Είναι σίγουρα μία φράση που συνηθίζουμε να λέμε τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες) που κάποιο πλοίο πηγαίνει για σκραπ. Είναι όμως και κάπως "περιττή" γιατί αν εξαιρέσουμε κάποια πλοία που πάνε για διάλυση λόγω σοβαρού προβλήματος (π.χ. προσάραξη, πυρκαγιά) όλα τα άλλα και ανεξαρτήτως ηλικίας θα μπορούσαν "να προσφέρουν ακόμα", είτε λιγότερο είτε περισσότερο.
Στη συγκεκριμμένη περίπτωση, μιλάμε για ένα πλοίο σαρανταπεντάχρονο και παροπλισμένο επί δυόμισι χρόνια χωρίς να υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον για επαναδραστηριοποίηση του (ή τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον που να καρποφόρησε). Εκ των πραγμάτων λοιπόν .....απλά ήρθε η ώρα του, καλό του τελευταίο ταξίδι και όπως είπα και παραπάνω "να ζήσουμε να το θυμόμαστε".
Όσον αφορά κάποια πράγματα που γράφτηκαν περί ....κλοπών, ληστειών και λεηλασιών (!!!) προσωπικά τα θεωρώ επιεικώς τραγικώς αστεία. Από που αλήθεια προκύπτει ότι το πλοίο (το οποίο ήταν παροπλισμένο στους φυλασσόμενους χώρους των Ναυπηγείων Περάματος και όχι σε κάποιο ερημονήσι ή απομακρυσμένη ντάνα) πήγε για σκραπ γιατί ήταν δυσβάστακτη οικονομικά η αποκατάσταση των .....κλαπέντων δια των λεηλασιών ??? Κάθε εταιρεία που αποφασίζει να στείλει για διάλυση ένα πλοίο της, φροντίζει πριν το τελευταίο του ταξίδι είτε να κρατήσει είτε να πουλήσει εξοπλισμό ή μηχανήματα για προφανείς οικονομικούς λόγους. Από πότε αυτό λέγεται κλοπή ή λεηλασία ???