Chilcotin (HMS Guildford Castle, HMCS Hespeler, Capri, Stella Maris, Westar)
Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι τοπικές κρουαζιέρες και περιηγήσεις σε περιοχές ιδιαίτερης ομορφιάς των δυτικών ακτών των ΗΠΑ και του Καναδά έκαναν δειλά την εμφάνισή τους έλκοντας επιβάτες που ήθελαν να γνωρίσουν από κοντά την φύση και τα μικρά λιμάνια της Αλάσκας στην Αμερική και της Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά. Εταιρίες όπως η Canadian Pacific Railway και η Union Steamship Company εκτελούσαν το καλοκαίρι δρομολόγια γραμμής για επιβάτες και εμπορεύματα με μικρής χωρητικότητας καράβια (γύρω στους 1.000-1.500 τόνους) προσφέροντας παράλληλα μικρής διάρκειας κρουαζιέρες από το Βανκούβερ προς τα νησιά του κόλπου της Βρετανικής Κολομβίας και λιμανιών της Αλάσκας. Με την λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και την επιστροφή στην ανάπτυξη και τον τουρισμό οι εταιρίες αυτές άρχισαν να επενδύουν στην αγορά επιπλέον καραβιών καθιερώνοντας σιγά-σιγά τις βόρειοδυτικές ακτές της Αμερικής σαν πόλο έλξης τους καλοκαιρινούς μήνες. Η μικρότερη Union Steamship Company αγόρασε το 1946 τρεις αποχαρακτηρισμένες κορβέτες του καναδικού ναυτικού της κλάσης Castle για μετασκευή σε επιβατηγά. Οι κορβέτες αυτές είχαν ξεκινήσει την ναυπήγησή τους στα αγγλικά ναυπηγεία Henry Robb Ltd, στο Λέϊθ της Βρετανίας για λογαριασμό του Βρετανικού πολεμικού ναυτικού το 1943-44 και πριν την ολοκλήρωσή τους μεταφέρθηκαν στο Καναδικό πολεμικό ναυτικό. Η κλάση αυτή αποτελείτο από συνολικά 44 σκάφη 1.100 τόνων περίπου, 77 μέτρων μήκους και 11 πλάτους με 110 άτομα αξιωματικούς και ναύτες και ναυπηγήθηκαν για ανθυποβρυχιακή δράση στον βόρειο Ατλαντικό συνοδεύοντας νηοπομπές. Μεταξύ αυτών ήταν το HMS Guildford Castle (Κ378) η ναυπήγηση του οποίου ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1943. Την ίδια χρονιά εν μέσω ναυπήγησης μεταφέρθηκε από το αγγλικό πολεμικό ναυτικό όπως και άλλες κορβέτες του τύπου και εντάχθηκε στη δύναμη του καναδικού πολεμικού ναυτικού για να παραδοθεί στις 28 Φεβρουαρίου του 1944 με το όνομα HMCS Hespeler (από την ομώνυμη κωμόπολη του νοτίου Οντάριο στον Καναδά) και διακριτικό Κ489. Η αποστολή του ήταν να συνοδεύει οπλιταγωγά και μεταγωγικά των συμμάχων στον βόρειο Ατλαντικό και από τον Απρίλιο του 1944 μέχρι το τέλος του πολέμου όργωνε τον Ατλαντικό συνοδεύοντας νηοπομπές μεταξύ της Νέας Γης του Καναδά και της Μ. Βρετανίας καταδιώκοντας τα εχθρικά υποβρύχια των γερμανών, τα U-boats. Παρόλη την περιορισμένη μέγιστη ταχύτητά τους των 17 κόμβων οι κορβέτες αυτές βύθισαν αρκετά γερμανικά υποβρύχια όπως και το Hespeler που με την συνδρομή μίας φρεγάτας βύθισε το U-484 στις 9 Σεπτεμβρίου του 1944 στις νότιες Εβρίδες κοντά στις ακτές της Σκωτίας. Με την λήξη του πολέμου οδηγήθηκε σε παροπλισμό στην Βρετανική Κολομβία τον Νοέμβριο του 1945 και μετά τον αποχαρακτηρισμό του πουλήθηκε το 1946 στην Union Steamship Company του Βανκούβερ. Με την αγορά του ξεκίνησε η μετασκευή του σε επιβατηγό η οποία ολοκληρώθηκε το 1947. Το καράβι όπως μετασκευάστηκε είχε χωρητικότητα 1.837 τόνων, μήκος 77 μέτρων και 11 πλάτος, χωρητικότητα 148 επιβατών, δύο τετρακύλινδρους κινητήρες ατμού τριπλής εκτόνωσης 2.750 ίππων (που κατασκευαζόντουσαν από την δεκαετία του 1880 με προδιαγραφές του αγγλικού Ναυαρχείου) με δύο λέβητες που κινούσαν έναν άξονα με υπηρεσιακή ταχύτητα 15 κόμβων (max 16,5). Με την ολοκλήρωση της μετασκευής ονομάστηκε Chilcotin και ξεκίνησε την άνοιξη του 1947 με αρχικά λευκή φορεσιά η οποία την δεκαετία του 50 έγινε μαύρη, τη γραμμή-κρουαζιέρα μεταξύ του Βανκούβερ και των ακτών της Αλάσκας με σταθμούς το νησί Prince Rupert της Βρετανικής Κολομβίας και τα λιμάνια Ketchikan, Petersburg, Juneau και Haines στην Αλάσκα μεταφέροντας επιβάτες με σχετικά υψηλού επιπέδου διαμορφωμένους εσωτερικούς χώρους και καμπίνες και χώρο εμπορευμάτων στο πλωριό αμπάρι . Όμως το μικρό μέγεθος των καραβιών τα καθιστούσε αντιοικονομικά ακόμα και όταν έφταναν την μέγιστη πληρότητα και το 1957 αποφασίστηκε η πώλησή τους. Τα δύο άλλα κονταδελφά πουλήθηκαν στην Alaska Cruise Line του ιδρυτή της Cruise West/Westours, Charles West, ενώ το Chilcotin βρήκε αγοραστή την νεοσύστατη Λιβεριανή εταιρία Sun Line ελληνικών συμφερόντων με κύριο μέτοχο τον Χαράλαμπο Κιοσέογλου πρώην διοικητικό μέλος της Home Lines. Με την αγορά του άλλαξε όνομα σε Capri διατηρώντας όμως τα σινιάλα και την μαύρη φορεσιά της προηγούμενης εταιρίας του με σημαία πλέον Λιβερίας και ξεκίνησε το 1958 κρουαζιέρες από το Μόντρεαλ στον ποταμό Σαιντ Λώρενς του Κεμπέκ και τις λίμνες του Καναδά Έναν χρόνο μετά, το καράβι οδηγήθηκε στην Τριέστη για περαιτέρω μετασκευή όπου προεκτάθηκε η πρύμη για την δημιουργία επιπλέον σαλονιού και μεγαλύτερου ανοικτού καταστρώματος ηλιοθεραπείας με μπαρ, τοποθετήθηκε πισίνα στον χώρο του πλωριού αμπαριού, κεντρικός κλιματισμός και σταθερωτήρες καθώς αναβαθμίστηκαν και όλοι οι εσωτερικοί χώροι (νέα χωρητικότητα μετά την μετασκευή 1.924 τόνοι). Με το νέο όνομα Stella Maris (Αστέρι της Θάλασσας), μπλε φορεσιά και τα νέα σινιάλα της Sun Line συνέχισε το 1959 τις κρουαζιέρες στις λίμνες του Καναδά και το φθινόπωρο έφτασε στον Πειραιά για να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά, το 1960, κρουαζιέρες στα νησιά του Αιγαίου και την Τουρκία. Με ελληνική πλέον σημαία και νηολόγιο Πειραιά ξεκίνησε 3, 4ήμερες κρουαζιέρες κυρίως για την αμερικάνικη αγορά θέτοντας νέες προδιαγραφές ποιότητας για την ελληνική κρουαζιέρα που ακόμα ήταν στα σπάργανα. Ήταν ένα από τα πρωτοπόρα ελληνικά αμιγή κρουαζιερόπλοια μετά το θρυλικό Σεμίραμις και τα καράβια των Τυπάλδων με αποκλειστικότητα την κρουαζιέρα και γρήγορα απέκτησε τον χαρακτηρισμό “η πριγκίπισσα των γιώτ κρουαζιέρας”. Το 1963 η Sun Line πρόσθεσε στον στόλο της το Stella Solaris πρώην γερμανικό Bunte Kuh της HADAC και το δίδυμο χαρακτηρίστηκε σαν ότι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει η ελληνική κρουαζιέρα την εποχή εκείνη. Όμως η αυξανόμενη ζήτηση για τα καράβια της Sun Line οδήγησε μοιραία στην αγορά και τρίτου καραβιού το οποίο θα αντικαθιστούσε το μικρό Stella Maris το οποίο βγήκε προς πώληση μετά την καλοκαιρινή σαιζόν του 1965. Νέος αγοραστής του ήταν η μεταλλαγμένη Alaska Cruise Line του Charles West, η Westours, η οποία το αγόρασε με σκοπό να ενισχύσει τα δύο κονταδελφά του Glacier Queen και Yukon Star στις κρουαζιέρες της Αλάσκας από το Βανκούβερ. Με σημαία πάλι Λιβερίας και το νέο όνομα Westar απέπλευσε τον Ιανουάριο του 1966 από τον Πειραιά κενό επιβατών για το Βανκούβερ με πρώτο σταθμό εφοδιασμού το Κάλιαρι της Σαρδηνίας. Στις 28 Ιανουαρίου κατά την διάρκεια της τροφοδοσίας με πετρέλαιο σε υψηλή πίεση κοντά σε θερμές επιφάνειες του μηχανοστασίου (μία ιδιομορφία από τις πολεμικές του καταβολές ήταν η σωλήνα πλήρωσης καυσίμων να γειτνιάζει με τις θερμές επιφάνειες της τσιμινιέρας που έβγαιναν οι οχετοί των καυσαερίων) δημιουργήθηκαν ατμοί του καυσίμου και ακολούθησε έκρηξη και πυρκαγιά που απλώθηκε σε όλο το μηχανοστάσιο. Ο απολογισμός ήταν δύο νεκροί από τα μέλη του πληρώματος και τρεις τραυματίες, το δε καράβι ήταν ολική απώλεια. Ρυμουλκά το έσυραν στα αβαθή για να μην βυθιστεί και στην συνέχεια ρυμουλκήθηκε στην Λα Σπέτσια κοντά στην Γένοβα όπου στις 30 Απριλίου του 1966 ξεκίνησε η διάλυσή του.
Όπως ναυπηγήθηκε σαν κορβέτα του πολεμικού ναυτικού του Καναδά HMCS Hespeler
hespeler.jpg
Με την λευκή φορεσιά μετά την μετασκευή σε επιβατηγό σαν Chilcotin
Chilcotin.Vancouver.jpg
Με την μαύρη φορεσιά της Union Steamship Company στα μέσα της δεκαετίας 50
Chilcotin.jpg
Επίσημη carte postale της Sun Line με καλλιτεχνική απεικόνιση τoυ Stella Maris
SS-Stella-Maris-PC.jpg
Το Stella Maris στις λίμνες του Καναδά το 1959 πριν έρθει στα δικά μας νερά
SS-Stella-Maris-1.jpg
Πηγή φωτογραφιών hespelerproject.wordpress.com, shipsnostalgia.com, ssmaritime.com, searcharchives.vancouver.ca,
Απάντηση με παράθεση
Αρχική Δημοσίευση από Ellinis
