Αλκμήνη [Αλβανία - Albania, Αlkmini]

[Nicholas Peppas]

Albania/Alkmene Part 1

Alkmene was a stalwart of the Greek passenger shipping for 20 years, always working alone and doing odd routes. Surprisingly enough, some times her routes were very unexpected! But before this name, she was Albania for another 30 years, belonging to the Panhellenic Steamship Co. So, when she left us in September 1937, she had served Greek companies in Greek waters for 50 years!

Here she is as Alkmene!

Alkmene.jpg

She was built as Albania by A McMillan & Son in Dumbarton, UK and was launched on May 18, 1887. She was built as a passenger and cargo ship and had an impressive 1,487 tons, although her speed was a slow 13 knots. And as I said she was built for a Greek company along with Thrace and Ionia! In case you did not get it, these were days of renewed national enthusiasm. The Ionian islands had been returned to Greece twenty years earlier Thessaly and Arta had joined Greece just a while earlier... So, the national imagination was galloping with Albania, Thrace and Ionia, and the Greeks living in those Ottoman provinces...

Here is a pre-announcement from the Marine Engineer of May 11, 1887

Albania Marine Engineer 0511887.jpg

The vessel was 80.5 m long and 10.4 m wide and had, as I said, a speed of 13 knots. She had triple expansion engines producing 1,700 HP. As the document below says, she was fitted with handsome first and second class facilities.

Albania2.jpg


Albania, Thrace and Ionia are described collectively in another issue of the Marine Engineer later in 1887. Their technical characteristics vary a bit, but one interesting detail (similar to that of other British and French passenger ships) is that they were built with the idea to be easily converted to naval vessels during any necessary, upcoming wars...

Albania3.jpg
Albania4.jpg
Albania5.jpg

[Nicholas Peppas]

Albania/Alkmene Part 2

As Albania she had routes towards the Ionian islands and the Cyclades. In 1912, she was requisitioned by the Greek navy and used as an ordnance ship as well as a support ship of Averof and Lemnos. In 1916, we find her in Moudros as part of the allied navy.
Moudros 1916.jpg

In 1917 she was decommissioned and sold to a certain N.G. Kyriakides who changed her name to Alkmene. Indeed, there was a company called Atmoploia N. Kyriakidou that was admitted to the Panhellenic Shipping Union on June 29, 1921. They had just one ship, Alkmene. She was used mostly for travel from Thessaloniki to other parts of Greece. Yet, she continued being one of the support ships around Mytilene and Smyrna in the 1920 to 1922 period.

Because she was bigger than other ships, she was assigned truly long routes. For example, here is an ad in Makedonia from August 12, 1923 when Alkmene was assigned to do Thessaloniki-Alexandria, Egypt non-stop!

19230812Alkmini.jpg

And in 1927 she had been assigned to the route Piraeus, Cyprus, Port Said, Alexandria!

In 1929, the Kyriakides Line became part of the amalgamated Aktoploia tis Ellados. In 1931 she was doing (June 21, 1931) the route Thessaloniki, Volos, Aedipsos, Chalkis, Piraeus, Chania, Rethymnon, Herakleion! Although 45 year old, she was not included in the mandatory retirement of 1932 probably because she was a major link of Thessaloniki with the SE Mediterranean Sea!

19310621 Alkmini.jpg

Finally, she was included in the "honor protocol" signed by many shipowners on March 1, 1936. Kyriakides tried to sell her to Turkey and when that was proven infeasible she was scrapped in 1937, age 50!

[Nicholas Peppas]

Alkmene Part 3

In 1917 Albania was decommissioned and sold to a certain N.G. Kyriakides who changed her name to Alkmene. Indeed, there was a company called Atmoploia N. Kyriakidou that was admitted to the Panhellenic Shipping Union on June 29, 1921. They had just one ship, Alkmene. She was used mostly for travel from Thessaloniki to other parts of Greece. Yet, she continued being one of the support ships around Mytilene and Smyrna in the 1920 to 1922 period.

The Aktoploia Kyriakidou started in Propontis (Marmaras) in 1909. Nikolaos Kyriakides was born in Prigkiponissos (Prince island) of Propontis (today Marmara) in 1869 and died in Piraeus in 1935. He started his career as an insurance agent for Lloyd and others and moved to Soulina, Romania. Then slowly he moved to shipping and banking. The company was serving Yalova and other Greek town in Propontis. But Kyriakides saw the upcoming storm and transferred most of his properties to Greece in 1916. For example, in http://www.kromnaioi.gr/pages/kalamaria_1922.htm we read

Τα πλοία Νάξος και Κωνσταντίνος το 1922 έρχονται από τους Γιαλούς. Από την Γωνιά φθάνουν τα ελληνικά πλοία του Μαρμαρά που ανήκουν σε ελληνικές εταιρίες. Η μία είναι του εφοπλιστή Κυριακίδη.

The excellent and detailed book Trade and Banks in Piraeus http://www.opencontent.gr/imtiie/pdf...o-trapezes.pdf describes the beginning of the company as follows:

Kyr1.jpg

The same book presents photographs of Alkmene and the company's office in Piraeus

Kyr2.jpg

Kyr3.jpg

In addition, it mentions (and shows photos of) freighters belonging to the company such as Maria Kyriakidou and Irene Kyriakidou

I upload here an advertisement by the Kyriakides Line of the "very luxurious yacht" Alkmene doing the route Thessaloniki, Volos, Piraeus, Alexandria, Port Said, Beirut, Cyprus and Rhodes on December 19, 1925. This proves that there was traffic to Egypt and Lebanon (from Thessaloniki) 84 years ago!

19251217 Alkmini.jpg

But please note who was the agent those days! The same Hambouris who was mentioned in the article above about Kyriakides' early days.
Kyr4.jpg

That same Hambouris was also involved with the Pandelis Brothers (who will be further discussed in an article/thread about the sister ship of Alkmene, the famous and infamous Thraki). Thraki or Eustratios or Kypros or (in 1939) the heroic Tiger Hill belonged to the Pandelis Brothers and specifically the well known Zannis Pandelis of Piraeus... First note that Eustratios and Alkmene were working together and that Hambouris was their agent in 1923
19230812Alkmini.jpg

But who is Zannis Pandelis? Is Zannis Pandelis the man who (under the more Romanian sounding name of Jean D. Pandelis) sold the dilapidated Struma (ex Kafireus) to a Jewish organization for transport of Jews to Palestine? See http://www.nautilia.gr/forum/showthread.php?t=56419 Also see http://www.nautilia.gr/forum/showthr...t=56419&page=2 for a statement by Ellinis.

By the fall of 1941, the supply of seaworthy vessels had dwindled even further and ticket prices had risen even higher. The deaths on the Patria and the Salvador and the internment of those who had made it to Palestine had sapped the resolve of some of the supporters of the aliyah bet. In the aftermath of the Darien episode, the Mossad had pulled its agents out of Romania and Istanbul. Yet even the risks of internment or sinking seemed more appealing to many than the consequences of staying in Romania.
A year earlier, Pandelis had tried to interest the Mossad agents in the Struma as a candidate for a voyage. The ship was old and in terrible condition.
Source: Death on the Black Sea: The Untold Story of the Struma by Douglas Frantz

And of course you will note that Tiger Hill was another ship involved in the transfer of Jews to Palestine... We will present additional information in the thread for Thraki/Eustratios/Kypros/Tiger Hill.

[τοξοτης]

Παραθέτω αποσπάσματα διήγησης του Ξεξάκη Κώστα στην <¶γονη Γραμμή> όπου φαίνεται ότι το κάποιο πλοίο <ΑΛΚΜΗΝΗ> συμμετείχε στη μεταφορά προσφύγων από τη Σμύρνη . Ίσως να είναι το ίδιο με το αναφερόμενο
……………………………………………………………………………………
Ήταν σε υψηλή στάθμη ο πολιτισμός των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από πριν το 1920.
Εζούσαν εκεί αιώνες, μέσα στην καρδιά της Τουρκίας και του Ισλαμισμού, και όμως διέσωσαν και διαφύλαξαν ακέραια την Ελληνική των συνείδηση, τη Βυζαντινή παράδοση και τη χριστιανική πίστη των. Ήσαν και παρέμειναν φανατικοί και υπερήφανοι Έλληνες.
…………………………………………………………………………………………..
Και ξαφνικά,.. ήρθε η καταστροφή…
Μέσα σε λίγες μέρες -όχι εβδομάδες- τα πάντα παρεδόθησαν στη φωτιά και στο μαχαίρι του Τούρκου!!!
Και άρχισαν να καταφθάνουν στη μητέρα Ελλάδα όσοι εγλίτωσαν…Και ήλθαν και στο Ρέθυμνο, άλλοι το 1923 και άλλοι το 1924.
………………………………………………………………………………………….
Μου διηγείται ο Γιάννης Αναστ. Μαγιάφας πριν λίγες μέρες που τον επισκέφτηκα στο σπίτι του:
“Με το πλοίο Αλκμήνη εφτάσαμε στο Ρέθυμνο, ο πατέρας μου και εμείς μικρά παιδιά. Εμείναμε λίγες μέρες στο Δ. Νοσοκομείο δίπλα στο Γυμναστήριο και μετά πήγαμε στο Ρουσοσπίτι. Ο παπα-Μανόλης μας φιλοξένησε και μας βοήθησε. Η μητέρα μου ήταν έγκυος και ο παπα-Μανόλης είπε ότι εκείνος θα φροντίσει για τη βάπτιση του νεογέννητου.
…………………………………………………………………………………………

[Nicholas Peppas]

Toxoti

The Alkmini is a major ship of the prewar era. It is true that Alkmini had also routes starting from Thessaloniki as but they were national routes.

[Roi Baudoin]

Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.
Πάμε να γνωρίσουμε ένα ταξίδι με το "Αλκμήνη" από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Ένα ταξίδι διαφορετικό μέσα από τη γραφή του Απόστολου Δόμβρου.

Ο καλός φίλος Haddok θα ονόμαζε, πιθανόν, την ιστορία αυτή ως "Ο Δόμβρος ξαναχτυπά".
Μετά το "Νάξος", το "Έλλη", το "Κεφαλληνία" σειρά έχει το "Αλκμήνη".
Ο συνδυασμός δεν "κολλάει" με μια πρώτη ματιά, αλλά αν κανείς θέλει να το ψάξει καταλαβαίνει ότι τα πλοία και οι άνθρωποι που τα ταξίδεψαν συνδέονται στενά με ένα αόρατο νήμα.
Ο Αποστόλης Δόμβρος αποτελεί έναν πολύ καλό συνεκτικό κρίκο.

Το βιβλίο του έχει τίτλο "Η Προικόνησος Ανάμεσα στην ¶σπρη και στη Μαύρη Θάλασσα" (εκδόσεις: "ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ" Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ).

Στο οπσθόφυλλο διαβάζουμε:
"Στην Αφθόνη, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό του νησιού Μαρμαράς, ζει στις αρχές του 19ου αιώνα η οικογένεια του καραβοκύρη καπετάν Σταθόρη-Χατζησταθόρη, που πολέμησε και μνίκησε τους πειρατές στο Αιγαίο.
Την πορεία της οικογένειας αυτής μαζί με τα παρακλάδια της θα παρακολουθήσουμε στα επόμενα 200 χρόνια, μέχρι τις μέρες μας σχεδόν.
Η πορεία της ζωής πάνω στα ιστιοφόρα καράβια κι αργότερα στα βαπόρια των αντρών της οικογένειας ξετυλίγεται παράλληλα με την ιστορία της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας και την ιστορία της Ελλάδας."

Στο βιβλίο αναφέρονται πολλά στιγμιότυπα της ζωής πάνω στο πλοίο.
Κάποια ονόματα έχουν, προφανώς, αλλάξει.
Οι αδελφοί Κυριακίδου παρουσιάζονται ως αδελφοί Μιχελή (MIHELIS BROTHERS".
Ο λόγος είναι προφανής. Στο βιβλίο αναφέρονται και περιστατικά που δεν τιμούν την ελληνική ναυτιλία, γεγονότα που όλοι ξέρουμε ότι γίνονταν αλλά κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί.
Πραγματικότητα και φαντασία συμπλέκονται.
Πρόσωπα πραγματικά και φανταστικά.

Η ανάγνωση του βιβλίου αποτελεί μια καλή ιδέα για κάποιοιον που θέλει να καταλάβει τι γινόταν σε κάποια πλοία της ΕΛΜΕΣ (στα σαλόνια, στα καταστρώματα και στις καμπίνες), πλοία που έκαναν τα ίδια περίπου δρομολόγια με αυτά του "ΑΛΚΜΗΝΗ".
Κάπου παραμονεύει κάποιος Νίκος Καββαδίας, κάποιος Σπύρος Βανδώρος, κάποιος Κωνσταντίνος Καβάφης, κάποιος Στρατής Τσίρκας, κάποιος Μάνος Σιμωνίδης, κάποιος ...

Οι κυρίες του "ΑΛΚΜΗΝΗ", από τον Αποστόλη Δόμβρο.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Haddok, τον Nicholas Peppas, τον Ellinis, τον seaways_lover, τον Appia 1978, τον gtogias, τον Kosmas, τον Leonardo B, τον Django, τον T.S.S. APOLLON, τον Rocinante, τον BEN BRUCE, τον τοξότη, τον Έσπερο, τον Α. Μώλο, τον Παναγιώτη, τον Νίκο, τον Leo, τον polyka, τον Avenger και τον Νάξος.

0I ΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ «ΑΛΚΜΗΝΗ»

"ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΑΛΠΑΡΕ ΤΟ “ΑΛΚΜΗΝΗ» απΆ το λιμάνι της Αλεξάνδρειας, αρχές Ιουλίου του 1925. Οι περισσότεροι επιβάτες του ήτανε Έλληνες της Αιγύπτου, που ταξιδεύανε για την Ελλάδα, για να κάνουν εκεί τις καλοκαιρινές διακοπές τους και έτσι ν' αποφύγουνε το αιγυπτιακό καλοκαίρι, που ήτανε πολύ ζεστό.
Η καταστροφή του '22 ήτανε τρία χρόνια πίσω. Οι πληγές που άφησε ο χαμένος πόλεμος με την Τουρκία είχανε αρχίσει να επουλώνονται, αλλά στην Ελλάδα η φτώχεια χαρακτήριζε τα χρόνια μετά τη μεγάλη εκστρατεία κατά του προαιώνιου εχθρού. Ο πόλεμος, όπου ο ελληνικός στρατός τα έπαιξε όλα για όλα κι έχασε, αφού έφτασε στην «Κόκκινη Μηλιά», ξήλωσε το μικρασιάτικο ελληνισμό από τις εστίες του και τον έριξε πρόσφυγα, χαροκαμένο, στη φτωχή «μητέρα Ελλάδα».
Έτσι, χάθηκε η Μικρά Ασία, που από την εποχή του Ομήρου ήτανε τόσο ελληνική όσο και η μητροπολιτική και η Μεγάλη Ελλάδα στην Ιταλία. Μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια, η Ελλάδα είχε χάσει δυο από τις τρεις κολόνες της. Στη Δύση, την Ιταλία και Σικελία και στην Ανατολή τη Μικρά Ασία. Διατηρούσε όμως πολλές εστίες υπερπόντιου ελληνισμού ακόμα. Η σπουδαιότερη ήτανε η Αίγυπτος.

Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Αίγυπτος, η χώρα με τον πανάρχαιο πολιτισμό, πέρασε όταν χέρια των Ελλήνων. Η Αλεξάνδρεια, που χτίστηκε από το Μακεδόνα στρατηλάτη, για να γίνει η νέα πρωτεύουσα του οικουμενικού κράτους του, έγινε επί Πτολεμαίων το σπουδαιότερο λιμάνι της Μεσογείου και ο ελληνισμός εκεί, από τότε, είχε γερές ρίζες.
Τις μέρες που το «ΑΛΚΜΗΝΗ» των αδελφών Μιχελή, με πλοίαρχο τον καπετάν Σταθόρη, έκανε τη γραμμή Αλεξάνδρεια, Χάιφα, Βηρυτό, Αμμόχωστο, Πειραιά, η ελληνική κοινότητα στην Αίγυπτο ήτανε και πολυπληθής και πλούσια. Το εμπόριο και η βιομηχανία της Αιγύπτου βρισκόταν στα χέρια των Ελλήνων. Η Αίγυπτος, με την πολυεθνική μορφή της και τις μεγάλες δυνάμεις να την εξουσιάζουν, πρόσφερε κατάλληλο έδαφος στους Έλληνες που κατέφευγαν εκεί. Κάτω από την ομπρέλα των μεγάλων δυνάμεων και με τη λαχτάρα για ευημερία, που τους τη στερούσε ο τουρκικός ζυγός, πρόκοβαν. Φυσικά, ένα μεγάλο μέρος της προκοπής και του πλούτου των Ελλήνων γινόταν από την εκμετάλλευση των Αιγυπτίων, που είτε τους κρατούσαν σε χαμηλό επίπεδο είτε οι ίδιοι δεν είχαν κουράγιο για κάτι υψηλότερο.
Οι πάμπλουτοι Έλληνες της Αιγύπτου, τότε, ήταν πολλοί. Βιομήχανοι, βαμβακέμποροι, μεγαλογαιοκτήμονες. Ονόματα που πέρασαν στην ελληνική ιστορία σαν ευεργέτες πλούτισαν στην Αίγυπτο. Τότε η ελληνική γλώσσα μιλιόταν σε όλη τη χώρα του Νείλου. Η Αλεξάνδρεια ήτανε σχεδόν ελληνική πόλη.
Τα καλοκαίρια, όλοι αυτοί οι πλούσιοι Αιγυπτιώτες περνάγανε τις διακοπές τους στην Ελλάδα και για το κλίμα της και γιατί κάθε πέτρα βαραίνει στον τόπο της. Έτσι, το «ΑΛΚΜΗΝΗ» ήτανε πάντα γιομάτο Αλεξανδρινούς, Καϊριανούς και με Έλληνες από την Ισμαηλία, την Τάντα, το Λούξορ, το Ασουάν. Όλη η αριστοκρατία του αιγυπτιακού ελληνισμού πάνω στο «ΑΛΚΜΗΝΗ» άρχιζε τις θερινές της διακοπές. Τα σαλόνια της πρώτης θέσης φιλοξενούσαν τον ανθό του πλούτου και της αριστοκρατίας της εποχής εκείνης. Συχνά, ανάμεσα στους εκλεκτούς αυτούς επιβάτες, υπήρχαν και πλούσιοι ξένοι. ¶γγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, που είχανε κι αυτοί μεγάλες παροικίες στην Αλεξάνδρεια.
Ο καπετάν Σταθόρης, μέσα στη λευκή στολή του, με το υπόξανθο μουστάκι του, το πανύψηλο και γεροδεμένο κορμί του, ήτανε πραγματικός βασιλιάς. Θαρραλέος, αδίστακτος, κατάφερνε την έλλειψη μόρφωσης να την ξεπερνά με την έμφυτη εξυπνάδα του και την απέραντη εξοικείωση του με το θα-λασσινό στοιχείο.
ΓιΆ αυτόν, που ήτανε σε θέση από δεκαοχτώ χρονών παλικάρι να καπετανέψει σε μπαρκομπέστι και να επιβληθεί στο ατίθασο και σκληροτράχηλο πλήρωμα του, οι επιβάτες της πρώτης θέσης ήτανε παιχνιδάκι, όταν μάλιστα οι μισοί σχεδόν ανήκανε στο ωραίο φύλο. Κάθε επιβάτης κολακευότανε να αποκτήσει σχέσεις με τον πλοίαρχο. Γινότανε σκοτωμός ποιος να πρωτοκαθίσει στο τραπέζι του και πολλές κυρίες της υψηλής κοινωνίας δε δίσταζαν, ακόμα κι όταν συνοδεύονταν απΆ τους συζύγους τους, να βρούνε ευκαιρία να επισκεφθούν όχι μόνο το σαλονάκι του καπετάνιου αλλά και το κρεβάτι του. |
Ο καπετάν Σταθόρης βρισκόταν στο στοιχείο του. Έτσι, ενώ έβγαλε το μισό δημοτικό, ήξερε να κρατάει μια συζήτηση στα μέτρα του, να διηγείται ό,τι γνώριζε καλά, να ακούει ό,τί δεν ήξερε και να μαθαίνει. Αλλά και να γοητεύει τις γυναίκες και μάλιστα τις πιο μορφωμένες απΆ αυτές, που την εποχή κείνη αποτελούσαν τις πρωτοπόρες του γυναικείου κινήματος."

Σύντομα η συνέχεια.

Αλκμήνη.doc

[Rocinante]

Αντωνη καιρο ειχαμε να διαβασουμε κατι απο τις θρυλικες πλεον αναζητησεις σου. Και οταν το ανεβαζεις σε ενα θεμα αυτοματως γινεται και πιο πλουσιο. Νομιζω πως αξιζε η αναμονη. Βρεθηκαμε και εμεις στο Αλκμηνη καπου σε μια γωνια να χαζευουμε τον Καπεταν Σταθορη.
Σε ευχαριστουμε πολυ.

[τοξοτης]

Να προσθέσω και εγώ ότι ο καπετάν Σταθόρης μας διδάσκει : Καλή ή μόρφωση αλλά από μόνη της δε στέκεται αν δε ξέρεις πως και πότε θα μιλήσεις , τι και πως θα το πείς κλπ κλπ

[Nicholas Peppas]

Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο Πάμε να γνωρίσουμε ένα ταξίδι με το "Αλκμήνη" από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου Ένα ταξίδι διαφορετικό μέσα από τη γραφή του Απόστολου Δόμβρου.

I congratulate you Antoni for bringing up this very nice book and the specific text that I did not. It is extremely interesting and brings back th elife in teh 1920s....

Beyond that, this particular site is an example of the important contribution of nautilia.gr to our history and patrimony. All together we unearth a ship, some stories, some old newspapers, a poem here and there, and eventually we bring back Greek life of the 19th and 20th century. This collaborative effort does so much good "to humanize" that period, to "relive it" more than any single postcard could do.

Thank you again...

Κάποια ονόματα έχουν, προφανώς, αλλάξει.
Οι αδελφοί Κυριακίδου παρουσιάζονται ως αδελφοί Μιχελή (MIHELIS BROTHERS". Ο λόγος είναι προφανής. Στο βιβλίο αναφέρονται και περιστατικά που δεν τιμούν την ελληνική ναυτιλία, γεγονότα που όλοι ξέρουμε ότι γίνονταν αλλά κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί. Πραγματικότητα και φαντασία συμπλέκονται.
Πρόσωπα πραγματικά και φανταστικά.
......

Σύντομα η συνέχεια.

I am very interested in the continuation and the comments about the ... Mihelis brothers.

[Roi Baudoin]

Με χαρά φίλε Nicholas Peppas να συνεχίσουμε το θέμα.

Πάμε να δούμε τη σχεδίαση μιας άψογης "πυρπόλησης" του φορτηγού με το όνομα "Δφνοπούλα" από το εξαιρετικό βιβλίο του Απόστολου Δόμβρου με τίτλο "Η Προικόνησος Ανάμεσα στην ¶σπρη και στη Μαύρη Θάλασσα" (εκδόσεις: "ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ" Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ).

Το ατύχημα του "Δαφνοπούλα".
Οποιαδήποτε σχέση με γνωστά μας ατυχήματα είναι, προφανώς, τυχαία ....

Στο βιβλίο, πάντως, αναφέρει κάπου και τους αδελφούς Κυριακίδη.
Επίσης, με μπερδεύει η χρονολογία της "πυρπόλησης" του "Δαφνοπούλα". Αναφέρει μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και την απόσυρση του "Αλκμήνη".

ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΟΥ «ΔΑΦΝΟΠΟΥΛΑ”

MEΤΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, οι μεταφορές λιγόστεψαν και η ναυτιλία μαστιζόταν από μεγάλη κρίση. Οι «ΜIHELISBROTHERS» βρέθηκαν με τρία παλιά βαπόρια, πού την εποχή του πολέμου, με το μπουμ των μεταφορών, κάνανε χρυσές δουλειές. Τώρα, όμως, ήτανε ζημιογόνα. Τα δυο τα δέσανε στο Σαν Νίκολας, στην Αργεντίνα, και θα περιμένανε μέχρι να θεριστεί το αργεντίνικο στάρι στις απέραντες πάμπες, για να βρούνε ναύλο για Κόντινεντ. Μήνες ολόκληρους δηλαδή έπρεπε να περιμένουνε εκεί, στη ράδα του λιμανιού, για να βρούνε ναύλο, και μετά στο Κόντινεντ, άντε πάλι να βρούνε άλλο φορτίο. Μάλλον θα τα πουλάγανε για σκραπ στις αγγλικές γυάρδες.
Το «ΔΑΦΝΟΠΟΥΛΑ», όμως, το τρίτο τους, βρέθηκε στη Γδίνια της Πολωνίας και κατάφερε να πάρει ναύλο, θα φόρτωνε πολωνέζικο κάρβουνο για Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας.
Τα τρία αδέλφια, ο Βασίλης, ο Μιχελάκης κι ο Κωσταντής, το αποφασίσανε. Την άλλη μέρα, ο Βασίλης, ο πιο μεγάλος, έφυγε για το Ντόβερ, πέρασε απέναντι στο Καλέ κι από κει, με το τρένο, σε τρεις μέρες ήτανε στη Γδίνια, πάνω στο ΔΑΦΝΟΠΟΥΛΑ». Στο μεταξύ, το «ΑΛΚΜΗΝΗ», λόγω του ανταγωνισμού από νέα πλοία που έτρεξαν στη χρυσοφόρα γραμμή, σταμάτησε τα ταξίδια του στη Μεσόγειο κι ο ΣταθόρΛ καπετάνευε από λίγο καιρό το «ΔΑΦΝΟΠΟΥΛΑ». Η Ασημένια είχε μείνει στον Πειραιά. Ο Σταθόρης τρόμαξε που τον είδε ξαφνικά νΆ ανεβαίνει τη σκάλα του βαποριού του.
- Πώς απ' εδώ, ξάδελφε;
- Να, ο φορτωτής ζήταγε εκβιαστικά χαμηλότερο ναύλο κι ήρθα να δω τι γίνεται. Βλέπεις, ξάδελφε, με την κρίση ξυπνήσανε κι οι Πολωνέζοι.
Αυτά τα 'πε ο Βασιλάκης δυνατά, να ταΆ ακούσουν όσοι απΆ το πλήρωμα έτρεξαν στο κεφαλόσκαλο να καλωσορίσουν τ' αφεντικό. "Όταν τα δυο ξαδέλφια μείνανε μόνα τους στο διαμέρισμα του καπετάνιου, ο Βασιλάκης αποκάλυψε τον πραγματικό σκοπό του ξαφνικού ταξιδιού του.
- Σταθόρη, πρέπει να το βουλιάξουμε... Ο Σταθόρης, για λίγο, δε μίλησε. Το μυαλό του όμως άρχισε να δουλεύει, έτσι όπως το είχε ασκημένο σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις. Σαν αστραπή πέρασαν όλες οι λεπτομέρειες της υπόθεσης από μπροστά του. Το βούλιαγμα, η πληρωμή της ασφάλειας των πενήντα χιλιάδων λιρών, έναντι της σημερινής αξίας του γέρικου καραβιού, που δεν πέρναγε σαν σκραπ τις δέκα χιλιάδες. 'Οταν ολοκλήρωσε τις σκέψεις του, εξακολούθησε να μένει αμίλητος. Ο ξάδελφος και εργοδότης του δεν άντεξε τη σιωπή του και νευρικά είπε:
- Γιατί δε με μιλάς, Σταθόρη;
Αυτός άφησε πάλι επίτηδες κάποια δευτερόλεπτα να περάσουν, προτού πει μια και μοναδική λέξη.
- Δύσκολο.
- Τι θα πει δύσκολο, Σταθόρη, πρέπει! Είναι μοναδική ευκαιρία. Αν δεν το κάνουμε σ' αυτό το ταξίδι, πότε θα το κάνουμε, όταν δέσει το καράβι στο Ρίο;
- Συμφωνώ, ξάδελφε, έχεις δίκιο, αλλά χωρίς εμένα. Βάλε άλλον καπετάνιο. Ανάλαβε εσύ. Κι εσύ καπετάνιος δεν είσαι;
- Σταθόρη, το καταλαβαίνεις ότι αυτά είναι αδύνατον. Τότε είναι που οι κρυόκωλοιτου Λόιδ θα υποψιαστούν ακόμα περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς τα πράματα έχουν τόσο δυσκολέψει...
Δεν πρόλαβε ο Βασιλάκης να φρενάρει τη σκέψη που του ξέφυγε κι ο Σταθόρης άρπαξε την ευκαιρία.
- Ξάδελφε, όπως είπες κι εσύ ο ίδιος, τα πράματα έχουνε δυσκολέψει. Οι ασφάλειες, ξέροντας την κατάσταση, όταν βουλιάξει ένα βαπόρι, πρώτα πάει ο νους τους στο δόλο και μετά στο ατύχημα, θα μας τσακώσουν, θα μου πάρουν το δίπλωμα και θα με χώσουνε στη χάψη…
»Και ξέρεις, ξάδελφε, θα πρέπει να έρθω στην Αγγλία, να καταθέσω για τις συνθήκες του ναυαγίου κι αμέσως μετά γραμμή για τις αγγλικές φυλακές. Εσύ, που ζεις στο Λονδίνο, ξέρεις τι σημαίνει αγγλική φυλακή και αγγλική ποινή. Είκοσι χρόνια τρως; Είκοσι θα κάτσεις μέσα. Δεν είναι σαν την Ελλάδα που, ό,τι και να φας, θα βγεις σε λίγο έξω. Οι ¶γγλοι δεν αστειεύονται.
» - Αμάν, ξάδελφε, αν δεν το αναλάβεις εσύ αυτό, κανένας άλλος δεν μπορεί, ούτε τον εμπιστευόμαστε.
«Σ' έφερα εκεί που 'θελα, παλιοπεζεβέγκη», σκέφτηκε. «Τώρα θα τα ξεράσεις όλα. Να μάθεις να ΅χεις τον Σταθόρη στην υπηρεσία σου, παλιοτσιφούτη, λοστρόμετου πατέρα μου. Να μάθεις να χεις “MARMARAHOUSE” και “MIHELIS BROTHERS”. Πήρε βαθιά αναπνοή κι άρχισε να μιλάει σιγανά αλλά σταράτα: