Πλοία του Καββαδία

[marios.sp]

Υπαρχει καποιο θεμα στο site που να ειναι γενικα για τον Καββαδια,την ζωη του,την ποιηση του,κλπ?

Ευχαριστω.

[Roi Baudoin]

Κυττάξτε παιχνίδια που παίζει η μοίρα.

Ο Αναστάσιος Ι. Τζαμτζής υπήρξε ένας λαμπρός πλοίαρχος και ένας λαμπρός συγγραφέας.
Πρόσφερε πάρα πολλά στη Ναυτιλία, στο Ναυτικό Μουσείο και στην καταγραφή της Ναυτικής Ιστορίας.
Από τις 22 Αυγούστου έχει φύγει για ένα μακρινό ταξίδι.

Στα τελευταία τεύχη του περιοδικού "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ" είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τον ποιητή Νίκο Καββαδία, κάπως επικριτικό, γραμμένο από τον Α.Ι. Τζαμτζή.

Στο τωρινό τεύχος (ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009, τεύχος: 197) ο Νίκος Σούλιας και ο Ισίδωρος Μαμίδης απαντούν στον Α.Ι. Τζαμττζή για το άρθρο του που είχε δημοσιευτεί για τον Νίκο Καββαδία.

Το τεύχος αυτό κλείνει με ένα νέο άρθρο του Α.Ι.Τζαμτζή με τίτλο "Ναυτικός ποιητής ή μήπως ο βασιλιάς είναι γυμνός;".

Το άρθρο αυτό είναι αρκετά επικριτικό για τον ποιητή, στο οποίο "ισχυρίζεται ότι ο Καββαδίας παρουσιάζει μια τελείως στρεβλή εικόνα του τότε ναυτικού κόσμου και αμφισβητεί την αξία της καλλιτεχνικής του υπόστασης".

Κατά την γνώμη μου (η οποία φυσικά είναι ασήμαντη), ο Α.Ι. Τζαμτζής φαίνεται να ξεχνά ότι ο Καββαδίας δεν υπήρξε ποτέ του ηθογράφος.
Χρησιμοποιεί το πλοίο, τη θάλασσα, τους ναυτικούς ως σκηνικό της ποίησής του.
Νομίζω ότι αναφέρει στο άρθρο του πολλά κλισέ, τα οποία νομίζω ότι δεν ευσταθούν.

Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι "το πεζογράφημά του, η περίφημη "Βάρδια", εύκολα θα χαρακτηριζόταν με την τρέχουσα σήμερα ορολογία ως soft porno".

Στο ίδιο τεύχος του περιοδικού (σελίδα: 118 αναγγέλεται ο θάνατός του.
Απίστευτα παιχνίδια της μοίρας.
Ο μεγάλος συγγραφέας και ναυτικός Α.Ι. Τζαμτζής αποχαιρετά τον κόσμο αυτό με ένα σκληρό άρθρο για τον Νίκο Καββαδία.

Ο Μαραμπού, αν ζούσε, μπορεί και να του απάγγελνε μερικούς στίχους από κάποιο ποίημά του, όπως

"Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγα σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφετια από μας, και μας σκοτώνει."

Στίχοι από το υπέροχο ποίημα FATA MORGANA, το οποίο ο ποιητής το αφιέρωσε στην Θεανώ Σουνά, την κοπέλα που σημάδεψε τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του.

Η Θεανώ Σουνά είναι "νοητά" παρούσα σε τρία, τουλάχιστον, από τα ποιήματα του "Τραβέρσο".

Σ' ένα από αυτά υπάρχουν και οι στίχοι που δεν άρεσαν στον Α.Ι.Τζαμτζή.

"Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει"

Έχω την εντύπωση ότι οι στίχοι αυτοί κρύβουν κάτι που σχετίζεται με τον ίδιο τον ποιητή.
Κάποιες κρυφές σκέψεις, πολύ σημαντικές για τον ίδιο.

Μακάρι η αναγγελία που διαβάσαμε στον "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ" να μην ήταν αληθινή.

Καλό ταξίδι καπεταν Τάσο.
Ο Νίκος Καββαδίας σε περιμένει για να συνεχίσετε την κουβέντα σας.
Καπεταν Τάσο, σ' ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα πρόσφερες.
Το έργο σου είναι πραγματικά μοναδικό.

[τοξοτης]

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο site http://kapetanisses.blogspot.com

Εκεί βρήκα το παρακάτω αφιέρωμα στο Νίκο Καββαδία και το παρουσιάζω :

Καββαδίας. 33 χρόνια από το θάνατό του

10 Φλεβάρη του 1975.


Ο αγαπημένος ποιητής των θαλασσινών, ο Νίκος Καββαδίας, φεύγει για το αιώνιο ταξίδι...

.................................................. .................................................. .......
Αυτός, που τόσο πόθησε μια μέρα να ταφεί, σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες, είχε ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ, και μια κηδεία σαν των απλών ανθρώπων τις κηδείες. "Αυτό που φοβόμουν έγινε", ήταν τα τελευταία του λόγια στην αδερφή του Τζένια, σαν κατάλαβε πως έφτασε το τέλος... Στις 10 Φλεβάρη του 75, χτυπημένος από εγκεφαλικό κι ενώ λογάριαζε την άλλη μέρα να μπαρκάρει.

Ο Καββαδίας υπήρξε για μένα ο πιστός σύντροφος στα χρόνια που ταξίδεψα. Κι ας ήταν πια εκείνος φευγάτος για πάντα. Τον τραγουδούσα στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας, στις αβάσταχτες ώρας της μοναξιάς, στις ώρες που ανοίγανε τα εφτά στόματα της θάλασσας κι η λογική έλεγε "πως όλα τέλειωσαν"...

10 Φλεβάρη του 75 ταξίδεψε εκείνος για πάντα.
.................................................. .................................................. ........

Δείτε τα βίντεο - αφιερώματα στο Νίκο Καββαδία,
από την εκπομπή του ¶λφα "Μηχανή του χρόνου":

http://educandus.blogspot.com/2008/02/blog-post_10.html

http://educandus.blogspot.com/2008/02/blog-post_4225.html

http://educandus.blogspot.com/2008/02/3.html

http://educandus.blogspot.com/2008/02/4.html

http://kapetanisses.blogspot.com/2008/02/5.html

[senlac]

Σας παραθέτω ένα κείμενο απο τα τρία άρθρα του Μπάμπη ¶ννινου, που αφορά τη γνωριμία του στα χρόνια της Κατοχής με τον Νίκο Καββαδία, τον οποίο έχασε για χρόνια και ανακάλυψε ξανά σε μια ιστορική κρουαζιέρα με το Aquarius...Μεταξύ τους αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη φιλία μέχρι το θάνατο του ποιητή, ανήμερα του Αγίου Χαραλάμπους το 1975.


ΜΑΖI ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ....

Α΄ Μέρος

του Μπάμπη Σ. ¶ννινου



Ητανε Κατοχή. Στερνά του Δεκέμβρη ή Γενάρης 1942. Η Αθήνα ζούσε σε παγωμένο χειμώνα, χωρίς τρόφιμα και καμμιά συγκοινωνία! Όλοι από τα προάστεια και το κέντρο στις δουλειές τους, ποδαρόδρομο. Μετά το αυθόρμητο φοιτητικό ξεσήκωμα στους δρόμους της Αθήνας,στις 28 Οκτωβρίου, οι κατοχικές δυνάμεις κλείσανε το Πανεπιστήμιο. Λειτουργούσε μονάχα το συσσίτιο στη Φοιτητική Λέσχη, στις αρχές της οδού Ιπποκράτους ή στο Χημείο. Είχα ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου. Δεν θυμάμαι ποιος συγγενής μεσολάβησε και με δέχθηκε, στην οδό Αγίου Μελετίου 10, ο ποιητής του «MAΡΑΜΠΟΥ», Νίκος Καββαδίας. Ήτανε τότε 32 χρονώ, ξέμπαρκος ασυρματιστής, κι εγώ 19 χρονώ δευτεροετής φοιτητής Νομικής.
Με τη μορφή που είχα σχηματίσει από τα ποιήματά του, έλεγα πως θα συναντούσα έναν αεικίνητο, νευρώδη, σύγχρονο θαλασσινό Σεβάχ! Συνάντησα όρθιο, πίσω από το μικρό γραφείο, έναν κοντόσωμο, απλό, ήρεμο και χαμογελαστό νέο. Κατάλαβα πως όλες οι περιπέτειες κι οι φουρτούνες ήτανε τιθασεμένες στην ψυχή και στα μάτια του!
Τούδωσα τα στερνά ποιήματά μου, όσα δεν ήταν επηρεασμένα από τη δικιά του μανιέρα. Χωρίς να τα κοιτάξει, τάφησε στο πλάι…

- Πώς σε φωνάζουν, με ρώτησε. Χαράλαμπο ή Μπάμπη; Γιατί εμένα κανένας δε με φωνάζει Νίκο. Με ξέρουνε Κόλλια.
Ποτέ δε ρώτησα συνομιλητή μου σε λεγόμενα για τον εαυτό του. ¶φηνα να μου λέει, όσα ήθελε. Ο Κόλλιας κατάλαβε κάποια αμηχανία μου και συμπλήρωσε:
- Είναι το χαϊδευτικό του Νικόλας στα ρώσικα. Γεννήθηκα στην Μαντζουρία. Ο πατέρας μου ήταν τροφοδότης στο ρώσικο στρατό.

Κατόπι μούπε πως γνώρισε τʼ αδέλ-φια μου ένα καλοκαίρι στο σπίτι της ξαδέλφης μου, στο Φισκάρδο.
Εγώ πάλι του θύμισα πως το βιβλίο του ήταν εξαντλημένο και δεν υπήρχε ούτε στα υπαίθρια παλαιοβιβλιοπωλεία, στην πάροδο ανάμεσα Ακαδημίας και Σόλωνος.
Μούπε πως κι αυτός δεν είχε το βιβλίο του!

Ρώτησα γιʼ άλλα δημοσιευμένα ποιήματά του. Έβγαλε από τη βιβλιοθήκη ένα τόμο της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Μούδειξε δυο, με υπογραφή «Πέτρος Βαλχάλας». Για
το ψευδώνυμο, μου εξήγησε πως τον είχε επηρεάσει στα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά, ο Παύλος Νιρβάνας. Αντέγραψα δυο τετράστιχα από το ένα ποίημα, που δεν είχε ρίμα, αλλά μπορούσες να τʼ απαγγείλεις.
«Το καλοκαίρι πάει επέρασε κι είναι καιρός να φύγουμε για πέρα».
Ο Κόλλιας, σε μια κόλλα διαγωνισμού, μούγραψε ένα ποίημα κι έβαλε τίτλο «ΝΟΤΗΙΝG». (Είναι ένα από τα 3 ποιήματα, που πρόσθεσε στη δεύτερη έκδοση των «ΜΑΡΑΜΠΟΥ», το
1947. Δημοσιεύτηκε με τίτλο «ΑFAR» κι ήταν αφιερωμένο στο φίλο του,ηθοποιό του Εθνικού Θεάτρου, Γιώργο Παππά).
Από την ίδια μέρα, αποστήθισα το ποίημα με τις αρνήσεις και τις αλήθειες, κι ορισμένα τετράστιχα, σε κατοπινά χρόνια, τα χρησιμοποίησα στα γραφτά μου!
Τελειώσαμε, αλλά για τα ποιήματά μου ούτε λέξη! Δώσαμε ραντεβού για τʼ άλλο πρωινό στο Μουσείο. Παρόλο που δεν είχα τότε ρολόι, ήμουνα στην ώρα μου.
Περπατήσαμε στην πλατεία Κάνιγγος και στο πρώτο στενό, αριστερά Ακαδημίας, ο Κόλλιας έστριψε. Εκεί λειτουργούσε το συσσίτιο για τους Ναυτικούς. Όσοι τον γνώριζαν, τον χαιρέτησαν με σεβασμό. Μια κοπέλα ήρθε και τον φίλησε στα δυο μάγουλα. Ήτανε λίγο
έκπληκτος. Όταν απομακρύνθηκε, ο Κόλλιας μού είπε γελώντας:
- Πήγε με κάποιο φίλο μου και φαίνεται πως την μπανιάρισε γιατί… άσπρισε και τρόμαξα να τη γνωρίσω! Ανεβήκαμε στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας. Ελάχιστοι περαστικοί.

Ξαφνικά, ο Κόλλιας περπατώντας, άρχισε να απαγγέλλει:

«Σκατζέρναμε στη Nippon.
Στην Osaka της πίπας ο καπνός
θα σουσβυνε αν δεν τραβούσες.
Τι είναι η στάχτη»...
Κι εγώ τότε συμπλήρωσα:
«Ωσάν τη λήθη κρύβει την αγάπη σου!»...

Τάχασα! Ήταν ένα ολόκληρο τετράστιχο από τα χτεσινά ποιήματά μου, πούχε κρατήσει!
Έβγαλε από την τσέπη του παλτού του τα χειρόγραφά μου και μου τάδωσε. (Αργότερα, στο σπίτι μου, είδα πως όσα ποιήματά μου τούχαν αρέσει, είχε βάλει με κόκκινο μολύβι, δίπλα στον τίτλο, μια ή περισσότερες άγκυρες. Σε άλλα είχε και σταυρούς).
Περπατώντας, συνεχίσαμε να λέει ο ένας δυο στίχους κι ο άλλος να συμπληρώνει. Είπαμε «για το Μαντράς,το Σιγγαπούρ, τʼΑλγέρι και το Σφαξ», «οι Γιαπωνέζες τα κορίτσια στη Χιλή», «τον Γουίλι, το μαύρο θερμαστή», τη «Μαϊμού», φυσικά πάλι το «Μal du depart», κι άλλα δυο, όσα είχα καταφέρει να βρω σε μικρές ανθολογίες.
Κατηφορίσαμε τη Βουκουρεστίου και μετά το ζαχαροπλαστείο Ζωναρά, ο Κόλλιας σταμάτησε στο βιβλιοπωλείο Γανιάρη. Μου γνώρισε τον ιδιοκτήτη και την κόρη του Ανθή, που πρώ-
τη ξεκίνησε να ντύνει βιβλία με δερμάτινα καλύμματα, πούχανε τίτλους και
ονόματα φτιαγμένα με το χέρι.
Το βιβλιοπωλείο ήτανε στέκι καλλιτεχνικό, ιδιαίτερα τις μεσημεριανές
ώρες. Επειδή οι πρωινές βόλτες συνεχίστηκαν σε καθημερινή βάση, για μήνες, ο Κόλλιας μού γνώρισε τους Μ. Καραγάτση, Θεοτοκά, Θράσο Καστανάκη, τον κριτικό Κατσίμπαλη, τους
ζωγράφους Τσαρούχη, Βακαλό, τους χαράκτες Βάλια Σεμερτζίδη, Κορογιαννάκη, Τάσσο, τους ηθοποιούς του Εθνικού Βεάκη, Γιώργο Παππά, Ελένη Χαλκούση, Στέλιο Βόκοβιτς κ.ά.
Το πρωινό ραντεβού καθιερώθηκε στο συσσίτιο των Ναυτικών, με άμεσηαναχώρηση για το «στέκι» κι επιστροφή ποδαρόδρομο μέχρι τη Δεριγνύ και Πατησίων, που χωρίζαμε. Η μετάβαση είχε απαγγελίες κι η επιστροφή είχε διηγήσεις του Κόλλια.
Μου μίλησε για την αμοιβαία αγάπη πούχε με την μεγάλη μας ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη και μου διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό.
Κάποτε της φανέρωσε πως είχε δώσει δυο φορές εξετάσεις και δεν είχε πετύχει.
Η Μαρίκα τον ευχαρίστησε, που την εμπιστεύτηκε, και τον ρώτησε:

- Είδες Κόλλια μου τόνομά σου γραμμένο μαζί με άλλα ονόματα που πετύχανε; Αν ναι, αυτό σημαίνει πως σε δεχτήκανε υποψήφιο, κι είναι γραπτή απόδειξη πως τα ʼχεις τετρακόσια! Την ώρα που σʼ έχουνε οι περισσότεροι για τρελλό, αυτό έχει για σέ-
να τη μεγαλύτερη σημασία! Να βρίσκεται τόνομά σου στη λίστα, κι ας απέτυχες».

Δεν έκανα καμμιά ερώτηση. Όμως είναι αλήθεια πως υπέθεσα ότι ο Κόλλιας μπορεί νάχε δώσει εξετάσεις για καπετάνιος. Με πέντε χρόνια υπηρεσία στο ναυτικό φυλλάδιο, μπορούσε να δώσει εξετάσεις για δίπλωμα ανθυποπλοιάρχου, ένας δόκιμος καπετάνιος.
Εξάλλου στο «Μαραμπού» και το «Πούσι» βλέπεις ατέλειωτες βάρδιες στη γέφυρα, ώρες στημένες για να φανεί «του ¶λμπορ το φανάρι», «τον Σταυρό του Νότου ανάμεσα στα
στράλια» κλπ. Απʼ ό,τι φαίνεται, ο ποιητής δεν είχε πρόβλημα σε θέματα ναυσιπλοΐας,
χάρτες, εξάντες κλπ. Ίσως οι θητείες του σε μικρά φορτηγά, τα φορτηγοποστάλια, δεν τον είχανε προικίσει με γνώσεις σε τρόπους φόρτωσης, αντοχές φορτίων, μετακινήσεις φορτίων και γιʼ αυτό δεν πέτυχε. Πάντως, για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε στη «ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ» το υπʼαριθ. 922 Προσωρινό Δίπλωμα του ραδιοτηλεγραφητή Βʼ τάξεως, που εκ-
δόθηκε από το ΥΕΝ στις 28 Ιανουαρίου 1941, την εποχή που ο Κόλλιας υπηρετούσε στην Αλβανία (στη σχετική φωτογραφία είναι με παχύ μουστάκι!)... Το επόμενο, υπʼ αριθ. 435 Δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή Βʼ τάξεως, εκδόθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1947 και δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό.(Την αλήθεια, για το αν έδωσε ή όχι εξετάσεις, τη γνώριζε μόνον ο ίδιος κι ίσως αν υπάρχουν ακόμη αρχεία του ΥΕΝ).
Σχετικά με τις εξετάσεις, η Βέρα Χρυσομάλη της ΕΛΜΕΣ και φίλη του Καββαδία, διηγείται το παρακάτω περιστατικό, που της αφηγήθηκε ο ίδιος.
Ο Παναγής Γιαννουλάτος, η δημιουργική ψυχή της ΕΛΜΕΣ, πληροφορήθηκε πως ο Καββαδίας έδωσε εξετάσεις για αναβάθμιση του Διπλώματός του και τον ρώτησε:

- Tι έγινε Κόλλια, πέτυχες;
- Bέβαια, κύριε Παναγή, η απάντη-
ση.
- Και σε τι σειρά ήρθες;
- Δεύτερος, κύριε Παναγή.
- Μπράβο παιδί μου, συγχαρητήρια!
Και πόσοι λάβατε μέρος;
- Δύο, κύριε Παναγή, απάντησε χα-
μογελώντας ο Κόλλιας.
Σε μια επιστροφή μας, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό από αθλητική του ενασχόληση.


Απέναντι από το κατάστημα τροφίμων, πούχε ανοίξει μιαν εποχή στο Πασαλιμάνι ο πατέρας του, ήταν ένα Γυμναστήριο όπου ο Κόλλιας πήρε μαθήματα πυγμαχίας, ένα άθλημα
που του άρεσε. Μου είπε πως έλαβε μέρος σε αγώνα, που κατά τύχη παρακολούθησε ο πατέρας του, και δήλωσε: «Καλά παλεύει ο μικρός»! Όταν όμως συνειδητοποίησε πως ήτανε ο γιος του, χάλασε τον κόσμο! Σε άλλη επιστροφή, αναφέρθηκα στους ποιητές Κώστα Ουράνη και Καίσαρα Εμμανουήλ, στους οποίους λέγανε πως είχε ιδιαίτερη εκτίμηση, και τους είχε χαρίσει το «Μαραμπού», τα ποιήματά του, «Ο Πλοίαρχος Φλέτσερ» και «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ». Για τον Ουράνη του είπα πως είχα ακούσει να αμφισβητεί τα ταξίδια του, υποστηρίζοντας πως οι ιστορίες ήταν φανταστικές και τα ταξίδια μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού! Για τις δικές του περιπλανήσεις προέβαλε όλα τα μέρη του κόσμου πούχε ταξιδέψει κι επισκεφθεί, με αποδεικτικά στοιχεία, τις ετικέτες των διαφόρων ξενοδοχείων πούχαν κολλήσει στις δερμάτινες βαλίτσες του! (Είναι γνωστό πως στους ναυτικούς, στα φυλλά-διά τους, αναγράφονται οι ημερομηνίες πρόσληψης και απόλυσης. Δεν
αναφέρονται ούτε οι χώρες, ούτε τα λιμάνια. Αν ναυτολογηθείς στον Πειραιά κι επιστρέψεις ύστερα από δυο χρόνια, μετά από πολλαπλά ταξίδια, θʼ αναφερθεί δυο φορές ο Πειραιάς και τίποτα παραπάνω).

Επίσης, είπα στον Κόλλια ότι είχα διαβάσει σε ανθολογία το ποίημα του Ουράνη:

« θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινωπόρου
δείλι,μέσα στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος,
στο πολύβουο Παρίσ, και μια Καίτη θεωρώντας πως
την ξέχασα γιάλλη, θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό,
θα με βρίσει».

Ήτανε γραμμένο, έξω από τα συνηθισμένα μέτρα του ποιητή και στην ίδια μανιέρα του Καββαδία. Θυμάμαι πως μου είπε ο Κόλλιας πως την ιδέα την είχε πάρει από ποίημα Γάλλου ποιητή! ¶λλη φορά, με την ευκαιρία που γνώρισα στη Λέσχη την κόρη του Μυριβήλη, Ρίτα, φοιτήτρια της φιλολογίας, του ανέφερα το θαυμασμό μου για τη «ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ».

- Είναι κακός άνθρωπος! με διέκοψε. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε άσχημα για κάποιον. Τον εκτιμούσα ιδιαίτερα, συνέχισε, κι όταν επέστρεψα από ταξίδι μου στη Ρωσία (νομίζω
πώς είχε μείνει αρκετό καιρό στην Οδησσό) θεώρησα πως έπρεπε να του εκθέσω γεγονότα από μια χώρα που θεωρούσαν Παράδεισο. Τότε, σα να πέρασε κάτι από τα μάτια του, μονολόγησε:
- Ταλαιπωρημένη μάνα, να φυλάει τα χέρια να δώσουμε από τα σκουπίδια μας τα ξεροκόμματα…
Δεν συνέχισε και δεν τον ρώτησα. Ύστερα από πολλά χρόνια, διάβασα πως ο Μυριβήλης όταν πληροφορήθηκε για τη Ρωσία την φτώχεια, την πείνα και την τρομοκρατία, θέλησε να
γράψει ο Κόλλιας «επί πληρωμή» άρθρα σʼ εφημερίδα για τη Σοβιετική Ένωση, παρʼ όλο που γνώριζε πως ήταν ένας ιδεολόγος αριστερός. Ιδιαίτερη εκτίμηση έτρεφε στον κα-
πετάνιο – ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου, πούχε γράψει το «Τραβερσωμένοι ας πάμε» και τους «Κακούς Εμπόρους».

Γνωριζόμασταν οικογενειακά με τον ξάδελφό του, πολιτικό μηχανικό, Μίμη Αντωνίου και τις τρεις αδελφές του καπετάνιου κι έτσι, μια μέρα του 1943, βρέθηκα στο σπίτι του με τα πεζά μου χειρόγραφα. Ήταν ακόμα ο Τσαρούχης και ο Λορεντζάτος. Ο πρώτος, μόλις διάβασε το γραφτό μου, είπε «αποκτήσαμε και ένα φανταιζίστα».
Από τότε όμως, δεν ξανάδα κανέναν τους…
¶λλη φορά, ο Κόλλιας μου διηγήθηκε τον καυγά Καραγάτση - Θεοτοκά.
Διηγήθηκε και στους δυο, που ήτανε φίλοι του, την ιστορία του μαρκονιστή, που τρελλάθηκε από έρωτα κιάρχισε να στέλνει σήματα «S.O.S. Βυθιζόμαστε» στα καλά καθούμενα!
Ο Καραγάτσης ήτανε ο πρώτος νομίζω συγγραφέας που πέρασε στα βιβλία του βαπορίσιους, ναυτικούς όρους, πολλούς για πρώτη φορά, γράφοντας για ματσακόνι, μουράμπιες, γραδελάδες, στόκολο, άφτερπηκ, τσαρτ-ρουμ, αναφέροντας τον «τηλέγραφο» της γέφυρας, με τόνομα του κατασκευαστή του «τσάντμπορν».
Την ιστορία του Κόλλια, την έκανε διήγημα ο Καραγάτσης κι ο Θεοτοκάς νουβέλα, με αποτέλεσμα νʼ ανταλλάξουν επιστολές στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», αν δεν κάνω λάθος.
Ο Κόλλιας, στο βιβλίο του «ΠΟΥΣΙ», αφιέρωσε στον πρώτο το ποίημά του
«BLACK AND WHITE» (1937) και στον δεύτερο «ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ» (1938).
Τις περισσότερες φορές, στην επιστροφή συζητούσαμε για ζωγραφική, γιατί ο Κόλλιας διαπίστωσε πως είχα ιδιαίτερες προτιμήσεις στους Γάλλους «ιμπρεσσιονιστές», Βαν Γκογκ
και Πωλ Γκωγκέν. Ήτανε βαθύς γνώστης της ιστορίας της ζωγραφικής και ήταν αυτός που με προχώρησε στον Μπρακ και τον Πικάσο. Η αγάπη του στη ζωγραφική φαίνεται από το
«ΜΑΡΑΜΠΟΥ», συνεχίζεται στο «ΠΟΥΣΙ», κορυφώνεται στη «ΒΑΡΔΙΑ» και την ξαναβρίσκουμε στο «ΤΡΑΒΕΡΣΟ».
Μου διηγήθηκε πώς, σε μια ημερήσια εκφόρτωση του πλοίου που υπηρετούσε στο Ρόττερνταμ, ανάλωσε όλον τον ελεύθερο χρόνο του να πάει στις Βρυξέλλες, για να δει έναν πίνακα του Τζέιμς Ένσορ και να επιστρέψει την ώρα της αναχώρησής τους, χωρίς να
σταθεί για φαγητό ή ό,τι άλλο! Βραδυνά ταβερνάκια Θεώρησα πως έπρεπε να τον γνωρί-
σω στους δικούς μου φίλους. Οι περισσότεροι ήταν συμμαθητές μου στο Β΄Γυμνάσιο και τώρα συμφοιτητές μου.
Ο Κόλλιας δέχτηκε και μαζευτήκαμε στο στέκι μας, στο ζαχαροπλαστείο «Τέλειον», στην Πλατεία Ιθάκης. Δεν θυμάμαι αν λειτουργούσε με ρεβυθοκεφτέδες ή διατηρούσε τα κα-
θίσματα απʼ έξω. Είμασταν τρεις φοιτητές Νομικής, ο Αλέκος Αυγουστάτος, ο Ηλίας Αντω-
νόπουλος, κι εγώ, και τρεις Ιατρικής, ο Βασίλης Πιλάλης, ο Γιάννης Κοτσερώνης κι ο Ριζόπουλος. Όλοι νέοι, ανήσυχοι, διαβασμένοι. Καταλήξαμε σε ταβερνάκι της πε-
ριοχής, σε μια πάροδο της Αγίου Μελετίου. Διέθετε βαρέλια με κρασί, για τα σπίτια. Ούτε λόγος για μεζέ. Ούτε ξυλόσομπα! Καθόμαστε με τα παλτά μας και πίναμε ξεροσφύρι, κουβεντιάζοντας. Φροντίζαμε να φεύγουμε κάποια ώρα, ώστε να είμαστε στα σπίτια μας πριν από ώρα 23:00 που απαγορευόταν η κυκλοφορία στους δρόμους.

Το σκηνικό άλλαξε μονάχα δυο φορές. Τη μια ήρθε ο Κοτσερώνης με κατσαρόλα πούχε σπιτική φασολάδα! Τη φάγαμε κρύα, σε τσίγκινα πιάτα κι αναλώσαμε διπλή ποσότητα σε κρασί! Την άλλη φορά, ένα κόκκινο κρασί, σκέτο ξύδι, δεν πινότανε με τίποτα. Ο
μαγαζάτορας τότε παρουσίασε ένα άσπρο, νερουλό κατασκεύασμα, που το ονόμασε «γιαούρτι»! Το ρίξαμε μέσα στα ποτήρια και το διαλύσαμε με κουτάλια. Κάτι έγινε. Το στέκι της Πλατείας Ιθάκης καταργήθηκε και μαζευόμαστε στο ταβερνάκι. Ένα βραδυνό, τέλος Μαρτίου 1942, βρεθήκαμε πρώτοι μαζί με τον Κόλλια. Πάνω στο σιδερένιο τραπέζι, μού γραψε σε κόλλα διαγωνισμού ένα ποίημα, με τίτλο «Θαλασσία Πανίς». Για
μένα, ένα από τα πιο παραστατικά του ποιήματα, που το ξεχωρίζω πάντοτε.
Το θέμα, ένα ναυαγισμένο συμμαχικό πολεμιικό, που βρίσκεται στο βυθό,
χτυπημένο από Γιαπωνέζους. Τον ρώτησα για την έμπνευσή του. Μου εξήγησε, από τη βύθιση αγγλικού καταδρομικού, γνωστού στους Έλληνες από τη δράση του.

- Μήπως το «ΡΗΠΟΥΛΣ»; τον ρώτησα. Νομίζω πως προπολεμικά είχε επισκεφθεί την Ελλάδα κι είχε φουντάρει έξω στη ράδα, στο Πασαλιμάνι. Διαβάζοντας το ποίημα, είχα μια
απορία και δεν την έκρυψα.
- Γράφεις «ο Γιαπωνέζος στην παντιέρα μαύρη μπάλα». Στη μέση της σημαίας, οι Γιαπωνέζοι έχουνε κόκκινη μπάλα. Γράφεις «μαύρη», έγινε λάθος ή θέλησες να κόψεις μια συλλαβή;
- Όχι, μου απάντησε. Από μακρυνή απόσταση δεν ξεχωρίζονται τα χρώματα. Φαίνονται όλα μαύρα! Ήτανε μεγάλα καταδρομικά, σε απόσταση βολής, δηλαδή πολλά μίλια μακρυά
και δεν διακρίνονταν χρώματα.

Η «Θαλασσία Πανίς» δημοσιεύτηκε στο «Πούσι», αφιερωμένο στο φίλο του, ηθοποιό Γιώργο Παππά. (Το 1944 σε συμμαχικό περιοδικό, που κυκλοφορούσε στην κατεχόμενη Ιταλία, διάβασα πως η ναυμαχία γίνηκε την 1η Μαρτίου 1942. Τρία εγγλέζικα καταδρομικά κι ένα αμερικάνικο συγκρούστηκαν με επτά γιαπωνέζικα που τα συνόδευε στολίσκος από αντιτορπιλικά κι αεροπλάνα! Τα συμμαχικά πολέμησαν ηρωικά, αλλά βυθίστηκαν όλα! Δεν ήτανε το καταδρομικό «ΡΗΠΟΥΛΣ», όπως νόμιζα, αλλά το γνωστό «ΕΞΕΤΕΡ» από τη ναυμαχία με το γερμανικό θωρηκτό «Γκραφ Φον
Σπέε», που κατέφυγε στην Αργεντινή. Επομένως, ο Κόλλιας είχε ακούσει την είδηση τον Μάρτιο 1942, στην εκπομπή «Εδώ Λονδίνο», που παρακολουθούσε συχνά και τόχε αναφέρει
σε ποίημά του. Χάνεται κάθε επαφή με τον Κόλλια. Ξαφνικά, τον Απρίλη 1942 διορίστηκα
κι έπιασα αμέσως δουλειά σε Τράπεζα. Πεταγόμουνα στη φοιτητική Λέσχη, στο συσσίτιο, κι εκεί συναντούσα συμφοιτητές και φίλους. Ετοιμάζανε φοιτητική καλλιτεχνική εκδήλω-
ση. ¶ρχισαν εντατικές καθημερινές πρόβες κι εγώ βρέθηκα να συμμετέχω με δύο ποιήματά μου, ένα σκετς και στην οργανωτική επιτροπή. Η γιορτή δόθηκε τον Οκτώβριο 1942,
στο θέατρο Αργυροπούλου, με μεγάλη επιτυχία. Μʼ όλα τα παραπάνω, χάθηκε κάθε
επαφή με τον Κόλλια και τους βραδυνούς φίλους μου. Ακολούθησαν τρία κατοχικά χρόνια με πολεμικές περιπέτειες! Το Φεβρουάριο 1945 επέστρεψα στην Ελλάδα, τραυματίας, μετά
από πολύμηνη νοσηλεία σε Συμμαχικό Νοσοκομείο της Ιταλίας. Αναζήτησα τον Καββαδία κι έμαθα πως ταξίδευε. Τον Δεκέμβριο του 1946, δημοσίευσα στη «ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ», το μο-
ναδικό ναυτικό περιοδικό, το παρακάτω ποίημα, αφιερωμένο στον Κόλλια,
με τίτλο «ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΧΟΥΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΥΣ»…
Πίστευα ότι μπορούσε να φτάσει στα χέρια του, γιατί ήτανε το μοναδικό που δημοσίευε τις ηρωικές προσπάθειες πούχανε κάνει στον πόλεμο τα πολεμικά μας. Καθως, επίσης, τις
περιπέτειες και τις απώλειές μας σε φορτηγά πλοία και ναυτικούς.

Το ποίημα που δημοσίευσα στο τεύχος 170, τον Δεκέμβριο 1946:

«Τι σημασία θα χουν για σένα τα ονόματα
και τα παράλια γραφέια ταξιδίων
όταν, σαν πάντα ιδανικός,
μπρός στο παράθυρο
την πάχνη αφου θα σβύσεις
με το χέρι, στο Μάγκαλορ,στο
Κέιπ Τάουν, στη Σουραμπάγια
θα δείς το τραμπ, που θα τραβά
τις άγκυρες μ'όλους τους ναύτες
τώρα γερασμένους.

Μα όσο κι αν περιμένουν
ανυπόμονα οι εταιρίες,
οι ασφάλειες και οι έμποροι
-ακόμα το λοστρόμο οι φιλενάδες
του- αυτό δεν θα σκατζάρει
σε ένα πόρτο.

Και έτσι θα σβύσεις, θα χαθείς,
(όπως επόθησες) μέσα στο κύμα,
στο φιλί των οριζόντων
και δεν θα νοιώσεις μια κηδεία
κι ένα θάνατο κοινό και θλιβερό,
σαν των ανθρώπων».

Το 1947, κυκλοφόρησε σε δεύτερη έκδοση το «ΜΑΡΑΜΠΟΥ» και για πρώτη το «ΠΟΥΣΙ». Το 1954, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Η ΒΑΡΔΙΑ». Τα βιβλία ήταν η μόνη επικοινωνία με τον Κόλλια, που ταξίδευε πάντοτε…

Συνεχίζεται....

ΠΗΓΗ: Περιοδικό "Ναυτική Ελλάδα", Μάρτιος 2009


Ο Μπάμπης ¶ννινος έγραφε σε πολλά θαλάσια περιοδικά, μεταξύ των οποίων η Ναυτική Ελλάς, ο Εφοπλιστής και το Θάλασσα και Γιώτινγκ με το προσωνύμιο Χάρης Εφτανησιώτης. Ήταν τραπεζικός και διετέλεσε διευθυντής του Ναυτιλιακού Τμήματος της Εθνικής Τράπεζας και απο το 1983 Γενικός Διευθυντής της ΛΟΥΚΑΣ Γ. ΜΑΤΣΑΣ ρυμουλκά ναυαγοσωστικά. Έφυγε απο τη ζωή τον Ιούνιο του 2009.

[Roi Baudoin]

Ευχαριστούμε πολύ τον καλό φίλο senlac για το πολύ σημαντικό κείμενο ανέβασε.
Περιμένουμε και τη συνέχειά του.

Ο Νίκος Καββαδίας ήταν στενός φίλος του Μ. Καραγάτση.
Ας δούμε μια ..... ιδιαίτερη περιγραφή του Νίκου Καββαδία από τον Μ. Καραγάτση στο διήγημά του "Μπουχούνστα" που περιλαμβάνεται στο "Μεγάλο Συναξάρι".

Και ας δούμε και μια υπέροχη φωτογραφία του Κόλια με την Μαρίνα Καραγάτση, σημαντικό άνθρωπο των τεχνών και κόρη του Μ. Καραγάτση.

Το υλικό αυτό προέρχεται από το εξαιρετικό αφιέρωμα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για τον Μ. Καραγάτση με αφορμή τα Εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Την χρονιά που έρχεται θα έχουμε τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία.
Οι μηχανές έχουν, ήδη, ανάψει για τα καλά ....

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον senlac, τον Α. Μώλο, τον nikosnasia και την Μαρίνα Καραγάτση.

Νίκος καββαδίας.jpg

Μαρίνα Καραγάτση, Νίκος Καββαδίας και η γάτα.

Μαρίνα Καραγάτση.jpg

[Δημήτρης Φάββας]

Λένε πολλοί ότι μας τυχαίνει συχνά να αγνοούμε πολλά για αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ.

Ίσως, μια τέτοια περίπτωση να είναι και ο αγαπημένος μας ποιητής, ο Νίκος Καββαδίας.
Ξέρουμε τα ποιήματά του, τη "Βάρδια" και τα δυο-τρία πεζά που έγραψε, τα ποιήματά του που μελοποιήθηκαν.
Ο φίλος JASON 12345 άνοιξε ένα πολύ καλό θέμα για να γνωρίσουμε τα πλοία με τα οποία ταξίδεψε ο ποιητής.
Πάμε να τα γνωρίσουμε.

Συνημμένο Αρχείο 21338

Το Ιωνία αναφέρεται εδώ σαν ένα από τα πλοία που ταξίδεψε ο Καββαδίας. Επειδή για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία-με το πλοίο αυτό έφυγα σαν μετανάστης από το λιμάνι του πειραιά τον Οκτώβριο του 1960- θα παρακαλούσα αν κάποιος μπορεί να με φοδιάσει με μια φωτογραφία του πλοίου. Γράφω το οδοιπορικό της ζωής μου και θα το ήθελα να στολίσει το εξώφυλλο.
Ευχαριστώ

[senlac]

ΜΑΖI ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...

ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ Σ. ΑΝΝΙΝΟΥ

Β ΄ Μέρος

Στη βαρδιόλα του κρουαζιερόπλοιου «ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ», που υπηρέτησαν μαζί, 9 χρόνια. Ο καπετάνιος
Σπύρος Βανδώρος, κι αυτός από την ¶σσο της Κεφαλλονιάς, με τον ασυρματιστή Κόλλια Καββαδία,
τραβηγμένη το 1970.


Τέλη του 1969 ανέλαβα Διευθυντής στο Ναυτιλιακό Κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στον Πειραιά. Το 1970, μέσα στα εγκεκριμένα δάνεια για ναυπήγηση στην Ελλάδα, ήτανε και για ένα κρουαζιερόπλοιο, το “AQUARIUS”, που θα χτίζανε οι ΕλληνικέςΜεσογειακές Γραμμές.Οι εκπρόσωποι της εταιρείας, Τώνης Γιαννουλάτος, Κώστας Ρίγγας και Διονύσης Βανδώρος, ήτανε σε καθημερινή επαφή μαζί μου. Μια μέρα, πληροφορήθηκαν πως η γυναίκα μουταξίδευε με το πλοίο «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ»,από το Μπρίντεζι στην Πάτρα. Ήτανε καταχείμωνο, δεν υπήρχαν τουρίστες και ταξίδευαν μόνο ελάχιστοι οδηγοί,που οδηγούσαν νταλίκες. Ειδοποίησαν τον Καπετάνιο, να της κρατήσει συντροφιά. Την προσκάλεσε να δειπνήσουν μαζί σΆ ένα τραπέζι που καθόταν κι ο ασυρματιστής του πλοίου.Όταν γίνηκαν οι συστάσεις, ο μαρκόνι κράτησε το χέρι της γυναίκας μου και, σαν να την γνώριζε χρόνια,τη ρώτησε:
“Τον Μπάμπη, τι τον έχεις;”

• Mε την απάντησή της, την πήρε στην αγκαλιά του και της έλεγε:

“Βρήκα το χαμένο φίλο μου, μετά από 30 χρόνια!”
Σ΄όλη τη διάρκεια του δείπνου, τη ρώτησε για τη ζωή μου και τη σταδιοδρομία μου, φανερά συγκινημένος. Πληροφορήθηκα με πολλή χαρά τα νέα κι αναλογίστηκα πως στην ΕΛΜΕΣ υπηρετούσαν δυο ξαδέλφια μου, που γνώριζαν τον Καββαδία, κι ήταν οι μόνοι που δεν τους είχα ρωτήσει, γιατί δεν φανταζόμουνα ποτέ πως ο Κόλλιας θα υπηρετούσε σε «πλοία γραμμής»! Το 1971, στην Πασχαλινή κρουαζιέρα του «ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ» συναντήθηκαμε τον Κόλλια στο λιμάνι του Πειραιά.
Μετά τις πρώτες αγκαλιές, με ρώτησε:
“Τα παιδιά τι γίνονται; O Αυγουστάτος, ο Πιλάλης, ο Ριζόπουλος κι ο Κοτσερώνης;”
To μνημονικό του με άφησε άφωνο! Δεν είχε ξεχάσει κανέναν από την ταβέρνα της Κατοχής, ύστερα από τόσα χρόνια! Τον ενημέρωσα, απΆ ό,τι γνώριζα, κι αφήσαμε τους επίσημους στο σαλόνι και πήγαμε στην καμπίνα του να τα πούμε.
«Της πίπας ο καπνός θα σούσβυνε, αν δεν τραβούσες» άρχισε, κι εμένα
μούρθε στο μυαλό το «Καλοκαίρι πάει επέρασε»!
- Δεν το θυμάμαι, μου είπε. Κι ήταν αλήθεια. Ήταν ένα ποίημα που είχε αφήσει έξω, απΆ όλα τα βιβλία του. (Δημοσιεύτηκε στα Αθησαύριστα ποιήματα «Στο ημερολόγιο ενός τιμονιέρη», 30 χρόνια μετά το θάνατό του).
ΣΆ αυτή την κρουαζιέρα γνωρίστηκαμε με τον καπετάνιο του «ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ», Σπύρο Βανδώρο, την hostess Μπάρμπαρα, το ζεύγος Γιάννη και Βέρα Χρυσομάλη, στελέχη της ΕΛΜΕΣ που ταξιδεύανε μαζί μας, όλοι τους φίλοι του Κόλλια.

Από την Σαντορίνη βρεθήκαμε στο Ηράκλειο, όπου ακολουθήσαμε την

πρόταση του Κόλλια κι ανεβήκαμε με ντόπιους φοιτητές στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη, σε ψήλωμα με πανοραμική θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Στην πλάκα πούχανε χαράξει τα ίδια του τα λόγια «Δεν ελπίζω
τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος», η κόρη μου, η μικρότερη της συντροφιάς, ακούμπησε ευλαβικά τα αγριολούλουδα πούχε μαζέψει.
Όταν γυρίσαμε, ο αρχικαμαρώτος μάς έδωσε πρόσκληση του καπετάνιου για «Αναστάσιμο Δείπνο», μόνο για τους λιγοστούς Έλληνες.
Μέχρι να περάσει η ώρα, κρατήσαμε συντροφιά στον Κόλλια, πούχε βάρδια στο Κρητικό πέλαγος, απαγγέλοντας ανέκδοτα ποιήματά του,
που τα συμπαθούσε ιδιαίτερα:
- Xόρεψε στο φτερό του καρχαρία
- Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη
σμέρνα
- Βουτάει ο γλάρος το δελφίνι να
τυφλώσει
… κι άλλους εντυπωσιακούς στί-
χους.
Δέκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, κατεβήκαμε στην τραπεζαρία. Είχανε
στρώσει ένα μακρύ τραπέζι. Δίπλα στα σερβίτσια, η άσπρη λαμπάδα. Πιατέλες με κόκκινα αυγά. Μαζεύτηκαν οι αξιωματικοί της γέφυρας και της μηχανής, ο αρχιμάγειρας με ψηλό
σκούφο, το επιτελείο του, ο γιατρός,ο Κόλλιας κι όλοι οι άλλοι.
Πέντε λεπτά πριν τις δώδεκα, σβύσανε τα φώτα. Από πλαϊνή πόρτα, μπήκε ο καπτα-Σπύρος με αναμμένη λαμπάδα.
- Δεύτε λάβετε φως, είπε.
Μικρές φλόγες από το ανέσπερο φως φωτίζανε την αίθουσα κι ακούγο-
νταν οι ευχές. Ένας μακρόσυρτος ήχος από τη σφυρίχτρα της γέφυρας σήμανε την
Αναστάσιμη ώρα!
Τα φώτα ανάψανε κι όλοι μαζί ψάλλαμε το «Χριστός Ανέστη» τρεις φορές. Ακολούθησε το φιλί της αγάπης. Αρχίσανε τα τσουγκρίσματα με τα κόκκινα αυγά μέχρι που οι καμαρώτοι
φέρανε τις αχνιστές μαγειρίτσες και τις πιατέλες με τα αρνιά.
Ήλθαν και τρία μέλη από την ορχήστρα του πλοίου και γίνηκε Πασχαλινό γλέντι.
Πάντα θυμάμαι Πασχαλιάτικες ημέρες σε χωριουδάκια πνιγμένα σε κατακόκκινες παπαρούνες, ασπροκίτρινες μαργαρίτες κι ανθάκια του αγρού.
Όμως τη μεγαλύτερη συγκίνηση την ένοιωσα όταν έζησα για πρώτη φορά
την ώρα της Ανάστασης «εν πλω»! Από την άλλη μέρα, όσο βρισκόμαστε σε πλεύση, την περνούσα με τον Κόλλια, κοντά του στη βάρδια ή στην καμπίνα του. Θυμάμαι πως μου φανέρωσε τόνομα της Κεφαλλονιτοπούλας που τον είχε ρωτήσει «ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;» στο ποίημα KUROSIWO.
Ήτανε μια γνωστή φυσιογνωμία, που δε θυμάμαι πια τόνομά της. Στερνή φορά τη
συνάντησα στην ¶σσο, στην Κεφαλλονιά, και μιλήσαμε. Τον ίδιο χειμώνα, ταξιδέψαμε με το
ίδιο πλοίο στη Βενετία. Τον άλλο χρόνο, 1972, το κρουαζιερόπλοιο «Αquarious», άρχισε τα δρομολόγιά του. Στο παρθενικό ταξίδι, ήτανε καπετάνιος ο Βανδώρος, ασυρματιστής ο Κόλλιας κι εγώ προσκεκλημένος της εταιρείας.
Το 1973, στην Πασχαλινή κρουαζιέρα, βρεθήκαμε πάλι με τον Κόλλια, κουβεντιάζοντας για το επόμενο βιβλίο του.


Συνεχίζεται

[senlac]

Το τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου του Μπάμπη ¶ννινου. Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του ναυτιλία, ειδικά στον Roi Baudoin

ΜΑΖI ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
Γ΄ Μέρος

Το στερνό μας ταξίδι

Στις 22 Φεβρουαρίου 1974, ο Σπύρος Βανδώρος κι η Μπάρμπαρα, παντρεύτηκαν στον ¶γιο Λουκά στα Πατήσια. Είμασταν όλοι παρόντες. Κι ο Κόλλιας. Η Πασχαλινή κρουαζιέρα γίνηκε νωρίς τον Απρίλη. Ήτανε μαζί μας και το ζεύγος Χρυσομάλλη. Την πέμπτη μέρα του Πάσχα, το «ΑQUARIUS» έφτασε στη Μύκονο, ερχόμενο από την Πόλη. Βρήκαμε καιρό χάλια, με πολύ κρύο. Ο Κόλλιας, για πρώτη φορά, ακολούθησε την πρόσκληση που του κάναμε με τον Γιάννη Χρυσομάλλη, κι ήλθε μαζί μας!
Ο Κόλλιας έψαχνε να βρει μαύρο ψωμί. Πήραμε σβάρνα όλους τους φούρνους από τα Ματογιάννια. Τελικά, στο στερνό φούρνο, βρήκε ένα μαύρο καρβέλι! Περιχαρής, το πήρε παραμάσχαλα. "Τώρα, μας είπε, πάμε για τα ούζα." Στον ερημικό παραλιακό δρόμο μάς πήρε μυρωδιά από ψητό χταπόδι! Ήτανε από το ουζοπωλείο του Σαλάχα. Μικρό και χωρίς θέρμανση! Καθήσαμε, οι δυο με τους ναυτικούς σουρτούκους κι εγώ μʼ ένα εγγλέζικο «μοντγκόμερυ». Οι δυο με ναυτικά κασκέτα κι ο Κόλλιας με το σκουφί των Βίκιγκς, για να ξεπεράσουμε το κρύο.

Ο Σαλάχας έψηνε χταπόδια και μας σέρβιρε καρτούτσα με χύμα ούζο, πούχε σε βαρέλι. Τα πλοκάμια έρχονταν συνέχεια κι η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε με το πιοτό. Τότε, θυμήθηκα και ταίριαξα μια κουβέντα που μούχε πει ένας Κροάτης εστιάτορας, για τον καφέ, στο Ντουμπρόβνικ, και τους είπα μισοζαλισμένος:
- Ο φίλος μου ο Γιαροσλάβ, μου είπε στο Ντουμπρόβνικ, πως το ψητό
χταπόδι πρέπει νάναι απ΄έξω μαύρο σαν τον θάνατο, μέσα καυτό σαν την κόλαση και γλυκοφάγωτο σαν τον έρωτα!
Του Κόλλια, τάρεσε κι άρχισε κι αυτός, γερά πιωμένος, νʼ απαγγέλλει σε
δικούς του στίχους:

«Ο Γιαροσλάβ μάς είπε στο Ντουμπρόβνικ:
Απόξω νάναι μαύρο σαν το θάνατο
και μέσα κόκκινο σαν τη φωτιά!...».

Ήταν αργά. Φοβόμουνα μήπως χάσουμε τη στερνή λάντζα! Βγήκαμε στον παραλιακό δρόμο. Ψοφόκρυο. Μπροστά ο Χρυσομάλλης, τρικλίζοντας. Μετά εγώ και πίσω ο Κόλλιας, απαγγέλλοντας συνέχεια το «Γιαροσλάβ». Στη θάλασσα, στη λάντζα, συνήλθαμε λιγάκι. Στη σκάλα που ανεβαίναμε, μας προσέχανε οι ναύτες! Πήγαμε στις καμπίνες μας και πέσαμε ξεροί! Μετά το ταξίδι, δεν χαθήκαμε. Μαζευόμασταν στο σπίτι του Γιάννη και της Σούλας Γκαγκάδη, όλη η συντροφιά.
Ο Νίκος ο Βανδώρος, ο Σπύρος και η Μπάρμπαρα, ο Κόλλιας, ο Γιάννης και η Βέρα Χρυσομάλλη, το ζεύγος Κώστα Τσελέντη κι εμείς. Μετά το φαγοπότι, ακολουθούσαν απαγγελίες, με στερνό το «Σάλι» του Πούσκιν, που απήγγειλε κάθε φορά ο Χρυσομάλλης. Γινόταν φασαρία κι ο Γιάννης αρνιότανε. Τότε επενέβαινε ο Κόλλιας, κι έλεγε σοβαρά:

- Εμένα Γιάννη μου μʼ αρέσει και θέλω να το ακούσω!
Κι ο Γιάννης δεν του χαλούσε χατίρι! Το τέλος ήτανε πάντοτε επεισοδιακό και πέφτανε μαξιλαριές!
Το Γενάρη του 1975, πήρα τη μεγάλη απόφαση! Ήτανε μια ευκαιρία να παρουσιάσω ποιήματα που δεν ήξερε
ο Κόλλιας και πεζά, δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά την εποχή του 1950 κι αργότερα. (Στον Κόλλια είχαπει πως είχα εγκαταλείψει τα γραφτά μου, από επαγγελματικό φόρτο).
Τα μάζεψα κι απόμενε να φωτοτυπήσω το ποίημα, πούχα αφιερώσει στον
Κόλλια το 1946. Ήτανε δύο ογκώδεις τόμοι μαζί κι έπρεπε να το πάω σε κάποιο μεγάλο φωτοτυπικό μηχάνημα. Φανταζόμουνα την έκπληξή του κι ήθελα την δική του κριτική!
Ανήμερα στη γιορτή μου, στις 10 Φεβρουαρίου 1975, το ζεύγος Χρυσομάλλη ήλθε καθυστερημένο.

- Ξέρεις, μου είπε η Βέρα, σήμερα,μέρα που είναι, δεν έπρεπε να στο πω, αλλά εσύ πρέπει να το μάθεις.
Εφυγε ο Κόλλιας, από εγκεφαλικό…

Post Mortem
Ήταν η πρώτη φορά που έγραψα για τον Κόλλια. Στο περιοδικό «Κεφαλλονίτικη Πρόοδος», της Αμαλίας Βουτσινά, Έτος Δʼ, Τεύχος 37-38, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1975.

Το κείμενό μου:
Ο ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΧΩΡΙΣ
ΣΧΟΛΙΑ, κι από κάτω «ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΠΑΕΙ ΕΠΕΡΑΣΕ…».
Μετά το κείμενο, ακολουθούσε γραφτό με τίτλο: «Μικρό μνημόσυνο για τον Μαραμπού», γραμμένο από τον Πατρινό, Κώστα Σακελλαρίου. Έγραφε πράγματα που δεν γνώριζα: “Eίχε γνωρίσει τον ποιητή το 1941 στον παραλιακό τομέα στην Αλβανία, έξω από τη Χειμμάρα. Υπηρετούσε στην 3η Μεραρχία, ως ασυρματιστής
στο Σταθμό Υποκλοπής Σημάτων. Ο Σακελλαρίου, εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού στην Πάτρα, γνωρίστηκε με τον Καββαδία. Κάθε βράδυ, σαν οικοδεσπότης, μάζευε την παρέα του ξάπλα, ένα γύρο στην αυλή, κι έδινε το παγούρι του γεμάτο κονιάκ, να πίνουν εκ περιτροπής, μέχρι ν΄αδειάσει. Συζητούσανε χωρίς ένταση κι ο ποιητής συνήθως σιωπούσε.(Ο Κόλλιας μούχε μιλήσει στην Κατοχή, για το σύστημα που ακολουθούσαν οι «κλοσάρ» στο Παρίσι, κάτω από τις γέφυρες. Μπορούσαν να κρατήσουν το παγούρι στα χέρια τους, όση ώρα θέλανε. Όταν όμως πίνανε, έπρεπε να το παραδώσουν αμέσως στον επόμενο). Στο ίδιο κείμενο, ο Σακελλαρίου έγραφε πως συνάντησε τον Καββαδία και το 1970 στην Πάτρα, όταν είχε έλθει το πλοίο «ΠOΣΕΙΔΩΝΙΑ» να αντικαταστήσει το «ΕΓΝΑΤΙΑ» στη γραμμή του Μπρίντεζι. Ο πράκτορας της ΕΛΜΕΣ Γ. Σωτηρόπουλος, Πρόεδρος των Ροταριανών, έπεισε τον Κόλλια να παρευρεθεί μια Τρίτη στη συγκέντρωσή τους. Μίλησαν για το έργο του, ο Πρόεδρος, ο Λιμενάρχης κι ο Σακελλαρίου. Ο ποιητής συγκινήθηκε
και τους μίλησε με πολλή άνεση. Τους υποσχέθηκε να ξανάρθει αλλά επέστρεψε η «ΕΓΝΑΤΙΑ» Μετά το θάνατο του Κόλλια έμαθα πως, πέρα από τον πατέρα Πειρουνάκη, τον Γιάννη Τσαρούχη, ήτανε συμμαθητής του στον Πειραιά ο Κώστας Αποστολίδης που του γνώρισε τον πατέρα του, Παύλο Νιρβάνα. Το περίεργο είναι πως από το 1972 μέχρι και το 1974, υπηρετούσαμε μαζί με τον Κώστα, στο Κατάστημα Μητροπόλεως της Εθνικής Τράπεζας. Μούχε χαρίσει τα άπαντα του πατέρα του αλλά ούτε αυτός ούτε ο Κόλλιας μου μιλήσανε ποτέ για την προπολεμική γνωριμία τους. Νομίζω πως δεν είχανε πια καμμιά επαφή.

Αναφορές σε ποιήματα του Καββαδία
Σε διάφορα ναυτικά περιοδικά, που δημοσιεύονται διηγήματα σχετικά με τη θάλασσα από το 1998 μέχρι σήμερα, στα παρακάτω έχει γίνει αναφορά στον Κόλλια ή σε ποιήματά του ή στίχοι που γίνανε τίτλοι στα γραφόμενά μου.

1) ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ – Μάιος-Ιούνιος 1975, τεύχος 41-42 «Ανάσταση εν πλωv», αναμνήσεις με τον Κόλλια.

2) ΘΑΛΑΣΣΑ & ΓΙΩΤΙNΓΚ – Αύγουστος 1979, τεύχος 20
«Στο Αιγαίο με το AQUARIUS». Συζήτηση με τον μαρκονιστή Σταύρου για τον Κόλλια

3) ΘΑΛΑΣΣΑ & ΓΙΩΤΙΝΓΚ – Φεβρουάριος 1983, τεύχος 62

«Θέατρο είναι η θάλασσα». Νύχτα με φουρτούνα στο τιμόνι, με στίχους του Καββαδία από νυχτερινές βάρδιες.

4) ΘΑΛΑΣΣΑ & ΓΙΩΤΙΝΓΚ – Οκτώβριος 1983, τεύχος 70

«Τατουάζ», το τετράστιχο με το «Κούλικο στο στήθος σου τατού. Και πως για να τα σβύσουν, οι ναυτικοί παληά, καίγανε το δέρμα τους με μαχαίρι.

5) ΤΗΕ ΒΟΑΤ – Δεκέμβριος 1994, τεύχος 019

«Σύρος, ένα λουκούμι στο Αιγαίο». Μια Γερμανίδα τιμονιέρισσα απαγγέλλει το Mal du Depart.

6) ΛΕΥΚΩΜΑ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ – 19ος-20ός αιώνας – Τόμος Δʼ.

Αναδημοσίευση του «Σύρος, ένα λουκούμι στο Αιγαίο».

7) ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ- Απρίλης 1998, τεύχος 27

«Φθινοπωρινή Συμφωνία στο Σαρωνικό». Στίχοι για φάρους και πορείες από τα ποιήματα KUROSIWO και BLACK & WHITE.

8) ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ – Ιούνιος 1998, τεύχος 28

«Δυό ξανθόμαλλες γοργόνες προσπαθούν να γυρίσουν στη γη». Δυο πνιγμένα κορίτσια και ανάλυση στο ποίημα «Θαλασσία πανίς».

9) ΕΞΑΝΤΑΣ – Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1998, τεύχος 6

«Δίνω με τον ίδιο τρόπο το φιλί», έγραψε ο Καββαδίας Αʼ ΜΕΡΟΣ.

10) ΕΞΑΝΤΑΣ – Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1998, τεύχος 7

«Δίνω με τον ίδιο τρόπο το φιλί», έγραψε ο Καββαδίας Β΄ΜΕΡΟΣ.

11) ΕΞΑΝΤΑΣ – Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1999, τεύχος 9

«Είναι παράξενα της Ίντια τα φανάρια», έγραψε ο Καββαδίας.

12) BOATING – Δεκέμβριος 1999, τεύχος 015

«Κρουαζιέρα στο Σαρωνικό». Απαγγελία του Mal du Depart ένα πρωινό, στο θέατρο της Επιδαύρου.

13)BOATING – Μάρτιος 2000, τεύχος 018

«Heavy weather sailing» πούχει στίχους από το «Σταυρό του Νότου», «Μαϊμού στον Ινδικό», «Στεριανή ζάλη», «Black & White», «Πούσι» και «Θαλασσία πανίς».

14)BOATING – Iούνιος 2000, τεύχος 021.

«Ανάσταση στη θάλασσα», με τον Κόλλια και το «Χόρεψε στο φτερό του καρχαρία».

15) BOATING – Οκτώβριος 2003, τεύχος 56

«Ταξιδεύοντας με ομίχλη». Το είχε τίτλο σε βιβλίο του ο Καββαδίας.

16) ΝΕΟΣ ΕΞΑΝΤΑΣ – Μάρτιος-Ιούνιος 2008 –τεύχος 32

Απομυθοποίηση της χλιδής στην Ινδία από στίχους του Καββαδία.

[Nicholas Peppas]

Το Ιωνία αναφέρεται εδώ σαν ένα από τα πλοία που ταξίδεψε ο Καββαδίας. Επειδή για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία-με το πλοίο αυτό έφυγα σαν μετανάστης από το λιμάνι του πειραιά τον Οκτώβριο του 1960- θα παρακαλούσα αν κάποιος μπορεί να με φοδιάσει με μια φωτογραφία του πλοίου. Γράφω το οδοιπορικό της ζωής μου και θα το ήθελα να στολίσει το εξώφυλλο.
Ευχαριστώ

ΙΩΝΙΑ

Εχουμε ξεχωριστο θεμα εδω http://www.nautilia.gr/forum/showthread.php?t=54481
Δυο φωτογραφιες απο το http://www.timetableimages.com/marit...ges/hml48i.htm

The Ionia (4,856 grt, 350 ft. long) was originally the Digby of 1913, employed on Warren Lines' North Atlantic service.
She was transferred within the Furness Group to the New York-West Indies run in 1925, being renamed Dominica.
Sold in 1936 to become the Baltrover, sailing for United Baltic Corporation from the U.K. to Baltic ports,
she was again sold in 1947, this time to Hellenic Mediterranean Lines and given yet another name, Ionia.
She sailed with the Greek company until 1964.

Ionia.jpg

Ionia2.jpg

[nikosnasia]

Το δεύτερο ΙΩΝΙΑ στα 1948.
ΙΩΝΙΑ 2.JPG
Φωτογραφία από το αφιέρωμα του περιοδικού "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ" στην "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΜΕΣ".Αύγουστος 2001,τεύχος 100 σελίδα 92.