Σελίδα 2 από 6 ΠρώτηΠρώτη 1234 ... ΤελευταίαΤελευταία
Εμφάνιση αποτελεσμάτων σε εξέλιξη 11 έως 20 από 53

Θέμα: Μνημεία στη Θάλασσα (Monuments of Sea)

  1. #11
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Κάστρο Ηρακλείου - Κούλες

    Πότε ξεκινά χρονικά ακριβώς η ιστορία του Κούλε μας είναι άγνωστο, αλλά ένα λιμάνι με τόσο νευραλγικό ρόλο στη Μεσόγειο, όπως το Ηράκλειο, δεν θα μπορούσε να μείνει απροστάτευτο. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, το πρώτο φρούριο στη θέση του σημερινού να δημιουργήθηκε στην περίοδο της Αραβοκρατίας (9ος-10ος), ενώ αναφορά για πύργο στην είσοδο του λιμανιού γίνεται στην β' βυζαντινή περίοδο (10ος-13ος) ως Castellum Comunis. Σήμερα σώζονται κάποια σχέδια περιηγητών που επιχείρησαν να χαρτογραφήσουν το Ηράκλειο, με παλιότερο αυτό του Μπουοντελμόντι του 1429, που απεικονίζουν έναν πύργο στην είσοδο του λιμανιού.
    Ο πύργος αυτός απεικονίζεται σαν ψηλό οικοδόμημα με κατακόρυφους τοίχους και κάτοψη άλλοτε κυκλική, άλλοτε παραλληλόγραμμη. Τα σχέδια αυτά δεν είναι απαραίτητα αξιόπιστα, αφού η κατασκευή που απεικονίζουν μοιάζει περισσότερο με έργο οχυρωματικής αρχιτεκτονικής της δυτικής Ευρώπης.
    Στα μέσα του 14ου μ.Χ. αιώνα, κάνει την εμφάνισή της στην Ευρώπη η πυρίτιδα (μείγμα νίτρου, θείου και άνθρακα). Αποκτά τόσο σημαντικό ρόλο στην πολεμική πρακτική αλλάζοντας ριζικά τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, ώστε αντικατέστησε τις προϋπάρχουσες πολεμικές μηχανές και εκμηδένισε την αμυντική δυνατότητα των παλιών οχυρώσεων.
    Έτσι τα μέσα του 15ου μ.Χ. αιώνα βρήκαν το Ηράκλειο ανεπαρκώς οχυρωμένο και τον πύργο του λιμανιού, το Castellum Comunis των βυζαντινών, αμυντικά ανίκανο και ευάλωτο. Η Γερουσία της Βενετίας το 1462 ενέκρινε ένα ευρύ πρόγραμμα οχύρωσης της πόλης, που θα προστάτευε το Ηράκλειο και τους βούργους (προάστια) έξω από αυτό. Η νέα οχύρωση θα ακολουθούσε τα πρότυπα της νέας οχυρωματικής αρχιτεκτονικής με τους προμαχώνες. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος το 1523 κατεδαφίστηκε ο πύργος του λιμανιού και αντικαταστάθηκε με το φρούριο Κούλες, που σώζεται μέχρι σήμερα.
    Εκτεταμένες επιχωματώσεις στη φυσική βραχώδη εξέδρα που υπήρχε στο σημείο αυτό του λιμανιού, κατάφεραν να δημιουργήσουν το χώρο για να χτιστεί το φρούριο έκτασης 3.600 μ2. Οι επιχωματώσεις γίνονταν με μία πολύ ενδιαφέρουσα μέθοδο. Γέμιζαν τα παλιά πλοία με πέτρες από το νησί Ντία και την περιοχή Φρασκιές και τα βύθιζαν έξω από τη Βόρεια πλευρά του μόλου, δημιουργόντας με τον τρόπο αυτό κυματοθραύστες που αύξαναν τον διαθέσιμο χώρο.


    Η κατασκευή του Κούλε
    Η κατασκευή του Κούλε κράτησε μέχρι το 1540. Οι εξωτερικοί τοίχοι έχουν πάχος σχεδόν 9 μέτρα, ενώ οι εσωτερικοί τοίχοι φτάνουν τα 3 μέτρα πάχος σε κάποια σημεία. Ήδη από πολύ νωρίς παρουσιάστηκαν ζημιές στα θεμέλια του από τη θάλασσα, που αντιμετωπίζονταν κατά καιρούς. Επίσης το φρούριο παρουσίασε πολλές οχυρωματικές αδυναμίες, γεγονός που οφείλεται στο ότι χτίστηκε σε μεταβατική φάση όταν η αρχιτεκτονική των φρουρίων πειραματιζόταν ακόμα με τις κατάλληλες λύσεις.
    Αρχιτεκτονικά ο Κούλες αποτελείται από δύο επιμέρους τμήματα:
    ·το Νοτιοδυτικό: παραλληλόγραμμο, λίγο ψηλότερο
    ·το Βορειοανατολικό σε σχήμα μισής έλλειψης, ελαφρώς χαμηλότερο.
    Για την είσοδο στο φρούριο υπήρχαν τρεις πύλες εισόδου: Δυτικά, Βόρεια και Νοτιοδυτικά, με κύρια πύλη την Δυτική. Στο οικοδόμημα περιμετρικά είχαν εντοιχιστεί διάφορες ανάγλυφες πλάκες, επιγραφές και οικόσημα. Κορυφαία έργα γλυπτικής είναι τα τρία μαρμάρινα ανάγλυφα που απεικονίζουν τον φτερωτό λέοντα, σύμβολο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, που επιστέφουν κάθε μία από τις τρεις εισόδους και δύο από αυτά διατηρούνται μέχρι σήμερα με φανερή τη διάβρωση από τον θαλασσινό αέρα.
    Το φρούριο είναι διώροφο με 26 διαμερίσματα. Στο ισόγειο αρχικά υπήρχαν πέντε χώροι για κανόνια. Σύντομα φάνηκε ότι η χρήση κανονιών σε εσωτερικούς χώρους δημιουργούσε προβλήματα γιατί και το οπτικό πεδίο εκ των πραγμάτων μέσα από τα μικρά ανοίγματα στους τοίχους ήταν περιορισμένο, αλλά και ο καπνός που δημιουργούνταν μετά την ρίψη κάθε βλήματος έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική και έτσι εγκαταλείφθηκε η χρήση τους.
    Εκτός από τις casamatte, τους διαδρόμους δηλαδή των κανονιών, στο ισόγειο είχαν διαμορφωθεί και επιμέρους χώροι, ένας λειτουργούσε σαν φυλακή και οι υπόλοιποι για αποθήκευση τροφίμων και πολεμοφοδίων.
    Στον επάνω όροφο, που είχε διαμορφωθεί σε ευρύχωρη πλατεία, ήταν στη Βόρεια πλευρά ο πύργος του φάρου. Εκεί υπηρχαν επίσης οι στρατώνες των στρατιωτών και οι κατοικίες των αξιωματούχων και του διοικητή.
    Παράλληλα στο φρούριο λειτουργούσε μύλος, φούρνος και εκκλησία, παρέχοντας αυτονομία στη φρουρά του.
    Ο ρόλος του φρουρίου Κούλες στη διάρκεια της τουρκικής πολιορκίας (1646-1669) δεν υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς αρκετά νωρίς το τουρκικό πυροβολικό, τοποθετημένο στις κατάλληλες θέσεις, κατάφερε να εξουδετερώσει τη δύναμη πυρός του και έτσι οι Τούρκοι απέκτησαν τον έλεγχο της εισόδου του λιμανιού του Ηρακλείου.
    Στη διάρκεια της τούρκικης κυριαρχίας ο Κούλες δεν δέχτηκε ιδιαίτερες παρεμβάσεις εκτός από την προσθήκη κτιστών επάλξεων με θέσεις τουφεκιοφόρων και κανονιών. Οι Τούρκοι έκτισαν μικρότερο φρούριο απέναντι από τον Κούλε από την πλευρά της στεριάς, τον Μικρό Κούλε. Δυστυχώς το μνημείο αυτό μαζί με τμήματα των ενετικών νεωρίων κατεδαφίστηκε το 1936 για χάρη της ανάπτυξης της πόλης.


    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  2. #12
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Φορτέτζα - Ρέθυμνο

    Σύμφωνα με μία θεωρία, ο λόφος πάνω στον οποίο χτίστηκε η Φορτέτζα, στη μακρινή αρχαιότητα ήταν νησίδα, η οποία ενωνόταν με την Κρήτη μέσω μίας στενής λωρίδας γης. Στη διάρκεια των αιώνων με προσχώσεις ενοποιήθηκε με τη στεριά παίρνοντας τη μορφή που έχει σήμερα.
    Σ' αυτό το χώρο πιθανώς να ήταν η ακρόπολη της αρχαίας πόλης Ρίθυμνας με ναό του Απόλλωνα και ιερό της 'ρτεμης, αν και αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά μέχρι σήμερα. Τον 3ο αιώνα μ.Χ., στα Ρωμαϊκά, στο λόφο του Παλαιόκαστρου αναφέρεται ναός της Αρτέμιδος Ροκκαίας (το Ροκκαία πιθανώς προέρχεται από το λατινικό "Rocca", που σημαίνει κάστρο ή φρούριο σε απόκρημνο ύψωμα). Στα χρόνια εκείνα το Ρέθυμνο ήταν κωμόπολη ανεξάρτητη με δικό της νόμισμα, αλλά όχι ιδιαίτερα ισχυρή.
    Κατά τη Β' Βυζαντινή περίοδο (10ος-13ος μ.Χ.) ανατολικά από το λόφο Παλαιόκαστρο διαμορφώνεται μία πρώτη μορφή τειχισμένου οικισμού μικρής έκτασης, το Castrum Rethemi ή Castel Vecchio ή Antico Castello (παλιό κάστρο) όπως ονομάστηκε από τους Ενετούς αργότερα.
    Στις αρχές του 13ου μ.Χ. αιώνα, ο Γενοβέζος πειρατής Πεσκατόρε, διεκδικητής του νησιού και αντίπαλος των Ενετών, φαίνεται ότι επισκευάζει την βυζαντινή οχύρωση που περιέκλειε τα κτίρια της μικρής πόλης και βρίσκονταν κοντά στο λιμάνι. Το Castrum Rethemi διατηρήθηκε και μετά την Ενετική κατάληψη του νησιού τον 13ο αιώνα μ.Χ., αλλά δυστυχώς σήμερα από την οχύρωση με τους ορθογώνιους πύργους και τις 2 πύλες δεν σώζεται τίποτα.


    Οι Ενετοί, ως ναυτικό κράτος, επεδίωξαν να χρησιμοποιήσουν το Ρέθυμνο σαν καταφύγιο και ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ Ηρακλείου και Χανίων φτιάχνοντας λιμάνι, έστω και μικρό. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ανάπτυξή του Ρεθύμνου σε πόλη και η επέκταση του οικισμού επέβαλε την ανάγκη νέων οχυρώσεων.
    Την ανάγκη της δημιουργίας στο Ρέθυμνο του κάστρου της Φορτέτζας ανέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν στη Κρήτη από το πρώτο μισό του 16ου αιώνα, δηλαδή η τούρκικη απειλή και η εξέλιξη των πυροβόλων όπλων, μετά την ανακάλυψη και ευρεία διάδοση της πυρίτιδας. Όλα αυτά συντέλεσαν ώστε να αποφασίσει η Βενετία τη στρατιωτική και αμυντική οργάνωση της Κρήτης.
    Στο πρόγραμμα αυτό εντάχθηκε και το Ρέθυμνο και αποφασίστηκε να χτιστούν τείχη με σχέδιο του Βερονέζου αρχιτέκτονα Michele Sanmicheli. Η θεμελίωση ξεκίνησε στις 8 Απριλίου του 1540 και τέλειωσε με αργούς ρυθμούς λίγο πριν το 1570.
    Τα τείχη του Ρεθύμνου αποτελούσαν στοιχειώδη αμυντικά έργα, που δυστυχώς δεν ήταν αρκετά για να αντέξουν την επίθεση από τον Ουλούτζ Αλή Ρέις (Uluc Ali Reis), Ιταλό στην καταγωγή που είχε συλληφθεί από τους άντρες του Μπαρμπαρόσσα και αλλαξοπίστησε μετά από κάποια χρόνια, ο οποίος κατάφερε να γίνει πασάς στο Αλγέρι και να πάρει μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των χριστιανών της Μεσογείου. Το 1571 Ο Ουλούτζ Αλή επιτέθηκε στο Ρέθυμνο με 40 γαλέρες. Οι Ενετοί το είχαν εγκαταλείψει αφήνοντας μια μικρή φρουρά με 100 άντρες, που δεν κατάφεραν να προβάλουν ουσιαστική αντίσταση. Ο Ουλούτς Αλή εύκολα εκπόρθησε τα τείχη του Ρεθύμνου και κατέστρεψε ολοσχερώς την πόλη.
    Μετά από αυτή τη καταστροφή φάνηκε η ανάγκη ουσιαστικής οχύρωσης της πόλης και οι αρμόδιοι τοπικοί παράγοντες, Ρεθυμνιώτες και Βενετοί, ο απλός λαός του Ρεθύμνου αλλά και η Βενετική Γερουσία, αποφάσισαν να κατασκευάσουν ένα οχυρό που θα μπορούσε να περιλάβει όλες τις κατοικίες της πόλης του Ρεθύμνου. Σαν η καταλληλότερη θέση επιλέχτηκε ο λόφος του Παλαιόκαστρου. Έτσι, ξεκίνησε η θεμελίωση της Φορτέτζας, ενός εκ των μεγαλύτερων και αρτιότερων οχυρωματικών έργων που δημιούργησε στη Κρήτη η κατοχή των Ενετών.
    Η Φορτέτζα χτίστηκε σύμφωνα με το προμαχωνικό σύστημα οχυρωματικής αρχιτεκτονικής, δηλαδή προμαχώνες, οι οποίοι ενώνονταν μεταξύ τους με τμήματα ευθύγραμμων τειχών με μεγάλο πλάτος και με κλίση εξωτερικά ώστε να εξοστρακίζονται τα βλήματα των εχθρών χωρίς να προκαλούν φθορές στο οχυρό.
    Για τη κατασκευή του φρουρίου της Φορτέτζας, εφαρμόστηκε το αρχικό σχέδιο του αρχιτέκτονα Sforza Pallavicini στη συνέχεια όμως κρίθηκαν αναγκαίες κάποιες τροποποιήσεις, βελτιώσεις και επεκτάσεις για να ολοκληρωθεί η ανέγερση του φρουρίου.
    Τη πρώτη πέτρα στα θεμέλια της Φορτέτζας, τοποθέτησε ο Βενετσιάνος Ρέκτορας Alvise Lando στις 13 Σεπτεμβρίου του 1573 και ως το 1580 ολοκληρώθηκαν οι εργασίες στον περίβολο και στα δημόσια κτίρια που υπήρχαν μέσα σε αυτόν.
    Στα χρόνια που χρειάστηκαν για να κτιστεί η Φορτέτζα δούλεψαν αγγαρεία 107.142 Κρητικοί και 40.205 επιταγμένα ζώα, ενώ αναφέρεται ότι υπεύθυνος για το χτίσιμο ήταν ο πρωτομάστορας Γ. Σκορδύλης.


    Ο ρόλος της Φορτέτζας στο Ενετικό Ρέθυμνο
    Αμέσως όμως μετά το τέλος των εργασιών διαπιστώθηκε ότι ο χώρος που απέμεινε μέσα στη Φορτέτζα για τη κατασκευή ιδιωτικών κατοικιών ήταν ελάχιστος, οπότε το φρούριο καθορίστηκε ως δημόσιας χρήσης και μονάχα σαν έσχατο καταφύγιο των κατοίκων της πόλης σε περίπτωση πολιορκίας.
    Αναφέρεται ότι, αν και οι ίδιοι οι Ρεθυμνιώτες είχαν ζητήσει το κτίσιμο του φρουρίου της Φορτέτζας, εν τούτοις μετά την ολοκλήρωσή του αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την ανασφάλεια του πυρπολημένου Ρεθύμνου με τα ευκολοπάτητα τείχη και να αποκτήσουν τη σιγουριά της ασφάλειας που υποσχόταν η οχυρωμένη Φορτέτζα.
    Η μία εξήγηση για την περίεργη αυτή άρνηση, είναι ότι οι κάτοικοι του Ρεθύμνου ήδη από το 1571 είχαν αρχίσει ξανά να κτίζουν τα σπίτια τους με τα υλικά από τα προηγούμενα τείχη. Εννέα χρόνια μετά, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της Φορτέτζας, δεν ήταν διατεθειμένοι να ξεσπιτωθούν ξανά.
    Φαίνεται όμως πως αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος της αλήθειας αφού όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Βενετοί δεν είχαν κτίσει το κάστρο για να προφυλάξουν τους πολίτες, αντίθετα με ότι προπαγάνδιζαν. Οι λόγοι που συνηγορούν προς τη παραπάνω άποψη είναι πολλοί:
    1. Οι Ενετοί κατακτητές ήταν λογικό να νοιαστούν πρώτα για τους δικούς τους ανθρώπους και μετά για τους Κρητικούς.
    2. Κανένα κτίσμα μέσα στη Φορτέτζα δεν φαινόταν από κατασκευής του να προορίζεται για τους υπόδουλους Κρητικούς. Για παράδειγμα, η μοναδική εκκλησία του Αγίου Νικολάου που βρίσκονταν μέσα στη Φορτέτζα ήταν καθολική, άρα χτίστηκε για τους ίδιους τους Ενετούς και όχι για τους Ορθόδοξους Ρεθυμνιώτες.
    3. Με βάση τη γνωστή απογραφή του Καστροφύλακα , η πόλη του Ρεθύμνου είχε 4.782 κατοίκους το 1583, και αντικειμενικά, ο διαθέσιμος χώρος στη Φορτέτζα ήταν αδύνατο να στεγάσει όλο αυτό τον κόσμο μαζί με τη δύναμη της φρουράς και τις Διοικητικές υπηρεσίες.
    Ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα ασφαλής οχύρωση καθώς ελαττώματα της αναφέρονται ήδη στα 1602 μ.Χ. σε αναφορά του Βενετού Benetto Moro όπως η έλλειψη τάφρου (το εξωβούργιο, δηλαδή ο χώρος αμέσως έξω από τα τείχη της Φορτέτζας, αποτελούσε κατοικημένη ζώνη) και αντερείσματος (το τείχος ήταν χαμηλό, χωρίς αρκετή ενίσχυση), γεγονός που καθιστούσε εύκολη την εκπόρθηση του οχυρού με σκάλες.
    Παράλληλα ιδιομορφίες του εδάφους, η μικρή του έκταση καθώς και οικονομικές δυσκολίες και συνεχείς τροποποιήσεις του αρχικού σχεδίου, οδήγησαν στην εφαρμογή των γενικών μόνο κανόνων κατασκευής φρουρίων με προμαχώνες. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το μικρό ανασφάλιστο λιμάνι του Ρεθύμνου δεν ήταν κατάλληλο για τις βενετσιάνικες γαλέρες, καταλήγει κάποιος στο παρακάτω συμπέρασμα: η Φορτέτζα του Ρεθύμνου κάλυπτε τις ανάγκες της ενετικής φρουράς και της διοίκησης, αλλά δεν ήταν φτιαγμένη για να αντέξει σε μια μακριά πολιορκία και να ενισχύσει ουσιαστικά την άμυνα της Κρήτης απέναντι στην τούρκικη απειλή. Αυτό φάνηκε από το ότι έπεσε στα χέρια των τούρκων σε 23 μόνο μέρες, ενώ το φρούριο του Χάνδακα (Ηράκλειο) άντεξε 21 ολόκληρα χρόνια.


    Η Φορτέτζα κατά την Τουρκοκρατία
    Το Ρέθυμνο έπεσε στους Οθωμανούς το 1646. Κατά τη διάρκεια της τούρκικης κατοχής η οργάνωση της Φορτέτζας δε φαίνεται να υπέστη σημαντικές αλλαγές, αν και οι πληροφορίες που μας παραδίδονται δεν μπορεί να θεωρηθούν επαρκείς.
    Αρκετά νωρίς οι Τούρκοι μετέτρεψαν τον Ενετικό καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου μέσα στη Φορτέτζα σε τέμενος του Sultan Ibrahim. Παράλληλα αυξήθηκε ο αριθμός κατοικιών κυρίως στη νότια και ανατολική πλευρά του φρουρίου, καθώς εκεί εγκαταστάθηκε η τουρκική φρουρά και η διοίκηση.
    H Φορτέτζα τον 20ο αιώνα
    Στις αρχές του 20ου αιώνα το εσωτερικό της Φορτέτζας ήταν σχεδόν ολόκληρο οικοδομημένο. Από τα πρώτα όμως μεταπολεμικά χρόνια άρχισε η μεταφορά των κατοίκων που έμεναν μέσα στη Φορτέτζα σε άλλα σημεία του Ρεθύμνου.
    Η επέκταση αυτή του Ρεθύμνου είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική σχεδόν εξαφάνιση του χερσαίου τείχους και της μικρής τάφρου που το περιέβαλλε. Μέσα στη Φορτέτζα κατεδαφίστηκαν όλα τα ερειπωμένα κτίσματα που ήταν ως επί το πλείστον τούρκικες κατοικίες. Σήμερα δεν σώζεται κανένα τούρκικο κτίριο, αλλά διατηρούνται αρκετά ενετικά. Ακόμα και το τούρκικο τζαμί, αρχικά ήταν ενετικός ναός που μετατράπηκε από τους τούρκους σε τζαμί.
    Η συνεχής και ποικίλη χρήση της Φορτέτζας στη διαδρομή των αιώνων, αλλοίωσε την αρχική της μορφή όχι μόνο εσωτερικά αλλά και εξωτερικά. Το φρούριο χρειάστηκε μια εικοσαετία περίπου για να αποκατασταθούν οι φθορές και να απομακρυνθούν τα πορνεία του Ρεθύμνου που βρίσκονταν εκεί. Αξίζει να σημειωθεί πως η Φορτέτζα για ένα μεγάλο διάστημα φιλοξένησε ακόμα και τις φυλακές του Ρεθύμνου.
    Σήμερα σώζεται ακέραιος ο οχυρός περίβολος της Φορτέτζας και συνεχίζεται η αναστύλωση σε κάποια κτίρια μέσα σ'αυτή. Ετσι, ο επισκέπτης παίρνει μια ικανοποιητική εικόνα από την Φορτέτζα τον καιρό των Ενετών.


    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  3. #13
    moutsokwstas Guest

    Προεπιλογή

    20.jpg

    10.jpg
    μυτιληνη καθως πλησιαζει το καραβι στο λιμανι της μυτιληνης λιγο δεξια, ξεπροβαλλει το αγαλμα της ελευθεριας και το φρουριο. το φρουριο-καστρο, θεωρουταν το ισχυροτερο της εποχης. εχει εκταση 42 στρεμματων, κατασκευαστηκε επι ιουστινιανου το 1373 απο το φραγκισκο γατελουζο. εχει υπογειες αποθηκες και στοες οπου καταφευγανε τα γυναικοπαιδα σε καιρο μαχης η, πολιορκιας. ειναι κτισμενο πανω σε ενα μικρο λοφο, στο υψηλοτερο μερος μιας χερσονησου μεταξυ του βορειου και νοτιου λιμενα της πολης και χαρακτηριζεται ως το μεγαλυτερο και ισχυροτερο της ανατολικης μεσογειου. στο χωρο του καστρου υπαρχει τα τελευταια χρονια χωρος για τις πολιτιστικες εκδηλωσεις και συναυλιες του καλοκαιριου. το δε αγαλμα της ελευθεριας, αποτελει μια μικρογραφια του αντιστοιχου που βρισκεται στη νεα υορκη.

  4. #14
    moutsokwstas Guest

    Προεπιλογή

    Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από moutsokwstas Εμφάνιση μηνυμάτων
    20.jpg

    10.jpg
    μυτιληνη καθως πλησιαζει το καραβι στο λιμανι της μυτιληνης λιγο δεξια, ξεπροβαλλει το αγαλμα της ελευθεριας και το φρουριο. το φρουριο-καστρο, θεωρουταν το ισχυροτερο της εποχης. εχει εκταση 42 στρεμματων, κατασκευαστηκε επι ιουστινιανου το 1373 απο το φραγκισκο γατελουζο. εχει υπογειες αποθηκες και στοες οπου καταφευγανε τα γυναικοπαιδα σε καιρο μαχης η, πολιορκιας. ειναι κτισμενο πανω σε ενα μικρο λοφο, στο υψηλοτερο μερος μιας χερσονησου μεταξυ του βορειου και νοτιου λιμενα της πολης και χαρακτηριζεται ως το μεγαλυτερο και ισχυροτερο της ανατολικης μεσογειου. στο χωρο του καστρου υπαρχει τα τελευταια χρονια χωρος για τις πολιτιστικες εκδηλωσεις και συναυλιες του καλοκαιριου. το δε αγαλμα της ελευθεριας, αποτελει μια μικρογραφια του αντιστοιχου που βρισκεται στη νεα υορκη.
    εδω σε αυτο το σημειο θα ηταν παραλειψη να μην ευχαριστησω τον erwdio για τις πολυτιμες φωτογραφιες του απο το καστρο, τις οποιες δεν τις εχω δει πραγματικα απο το εσωτερικο χωρο του καστρου υπο το φως της ημερας, σε ευχαριστω!

  5. #15
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Φιρκά - Χανιά

    Στη βορειοδυτική πλευρά του λιμανιού της πόλης των Χανίων, οι Βενετοί κατασκεύασαν το Revellino del Porto, ένα οχυρωματικό έργο ικανό να αποτρέψει κάθε εχθρικό κίνδυνο για το λιμάνι. Η κατασκευή του ξεκίνησε περίπου στα μέσα του 16ου αι. και ολοκληρώθηκε μερικά χρόνια πριν την πτώση της πόλης στους Τούρκους το 1645.



    Εσωτερικά ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με κατάλληλα κτίσματα σε στρατώνες και αποθήκες πολεμικού υλικού. Επίσης ήταν η έδρα του στρατιωτικού διοικητή της πόλης. Στο μέσον περίπου της αυλής υπάρχει μια μεγάλη θολωτή δεξαμενή που συγκέντρωνε τα βρόχινα νερά των στεγών.



    Τη βόρεια πλευρά του Revellino καταλαμβάνει το συγκρότημα των έξι συνεχόμενων θόλων στους οποίους υπήρχαν οι μεγάλες κανονιοθυρίδες (casematte) μία σε κάθε θόλο, σχεδιασμένες έτσι ώστε τα πυρά των πυροβόλων να καλύπτουν την είσοδο του λιμανιού.



    Στα χρόνια της τουρκοκρατίας το Revellino χρησιμοποιήθηκε κυρίως σαν στρατώνας (Firka = στρατώνας), ονομασία που διατηρεί μέχρι σήμερα. Οι θολωτοί χώροι βολής χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου. Στο γωνιακό πυργίσκο του φρουρίου υψώθηκε συμβολικά την 1 Δεκεμβρίου 1913 η σημαία της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.



    Πηγή: http://odysseus.culture.gr/h/2/gh251.jsp?obj_id=14605
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  6. #16
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Σούδας

    Στην είσοδο του λιμανιού, στη ΒΑ πλευρά, βρίσκεται η βραχονησίδα της Σούδας. Εδώ αρχικά υπήρχε μόνο ένα μοναστήρι του Αγ. Νικολάου και γι' αυτό το νησί πριν οχυρωθεί λεγόταν Φραρονήσι (Φράροι ή Φλώροι είναι οι καθολικοί μοναχοί). Στη βορειοδυτική πλευρά του, βρίσκεται ένα άλλο μικρό νησάκι σχεδόν στρογγυλό, που αναφέρεται στους βενετσιάνικους χάρτες ως «νησί των κουνελιών». Στην αρχαιότητα τα νησάκια αυτά λεγόταν Λευκαί, είτε λόγω του φυσικού τους χρώματος, είτε γιατί κατά τη μυθολογία στο σημείο αυτό εχαν καταποντιστεί οι Σειρήνες, μετά την ήττα τους από τις Μούσες σε μουσικό διαγωνισμό και «άσπρισαν από το κακό τους» (Στεφ. Βυζάντιος).



    Ο περίβολος του φρουρίου κύκλωνε όλο το νησί, εκτός από την ανατολική πλευρά. Η περιμετρική τείχιση ήταν, άλλωστε, και η μοναδιπή λύση, γιατί το μικρό ύψος της νησίδας σε σχέση με τον περίγυρο (υψόμετρο μόλς 29 μ.) δημιουργούσε πρόβλημα στην άμυνα. Το φρούριο είχε συνολική έκταση 85 στρέμματα. Στο βόρειο και δυτικό τμήμα του περιβόλου διαμορφώθηκε πλήρες προμαχωνικό μέτωπο: Το τείχος ενισχυόταν με τέσσερις προμαχώνες που συνδέονταν με ευθύγραμμα τμήματα προσαρμοσμένα στη διαμόρφωση του εδάφους. Στη βόρεια πλευρά ήταν ο επιπρομαχώνας Mocenigo, το νεκροταφείο και μια δεξαμενή.
    Η ύδρευση αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα. Γινόταν από δεξαμενές, αλλά το νερό που συγκέντρωναν έφθανε για 500 στρατιώτες και αρκούσε μόνο για 8 μήνες. Το πρόβλημα λύθηκε, όταν κατά την πολιορκία οι Τούρκοι έριξαν μία βόμβα που έπεσε πάνω σε ένα βράχο, τον έσπασε και βρέθηκε μια πηγή πόσιμου νερού.
    Το 1646 οι Τούρκοι επιτέθηκαν, ενώ ακόμη γίνονταν έργα και τότε φάνηκαν οι αδυναμίες του. Τα τουρκικά κανόνια ισοπέδωσαν τις αποθήκες, τους στρατώνες και άλλες εγκαταστάσεις, όμως οι αμυνόμενοι δεν έχασαν το θάρρος τους, ώσπου ο εχθρός είδε το μάταιο της προσπάθειας του και σταμάτηαε την επίθεση.
    Τότε οι Βενετοί άρχισαν να ανοικοδομούν τα ερείπια. Διοικητής ήταν ο Gerolano Dona, ο οποίος γράφει στην αναφορά του(1647): «Σήμερα ύψωσα στο υψηλότερο σημείο του φρουρίου τη σημαία για να δείξουμε στον εχθρό την αφοβία μας και ότι δεν τον λαμβάνουμε υπόψη».
    Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να το κατακτήσουν το1669 και παρέμεινε στα χέρια των Βενετών για μισό αιώνα μετά την κατάληψη της Κρήτης. Έγινε ανεπίσημη πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κρήτης και οι Βενετοί το είχαν ονομάσει «Οφθαλμό του Βασιλείου». Σταδιακά έγινε καταφύγιο Κρητών επαναστατών Το 1692 οι κάτοικοι του φρουρίου είχαν φθάσει τους 600 και αργότερα τους 800 (με την έκρηξη του τελευταίου βενετοτουρκικού πολέμου). Η Σούδα ήταν βάση κουρσάρων σύμφωνα με σουλτανικό φιρμάνι του 1715.



    Πολιορκήθηκε σκληρά για 72 ημέρες κατά τον τελευταίο ενετοτουρκικό πόλεμο και παραδόθηκε μετά από ηρωική αντίσταση στις 27 Σεπτεμβρίου 1715, όχι τόσο από αμυντική ανεπάρκεια, αλλά κυρίως για λόγους πολιτικούς (έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μητρόπολη). Έτσι, έσβησε και το τελευταίο ίχνος της Βενετσιάνικης κυριαρχίας στην Κρήτη.12
    Στην περίοδο της τουρκοκρατίας εξακολούθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους νέους του κυρίαρχους. Έγινε πολεμικός ναύσταθμος, μόνιμο αγκυροβόλιο και σταθμός ανεφοδιασμού του μουσουλμανικού στόλου. Μετά το 1821 έγινε επίκεντρο πολεμικών επιχειρήσεων Ελλήνων και Τούρκων. Η Σούδα και η Σπιναλόγκα ήταν τα τελευταία καταφύγια των χαΐνηδων(επαναστατών).
    Παρέμεινε στα χέρια των Τούρκων ως το 1898. Στις 3 Νοεμβρίου του έτους αυτού αποχώρησε και η τελευταία τουρκική δύναμη, 100 άνδρες. Την εποχή της Κρητικής Πολιτείας 1898 - 1913, η Σούδα έγινε επίκεντρο ενδιαφέροντος των Μεγάλων Δυνάμεων (4 στόλων). Την περίοδο αυτή κτίστηκε και ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου.
    Στις 14 Φεβρουαρίου 1913 αφαιρέθηκε η τουρκική σημαία από τενεκέ, που είχαν τοποθετήσει οι Τούρκοι, θέλοντας να διατηρήσουν την τοπική επικυριαχία τους, και στη θέση της τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή:

    ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝ ΚΡΗΤΗ 1669-1913
    ΗΤΟΙ 267 ΕΤΗ 7 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ 7 ΗΜΕΡΑΙ ΕΤΗ ΑΓΩΝΙΑΣ

    Το λιμάνι της Σούδας δοκιμάστηκε σκληρά και στον Α' και στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ακτή προς το Ακρωτήρι τορπιλίστηκε το υπερωκεάνιο Μινεβάσκα 27.000 τόνων. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως λιμάνι ανεφοδιασμού και εξόρμησης του αγγλικού στόλου.



    Πηγή: http://www.kairatos.com.gr/kastra.htm
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  7. #17
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Άπτερας - Χανιά

    Στα Άπτερα υπάρχουν ελληνικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά ευρήματα καθώς κι ένα τουρκικό φρούριο. Στην κορυφή θα δείτε ένα πέρασμα στα δεξιά που οδηγεί στα βυζαντινά και τα ρωμαϊκά ερείπια. Από το σημείο αυτό μπορείτε να θαυμάσετε τα Λευκά Όρη αν κοιτάξετε νότια προς την Κοιλάδα του Στύλου. Η θέα είναι καταπληκτική ιδιαίτερα την άνοιξη όταν τα βουνά είναι καλυμμένα με χιόνι.
    Αν σταθεί στο κάστρο της, που έχει την καλύτερη θέα, θα αναγνωρίσει από κάτω το άλλο φρούριο της περιοχής, το Ιτζεδίν, το οποίο οι περισσότεροι γνωρίζουν για τις φυλακές που λειτουργούσαν εκεί μέχρι τη δεκαετία του '70.
    Το έχτισε το 1867 ο Τούρκος Ρεούφ πασάς και του έδωσε το όνομα του γιου του. Τα δύο αυτά κάστρα ενώνονται με τη μυθολογική ερμηνεία του ονόματος Απτερα που μας παρέδωσε ο Στέφανος Βυζάντιος.
    Οι Μούσες και οι Σειρήνες, που λέτε, τσακώθηκαν μεταξύ τους για το ποιες παίζουν καλύτερη μουσική. Στον διαγωνισμό που ακολούθησε, οι Μούσες ­ όπως ήταν φυσικό ­ κέρδισαν εύκολα. Οι Σειρήνες τότε ντροπιασμένες έκοψαν τα φτερά τους, πήραν ένα λευκό χρώμα και έπεσαν στη θάλασσα κάτω από το Ιτζεδίν.
    Η περιοχή του λόφου ονομάστηκε Απτερα (χωρίς φτερά) και τα νησάκια του όρμου της Σούδας, Λευκές. Τα ονόματα αυτά έχουν και σήμερα.
    Πέρα από το φρούριο όμως, η Απτερα ή Απτέρα αναγνωρίζεται ως μία από τις σπουδαιότερες πόλεις-κράτη της Κρήτης. Αν και αναφέρεται σε πινακίδες Γραμμικής Γραφής Β' (14ος-13ος αι. π.Χ.), ιδρύεται στη θέση αυτή τον 8ο αιώνα π.Χ. και ακμάζει τον 4ο και τον 3ο αι. π.Χ.
    Μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος και τη σημασία της απλώς κοιτώντας το τείχος της, κομμάτι του οποίου σώζεται μέχρι σήμερα και έχει μήκος που φθάνει τα 4 χιλιόμετρα! Η εξουσία της πόλης τότε έφθανε από τα σημερινά Χανιά μέχρι το ακρωτήριο Δρέπανο. Στην περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, η Απτερα αρχίζει και συρρικνώνεται σε πολιτικό επίπεδο, αλλά χτίζονται μερικά από τα εντυπωσιακότερα οικοδομήματα, όπως οι τεράστιες δεξαμενές που με δέος αντικρίζει ο επισκέπτης.
    Η κατοίκησή της συνεχίστηκε στα βυζαντινά χρόνια και λίγο πριν από τον ισχυρό σεισμό του 7ου αιώνα μ.Χ. χτίζεται το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που έπαυσε να λειτουργεί το 1964.



    Πηγή: http://www.aptera-apartments.com/aptera_gr.htm

    Η κομβική θέση του Φρουρίο φαίνεται από τη φωτογραφία του προηγούμενου θέματος με την πανοραμική απεικόνιση του Κόλπου της Σούδας.
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  8. #18
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Κάστρο Γραμβούσας - Χανιά

    Η νησίδα Γραμβούσα βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της δυτικής Κρήτης. Από το Στράβωνα αναφέρεται ως Κώρυκον ή Κίμαρον (=αιγόβραχος). Οι Βενετοί το αναφέρουν ως Capo Buso, και σήμερα λέγεται Ακρ. Βούξα. Το όνομα «Γραμβούσα», κατά άλλη άποψη, προέρχεται από το φυτό κράμβη. Είναι προέκταση της χερσονήσου στον κόλπο Κισσάμου Χανίων και καταλήγει στα δύο μικρά νησάκια την Ήμερη Γραμβούσα (όπου και το κάστρο) και την Άγρια Γραμβούσα.



    Η κορυφή του νησιού έχει ύψος μόλις 137 μ.. από τη θάλασσα και περιβάλλεται από απόκρημνα βράχια. Το φυσικό ανάγλυφο και η στρατηγική θέση του ώθησαν τους Βενετούς να το οχυρώσουν. Η κατασκευή του φρουρίου ήταν αναγκαία για την αποφυγή κατάληψης της Κρήτης από τους Τούρκους, κάτι που θα σήμαινε και το τέλος της ενετικής αυτοκρατορίας, μετά τη βενετοτουρκική συνθήκη του 1573.
    Η πρόταση για οχύρωση έγινε το 1579, από τον Σοφιανό Ευδαιμονογιάννη, Μονεμβασίτη στρατιωτικό στην υπηρεσία της Βενετίας. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1579 και ολοκληρώθηκε το 1584, από τον προβλεπτή Α. Grimani με σχέδια και επίβλεψη του L. Orsini. Το φρούριο, αν και σύγχρονο με αυτά της Σούδας και της Σπιναλόγκας, επειδή βρίσκεται επάνω σε κορυφή απόκρημνου βράχου, δεν παρουσιάζει τα τυπικά χαρακτηριστικά του επιθαλάσσιου προμαχωνικού φρουρίου. Έχει εμβαδόν 30 στρέμματα και καλύπτει μόνο την κορυφή της νησίδας.



    Το 1588 το φρούριο καταστράφηκε από έναν Κεραυνό που κτύπησε την μπαρουταποθήκη (με 350 βαρέλια εκρηκτική ύλη). Τότε είχε 24 κανόνια, 3398 βλήματα και 40.000 λίμπρες μπαρούτι. Οι Βενετοί το ξαναέκτισαν το 1630 και διατήρησαν την κυριότητα του έως το 1692, οπότε οι Τούρκοι κατόρθωσαν τελικά να το καταλάβουν, δωροδοκώντας τον Ενετό διοικητή.
    Στα επόμενα χρόνια, η Γραμβούσα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον ξεσηκωμό των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους. Όταν οι Κρήτες προσπαθούσαν να οργανώσουν την επανάσταση τους, αποφάσισαν να καταλάβουν πρώτα τη Γραμβούσα, λόγω του ότι βρισκόταν πιο κοντά στην Πελοπόννησο. Το 1825. παριστάνοντας τη νέα φρουρά, Κρήτες μπήκαν στο κάστρο και το κατέλαβαν. Το νησάκι, που ήταν και το πρώτο κομμάτι κρητικής γης που ελευθερώθηκε από τους Τούρκους, έγινε το καταφύγιο για πάνω από 3.000 άτομα και ήταν η βάση των επιχειρήσεων για τις επαναστατικές ομάδες. Έγινε η έδρα της τριμελούς επιτροπής που διηύθυνε την άμυνα της Κρήτης. Από τη Γραμβούσα ξεκινούσαν οι «καλησπέρηδες», τα επαναστατικά σώματα, που σκόρπιζαν τον τρόμο στους Τούρκους.



    Εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης οι κάτοικοι του νησιού επιδόθηκαν συστηματικά στην πειρατεία, κουρσεύοντας αδιακρίτως όλα τα διερχόμενα πλοία μεταξύ Γραμβούσας και Αντικυθήρων, κα η Γραμβούσα έγινε γνωστή ως το «νησί των πειρατών». Σε αυτό συντέλεσε και η ευνοϊκή γεωγραφική του θέση, αφού πάντα αποτελούσε κόμβο μεταφοράς μηνυμάτων της θαλάσσιας κίνησης μεταξύ Κυθήρων και Χανίων. Η δράση των πειρατών ξεσήκωσε την κοινή γνώμη της Ευρώπης και έτσι, με συμφωνία και της Ελληνικής Κυβέρνησης του Καποδίστρια, στις 19 Ιανουαρίου 1828 αγγλο-γαλλικές δυνάμεις επιτέθηκαν στο φρούριο, συνέλαβαν μερικά σκάφη και μερικούς από τους θεωρούμενους ως πειρατές. Φρουρά Άγγλων, Γάλλων και Ελλήνων εγκαταστάθηκε στο νησί. Ο διοικητής της αγγλικής φρουράς διέταξε να εγκαταλείψουν τα νησί και οι τελευταίοι Κρήτες, καθώς και την κατεδάφιση του φρουρίου και των σπιτιών μέσα σε αυτό. Η ελληνική φρουρά παρέμεινε μέχρι το Σεπτέμβριο του 1830, όταν καταλήφθηκε από αγήματα των ευρωπαϊκών δυνάμεων (Αγγλίας-Γαλλίας-Ρωσίας) για λογαριασμό του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου. Τελικά, το 1831 περιήλθε στους Αιγυπτίους και το κάστρο ερημώθηκε.



    Πηγή: http://www.kairatos.com.gr/kastra.htm
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  9. #19
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Φραγκοκάστελλου - Χανιά

    Επί Ενετοκρατίας γίνεται αναφορά σε ισχυρές οικογένειες, ευγενικής καταγωγής από το Βυζάντιο, με μεγάλες ιδιοκτησίες και επιρροή στον ορθόδοξο πληθυσμό. Οι Ενετοί τους είχαν δώσει περιορισμένες διοικητικές εξουσίες, εφαρμόζοντας έτσι ένα φεουδαρχικό σύστημα προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες της Κρήτης.



    Στην περιοχή των Σφακίων κυριαρχεί η οικογένεια των Σκορδύληδων. Από αυτή κατάγονταν οι οικογένειες των Πατέρων και των Παπαδόπουλων, δύο οικογένειες με διαμάχες μεταξύ τους, οι οποίες στην προσπάθειά τους να επιβάλουν την τάξη, κατέφευγαν σε παράνομες πράξεις και καταπιεστική συμπεριφορά απέναντι στους συντοπίτες τους, όπως αναφέρουν ενετικές πηγές. Η καταπίεση των φεουδαρχών δημιουργούσε μεγάλη αναστάτωση στην περιοχή, γι αυτό οι ίδιοι άρχισαν να ζητούν επίμονα από την Βενετία την ανέγερση φρουρίου στην περιοχή, τόσο για λόγους προστασίας από πειρατικές επιδρομές αλλά και για τον έλεγχο των ανυπότακτων ντόπιων. Τελικά το αίτημα τους έγινε αποδεκτό από τη Βενετσιάνικη Γερουσία στις 10 Φεβρουαρίου του 1371.
    Το κάστρο ολοκληρώθηκε το 1374 και οι Ενετοί το ονόμασαν Κάστρο του Αγίου Νικήτα, από την εκκλησία που βρίσκεται κοντά σε αυτό. Ωστόσο οι ντόπιοι που ποτέ δεν το είδαν θετικά, το αποκάλεσαν περιφρονητικά Φραγκοκάστελλο, δηλαδή το φρούριο των Φράγκων (καθολικών ξένων), Castelfranco ή Franco Castello. Τελικά η ονομασία αυτή επικράτησε και υιοθετήθηκε και από τους Ενετούς.
    Η κατασκευή του φρουρίου δεν φαίνεται ότι εξυπηρετούσε ιδιαίτερα τους σκοπούς για τους οποίους χτίστηκε καθώς στην περιοχή των Σφακίων δεν επιβλήθηκε ποτέ η τάξη, έτσι υπάρχουν περίοδοι όπου το Φραγκοκάστελλο δεν είχε ούτε καν μια μικρή στρατιωτική φρουρά.
    Επί τουρκοκρατίας το Φραγκοκάστελλο συνέχισε να ερειπώνεται. Στα Ορλωφικά (1770) εκεί στρατοπέδευαν τα τούρκικα στρατεύματα που πολεμούσαν ενάντια στους επαναστατημένους Σφακιανούς. Σ' αυτό το φρούριο παραδόθηκε ο αρχηγός της επανάστασης αυτής μετά την αποτυχία της, ο Ιωάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης, που γδάρθηκε ζωντανός στο Ηράκλειο για παραδειγματισμό.
    Το 1828 νέα αναζωπύρωση της επανάστασης στην Κρήτη ενάντια στον τουρκικό ζυγό φέρνει στο Φραγκοκάστελλο τον βορειοηπειρώτη Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη όπου και οχυρώνεται.
    Η απόφαση να εγκαταλείψουν την γνώριμη γι' αυτούς πολεμική τακτική του κλεφτοπολέμου και να αντιταχθούν στον πολλαπλάσιο τακτικό τουρκικό στρατό στον επίπεδο κάμπο, στάθηκε ευνοϊκή για τους Τούρκους του Μουσταφά Ναϊλή πασά, διοικητή της Κρήτης. 600 Ελληνες αντιμετώπισαν 8000 Τούρκους για μια βδομάδα. Ο Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης σκοτώθηκε, όπως και 338 από τους υπερασπιστές του κάστρου. Οι υπόλοιποι συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους, τους παρέδωσαν το κάστρο και έφυγαν. Ο Μουσταφά πασάς, ανατίναξε το ερειπωμένο φρούριο για να μην χρησιμοποιηθεί ξανά ως οχυρό επαναστατών.
    Αργότερα, όμως, στη διάρκεια της μεγάλης Κρητικής επανάστασης (1866-1869) αναγκάστηκε να το ανακατασκευάσει για τον καλύτερο έλεγχο του νησιού.
    Το Φραγκοκάστελλο έπεσε σε αχρηστία μετά την απελευθέρωση της Κρήτης και σήμερα στέκει για να θυμίζει την αιματοβαμμένη ιστορία του, που αναβιώνει κάθε χρόνο μέσα από το θρύλο των φαντασμάτων που το στοιχειώνουν, τους περίφημους Δροσουλίτες.



    Πηγή: http://www.explorecrete.com/crete-west/GR-Frangokastello-History.html
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

  10. #20
    Εγγραφή
    Jul 2008
    Περιοχή
    Athens
    Μηνύματα
    356

    Προεπιλογή Φρούριο Σπιναλόγκα - Λασίθι

    Η νησίδα Σπιναλόγκα βρίσκεται στο βόρειο άκρο της ομώνυμης χερσονήσου στον κόλπο της Ελούντας στον Άγιο Νικόλαο και έχει ύψος 53 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Το όνομα προέρχεται από την έκφραση «στην Ελούντα» «Στινελόντα», (όπως αναφέρεται σε παλαιά βενετσιάνικα έγγραφα), όπου οι Βενετοί μετέτρεψαν σε «σπίνα» άκανθα και «λόγκα»: μακρά, Μακρά κανθα.



    Το λιμάνι της Σπιναλόγκας έχει μικρό βάθος, γι' αυτό και οι Βενετοί το αξιοποίησαν καθυστερημένα, και το οχύρωσαν μάλλον προληπτικά, για να μην επωφεληθούν οι Τούρκοι, παρά για πολεμικό δικό τους λιμάνι, όπως έκαναν με τη Σούδα. Επάνω στα ερείπια του αρχαίου κάστρου οικοδόμησαν ισχυρό φρούριο, που σχεδιάστηκε σύμφωνα με την οχυρωματική πρακτική του προμαχωνικού συστήματος.
    Για την οχύρωση της νησίδας ακολουθήθηκε το σκεπτικό της Σούδας. Οι ακτές, όμως, και από τις δύο πλευρές είναι πολύ κοντά, κυρίως από τη χερσόνησο (μόλις 120 μ.). Αυτό αποτελεί πλεονέκτημα για το φρούριο, αλλά ταυτόχρονα και μειονέκτημα, γιατί τα κοντινά υψώματα είναι πολύ πιο κοντά - αν και αυτό αντισταθμίζεται από το πιο μεγάλο ύψος του νησιού, που είναι 50-53 μ.



    Η οχύρωση αποτελείται από δύο ζώνες. Η πρώτη ακολουθεί το περίγραμμα των ακτών, ενώ η δεύτερη είναι θεμελιωμένη πάνω στους βράχους της κορυφογραμμής. Το βόρειο μέτωπο του φρουρίου, που καλύπτει το μεγάλο στόμιο του λιμανιού, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα παραδείγματα επιθαλάσσιας ημισελήνου στη Μεσόγειο. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή της οφείλονται στο μηχανικό Genesse Bressani τo 1579. Η συγκεκριμένη ημισέληνος διαφοροποιείται από άλλα παρόμοια παραδείγματα με την ασύμμετρη χάραξή της.
    Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας το φρούριο χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για στρατιωτικούς σκοπούς και ήταν ένα από τα ισχυρότερα της Κρήτης. Η ανώτατη αρχή ήταν ο ειδικός «απροβλεπτής», με διετή θητεία, που ήταν υποχρεωμένος να μένει διαρκώς μέσα στο φρούριο.
    Το 1715, μετά από πολιορκία, η νησίδα παραδόθηκε στους Τούρκους, η φρουρά των Βενετών αποχώρησε και οι υπόλοιποι κάτοικοι (230 άνδρες και 243 γυναικόπαιδα) αιχμαλωτίσθηκαν. Η πολιορκία έδειξε ότι η τελική μορφή του φρουρίου ήταν η επαρκέστερη δυνατή ως προς την άμυνα με τα υπάρχοντα τοπογραφικά δεδομένα. Γι' αυτό και το νησί δεν κυριεύθηκε με έφοδο, αλλά παραδόθηκε με συνθήκη, όπως η Σούδα. Η Σούδα και η Σπιναλόγκα έγιναν τα τελευταία καταφύγια των χαΐνηδων (επαναστατών).
    Από το 1715 η Σπιναλόγκα εξελίχθηκε σε αμιγές οικιστικό κέντρο, που αναπτύχθηκε λόγω της ασφάλειας που παρείχαν οι οχυρώσεις.
    Το 1903 επί Κρητικής Πολιτείας το εγκατέλειψαν και οι τελευταίοι Τούρκοι. Τότε ιδρύθηκε το Λεπροκομείο (τόπος Χανσενικών), που λειτούργησε έως το 1957. Οι άρρωστοι κατοίκησαν στα κτίρια του τουρκικού οικισμού και σε σύγχρονα κτίρια που κατασκευάστηκαν κατά τη δεκαετία του 1930. Η οικοδομική δραστηριότητα του Λεπροκομείου επέφερε δραματικές επεμβάσεις στα κτίσματα του οικισμού και στις οχυρώσεις του φρουρίου. Αναστηλωτικές εργασίες στη νησίδα πραγματοποιήθηκαν τόσο στη δεκαετία του 1980 όσο και κατά τα έτη 1997-2001. Οι τελευταίες έγιναν στο πλαίσιο Προγραμματικής Σύμβασης και με χρηματοδότηση από το Β' ΚΠΣ ΠΕΠ Κρήτης. Σήμερα η νησίδα λειτουργεί ως οργανωμένος αρχαιολογικός χώρος.



    ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ
    Η πειρατεία είναι ένα φαινόμενο πανάρχαιο και ενδημικό στη Μεσόγειο Θάλασσα, το οποίο παρουσίασε ιδιαίτερη έξαρση κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας και αποτέλεσε αληθινή μάστιγα για τους πληθυσμούς των νησιών και των παραλίων των ελληνικών θαλασσών. Οι αλλεπάλληλοι Βενετοτουρκικοί πόλεμοι, όχι μόνο ενθάρρυναν τους πειρατές, αλλά τους αποθράσυναν, καθώς οι δύο αντιμέτωπες δυνάμεις χρησιμοποίησαν ευρύτατα στις επιχειρήσεις τους τόσο αυτούς, όσο και άλλα τυχοδιωκτικά στοιχεία, προσφέροντάς τους ελευθερία συστηματικής οργάνωσης και δράσης. Έτσι κατά τον 15ο και 16ο αιώνα της Τουρκοκρατίας η πειρατεία παρουσιάζεται με οργανωμένη και συστηματική μορφή και ακτινώνεται προς όλα τα παράλια της Μεσογείου.
    Η Κρήτη, ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι των θαλάσσιων επικοινωνιών της Μεσογείου, ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, προκάλεσε το ενδαφέρον των επιδρομέων και των πειρατών ήδη από την αρχαιότητα. Σε ορισμένες μάλιστα, περιόδους της αρχαιότητας, και οι ίδιοι οι Κρήτες υπήρξαν δεινοί πειρατές όπως στην ελληνιστική εποχή ή στην αραβοκρατία, οπότε η Κρήτη έγινε κέντρο δράσης των Αράβων πειρατών.
    Στην περίοδο της Βενετοκρατίας η Κρήτη δέχθηκε πολλές πειρατικές επιδρομές, που αναφέρονται σε πηγές της εποχής.4 Αρχικά οι επιδρομείς ήταν κυρίως μουσουλμάνοι των αφρικανικών παραλίων. Οι Αλγερινοί χρησιμοποιούσαν ως βάση το Γαϊδουρονήσι, και προκειμένου να τους περιορίσουν, οι Βενετοί το παραχώρησαν στον ευγενή Dandolo το 1317, για να το οχυρώσει με πύργο. Παράλληλα, το «Βασίλειο της Κρήτης» αποφάσισε να λάβει δραστήρια μέτρα για τη μόνιμη φρούρηση των παραλίων με την επιστράτευση του πληθυσμού και την επιβολή αγγαρειών (guardie). Από το 1333 άρχισε και η δράση των Τούρκων από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Από τα μέσα του 15ου αι. οι πειρατικές επιδρομές εντάθηκαν πολύ υπό την ανοχή του σουλτάνου, αφού έτσι πλήττονταν οι βενετικές κτήσεις.
    Όσο οι Βενετοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, τόσο οι πειρατές αποθρασύνονταν. Ο M. Sanudo, Βενετός ευγενής, σημειώνει δυο τραγικά περιστατικά: τον Απρίλιο του 1522 πειρατές επέδραμαν στα παράλια της Ιεράπετρας και απήγαγαν 30 ομήρους, ενώ το 1527 μπήκαν στο λιμάνι των Χανίων και άρπαξαν δύο αγκυροβολημένα πλοία.
    Οι πειρατικές επιδρομές εμφάνισαν μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα. Τον Ιούνιο του 1538 προσορμίστηκε στο λιμάνι Σούδας στόλος 80 πλοίων του Χαϊρεδδίν Μπαρμπαρόσσα, που λεηλάτησε και έκαψε την περιοχή του Αποκορώνου, τη Σητεία και το Λασήθι (αφού απέτυχε σε Χανιά, Ρέθυμνο και Χάνδακα). Το 1549 οι Βενετοί της Κρήτης έστειλαν πρεσβεία στη Γαληνοτάτη η οποία αποδέχθηκε το αίτημα να σταθμεύουν μόνιμα δύο γαλέρες στα Κύθηρα για την καταδίωξη των πειρατών. Το 1558 οι πρέσβεις του Ρεθύμνου δήλωναν ότι οι πειρατές φθάνουν ως τη Σούδα. Το 1562 ο Ντραγούτ-Ρέις έκανε επιδρομή στις περιοχές Ρεθύμνου και Αποκορώνου. Το 1570-71 ο πειρατής Ολούτς-Αλή από το Αλγέρι εντάχθηκε στον τέταρτο βενετοτουρκικό πόλεμο και προσέβαλε τη Σούδα στις 15 Ιουνίου 1571 με 40 γαλέρες. Έτσι, μετά τον τέταρτο βενετοτουρκικό πόλεμο, οι Βενετοί άρχισαν να σχεδιάζουν την αμυντική θωράκιση όλης της Κρήτης. Η Βενετική Γερουσία αποφάσισε στις 11 Οκτωβρίου 1571 να ενισχύσει την άμυνα της Κρήτης μετην οχύρωση των τριών κυριότερων λιμανιών: Σούδα, Σπιναλόγκα και Φρασκιά. Στη βενετοκρατία, η Σητεία υπέστη διοικητική υποβάθμιση - την άφησαν στους Κορνάρους που κατείχαν και την Κάρπαθο και δεν την οχύρωσαν.



    Από τον 180 αιώνα κύριος στόχος των κουρσάρων, ΕΛλήνων και ξένων, ήταν οι Γάλλοι: τα γαλλικά εμπορικά πλοία και το γαλλικό εμπόρο. Η μεταφορά από τα γαλλικά πλοία Τούρκων εμπόρων και τουρκικών προϊόντων ήταν η αφορμή για την επίθεση. Σε τελευταία ανάλυση κύριο αίτιο ήταν η σύγκρουση Άγγλων και Γάλλων για την υπεροχή στις θάλασσες και την επικράτηση στις αποικίες. Οι «αγγλογκρέκ» έδρασαν μετά το 1750 και ήταν κουρσάροι με ορμητήριο τα Κύθηρα. Παραμόνευαν και άρπαζαν τα πλοία που έρχονταν από τη Γαλλία και την Ιταλία, και τα οδηγούσαν στη Μάνη, όπου μοίραζαν τη λεία.
    Στην περίοδο 1770-1792, Άγγλοι, Μαλτέζοι και Ρώσοι κουρσάροι έκαναν επιθέσεις με γαλλικά και τουρκικά πλοία στο κρητικό και λιβυκό πέλαγος. Άλλοι κουρσάροι από την Αλγερία, την Τυνησία και την Τρίπολη, δρούσαν στην υπηρεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έπλητταν ελληνικά και γαλλικά σκάφη. Στις θαλάσσιες καταδρομές κοντά στην Κρήτη σημαντική ήταν η συμμετοχή των Σφακιανών και Τούρκων του νησιού. Οι πρώτοι, σε συνεργασία με τους Μαλτέζους και Ρώσους ανέπτυξαν πειρατική δραστηριότητα στη δυτική Κρήτη, στα Κύθηρα και στις Κυκλάδες το 1770-71. Οι Τούρκοι από το 1787 κα μετά επιδίδονταν στην πειρατεία και από ξηράς. Ωστόσο, η Κρήτη, μετά από τόσες περιπέτειες, πειρατείες, κατακτητές, αγώνες, επαναστάσεις:
    «... έμαθε να διατηρεί σε πείσμα των περιπετειών σαράντα αιώνων αλώβητα τα εθνικά χαρακτηριστικά και την καθαρή γλώσσα της: ανδρεία ανάμεικτη με το αίσθημα της ανεξαρτησίας, που συχνά βρίσκεται κοντά στην απείθεια ευφυία ζωηρή, φλογερή φαντασία, γλώσσα γεμάτη εικόνες, αυθόρμητη και ανεπιτήδευτη, αγάπη στην κάθε μορφής περιπέτεια, ακατανίκητη ορμή ελευθερίας...»

    Πηγή: http://www.kairatos.com.gr/kastra.htm
    ΕΡΕΤΗΝ ΧΡΗΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΠΡΙΝ ΠΗΔΑΛΙΟΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

Σελίδα 2 από 6 ΠρώτηΠρώτη 1234 ... ΤελευταίαΤελευταία

Δικαιώματα - Επιλογές

  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε νέα θέματα
  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε απαντήσεις
  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε συνημμένα
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τις αναρτήσεις σας
  •  
  • BB code είναι σε λειτουργία
  • Τα Smilies είναι σε λειτουργία
  • Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
  • [VIDEO] code is σε λειτουργία
  • Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας