Μνημεία στη Θάλασσα (Monuments of Sea)

[erwdios]

[erwdios]

Το Ν. Φρούριο χτίστηκε μεταξύ του 1572 και του 1645 από τους Βενετούς, αλλά, οι οχυρώσεις του συμπληρώθηκαν, τόσο από τους Γάλλους όσο και τους ¶γγλους. Τα κτίρια που περιέχονται είναι της αγγλικής περιόδου και χρησιμοποιούνται και σήμερα για τις ανάγκες του Ναυτικού Σταθμού.



Το Φρούριο απετέλεσε τμήμα του όλου αμυντικού συστήματος της πόλης και, μάλιστα, θεωρήθηκε θαύμα αμυντικής τεχνικής για την εποχή του. Αποτελείτε από τρεις ζώνες, δύο προμαχώνες που αντιμετωπίζουν τόσο τη μεριά του νησιού όσο κι εκείνη της πόλης, δύο τείχη, ένα κερατοειδές και πολλά ημισέληνα οχυρώματα και άλλα, μικρότερα, οχυρωματικά έργα. Όλη του η κατασκευή συνδυάζεται με ένα δίκτυο θολωτών διαμερισμάτων και στοών, κλιμάκων, επάλξεων και αεραγωγών.



Ενδιαφέρον παρουσιάζουν για τον επισκέπτη οι δύο πύλες του Ν. Φρουρίου. Η μία βρίσκεται επί της πλατείας, προς νότο και η άλλη προς το λιμάνι. Και οι δύο συνδυάζουν στοιχεία μπαρόκ, δωρικά και τοσκανικά με ρουστίκ στύλους και κλασική ζωφόρο. Η πύλη προς το λιμάνι, διακοσμείται με ανάγλυφο λεοντάρι του Αγίου Μάρκου.



Η άνυδρη τάφρος που περιτρέχει το Φρούριο σ’ όλο το μήκος της δυτικής πλευράς, αποτελεί ενδιαφέρον δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής του 17ου αι. Στα τείχη των προμαχώνων υπάρχουν άλλα δύο λεοντάρι με βενετικές επιγραφές.

Πηγή: http://www.corfuweb.gr/new_fortress.htm

[erwdios]

Μερικές φωτογραφίες ακόμα.

[erwdios]

Στην παραλία της Καρύστου κοντά στο λιμάνι, πάνω σε μια βραχώδη απόληξη της στεριάς, βρίσκεται ένα μικρό κάστρο, γνωστό ως "Μπούρτζι", που προορισμό είχε να προστατεύει το λιμάνι. Η αμυντική του φιλοσοφία στηριζόταν κυρίως στο πολύ ισχυρό πυροβολικό του, το οποίο κρατούσε μακριά από τα παράλια, πειρατικά, κουρσάρικα και εχθρικά πλοία.
Η αρχιτεκτονική του γραμμή και η τεχνική της κατασκευής του μαρτυρούν ότι είναι βενετικό κτίσμα του 15ου αιώνα.



Το πότε ακριβώς κτίστηκε δεν είναι γνωστό, θα πρέπει το γεγονός αυτό να συνέβη στις αρχές του 15ου αιώνα, όταν οι Βενετοί άρχισαν ν' ανησυχούν εξαιτίας της τουρκικής επεκτατικότητας. Τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό εκτός από το γεγονός, ότι μετά την κατάληψη της Καρύστου από τους Τούρκους, οι τελευταίοι εγκατέστησαν εκεί φρουρά.
Το κάστρο δεν έχει εξωτερικό περίβολο και το σχήμα του είναι ακανόνιστο εξάγωνο. Οι τρεις στραμμένες προς την ξηρά πλευρές του. έχουν μεγαλύτερο μήκος απ' ότι οι τρεις προς τη θάλασσα. Οι προς τη θάλασσα όμως στραμμένες πλευρές του, έχουν από δύο τετράγωνες θυρίδες πυροβόλων η καθεμία.
Το εμβαδόν του φρουρίου είναι περίπου 300 τ.μ.. Η τοιχοποιία του εξαιρετικά ισχυροποιημένη στη βάση της, αποτελείται από ακατέργαστους σχιστόλιθους, από πορόλιθους, από λαξευμένους μαρμάρινους ογκόλιθους, προερχόμενους από αρχαία οικοδομήματα. Το μεγαλύτερο τμήμα της λιθοδομής του είναι επιχρισμένο με κονίαμα, για να προστατεύεται από την αλμύρα της θάλασσας.
Τα τείχη του κάστρου στο πάνω μέρος καταλήγουν σε επάλξεις σχήματος "Μ". Η πύλη του είναι χαμηλή, τοξωτή, δίφυλλη και στραμμένη προς τα βορειοανατολικά. Ακριβώς από πάνω της βρίσκεται ο όγκος μίας ζεματίστρας, η οποία την προστάτευε από κάθε απόπειρα παραβίασής της.



Στην πλευρική τοιχοποιία του κάστρου, κοντά στην πύλη, υπάρχει εντοιχισμένο ένα μεγάλο μαρμάρινο γλυπτό έργο, προερχόμενο, πιθανώς, από σαρκοφάγο ρωμαϊκής εποχής που βρισκόταν στο ναό του Απόλλωνα, στην παραλία της Καρύστου.
Εσωτερικά το κάστρο είναι διώροφο. Στο ισόγειο υπήρχε πηγάδι και φούρνος για την εξυπηρέτηση των αναγκών της φρουράς του κάστρου. Στον όροφο εκτός από τα πυροβολεία υπήρχαν και τα καταλύματα των στρατιωτών. Πάνω από το δεύτερο όροφο, υπήρχε πίσω από τις επάλξεις διάδρομος για την κίνηση των στρατιωτών, καθώς και όλα τα αναγκαία μέσα για την άμυνα του κάστρου.
Η αυλή του κάστρου είχε σχεδιαστεί κατά τρόπο, ώστε σε περίπτωση εισόδου εχθρών σ' αυτή να μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη φονική παγίδα γι' αυτούς. Το γεγονός αυτό γίνεται αντιληπτό από τις μακρόστενες θυρίδες ελαφρών όπλων που είναι χαραγμένες στην εσωτερική τοιχοποιία των πυροβολείων και στοχεύουν τον ακάλυπτο χώρο της αυλής του.



Λέγεται ότι από το κάστρο ξεκινούσε σήραγγα μήκους 250 περίπου μέτρων, η οποία κατέληγε στη θέση "Βρύσες". Η σήραγγα χρησιμοποιόταν ως οδός διαφυγής αλλά και για επικοινωνία και ύδρευση του κάστρου σε περίπτωση πολιορκίας.

Πηγή: http://www.servitoros.gr/evia/view.php/631/

[erwdios]

Το Κάστρο των Iπποτών του Αγίου Ιωάννου, των Ιωαννιτών ιπποτών, όπως είναι πιο γνωστοί, χτίστηκε τον 14ο αιώνα. Ο λόφος και οι πέτρες από τις οποίες χτίστηκε, είχαν κόκκινο χρώμα, γεγονός που του έδωσε το όνομα Castello Roso, δηλαδή Κόκκινο Κάστρο.



Από αυτή την ονομασία, πήρε εκ των υστέρων και το όνομά του το νησί, δηλαδή Καστελόριζο που από αρχαιοτάτων χρόνων ονομαζόταν Μεγίστη.
Το Κάστρο βρίσκεται ερειπωμένο στην άκρη της Χώρας του Καστελόριζου.



Πηγή: http://www.trivago.gr/%CE%BA%CE%B1%C...%CE%BF-1189236

[erwdios]

Ο παράλιος οικισμός της Λίνδου βρίσκεται στη νοτιανοτολική πλευρά του νησιού και σε απόσταση 55 χιλ. από την πόλη της Ρόδου. Η αρχαία πόλη ήταν κτισμένη στη θέση του σημερινού χωριού, μεταξύ της ακρόπολης και του ακρωτηρίου Κράνα. Η Λίνδος είναι ο κυριότερος αρχαιολογικός χώρος της Ρόδου με κέντρο το βράχο της όπου δεσπόζει και η ακρόπολη της, και μια από τις πιο σημαντικές πόλεις του νησιού. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από τις Δαναϊδες, τις 50 κόρες του επώνυμου ήρωα των Αργείων Δαναού, που έκτισαν στη Λίνδο ναό της Αθηνάς ερχόμενες στο νησί από την Αίγυπτο όπου ζούσαν. Ο ήρωας Δαναός είχε καταφύγει στην Αίγυπτο για να ξεφύγει από τη ζήλεια της θεάς Ήρας. Η περίοδος της μεγάλης ακμής της πόλης είναι η αρχαϊκή (7ος - 6ος αι. π.Χ.).

Η ακρόπολη της Λίνδου αποτελούσε πάντα το κέντρο της ζωής του οικισμού. Το προελληνικό όνομα της, καθώς και λίγα προϊστορικά λείψανα μαρτυρούν την ύπαρξη ζωής στο χώρο ήδη από τη νεολιθική εποχή. Η λατρεία της θεάς Αθηνάς πρέπει να εγκαταστάθηκε στην ακρόπολη κατά τον 9ο αι. π.Χ., στα γεωμετρικά χρόνια. Κατά την αρχαϊκή περίοδο το νησί πρωτοστατεί στην αποικιακή κίνηση. Τον 6ο αι. π.Χ. κυριαρχεί στη Λίνδο η μορφή του τυράννου Κλεόβολου, ενός από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Τότε έγιναν σημαντικά έργα υποδομής στην πόλη και οικοδομήθηκε ο αρχαϊκός ναός της Αθηνάς στην ακρόπολη σύμφωνα με το Διογένη Λαέρτιο.

Η περσική εξάπλωση στο Αιγαίο και αργότερα ο συνοικισμός της Ρόδου, στον οποίο συμμετείχε και η Λίνδος με τις δυο άλλες πόλεις του νησιού, την Ιαλυσό και την Κάμιρο, οδήγησαν στη σταδιακή μείωση της οικονομικής και πολιτικής σημασίας της Λίνδου. Ωστόσο το φημισμένο ιερό της παρέμεινε σε όλη την ελληνιστική αλλά και ρωμαϊκή περίοδο κέντρο λατρείας και το πρώτο ανάμεσα στα παραδοσιακά ιερά. Ο χώρος της λινδιακής ακρόπολης, από τόπος αφιερωμένος αποκλειστικά στη λατρεία στην αρχαιότητα, αποτέλεσε στη συνέχεια ασφαλές καταφύγιο σε περίοδο κρίσεων, για να καταλήξει όλο και περισσότερο με την πάροδο των αιώνων σε οχυρωμένη ακρόπολη με μόνιμη φρουρά.

Οι ανασκαφές στη Λίνδο έγιναν κατά την περίοδο 1900-1914 από το ίδρυμα Carlsberg της Δανίας υπό τη διεύθυνση των Kinch και Blinkenberg την πρώτη περίοδο και του E. Dyggve τη δεύτερη. Κατά την πρώτη περίοδο ερευνήθηκε συστηματικά ο χώρος ως το φυσικό βράχο και αποκαλύφτηκαν όλα τα μνημεία της ακρόπολης καθώς και η νεκρόπολη της Λίνδου που εκτείνεται στους γύρω λόφους. Τη δεύτερη περίοδο πραγματοποιήθηκε συστηματικότερη μελέτη των ήδη αποκαλυφθέντων μνημείων.

Πηγή: http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=2383

[erwdios]

Η Λίνδος κατά την μεσαιωνική περίοδο ήταν το δεύτερο σημαντικότερο κέντρο του νησιού. Tον μεσαίωνα η ακρόπολη της Λίνδου ενισχύθηκε με νέα κτίσματα από τους Bυζαντινούς και στη συνέχεια από τους ιππότες. Tο μεγαλύτερο από τα τμήματα που σώζονται μέχρι σήμερα, είναι μεσαιωνικό.



Μετά την κύρια είσοδο διακρίνονται τα ερείπια από το Διοικητήριο των Ιπποτών και την Βυζαντινή Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου.

[erwdios]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες

[erwdios]

Το 1309 το νησί πουλήθηκε στο τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Το τάγμα ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στην Ιερουσαλήμ με στόχο την νοσηλεία και περίθαλψη των προσκυνητών και σταυροφόρων αλλά πολύ σύντομα μετεξελίχθηκε σε μάχιμη στρατιωτική μονάδα η οποία απέκτησε μεγάλες εκτάσεις γης.



Έχοντας οπισθοχωρήσει από την Ιερουσαλήμ και αργότερα από την Κύπρο, το τάγμα ίδρυσε την έδρα του στη Ρόδο και απέκτησε κατά την χρονική περίοδο αυτή ηγετικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κατά την διάρκεια της παραμονής των Ιπποτών στη Ρόδο, οι οχυρώσεις επεκτάθηκαν, εκσυγχρονίσθηκαν και συνεχώς ενισχύονταν. Ένα νοσοκομείο, ένα παλάτι, αρκετές εκκλησίες ήταν ορισμένα από τα πολλά δημόσια κτίρια τα οποία αναγέρθηκαν την εποχή αυτή. Τα κτίρια αυτά αποτελούν αξιοσημείωτα παραδείγματα της Γοτθικής και Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Παρόλες τις προστριβές που υπήρχαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το θαλάσσιο εμπόριο αποτελούσε πηγή πλούτου και οι αγορές της πόλης ήταν ακμάζουσες. Την περίοδο της κατοχής των Ιπποτών το νησί της Ρόδου διήγε περίοδο ακμής και οι σχέσεις μεταξύ των Ιπποτών και των ντόπιων χαρακτηρίζονταν από ανοχή και συχνά από στενή συνεργασία. Οι περισσότεροι από τους δρόμους της Μεσαιωνικής πόλης συμπίπτουν με τους δρόμους της αρχαίας πόλης ενώ διατηρήθηκε η διαίρεση της πόλης σε δύο ζώνες. Το τάγμα στη Ρόδο διατηρούσε ένα πολύ καλά οργανωμένο αρχείο το οποίο περιλάμβανε έγγραφα που είχαν εκδοθεί από τις διοικητές αρχές, αλληλογραφία, νομικά έγγραφα κ.α.



Η πόλη είχε διαιρεθεί σε δύο ζώνες με ένα εσωτερικό τείχος. Το βόρειο τμήμα το οποίο ήταν γνωστό ως Chastel, Chateau, Castrum, Castellum ή Conventus, όπου βρισκόταν το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, ο καθολικός καθεδρικός ναός και η κατοικία του καθολικού επισκόπου, τα καλύμματα των «γλωσσών», οι κατοικίες των Ιπποτών, ένα νοσοκομείο κ.α. Το νότιο τμήμα γνωστό ως ville, burgus ή burgum ήταν η περιοχή όπου ζούσαν οι λαϊκοί και περιλάμβανε την αγορά, συναγωγές, εκκλησίες καθώς και δημόσια και εμπορικά κτίρια.



Από το 1309 και για δύο περίπου αιώνες, η Ρόδος αποτέλεσε το διοικητικό και πολιτικό κέντρο του ιπποτικού κράτους, το οποίο περιλάμβανε τα περισσότερα από τα νησιά της Δωδεκανήσου και είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από τα εσωτερικά του ζητήματα, τη διαρκή μουσουλμανική απειλή. Τα πανίσχυρα τείχη της πόλης αντιστάθηκαν ακόμα και στην πολιορκία του Μωάμεθ του Β' του Πορθητή, το 1480, η οποία κατέληξε στην ήττα της υπέρτερης αριθμητικά τουρκικής δύναμης.
Ορόσημο για την ιστορία της Ρόδου αποτελεί το έτος 1522, όταν ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής κατόρθωσε, έπειτα από εξαντλητική για τον πληθυσμό πολιορκία, να συνθηκολογήσει με τους Ιππότες. Το ιπποτικό τάγμα υποχρέωθηκε να παραδώσει την πόλη στους Τούρκους, να εγκαταλείψει την έδρα του και να αποσυρθεί στη Μάλτα, αφήνοντας πίσω πλήθος μνημείων, ανεξίτηλα ίχνη της παρουσίας του στο νησί. Η περίοδος της Τουρκοκρατίας κράτησε ως το 1912 και την ακολούθησε η περίοδος της ιταλικής κατοχής (1912-1948 ). Μόλις το 1948 ενσωματώθηκε το νησί στο ελληνικό κράτος.

Πηγή: http://www.rhodes.gr/history/gr/knights.php

[erwdios]

Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου είναι κτίσμα του 14ου αιώνα που κατασκευάστηκε από τους Ιωαννίτες ιππότες ,οι οποίοι κατείχαν τη Ρόδο από το 1309 έως το 1522, στη θέση παλαιότερης βυζαντινής ακρόπολης του 7ου μ.Χ αιώνα. Το παλάτι εκτός από διοικητικό κέντρο των Ιπποτών και κατοικία του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν επίσης έδρα της άρχουσας κοινωνικής και πνευματικής τάξης της Ρόδου.



Όταν κατέλαβαν το νησί οι Οθωμανοί χρησιμοποίησαν το μισοκατεστραμμένο από την πολιορκία παλάτι ως φυλακές ενώ το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε το 1856 όταν μετά από έκρηξη πυρομαχικών που φυλάσσονταν στα υπόγειά του το μεγαλύτερο μέρος του καταστράφηκε.





Πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%...B4%CE%BF%CF%82)