Έλληνες Ναυτικοί - Πλοίαρχος

[anangelcpxristna]

Ναι ετσι ειναι συμφωνω..εχω περάσει και εγω απο εκεί και μια από τα ίδια..αξέχαστες στιγμές...

[Roger Rabbit]

ΣYZHTΩNTAΣ ME THN KAΠETANIΣΣA TOY «ΠANAΓIA ΣΠHΛIANH»


Νομίζω οτι κάπου έχει ξαναμπεί η παρακάτω συνέντευξη και την έχουν ''μελετήσει'' οι μελλοντικές καπετάνισσες αλλά το ξαναβάζω εδώ διότι...

Είναι ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ!!!


H EΞOMOΛOΓHΣH MIAΣ AΠO TIΣ TPEIΣ ΓYNAIKEΣ ΠΛOIAPXOYΣ ΣTHN EΛΛAΔA

Mικρόσωμη και λεπτοκαμωμένη. Tίποτα στην εμφάνιση της Bάσως Kονιδάρη δε μαρτυρά τη μοναδικότητα του επαγγέλματός της. Mόνο ίσως το σκαμμένο από τη θάλασσα πρόσωπό της...
Mια από τις ελάχιστες γυναίκες πλοιάρχους στην Eλλάδα εξομολογείται στην AΛHΘEIA αυτή τη διαδρομή της. Περιγράφει τα... ογδόντα κύματα που πέρασε γιατί ως γυναίκα έπρεπε να περάσει τις διπλάσιες από τους άνδρες συναδέλφους της δοκιμασίες, ακόμη και απίστευτα καψόνια για να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης του επαγγέλματος του πλοιάρχου.
Tο πρώτο της «μπάρκο», η αγάπη της θάλασσας και το τίμημα που πλήρωσε γιΆ αυτή γίνονται ένα γοητευτικό ταξίδι που μας συμπαρασύρει. H ζωή της θα μπορούσε να είναι κι ένα ποίημα του Kαββαδία.
Mπορεί η ζωή της Bάσως Kονιδάρη, το πείσμα και η αποφασιστικότητά της να μην ενέπνευσε κανένα ποιητή, εμπνέει όμως κάθε γυναίκα...
Aπολαύστε σε απομαγνητοφώνηση τη συζήτηση που είχαμε μαζί της τηλεοπτικά.

ΕΡ: Πότε και πώς αποφασίσατε να ακολουθήσετε το ναυτικό επάγγελμα;
ΑΠ: Η θάλασσα με τράβαγε από πολύ μικρή. Από παιδί. Ήδη 16 χρονών αποφάσισα τι θα κάνω.

ΕΡ: Μήπως ήταν πολύ νωρίς; Ένα παιδί 16 χρόνων ξέρει τι θέλει, μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση;
ΑΠ: Ήξερα ότι μου άρεσε η θάλασσα. Καταλάβαινα ότι μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια Είμαι άνθρωπος που θέλω να ταξιδεύω και να κινούμαι συνέχεια. Έτσι είδα ότι το επάγγελμα του ναυτικού θα ήταν το καλύτερο για μένα.

ΕΡ: Μπορείτε να θυμηθείτε την αντίδραση των γονιών σας όταν τους ανακοινώσατε την απόφασή σας να γίνετε ναυτικός;...
ΑΠ: Ο πατέρας μου, μου είπε ότι «μπορώ να αποφασίζω εγώ για τη ζωή μου». Η μητέρα μου στεναχωρήθηκε, προσπάθησε μάλιστα να με μεταπείσει...

ΕΡ: Με ποια επιχειρήματα; Λέγοντάς σας ότι είναι κάτι που δεν αρμόζει στη γυναικεία φύση ή λόγω της επικινδυνότητας του επαγγέλματος;
ΑΠ: Όχι λόγω της επικινδυνότητας, γιατί ούτε κι εκείνη τη γνώριζε. Απλά μου είπε ακολουθώντας αυτό το επάγγελμα, δε θα μπορούσα να κάνω οικογένεια. Ήταν σίγουρα μια σκληρή δουλειά σύμφωνα με όσα εκείνη είχε ακούσει για τους ναυτικούς. Ουσιαστικά βέβαια δεν ήθελε να φύγω από κοντά της...
ΕΡ: Είχατε στον οικογενειακό περίγυρο ναυτικούς, έχετε ναυτικές ρίζες ή μήπως κατάγεστε από περιοχές με ναυτική παράδοση;
ΑΠ: Ναι, βέβαια. Κατάγομαι από τη Λευκάδα, έχω γεννηθεί στην Πάτρα και εκεί έχω μεγαλώσει. Από προπάππου και πίσω στην οικογένειά μου ήταν ναυτικοί. Ο πατέρας μου όμως όχι...

ΕΡ: Τι διαδρομή ακολουθήσατε μέχρι να φτάσει η στιγμή να πάρετε στα χέρια σας το τιμόνι ενός πλοίου; Ποιες ήταν οι σπουδές σας;
ΑΠ: Ενώ ήδη πήγαινα γενικό λύκειο, μόλις είχα τελειώσει την ΑΆ τάξη γενικού λυκείου, σταματάω και μπαίνω στο Ναυτικό Λύκειο, βέβαια ξεκίνησα πάλι από την αρχή, φοίτησα στην πρώτη τάξη... Το χειμώνα πήγαινα Λύκειο και το καλοκαίρι μπαρκάριζα Πάτρα-Ιταλία με τα Meditterania του κ. Καραγιώργη. Όταν τελείωσα το Λύκειο, λόγω υψηλής βαθμολογίας, είχα περάσει στα ΤΕΙ, τοπογράφος μηχανικός. Πήγα για 3 μήνες μετά όμως τα παράτησα γιατί δε μου άρεσε...
ΕΡ: Ίσως επειδή δεν είχε πολλή θάλασσα...
ΑΠ: Πράγματι. Ουσιαστικά ασχολήθηκα με το επάγγελμα το 1988, οπότε και πρωτομπαρκάρισα σε φορτηγό καράβι στο εξωτερικό.

ΕΡ: Θα ήθελα να αναφερθείτε στο πρώτο σας ταξίδι. Ανεβαίνετε στο πλοίο και οι συνάδελφοί σας βλέπουν μια...γυναίκα. Ποιες ήταν οι πρώτες τους εκφράσεις και αντιδράσεις;...
ΑΠ: Εγώ φυσικά δεν άκουσα τι είπαν. Είδα όμως τι μου έκαναν...

ΕΡ: Τι εννοείται;
ΑΠ: Για 7 μήνες μου έκαναν «καψόνι» σα να ήμουν στο στρατό...

ΕΡ: Δηλαδή σας υπέβαλλαν σε δοκιμασίες, προσπαθούσαν να σας σπάσουν τα νεύρα;
ΑΠ: Όλα αυτά μαζί, με έβαζαν επίσης να κάνω τις πιο δύσκολες δουλειές
Εγώ τότε ήμουν δόκιμη πλοίαρχος. Η εταιρεία είχε δώσει εντολή στον πλοίαρχο να «μου αλλάξουν τα φώτα». Αυτή ήταν η φράση του εφοπλιστή. Και ο πλοίαρχος έδωσε την ίδια εντολή στον υποπλοίαρχο και το λοστρόμο.

ΕΡ: Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο; Ποια ήταν η πιο ανάρμοστη δοκιμασία που σας υπέβαλαν και αν έπαιξε ρόλο σΆ αυτό το φύλο σας; Αν ήταν ένας άνδρας δόκιμος πλοίαρχος θα έπρεπε να υποστεί τις ίδιες δοκιμασίες;
ΑΠ: Σίγουρα θα έπρεπε να περάσει από κάποιες δοκιμασίες. Όμως εμένα το έκαναν και με το παραπάνω γιατί ήμουν γυναίκα και έπρεπε να δουν αν μπορώ εγώ να αντέξω και να αντεπεξέλθω, ώστε μετά από χρόνια να αναλάβω μια πλοιαρχία.

ΕΡ: Ποια ήταν η πιο δύσκολη δοκιμασία στην οποία υποβληθήκατε;
ΑΠ: Ήταν πολλές. Ότι για παράδειγμα με έβαλαν σε συγκεκριμένο χρόνο να κουβαλάω τσουβάλια τσιμέντο στον ώμο ή βαρέλια των 200 λίτρων, άδεια βέβαια.
Μου ζητούσαν να τα κουβαλάω στα χέρια ψηλά, να μην τα ακουμπάω κάτω, επίσης να μην κάνω θόρυβο γιατί κοιμόντουσαν οι άλλοι, και να τα ανεβάζω 3 πατώματα από τις σκάλες συνέχεια. Ήταν 70 βαρέλια. Επίσης μια άλλη φορά με κρέμαγαν εν πλω έξω από το πλοίο για να κάνω ηλεκτροματσάκονο. Κάτι που ήταν και επικίνδυνο. Εγώ δεν κρίνω αν ήταν σωστό αυτό που έκανε ο πλοίαρχος. Μπορώ να πω όμως ότι με βοήθησε στα πρώτα μου μπάρκα ότι υπηρέτησα μαζί με παλιούς ναυτικούς και με δίδαξαν σωστά...

ΕΡ: Σε εκείνη τη φάση της απίστευτης- όπως μας περιγράφετε- δοκιμασίας που υποβληθήκατε, σας πέρασε από το μυαλό η σκέψη να τα εγκαταλείψετε; Αφού ήταν τόσο σκληρές οι συνθήκες γιατί συνεχίσατε; Τι σας κράτησε στη θάλασσα;
ΑΠ: Όχι, ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε από το μυαλό να τα εγκαταλείψω, γιατί μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά. Ήξερα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Γενικά όταν ξέρω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω κάπου και ο άλλος μου φέρει εμπόδιο, ίσως και επίτηδες, πεισμώνω πάρα πολύ. Αγωνίζομαι ακόμη περισσότερο.
ΕΡ: Είχατε πεισμώσει πολύ τότε;
ΑΠ: Ναι, είχα πεισμώσει πάρα πολύ. Δηλαδή η φράση που έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ήταν: «Δε θα σας περάσει!...»

ΕΡ: Και δεν τους πέρασε;
ΑΠ: Όχι, δε τους πέρασε...

ΕΡ: Είπατε κάτι πολύ σημαντικό νωρίτερα, ότι είχατε τη δυνατότητα να υπηρετήσετε, να εργαστείτε μαζί με παλιούς ναυτικούς. Τι είχαν να σας δώσουν οι παλιοί ναυτικοί; Έναν άλλο σεβασμό στους συναδέλφους τους; Τελικά τι σας προσέφερε η συνεργασία μαζί τους;
ΑΠ: Το σημαντικό ήταν ότι με δίδαξαν το σεβασμό στη θάλασσα και στους ανθρώπους που έχω εγώ την ευθύνη. Επίσης το ότι με δίδαξαν τη ναυτική τέχνη.

ΕΡ: Διέφερε η γνώση που είχαν οι παλιοί ναυτικοί από εκείνη που πήρατε μέσα στη σχολή;
ΑΠ: Ναι, πάρα πολύ. Δεν μπορώ να πω, ότι δίνουν αυτά που πρέπει στο ναυτικό. Οι σχολές δίνουν και πάρα πολλά πράγματα που δε χρειάζονται. Μόνο πάνω στο καράβι, μέσα στη θάλασσα μαθαίνεις πραγματικά. Οπωσδήποτε βοηθάνε και τα βιβλία, όμως ουσιαστικά μαθαίνεις μέσα στη θάλασσα...

ΕΡ: Αφού πήρατε το βάφτισμα της...θάλασσας, ήλθε η στιγμή να πάρετε στα χέρια σας εξ ολοκλήρου την ευθύνη της διαχείρισης του πλοίου. Πότε έγινε αυτό;
ΑΠ: Την πλοιαρχία την πήρα με το δίπλωμα του πρώτου πλοιάρχου. Νωρίτερα είχα αναλάβει την ευθύνη ως υποπλοίαρχος σε θαλαμηγό. Όμως ένα σκάφος 35 μέτρα, δε μου έλεγε τίποτα. Την πλοιαρχία σε μεγάλο καράβι την πήρα το 2001, όταν πήρα και το δίπλωμα του πρώτου πλοιάρχου.

ΕΡ : Αλήθεια, πώς νιώσατε τότε;...
ΑΠ: Όταν ως υποπλοίαρχος ανέβηκα στη γέφυρα και έπρεπε να κάνω μόνη μου βάρδια, ένιωσα να με πλακώνει το καράβι, από την ευθύνη που αναλάμβανα.

ΕΡ: Πόσο απείχε η θεωρία από την πράξη, εκείνη τη στιγμή που αναλάμβατε την ευθύνη της διακυβέρνησης του πλοίου και της ζωής των μελών του πληρώματος;
ΑΠ: Όντως, η διαφορά ήταν μεγάλη. Και μάλιστα θυμάμαι όταν πρωτομπαρκάρισα και ανέβηκα στην καμπίνα του πλοιάρχου για να συστηθούμε και να γνωριστούμε, είδα την καρέκλα του και σκέφτηκα: «Κάποια μέρα θα καθίσω κι εγώ εκεί», «θα σου την πάρω...» είπα από μέσα μου. Όταν όμως έφτασε η ώρα που έκατσα σε εκείνη την καρέκλα, ένιωσα ότι ήταν πολύ δύσκολη. Στην πραγματικότητα, πάρα πολύ δύσκολη.

ΕΡ: Ήταν σαν...ηλεκτρική;
ΑΠ: Ίσως και χειρότερη...
ΕΡ: Πού ήταν το πρώτο ταξίδι που κάνατε ως πλοίαρχος πλέον;
ΑΠ: Πρώτη πλοιαρχία ήταν σε γκαζάδικο και κάναμε το ταξίδι «Αγ. Θεόδωροι- Αλβανία»

ΕΡ: Γκαζάδικο, αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο ρίσκο; Θεωρούνται δύσκολα πλοία τα γκαζάδικα, έτσι δεν είναι;
ΑΠ: Κατά τη γνώμη μου, σε όποιο πλοίο και να πας είναι δύσκολο. Το κάθε πλοίο έχει τις δικές του δυσκολίες. Πράγματι, το γκαζάδικο θεωρείται πιο δύσκολο γιατί μεταφέρει καύσιμα, ένα φορτίο αρκετά επικίνδυνο. Από την άλλη πλευρά είναι πιο ξεκούραστο, από ό,τι η δουλειά σε φορτηγό. ΓιΆ αυτό σας λέω ότι ο κάθε τύπος πλοίου έχει τις δικές του δυσκολίες.

ΕΡ: Στο πρώτο σας λοιπόν ταξίδι, μαζεύεται όλο το πλήρωμα γύρω από το τραπέζι, ποιες είναι οι σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος; Μπορείτε για παράδειγμα να μοιραστείτε τα ίδια αστεία; Σας συμπεριφέρονταν σαν να ήσασταν άντρας ή σας σέβονταν όπως θα έκαναν με μια γυναίκα αν ήταν στη στεριά;
ΑΠ: Πιστεύω ότι η δικιά μου συμπεριφορά τους έκανε να μου φέρονται όπως θα έκαναν σε έναν άνδρα πλοίαρχο. Βέβαια, με περισσότερο σεβασμό. Όμως γενικά ένιωθαν άνετα μαζί μου γιατί τους είχα δώσει την ελευθερία του λόγου. Δεν ντρέπονταν να πουν κάτι, χωρίς όμως να ξεπερνούν τα όρια...

ΕΡ: Η συνύπαρξη ανδρών και μιας γυναίκας μπορεί να έχει και δύσκολες στιγμές. Εσείς ζήσατε κάποιες τέτοιες;...
ΑΠ: Πράγματι, όταν όμως ακούν για μια γυναίκα που έχει χρόνια μέσα στη θάλασσα, σΆ αυτό το επάγγελμα, την αντιμετωπίζουν σαν άντρα. Σαν άντρα- πλοίαρχο. Δεν έχω δει διαφορές. Ίσως μου φέρονται με περισσότερο σεβασμό από ό,τι θα φέρονταν σε έναν άντρα συνάδελφό μου...

ΕΡ: Κάποιοι διαπιστώνουν ότι οι γυναίκες όταν καταλαμβάνουν μια θέση εξουσίας μπορεί να δείξουν ένα πολύ σκληρό πρόσωπο. Συνέβη αυτό με σας;
ΑΠ:Με μένα όχι. Οπωσδήποτε έχω σκληρύνει, έχω βάλει τις φωνές, έχω κάνει διάφορα πράγματα τέλος πάντων, αλλά όταν πρέπει. Θα αγριέψω όταν ένα μέλος του πληρώματος θα κάνει κάτι εξαιτίας του οποίου θα κινδυνέψουμε ή μπορεί να προκληθεί ζημιά στο φορτίο. Κατά τα άλλα νομίζω ότι είμαι πολύ ελαστική.

ΕΡ: Ποιο ταξίδι ήταν το πιο επικίνδυνο, αν υπήρξε κάποια στιγμή που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σας, γιατί νομίζατε ότι έφτασε το τέλος...
ΑΠ: Ήταν ένα ταξίδι στο Χονγκ-Κονγκ. Κάναμε δεξαμενισμό με ένα φορτηγό και πέρασε κυκλώνας πάνω από το λιμάνι και από το πλοίο με ταχύτητα 220 χλμ την ώρα! Σε όλο το λιμάνι επικρατούσε χαλασμός από τις πέντε τα ξημερώματα έως τις 12 το μεσημέρι. Ο κυκλώνας τα ξήλωνε όλα στο πέρασμά του. Εγώ τότε ήμουν υποπλοίαρχος, όλες αυτές τις ώρες ήμουν δεμένη στην πλώρη με μια χοντρή μπαρούμα. Εγώ κι ο λοστρόμος ήμασταν δεμένοι εκεί για να βλέπουμε την καδένα και να αναφέρουμε στον πλοίαρχο ώστε να βοηθάει με τις μηχανές. Αυτή ήταν η δυσκολότερη στιγμή μου.

ΕΡ: Φοβηθήκατε, σας πέρασε έστω και στιγμιαία η σκέψη ότι μπορεί να πλησίαζε το τέλος;
ΑΠ: Εκείνη τη στιγμή, όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, δεν υπάρχουν περιθώρια να σκεφτεί κανείς τι θα γίνει μετά. Εκείνη τη στιγμή προσπαθεί κάποιος να βοηθήσει την όλη κατάσταση. Δεν υπάρχει σκέψη για το αν «θα ζήσω ή θα πεθάνω». Εκείνο που σε απασχολεί είναι το τι θα κάνω για να βοηθήσω το πλοίο και να μην πάθουμε ζημιά.

ΕΡ: Ποια είναι αντίστοιχα η πιο όμορφη στιγμή που μοιραστήκατε με τους συναδέλφους σας εν πλω όλα αυτά τα χρόνια;
ΑΠ: Έχω περάσει πάρα πολύ όμορφες στιγμές, όλα αυτά τα 15 χρόνια που έχω περάσει στη θάλασσα. Ήταν πολύ όμορφο που μπόρεσα να γνωρίσω άλλα μέρη, άλλους ανθρώπους, τις συνήθειές τους... Με το πλήρωμα τώρα έχω ζήσει και πολύ όμορφες στιγμές. Σε γιορτές που έχουμε κάνει είτε στο πλοίο, είτε σε κάποιο λιμάνι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια πολύ συγκινητική στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ!
Όταν έφευγα από ένα πλοίο που έκλαιγαν όλα τα μέλη του πληρώματος, έλληνες και ξένοι. Ο πρώτος μηχανικός μάλιστα, είχε φτιάξει στον τόρνο, μόνος του ένα μαχαίρι που μου παρέδωσε την ώρα του αποχαιρετισμού. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, από εκείνο το ταξίδι, άλλαξα τρεις πτήσεις. Έχασα τις βαλίτσες, όλα μου τα πράγματα, όχι όμως εκείνο το μαχαίρι. Το παρέδιδα κάθε φορά που έμπαινα στο αεροπλάνο και μου το επέστρεφαν στην αποβίβαση. Έχασα όλα μου τα ρούχα σε εκείνο το ταξίδι, όχι όμως το μαχαίρι...

ΕΡ: Αυτή η ιστορία μου θυμίζει τον Καββαδία. Σας συντρόφευε η ποίησή του στα ταξίδια σας; Τι άλλο σας κρατούσε;
ΑΠ: Ναι, βέβαια ο Καββαδίας, τα ποιήματά του ήταν το «ευαγγέλιο»...Εκτός αυτού, εμάς τους ναυτικούς εκείνο που μας συντροφεύει, είναι το φεγγάρι και η αστροφεγγιά.

ΕΡ: Αν έπρεπε για μια ακόμη φορά να πάρετε μια απόφαση ζωής, ανάμεσα στην θάλασσα, τα ταξίδια και τη μητρότητα, τι θα διαλέγατε;
ΑΠ: Την απόφασή μου ήδη την έχω πάρει. Θάλασσα, όχι μητρότητα.

ΕΡ: Δεν ήταν αυτό ένα μεγάλο τίμημα; Το να στερηθεί μια γυναίκα τη μητρότητα ίσως είναι ένα από τα μεγαλύτερα τιμήματα. Πόσο μάλλον όταν γίνεται συνειδητά...
ΑΠ: Δεν γνωρίζω γιατί δεν έχω ζήσει τη μητρότητα, από ό,τι όμως ακούω ίσως να είναι μια πολύ όμορφη στιγμή. Επειδή όμως έχω ζήσει τη θάλασσα, δεν έχω μετανιώσει.

ΕΡ: Όλα αυτά τα χρόνια δεν νιώσατε την απουσία των συγγενικών σας προσώπων;
ΑΠ: Φυσικά, μου έλειπαν οι γονείς μου, ο αδελφός μου. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια ταξίδι μου κράτησε 18 μήνες. Όμως τότε είχα τη λαχτάρα να ταξιδέψω

ΕΡ: «Διψάτε» ακόμη για τα ταξίδια;
ΑΠ: Ναι αλλά όχι για πολύ...

ΕΡ: Κουραστήκατε και ονειρεύεστε τη σύνταξη;
ΑΠ: Ακόμη και να πάρω τη σύνταξη θα έχω να βαρκάκι και θα ψαρεύω, θα απολαμβάνω τη θάλασσα...





**Kapetanissa έχεις χαθεί αλλά η παρουσία σου στο forum πολύτιμη για τις συναδέλφους σου!

http://www.alithia.gr/newspaper/2007/06022007/06022007,18818.html

[chief 79]

eine sklabia i zwi tou kapetaniou file....megali...
diladi apo oti mas periegrapses ...sigrinete me ena aplo kafe me tin kopelia su...i ena wreoglenti me filous...
alla mikros eise...tha katalabeis kapote...

[Roger Rabbit]

eine sklabia i zwi tou kapetaniou file....megali...
diladi apo oti mas periegrapses ...sigrinete me ena aplo kafe me tin kopelia su...i ena wreoglenti me filous...
alla mikros eise...tha katalabeis kapote...

Αν και έχω κάνει μόνο ένα ταξίδι, κατάλαβα πολλά πράγματα..
Ακόμα όμως δεν έχω κατασταλάξει..Θα δείξει..

**Μακάρι να συμμετέχεις σε αυτό το θέμα!

[Michael]

Συνεχίζεται η θυματοποίηση των πλοιάρχων από λιμενικές υπηρεσίες
παρά τις έγγραφες διαμαρτυρίες τη Πανελληνίας Ενώσεως Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού προς τον αρχηγό του λιμενικού σώματος και τις εγκυκλίους αυτού προς τα λιμεναρχεία για συμμόρφωση.
Το δόγμα -ανεξαρτήτως υπουργείου στο οποίο ανήκει το ΛΣ- φαίνεται είναι ένα: «για όλα φταίει ο πλοίαρχος».

Είναι και αυτή μια κάποια άλλη εκδοχή στον υμνό προς τον Έλληνα Καπετάνιο του ΕΝ....

(στο σαιτ της πεπεν υπάρχει και η ανταλαχθείσα αλληλογραφία)

[Apostolos]

Καρεκλοκένταυροι του Λιμενικού...

[Michael]

Παλαιότερα (δηλάδή πρίν από τον... Ελ. Βενιζέλο) οι λιμενάρχές ήταν καπετάνιοι του εμπορικού ναυτικού που εκλέγονταν από από τους άλλους καπετάνιους, τις δημογεροντίες κτλ. Είχαν συγκεριμένη θητεία και φυσικά πρακτική... εμπειρία και γνώσεις και ήταν αυτοί που σε μεγάλο βαθμό διατήρησαν και ανέπτυξαν τις αρχές του ναυτικού δικαίου αφού καλούνταν να αποφανθούν επί διαφόρων θεμάτων σε εποχές που δεν υπήρχε ελληνικό κράτος...
Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν κάποτε είχα δει σχετικά έγγραφα της εποχής σέ ένα βιβλίο και αναρωτιέμαι μήπως τελικά τώρα που ο γιώργαρος τα αλλάζει όλα μήπως είναι στιγμή να άλλαξει και ουσιαστικά ορισμένα παρωχυμένα σχήματα και καταστάσεις στην οργάνωση και την στελέχωση του λιμενικού και των λιμεναρχείων δίνωντας μεγαλύτερο ρόλο και στους έλληνες πλοιάρχους και αναβαθμίζωντας έτσι το κύρος του επαγγέλματος (αμητι άλλο για να προσελκυσθούν και οι νέοι στο ναυτικό επάγγελμα...).
Στην τουρκία π.χ. τα traffic control στελεχώνωνται από εμποροπλοιάρχους που τους έχουν μάλιστα στείλει και για ειδική εκπαίδευση στην αγγλία. Στην "Ναυτική Έλλάδα" φυσικά δυστυχώς αυτό φαντάζει ακόμα ως όνειρο θερινής νυκτός. Φαίνεται κάποιος απόφοιτος από ένα ασχετο πανεπιστήμιο που ίσως και να μην έχει ανεβεί ποτέ του σε πλοίο μπορεί να χειριστεί καλύτερα την θαλάσσια κυκλοφορία...

[Roger Rabbit]

http://issuu.com/itbox/docs/nx_june2...owFlipBtn=true
σελ.54

[captparis]

Αυτο ειναι αφιερωμένο στα παιδιά τις γέφυρας ,που με ταξίδευαν τόσα χρόνια με ασφάλεια .

Φιλε μου πολυ ομορφο το αφιερωμα στους συναδελφους , μετα απο 25 χρονια στην θαλασσα διαβασα μια καταθεση ψυχης που μιλησε μεσα στην καρδια μου και στην ψυχη μου Να εισαι παντα καλα !!!

[Natsios]

Την ίδια ώρα που έχουν φουντώσει οι αντιδράσεις για τους κοινοτικό πλήρωμα του Cruise Europa σε ένα άλλο μέρος της Ευρώπης βγήκαν αποφάσεις γιοα το μέλλον του Έλληνα Πλοιάρχου στα υπο Ελληνική σημαία πλοία

http://www.marinews.gr/pub/category....ontentid=10320