείρι.
- Τότε κοίταξέ με στα μάτια. Γιατί τα κρατάς καρφωμένα χάμω; Κοίταξέ με λοιπόν.
- Δεν είναι τα δικά μου. Εκείνα τα φορά ένας γέρος ζητιάνος στο Βόλο. Τ' αλλάξαμε.
- Κοίταξέ με μέ τα δικά του.
- Ήταν τυφλός. Τον βαστούσε ένα κορίτσι από το χέρι.
- ¶σε με να σε βαστάξω κι εγώ από το χέρι.
- Ναι.
- Πάμε. Κρυώνω.
- Στάσου να σου πω ένα παραμύθι.
- Δε θέλω. Πάμε.
- Κάνει ζέστη μέσα. Ο ανεμιστήρας έχει χαλάσει. Βρωμάει σα φαρμακείο. Είναι κάτι λερωμένα σεντόνια. Μια βρώμικη λεκάνη. Ένας σκορπιός που τρέχει στους τοίχους. Φοβάμαι...
- Το σκορπιό;
- Eσένα.
- Πάμε σου λέω.
- Κάνε πέρα τα χέρια σου. Πες κάτι ακόμα.
- Λοιπόν... Μόνον ο γερο-Γιεχού δεν κοιμόταν. Διάβαζε δίπλα στη λάμπα με το καπνισμένο γυαλί. Διάβαζε το μεγάλο βιβλίο. Η πόρτα λύγισε στις κοντακιές. Ήμουν δώδεκα χρονών. Δεν πρόφτασα να χτενίσω τα μαλλιά μου τα κόκκινα. Ήτανε δώδεκα, με μαύρους σταυρούς στο μπράτσο. Μεθυσμένοι. Τότε... Μπρος στη μάνα μου, μπροστά στο Γιεχού που προσεύχονταν με μάτια κλεισμένα.
- Κι οι δώδεκα;
- Δε θυμάμαι. Δεν έχω ζυγώσει άλλον άντρα. Όμως απόψε... Όχι γιατί μ' αρέσεις. Είμαι μονάχα περίεργη. Πάμε.
- Αύριο, στο Colombo.
- Τώρα.
- Δος μου το χέρι σου. Θα σκοντάψεις. Έχει σκαλί. Μην ανάβεις το φως... Ξέρεις.. Είμαι άρρωστος.
- Δε με νοιάζει.
- ¶κου... Είναι σα να χαλάμε το παιχνίδι για να βρούμε το θαύμα.
- Θέλω να φορέσω το δικό σου πετσί. Να κλέψω κι εγώ κάτι από σένα.
- Κάνε όπως θέλεις. Ό, τι βρεις κλέψε. Δείξε μού το μονάχα... Κι έγινε έτσι, όπως τότε, όταν χάιδεψα ένα γυμνό του Pascin μπροστά σε τρεις φύλακες του Μουσείου, χωρίς να με δούνε...



Χωρίς λόγια...

[Leo]

Βρήκα εδώ ένα γλωσσάρι που νομίζω θα βοηθήσει τους αναγνώστες του έργου του Καββαδία, κυρίως όσους δνε έχουν σχέση με την θάλασσα.

[eser]

Ο ποιητής στο "Απολλωνία" της ΕΛΜΕΣ.
Το "Απολλωνία" ξεκίνησε δρομολόγια για την ΕΛΜΕΣ το 1964. Η γραμμή του ήταν Αγκώνα-Κέρκυρα-Πειραιάς-Ρόδος-Λεμεσός.
Δίπλα του στέκεται ο πλοίαρχος του πλοίου, ο Σπύρος Βανδώρος.
Ο Σπύρος Βανδώρος ήταν Κεφαλλονίτης, φίλος του και μακρινός συγγενής και είχαν μπαρκάρει μαζί και στο επιβατηγό "Κορινθία"το 1945.
Τότε ο Σπύρος Βανδώρος ήταν δόκιμος.
Ο ποιητής τον υπεραγαπούσε και τον αποκαλούσε "χαϊδευτικά" γιό του.
Η σημείωση αυτή υπάρχει στη σελίδα 332 του βιβλίου του Δημήτρη Νικορέτζου "Νίκος Καββαδίας - Ο τελευταίος αμαρτωλός" (Εκδόσεις: "ΕΝΤΟΣ").
Πηγή της φωτογραφίας: το "ΛΕΥΚΩΜΑ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ" (τόμος Δ΄) του Παναγιώτη Σπυρόπουλου (ΑΜΦΕΙΑ Εκδοτική).

Συνημμένο Αρχείο 21427

Η μάνα του Καββαδία και ο Σπύρος Βανδώρος ηταν από την ¶σσο της Κεφαλονιάς, όπως και οι Γιαννουλατέοι που είχαν την ΕΛΜΕΣ. Από εκεί ήταν και ο Γεράσιμος Δεστούνης ο παλιός πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ.

[Roi Baudoin]

Νομίζω ότι αξίζει να αναφερθούμε σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Πρόκειται για το βιβλίο του Μήτσου Κασόλα "Νίκος Καββαδίας - Ο δαίμονας χόρευε μέσα του".

Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε: "Στο βιβλίο αυτό δεν μιλούν ειδήμονες, λόγιοι, μελετητές, ή κριτικοί για τον Νίκο Καββαδία. Μιλάνε ναυτικοί που έζησαν μαζί του στα καράβια, άνθρωποι ταξιδεμένοι, άνθρωποι του μόχθου και της σκληρής δουλειάς, περιγράφοντας έναν απ' αυτούς, κάποιον του σιναφιού τους. Οι περισσότεροι αγνοούσαν ότι ο συνάδελφός τους ήταν ταυτόχρονα ένας μεγάλος ποιητής, το έμαθαν μετά το θάνατό του, κι άλλοι ύστερα από χρόνια κατάλαβαν το μέγεθος της ποίησής του. Όμως όλοι λάτρευαν τον "κουρλό ασυρματιστή" τους, αυτόν τον αλλόκοτο παραμυθά, τον άκακο κι ευαίσθητο, τον σπάταλο και τολμηρό, αυτό το πειραχτήρι που ο δαίμονας χόρευε μέσα του."

Στο βιβλίο διαβάζουμε σημαντικές λεπτομέρειες για τη ζωή του Νίκου Καββαδία στα καράβια και στα λιμάνια.

Το τελευταίο πλοίο που πάτησε το πόδι του πρέπει να ήταν το "Εγνατία" στο Πέραμα, λίγες μέρες πριν να ταξιδέψει μαζί των μαραμπού τα σμήνη.
Στο "Ποσειδωνία" τελέστηκε στο Πρίντεζι, τον Φεβρουάριο του 1975, νεκρώσιμος για τον Καββαδία από τους συναδέλφους του.

Τελειώνοντας το ξόδι στο καράβι, ο υπέροχος άνθρωπος Γιώργος Γερίμογλου είπε δυο λόγια:
"Κοιτάζοντας προς τον ασύρματο και προς τα θολά νερά του λιμανιού, διάβασα το Mal du depart.
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή τωνν οριζόντων.

Στο τέλος βάλαμε να χτυπήσει η σειρήνα του βαποριού τρεις μεγάλες σφυριξιές και μια κοντή. Κι αυτό ήταν το ηχηρό μας καλό ταξίδι στον Κόλια. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον φίλο που χάσαμε."

Οι φίλοι του Καββαδία δεν πρέπει να χάσουν το βιβλίο αυτό.

Στο εξώφυλλο του βιβλίου βλέπουμε τον Καββαδία στα είκοσι εφτά του χρόνια. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε γράψει το "Μαραμπού"

Νίκος Καββαδίας.jpg


"Ποσειδωνία" Πάνω στο πλοίο αυτό τελέστηκε ξόδι, τον Φεβρουάριο του 1975, για τον Καββαδία από τους συναδέλφους του.

Ποσειδωνία.jpg

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Α. Μώλο, τον paroskayak, τον Django, τον Jolly Roger, τον giorgos ...., τον Rocinante, τον Trakman, τον Leo, τον Ellinis, τον Nicholas Peppas, τον Παναγιώτη, τον Νίκο, τον Seaways lover, τον Appia 1978, τον Ben Bruce, T.S.S. APOLLON, τον Captain Nionios, τον scoufgian, τον moutsokwstas, τον dimitris, τον prutanis, τον γεροσιφνιό, τον Avenger, τον Έσπερο, τον Sorrokxo, τον eser, τον Jason12345, τον Στέφανο, τον .voyager, τον polykas, τον vinman, τον Απόστολο, τον Leonardo V και τον Καπεταν Αντρέα.

[Appia_1978]

Ευχαριστούμε πολύ, καλέ φίλε Roi!
Εξαίρετη η προσπάθεια σου, καθώς και των υπολοίπων φίλων, να μη ξεχαστεί αυτός ο μεγάλος άνθρωπος!

Μπράβο!!!

[a.molos]

ΑΓΑΠΑΩ.
Αγαπάω τ' οτι ειναι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους....
.....
Τα καράβια που φευγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά- αν ποτέ θα ΄ρθουν πίσω
αγαπάω, και θα ΄θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πιά να γυρίσω.......
Πέτρος Βαλχάλας ( απόσπασμα απο το ποιήμα που δημοσιευτηκε στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδιας 10/03/29 με το ψευδώνυμο αυτό, ποίημα προάγγελος του ανεπανάληπτου Mal du Depart).
Φίλε Roi σε ευχαριστώ !

[Roi Baudoin]

Φίλε, Αντώνη εσένα σκεπτόμουν όταν διάβασα ότι μετά το ξόδι στο Πρίντεζι απάγγειλαν το Mal du depart.

Από τον Πέτρο Βαλχάλα μέχρι τον Νίκο Καββαδία του "Τραβέρσο" η διαδρομή είναι πολύ μεγάλη.
Τον αγαπάμε όλοι μας πάρα πολύ.
Και σίγουρα έχουμε πάρα πολλές απορίες για αυτόν τον άνθρωπο-θρύλο.

Μέσα από τα βιβλία που γράφονται τελευταία, μέσα από τις αφηγήσεις παλιών ναυτικών και φίλων, μέσα από τα βιώματα που κουβαλούν όσοι τον έζησαν αρχίζουμε σιγα-σιγά να καταλαβαίνουμε καλύτερα τον Κόλια, τον Μαυρή, τον Μαραμπού, τον κουρλό Κεφαλλονίτη.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή σου κατά τρόπο ολότελα διαφορετικό μεταξύ τους.

Το ένα γεγονός είναι ο θάνατος του αγαπημένου αδελφού, του Αργύρη, "του πιο χαρούμενου , του πιο καλοσυνάτου ανθρώπου στον κόσμο". Και, όμως, ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε στα 1957.

Το άλλο γεγονός ήταν ο έρωτάς του για μια πολύ νέα κοπέλα όταν ήταν 63 ετών και εκείνη κοντά σαράντα χρόνια μικρότερη.

Ο ποιητής έφυγε, τελικά, λυπημένος.
Όχι μόνο γιατί πέθανε στη στεριά, αλλά και γιατί έφυγε με τον καημό της τελευταίας μεγάλης αγάπης.
Τρία από τα ποιήματα του "Τραβέρσο" είναι αφιερωμένα σε αυτήν. Το ένα της το έχει αφιερώσει επίσημα, τα άλλα δύο το καταλαβαίνουμε τόσο από τους στίχους των ποιημάτων, όσο και από όσα γράφουν τα βιβλία σχετικά.

Στο τελευταίο βιβλίο του Μήτσου Κασόλα από τις Εκδόσεις "Καστανιώτη" "Νίκος Καββαδίας - Ο δαίμονας χόρευε μέσα του" διαβάζουμε σχετικά και για τα δύο αυτά γεγονότα.

Πάμε τώρα να πιάσουμε το μίτο από την αρχή.
Πρωτόλειο ποίημα με τίτλο "Κι αυτός χαμογελάει ..."
Το υπογράφει ως Πέτρος Βαλχάλας.

ΚΙ ΑYΤΟΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ …


Γνωρίζω κάποιον κύριο πού ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί παράξενα μιλεί κι ένα μονόκλ φοράει
γιατί συχνάζει μ' άσεμνες και θλιβερές γυναίκες
και γιατί πάντα ό,τι του πεις αυτός χαμογελάει..


Πού στέκει ώρες αμίλητος και σάν αφηρημένος,
και πού όταν, τι έχει τον ρωτούν οι φίλοι μ' απορία
αυτός κοιτάζοντας άλλου αρχίζει να διηγιέται
ή μιαν αισχρήν ή μια πολύ παράξενη ιστορία.

Για μιαν εταίρα υστερική πού ζει κι όλο πεθαίνει,
για έναν τρελόν όπου ζητάει για να 'βρει τ' ονειρό του,
για κάποιο γέρο πού αγαπάει μ' ανάστροφην αγάπη,
για μια γκριμάτσα τραγική κάποιου χλωμού Πιερόττου.

...Ξέρω ένα νέο πού οι φίλοι του ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί για πράγματα πολύ περίεργα μιλάει
κι όσες φορές πασχίζουνε να τόνε συμβουλεύσουν
κοιτά με περιφρόνηση και θλιβερά γελάει...

Π. ΒΑΛΧΑΛΑΣ

Το ποίημα αυτό ανήκει στα Αθησαύριστα ποιήματα και έχει περιληφθεί μαζί με άλλα στο βιβλίο του Guy (Michel) Saunier με τίτλο "Το Ημερολόγιο ενός τιμονιέρη" (Εκδόσεις ΑΓΡΑ).

Το περίεργο είναι ότι πριν από μερικά χρόνια οι δύο αυτοί άνθρωποι και λάτρεις του Καββαδία, ο Μήστος Κασόλας και ο Guy (Michel) Saunier βρέθηκαν αντίδικοι στο διακαστήριο, μιας και ο γάλλος είχε έρθει ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Έλληνα. Ο Guy Saunier υποστήριζε την Έλγκα Καββαδία και τον εκδότη της ¶γρας, οι οποίοι έίχαν κατηγορήσει τον Μήτσο Κασόλα και η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια, όπου ο Κασόλας αθωώθηκε.

Πάμε τώρα και στο περίφημο τελευταίο βιβλίο του Μήτσου Κασόλα με τίτλο "Νίκος Καββαδίας - Ο δαίμονας χόρευε μέσα του".
Αφηγείται ο ΓιώργοςΠέτσας:
Διάβαζε πολύ, έγραφε πολύ

"— 0 Καββαδίας στον ασύρματο διάβαζε πολύ και έγραφε πολύ. Τι τα έκανε όμως όλα αυτά τα γραφτά του; Δεν το ξέρω. Μάλλον τα έσκιζε. ΓιΆ αυτό και είναι τόσο λίγα τα βιβλία του. Πάντως η καμπίνα του ασύρμα του ήταν κατά κάποιο τρόπο το φιλολογικό μας καφενείο. Και σ' αυτό μια μέρα είπε στην ηθοποιό Ελένη Χαλκούση. «Έκανα μεγάλο σφάλμα, Ελένη μου, στη ζωή μου που δεν σου ζήτησα να με παντρευτείς». (Κι εδώ εγώ ο γράφων θυμήθηκα τη διήγηση ενός φίλου του Καββαδία για τη Χαλκούση. Πήγαν στο θέατρο, χρόνια μετά, να τη δουν σ' ένα έργο που έπαιζε. 0 Καββαδίας στο τέλος δεν πήγε να τη συγχαρεί στο καμαρίνι της. Την είδε στη σκηνή και σχολίασε: «Αυτή είναι η Ελένη; Δεν το πιστεύω.
Πώς άλλαξε, πώς γέρασε η Ελένη; Πάμε να φύγουμε».)

- Ο Καββαδίας έπινε, μεθούσε;

— Όχι, δεν θα έλεγα πως ήταν πότης. Του άρεσε το ποτό βέβαια. Αλλά δεν έπινε πολύ. Η παρέα τού άρεσε. Μια φορά, θυμάμαι, ζήτησε από τον περίφημο αρχιθαλαμηπόλο, νούμερο ένα της ναυτιλίας μας, τον Στάθη Καραγιάννη, να του σερβίρει μια βότκα. Μετά από λίγο του ζήτησε και μια δεύτερη, σε λίγο και μια τρίτη. Είχε τα κέφια του; Είχε κάποια στενοχώρια; Δεν θυμάμαι. Όμως ο Καραγιάννης βάζοντας του την τρίτη βότκα, άφησε επίτηδες να του πέσει από το χέρι το μπουκάλι και να σπάσει: «Κόλια μου, με συγχωρείς, χίλια συγγνώμη, είμαι ένας ανάξιος επαγγελματίας». Ποιος, αυτός που ήταν ο άριστος αρχιθαλαμηπόλος της ναυτιλίας μας. Τον Καββαδία τον αγαπούσε πολύ κι αυτός, όπως όλοι μας. Γι' αυτό και ο ξαφνικός του θάνατος μας καταλύπησε όλους. Κλάψαμε για το θάνατο του και τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά δακρύζω ακόμα....."


Και μια εκπληκτική φωτογραφία του Καββαδία.
Την φωτογραφία την τράβηξε ο μεγάλος ποιητής και φίλος του Κόλλια, Γιώργος Σεφέρης, στο πλοίο "Απολλωνία", το 1969.
Πειλαμβάνεται στο βιβλίο "Οι φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη" που εκδόθηκε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας.


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους.


Νίκος Καββαδίας Απολλωνία.jpg