Παρακολουθώντας το Θέμα Ντακάρ, (Στα Λιμάνια του Κόσμου) μου θυμίσατε τα παλιά χρόνια, όταν το επισκέφτηκα δυο φορές το 1966, με το Ατμόπλοιο ΑΡΙΩΝ (του Μπίστη ?) μεταφέροντας αράπικο φιστίκι προς Τεργέστη και Βενετία.
Παρατήρησα την εξέλιξη του Ντακάρ, που το 1957 ήταν μια ασήμαντη πόλη, και άρχισε να αναπτύσσεται το 1960 όταν η Σενεγάλη ανεξαρτητοποιήθηκε από τη κυριαρχία των Γάλλων. Εντύπωση μου έκανε και η εξέλιξη του νησιού, που βρίσκεται έξω από το λιμάνι του. Το νησί αυτό λέγεται Κορ ή Γκορ (Coree ή Goree στα Γαλλικά), είναι ιστορικό και κατά συνέπεια τουριστικό, γιΆ αυτό και έσπευσα να το φωτογραφίσω.
Η ιστορικότητά
του συνίσταται στο ότι εκεί συνάθροιζαν βίαια τους μαύρους ιθαγενείς της ευρύτερης περιοχής, σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης (ανάλογο με αυτά των Ναζί) όπου οι μαύροι παρέμεναν αλυσοδεμένοι, χωρίς να γνωρίζουν το λόγο κράτησης, μέχρι να εμφανιστεί το πλοίο που θα τους επιβίβαζε με προορισμό την Αμερική προς πώληση ως σκλάβους. Πραγματική τραγωδία! Το Φρούριο, δεξιά των φωτογραφιών σας, προστάτευε το λιμάνι για το δουλεμπόριο.
του ιδιότητα συνίσταται στο ότι οι σημερινοί Μαύροι της Αμερικής το επισκέπτονταν από τότε (1966) για να κλάψουν στη μνήμη των προγόνων τους. Για το λόγο αυτό, το κτήριο είχε ανακαινιστεί και διαμορφωθεί σε μουσείο. Αυτά μου διηγήθηκε ο πιλότος, με εμφανή τη συγκίνησή του, διότι ήταν ιθαγενής Σενεγαλέζος.