Είστε απίστευτοι, με κάνετε και γελάω... μπράβο μπράβο, ο νέος είναι σε καλό δρόμο... έχει πιάσει το νόημα. Βίβα Μπραζέο!!!
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Leo : 15-02-2009 στις 19:05
Επίσης, νομίζω πως καλό είναι να μην ξεχνάμε και του αλλοδαπούς ναυτικούς που έχουν σπουδάσει στην ελλάδα και την έχουν αγαπήσει. Στην Τρίπολη του Λιβάνου υπάρχουν δυο πιλότοι ο ένας από την σχολή του Ασπροπύργου και ο άλλος από τα Χανιά. Πατέρας και γιός... Νομίζω πως υπάρχει και ένας στην Τυνησία. Όποιοι γνωρίζουν και άλλους αν θέλουν ας μας ενημερώσουν.
Και απ' του τυφώνες και αν γλιτώσεις,
στην στενομυαλία των στεριανών θε να πελαγώσεις...
Πρίν λίγες βδομάδες ένας πιλότος προσυδάτωσε εκτάκως ένα αεροπλάνο σε έναν ποταμό στην αμερική και με την άριστη ανταπόκριση των σωστικών συνεργείων αποβιβάσθηκαν με ασφάλεια όλοι οι επιβαίνωντες. Ο πιλότος αυτός ανακυρήχθηκε ήρωας και όλα τα ΜΜΕ πρόβαλαν το παράδειγμά του και πολές τελετές έγιναν προς τιμή του.
¶ραγε η παρόμοια σχετικά πρόσφατη περίπτωση με τον καπετάνιο του sea diamond που κατάφερε επίσης να αποβιβάσει πολλαπλάσιο πλήρωμα και επιβάτες χωρίς να ανοίξει μύτη, έγκαιρα και πάντως με την όχι και τόσο αγαστή συνεργασία όλων όσων έσπευσαν εξωτερικά προς αρωγή, μήπως διαφέρει ως προς τον τροπο χειρισμού της από τα ΜΜΕ και τους λοιπούς συμπαραμαρτούντες σε παραλληλισμό με αυτήν του πιλότου; Λέω έγω τώρα, μήπως;
Ρητορικό βέβαια το ερώτημα, διότι εδώ πριν καλά-καλά μάθουμε τι συμβαίνει και από ποιά αιτία, χειμίξαν όλοι να κάνουν πλιάτσικό στην πλάτη αυτού του ανθρώπου βάζωντάς τον στον πυλωρό των τηλεπαραθύρων και ενώ αυτός είχε συληφθεί από το λιμενικό πρίν προλάβει να ολοκληρώσει τις εργασίες για την διάσωση και του κουφαριού του πλοίου του και την αποφυγή των οποιοδήποτε περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ο άλλος δηλαδή να προσπαθεί να σώσει το πλοίο του και άλλοι να του λεν έλα έξω να σε συλλάβουμε!!! Οποία γελοιότης! Και όλα αυτά για να αποδειχθεί στο τέλος ότι το ατύχημα είχε ως βασική αιτία την επικύνδυνα εσφαλμένη χαρτογράφηση της περιοχής και όχι δόλο του Πλοιάρχου και των αξιωματικών του. Και όλα αυτά σε μια εποχή που όλοι αναρωτιούνται πως θα προσελκύσουν του νέους στο ναυτικό επάγγελμά και μεσούσης της τουριστικής περιόδου και ενώ αναζητούνται τρόποι αναζωογόνησης της κρουαζιέρας....
Η διαφορά στην νοοτροπία μεταξύ των χαζοαμερικανακίων και των ορισμένων εξυπνοελληναράδων νομίζω πως είναι κατι παραπάνω από καταφανής και αυτονόητη... Δεν ξέρω κατα πόσο βέβαια είναι το ίδιο καταφανης και αυτονόητη η προοπτική αλλαγής αυτής νοοτροπίας στους κρατούντες, συμπεριλαμβανομένων εις αυτούς και των ορισμένων διαφόρων ενθέρμως πως και μετα εισαγελιάζουσας εμμονής άμα δε και μανίας δημοσιογραφούντων.
Εγώ αυτόν τον άνθρωπό, τον καπετάνιο, δεν τον γνωρίζω προσωπικά ούτε καν έμμεσα. ¶κουσα όμως από ορισμένους συναδελφούς του, που πρόλαβαν να αρθρώσουν λίγες λέξεις μέσα στην λάιλαπα των τηλεπαραθυρών εκείνης της ένθερμης περιόδου, πως ήταν αρκετά καλός στην δουλειά του και πως για αυτό, αν σχετικά νέος στην ηλικία, του εμπιστεύθηκαν την πλοιαρχία ένος τέτοιου πλοίου. Αφού λοιπόν τώρα, που φάνηκε ποιά ήταν η πραγματική αιτία του ατυχήματος ,τα τότε ορυόμενα ΜΜΕ λουφάξαν και το πέρασαν, όσοι το ανάφεραν, στα ψιλά χωρίς ούτε ένα έστω συγγνώμη προς το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου την οικογένειά του και τους έλληνες πλοιάρχους, εγώ θα τολμήσω όχι να τον ανακύρήξω αυτόν και την την ομάδα σε ήρωες και να τους άφιερώσω ύμνο, αλλά τουλάχιστον να του πώ ένα μπράβο που αποσόβησε τα χειρότερα με τους γρήγορους και επιτυχημένους χειρισμούς κατά την ανάκυψη του απροσδοκήτου και σίγουρα τότε εις αυτόν ανεξηγήτου συμβάντος. Ελπίζω δε αν τύχει κανένας από εκέινη την μερίδα των δημοσιογραφούντων να διαβάσει αυτές τις αράδες να σκεφτεί μήπως αυτός πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω... Και επειδή είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν πρόκειται να μπει στον κόπο να εντρυφήσει τόσο βαθειά στο θέμα και στην εξέλιξη της ειδήσης ώστε να διαβάζει απόψεις σε σχετικούς διαδικτυακούς τόπους σαν τον προκείμενο, τουλάχιστον στο επόμενο απευκτέο συμβάν αν τύχει και μπει εδω μέσα μπας και βγάλει κανένα καλό στοιχείο για το το τότε σχετικό θεματάκι αφού διαβάσει τότε αυτά εδώ ας σκεφτεί λίγο μήπως πρέπει να είναι πλέον λίγο πιο σοβαρός στην δουλειά του όπως και οι πλοιάρχοι που τον μεταφέρουν αυτόν και την οικογένειά του στους τόπους των θερινών διακοπών του. Εκτός βέβαια και αν πάει με το κότερό του...
Και απ' του τυφώνες και αν γλιτώσεις,
στην στενομυαλία των στεριανών θε να πελαγώσεις...
Aν μου επιτρεπετε να προσ8εσω , ελλην πλοηγος στον Βραχο ( τζιμπεραλτα ), ελληνας πλοηγος στην Τζεντα , ελληνες ρ/ροι στο Ραμπιχ Σ.Αραβια , Στα Η.Α.Ε. στην εταιρεια ΦΑΛ ελληνες πλοιαρχοι , στον Παναμα ο Αρχιπλοηγος ελληνας και σε πολλα αλλα μερη εχουμε διαπρεψει με τις γνωσεις μας !!!
capt ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
Πρόεδρος ΠΕΠΕΝ πάσης τάξεως
www.pepen.gr
«Για να ακολουθήσει κάποιος τη θάλασσα πρέπει να την ερωτευθεί και να την αγαπήσει»
Πολλές φορές, λόγω της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματός μας αποδεικνύεται έμπρακτα η αυτοθυσία από την οποία διακατέχεται ο Έλληνας Πλοίαρχος. O Έλληνας Ναυτικός.
Όταν αποφασίσει κάποιος να ριψοκινδυνέψει για έναν συνάνθρωπο, διέπεται από καθαρά αλτρουιστικά συναισθήματα.
Η ριψοκινδυνότητα είναι στοιχείο που υπάρχει μέσα σε αυτό που κάνουμε.
Αφού αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το συγκεκριμένο επάγγελμα, θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να είμαστε έτοιμοι. Και βεβαίως (όχι γιατί πρέπει), αλλά, γιατί βγαίνει μόνο του. Πάντα όλες εκείνες τις φορές που μπορεί να συμβεί κάτι, ο ριψοκίνδυνος Πλοίαρχος δεν ενεργεί υπολογιστικά με «αφού» και «διότι».Ενεργεί πάντα με στόχο την επίλυση του προβλήματος.
Το πρόβλημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο κίνδυνος που θα διατρέξει πιθανά ένα πλοίο και η επίλυση , η διάσωση του πληρώματος, των επιβατών και της περιουσίας.
Όταν ο ναυτικός αποφασίσει να γίνει ναυτικός ποτέ δεν υπολογίζει ότι θα κινδυνεύσει. Και αρκετοί από εμάς, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να χρειασθεί να προσφέρουμε βοήθεια.
Η αυτοπεποίθηση, είναι σημαντικό προσόν που διακρίνει εμάς τους Πλοιάρχους. Το τελευταίο πράγμα που ενδεχομένως μπορεί να σκεφτεί ένας συνάδελφός μου, είναι το ατύχημα.Ποτέ δεν είναι δυνατό να δεχτεί, ότι θα υπάρξει μέλος πληρώματος ή επιβάτης που θα κινδυνεύσει. Όταν κάποιος αποφασίζει να σώσει έναν συνάνθρωπό του, ποτέ δεν σκέφτεται ότι μπορεί να του συμβεί κάτι δυσάρεστο. Πάντα ο στόχος του είναι (με την επέμβασή του) να πετύχει την διάσωση εκτιμώντας την κάθε κατάσταση ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες , τον τύπο του πλοίου και τους αστάθμητους παράγοντες. Όμως τις πιο πολλές φορές δρα ριψοκίνδυνα με αλτρουϊστικό συναίσθημα. Ριψοκινδυνεύει γιατί αυτό το συναίσθημα βγαίνει από μόνο του, είναι συναίσθημα ψυχής.
Ωστόσο, η φιλοσοφία που διέπει το ναυτικό επάγγελμα είναι πολλές φορές υποκειμενική. Όμως, υπάρχουν εξειδικευμένα κίνητρα για τα οποία ο κάθε ναυτικός αποφασίζει να ακολουθήσει το ναυτικό επάγγελμα, αλλά και να παραμείνει σε αυτό.
Εκτός όμως όλων αυτών, όπως για κάθε επάγγελμα , πρέπει αυτό που κάνουμε να το κάνουμε γιατί το θέλουμε πραγματικά. Αν όχι, καλύτερα να μην ασχοληθούμε με αυτό.
Ο Πλοίαρχος εγκαταλείπει τελευταίος το πλοίο του. Κι έτσι συμβαίνει στην πραγματικότητα, όπου δυστυχώς έχουμε παραδείγματα που χάσαμε συναδέλφους, οι οποίοι πλήρωσαν με την ζωή τους την πίστη τους στο υπέρτατο καθήκον της θέσεώς τους. Ο λόγος είναι ένας: «ο Πλοίαρχος θεωρεί το πλήρωμά του και το πλοίο του σαν ένα κομμάτι από τον εαυτό του.»
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείψει το πλοίο του ο Πλοίαρχος εάν πρώτα δεν βεβαιωθεί ότι έχουν διασωθεί όλοι. Οτι εκείνος είναι ο τελευταίος και ότι δεν υπάρχει περίπτωση διάσωσης της περιουσίας που λέγεται πλοίο και φορτίο.
Ανεξάρτητα αν δεσμεύεται από κάποια συγκεκριμένη νομοθεσία , δεσμεύεται από ηθικούς νόμους που στις μικρές κοινωνίες των πλοίων θεωρούνται άγραφοι μεν, επιβεβλημένοι δε. Όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι η ζωή του Πλοιάρχου είναι το πλοίο και το πλήρωμά του.
Αυτό, παραμένει το μόνο αναλλοίωτο δεδομένο παρά τις όποιες αλλαγές και εξελίξεις που έχουν συμβεί, με το πέρασμα των χρόνων, στη ναυτική κοινωνία.
Είναι γεγονός, ότι οι πρώτοι καραβοκύρηδες ήταν κατά κανόνα και οι καπεταναίοι των πλοίων. Μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο ,(όπου ο Έλληνας πλοιοκτήτης έγινε κυρίαρχος των θαλασσών) , τότε που χρειάστηκε να βγουν νέα παιδιά στο επάγγελμα, προφανώς άλλαξε και η νοοτροπία. Τότε ο πλοιοκτήτης ήταν και πλοίαρχος και η ζωή κυλούσε μέσα στο πλοίο. Πολλές φορές ακόμα και τα παιδιά τους μεγάλωναν εκεί, μέχρι να πάνε σχολείο. Το επάγγελμα ήταν πιο αγνό, γιατί αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί μας το έκαναν γιατί με αυτό ξεκίναγαν τη ζωή και την οικογένειά τους.
Αλλά και σήμερα, δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Φυσικά ένας Πλοίαρχος όταν κουβαλά ψυχές στην πλάτη του, δεν μπορεί να μην τον διακρίνουν αγνά συναισθήματα και επαγγελματισμός.
Επαγγελματισμός θα πει : ο Πλοίαρχος πρέπει να ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του, να είναι υπεύθυνο άτομο και να ακολουθεί τους νόμους και τις αποφάσεις της Πολιτείας. Να έχει ναυτική παιδεία και να σέβεται πάνω απ΄ όλα τον εαυτότου και τους συνανθρώπους του.
Αυτό που πρέπει να επισημάνω, είναι το γεγονός ότι όλοι οι σημερινοί συνάδελφοι έχουν εκτός των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών και την απαιτούμενη επιμόρφωση προκειμένου να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις και ανάγκες του επαγγέλματος. Βεβαίως, είναι προς τιμήν τους γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις τεράστιες, μέσα σε αυτόν τον τεράστιο ανταγωνισμό που υπάρχει.
Είναι βέβαιο, ότι αναγκαζόμαστε να γινόμαστε ανταγωνιστικοί. ΓιΆαυτό και πρέπει να ανανεώνουμε συνεχώς τις γνώσεις μας, οι οποίες μαζί με τις εμπειρίες μας θα μας κρατούν πάντα στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κλίμακας ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, προσβλέποντας σε μια μεγαλύτερη προσέλκυση των νέων στο ναυτικό επάγγελμα. Ετσι που να συνεχιστεί η παράδοση αυτή διαχρονικά.
Οσοι εκτελουνα αυτο τα δυσκολο επαγγελμα ειναι πραγματικα ηρωες μπραβο τους ειναι τα προτυπα μου.