Ταπεινά εκφράζω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλό φίλο Django.
Οι στίχοι του Τίτου Πατρίκιου καίνε και θα καίνε για πάντα ...
Μια ένοχη λήθη έχει καλύψει τα μαρτύρια τόσων και τόσων ανθρώπων.
Και εμείς προτιμήσαμε συνειδητά τη λήθη.
Και γι' αυτό δεν αποκλείεται στα επόμενα χρόνια να ξαναζήσουμε κάποια από όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά.
Στα πλαίσια ενός προγράμματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Γενικού Λυκείου Πικερμίου, η μαθήτρα της Β' τάξης Μελίνα Καλφαντή έγραψε ένα υπέροχο διήγημα για όσα μπορεί να βίωσαν κάποιοι από τους επιβάτες του "Χειμάρρα".
Στον πρόλογο του διηγήματος, η Μελίνα Καλφαντή γράφει:
"ΧΕΙΜΑΡΡΑ"
"Ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος κι όλο το πλοίο ξαφνικά αναταράχθηκε. Εγώ μόλις είχα καταφέρει να αποκοιμηθώ ακουμπισμένη στο φουγάρο του πλοίου. Τα χέρια μου, δεμένα πίσω από την πλάτη μου, δεν τα ένιωθα σχεδόν. Έτρεμα ολόκληρη από το κρύο –από το κρύο κι από το φόβο. Στα 27 μου χρόνια με πήραν από το σπίτι μου, από την οικογένειά μου, από την ζωή μου και ούτε που ξέρω σε ποιό βράχο του Αιγαίου θα καταλήξω. Και γιατί; Γιατί αγαπώ την δικαιοσύνη. Γιατί δεν παύω να πιστεύω σε ένα κόσμο ειρηνικό. Γιατί, απλά, δεν είμαι μαζί τους.
ʽΟ μη ων μετʼ εμού κατʼ εμού εστίʼ δε λέει το ρητό;"
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Django και σε όσους δεν φοβούνται να ξορκίσουν τη λήθη.