Aegean Spirit [Enrico C., Provence, Ocean Glory I]

[gtogias]

Σίγουρα τα σχόλια που εκφράστηκαν στα τελευταία του δεν ήταν καθόλου θετικά αλλά αν μη τι άλλο σαν σουλούπι ήταν όμορφο:

Συνημμένο Αρχείο 98674

[Henry Casciaro]

[QUOTE=gtogias;370360]Σίγουρα τα σχόλια που εκφράστηκαν στα τελευταία του δεν ήταν καθόλου θετικά αλλά αν μη τι άλλο σαν σουλούπι ήταν όμορφο:

George to complement your excellent photo above here is a colourful publicity folder issued by Golden Sun illustrating their "new" addition to the fleet. In fact it was a very good quality brochure and they also did one for the Arcadia and Aegean 1, which I also have.

Henry.

scan0605.jpg scan0606.jpg scan0607.jpg scan0608.jpg scan0609.jpg

[Henry Casciaro]

Have also found these two interesting photos taken towards the end of her career as Ocean Glory. The second one shows her when she was arrested at Dover shortly before her demise. Shame that she came to such an undiginified end as she had been an elegant and classic liner with French, Italian and Greek pedigree.

All the best, Henry.

scan0611.jpg

scan0612.jpg

[gtogias]

[QUOTE=Henry Casciaro;370403]

Σίγουρα τα σχόλια που εκφράστηκαν στα τελευταία του δεν ήταν καθόλου θετικά αλλά αν μη τι άλλο σαν σουλούπι ήταν όμορφο:

George to complement your excellent photo above here is a colourful publicity folder issued by Golden Sun illustrating their "new" addition to the fleet. In fact it was a very good quality brochure and they also did one for the Arcadia and Aegean 1, which I also have.

Henry.

Thanks Henry

So far I was only aware of the first page of the brochure attached as it was also circulated as a post card. Similarly there was a post card with the same theme for Aegean 1.

[Ellinis]

She was a true classic liner, but unfortunately her time was running out...
Her near loss in Heraklion due to corrupted tanks probably spelled the end of her days in the Aegean.

In June 2001, on her way to Dover for the charter, she was photographed at Lisbon by L.M.Correira

OCEAN GLORY I 2001-06-28 (01).jpg
source with a higher resolution photo

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Here is another shot of her taken by L.M. Correira at Lisbon. I think that this is the best angle of the ship.

OCEAN_GLORY_I_2001-06-28_(02).jpg

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Ένα από τα πλοία που άφησαν την στάμπα τους στην ιστορία των μεταναστευτικών καραβιών προς την Νότιο Αμερική ήταν βεβαίως το γαλλικό μεταναστευτικό της SGTM, Provence το οποίο έγινε γνωστότερο στην επιβατηγό ναυτιλία σαν το Enrico C της Linea Costa. Η μακρά ιστορία του ξεκινά το 1948 όταν η Societe Generale de Transports Maritimes a Vapeur (SGTM) έδωσε την παραγγελία για την ναυπήγησή του στα αγγλικά ναυπηγεία Swan, Hunter & Wigham Richardson του Newcastle. Η Γαλλία την εποχή εκείνη αντικαθιστούσε τα απωλεσθέντα κατά τον Βʼ Παγκόσμιο πόλεμο εμπορικά πλοία της κτίζοντας καινούργια σε γαλλικά ναυπηγεία, και το αγγλικό ναυπηγείο το οποίο είχε χτίσει και παλαιότερα καράβια για την SGTM ήταν το μόνο ελεύθερο για την κατασκευή του πλοίου. Το Provence καθελκύεται το 1950 και τον Φεβρουάριο του 1951 παραδίδεται στην εταιρία του. Κλασσικό στιβαρό επιβατηγό αγγλικής ναυπήγησης με συντηρητικές σχεδιαστικές γραμμές (15.719 grt, 177 μέτρα μήκος, 157 επιβάτες Αʼ θέσης, 167 Τουριστικής, 978 Γʼ θέσης -εκ των οποίων 470 σε μαζικούς κοιτώνες, max. speed 20 knots, 2x Parson steam turbines 15.000 SHP) και ένα μήνα μετά κάνει το παρθενικό του ταξίδι από την Μασσαλία προς το Μπουένος ¶ϊρες μέσω Τζένοβας, Ντακάρ Δ. Αφρικής, Ρίο ντε Τζανεϊρο, Σάντος, Μοντεβίδεο. Ένα χρόνο μετά την ναυπήγησή του, παραδίδεται από τα γαλλικά ναυπηγεία Chantiers & Ateliers de St Nazaire το βασισμένο πάνω στα ίδια σχέδια σχεδόν δίδυμο αδελφάκι του (που κάηκε όμως το 1963 επί ιδιοκτησίας Χανδρή σε επισκευή του στον Σκαραμαγκά) Bretagne. Ένα σοβαρό ατύχημα το 1954, ευτυχώς χωρίς θύματα, προξενήθηκε όταν το Λιβεριανό δεξαμενόπλοιο Saxonsea εμβόλισε στην πλώρη το Provence μέσα στον ποταμό Ρίο Πλάτα της Αργεντινής. Το ατύχημα είχε σαν αποτέλεσμα την επί 6 σχεδόν μήνες επισκευή της πλώρης του. Τα επόμενα χρόνια ήταν ιδιαίτερα σκληρά για την γαλλική SCTM λόγω του έντονου ανταγωνισμού στην γραμμή από την ισπανική Ybarra, και την ιταλική Costa (η οποία είχε το νεότευκτο Federico C στη γραμμή, μεταξύ άλλων πλοίων της) οι οποίες και καλύτερα καράβια είχαν με ατομικές καμπίνες στην Γʼ θέση, και πολυτελέστερα και ταχύτερα. Επιπλέον, το αεροπλάνο μείωνε συνέχεια τον αριθμό που μετέφεραν τα πλοία στην Νότιο Αμερική. Έτσι το 1960 η SGTM αποφασίζει να αποσύρει τα καράβια της από την γραμμή και ναυλώνει το μεν Bretagne στην εταιρία Χανδρή για την γραμμή της Αυστραλίας, και το δε Provence σε παρόμοια συμφωνία με την ανταγωνιστική Costa για την γραμμή της Νοτίου Αμερικής. Το Provence δέχεται μία μετακευή όπου χτίζονται συμπληρωματικές καμπίνες και καταργούνται οι μαζικοί κοιτώνες της Γʼ θέσης, οι υπερκατασκευές προεκτείνονται πρύμα με την προσθήκη πισίνας για την Βʼ θέση, αποκτά κλιματισμό σε όλους τους χώρους, και ξηλώνονται τα άλμπουρα της πλώρης (για την δημιουργία πισίνας Γʼ θέσης) και της πρύμης με τοποθέτηση νέου πάνω από την γέφυρα. Βάφεται λευκό (από το αρχικό μαύρο της SGTM) διατηρώντας όμως τα σινιάλα και χρώματα της SGTM στην τσιμινιέρα του. Το 1961 επαναδρομολογείται στην γραμμή με λιμάνι αφετηρίας όμως την Τζένοβα (και επόμενο την Μασσαλία), με νέο ενδιάμεσο λιμάνι την Νάπολη, καταργώντας το Ντακάρ που ήταν γαλλική αποικία. Η συνεργασία με την Costa πάει καλά και το 1963 κάνει κρουαζιέρες από την Νέα Υόρκη στην Καραϊβική σε αντικατάσταση του Bretagne το οποίο είχε πλέον αγοραστεί από τον Χανδρή και μετονομαστεί Brittany. Το 1965 η Costa αγοράζει το καράβι και το στέλνει στα ναυπηγεία Mariotti της Τζένοβας για ακόμα μία μετασκευή. Η νέα μετασκευή εκτός της αναβάθμισης των εσωτερικών χώρων συμπεριλάμβανε την δημιουργία αίθουσας σινεμά, την αλλαγή της χωρητικότητας τώρα σε δύο μόνο θέσεις (Αʼ 218 επιβατών και 980 Τουριστικής), το ξήλωμα των κρενιών πρύμα και την δημιουργία ακόμα μίας πισίνας, και το κτίσιμο νέων καμπινών περιορίζοντας τον χώρο των πλωριών αμπαριών. Κατά την διάρκεια της μετασκευής ξέσπασε πυρκαγιά και αναγκαστικά χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα άτομα στα ναυπηγεία για να μπορέσει τον Μάϊο του 1966 να ξεκινήσει τα δρομολόγιά του στο Μπουένος ¶ϊρες και το πρόγραμμα κρουαζιερών στην Μεσόγειο τον Αύγουστο. Το νέο όνομά του ήταν Enrico C από το όνομα ενός από τους τρεις κληρονόμους του ιδρυτή της εταιρίας το 1916, Giacomo Costa (οι άλλοι δύο, οι Federico και Eugenio Costa, είχαν ήδη καράβι που έφερε το όνομά τους). Την δεκαετία 60 συνεχίζει στην γραμμή της Νοτίου Αμερικής με ταξίδια όμως που συνεχώς αναπληρώνονται από κρουαζιέρες στις Κανάριες νήσους και την δυτική Μεσόγειο. Το 1972 με την μεταναστευτική κίνηση να έχει στερέψει ο ρόλος του αλλάζει σε κρουαζιερόπλοιο αποκλειστικά. Το 1979 στα ναυπηγεία Mariotti πάλι αφαιρούνται όλα τα διαχωριστικά των θέσεων και αναβαθμίζονται όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι, η άνω δεξιά περαντζάδα καλύπτεται με τζάμια και στον χώρο δημιουργείται νέο σαλόνι, και η χωρητικότητα μειώνεται σε 750 επιβάτες μίας ενιαίας θέσης. Οι κρουαζιέρες του εναλλάσσονται μεταξύ ανατολικής και δυτικής Μεσογείου και Β. Αφρικής με αρκετές κρουαζιέρες στην Νότιο Αμερική ενδιάμεσα. Επίσης, την δεκαετία του 70 κάνει κάποιες κρουαζιέρες στην Καραϊβική. Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύει σαν κρουαζιερόπλοιο γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές και το καλό όνομα της Costa στην αγορά διασφαλίζει τον υψηλό αριθμό κρατήσεων. Το 1987 κάποιες αλλαγές στην πολιτική και οργάνωση της εταιρίας θέλουν όλα τα καράβια της να συνοδεύουν το όνομα των με το επώνυμο Costa, και έτσι μετονομάζεται σε Enrico Costa. Το 1989 ενώ άλλα συνομήλικα πλοία πήγαιναν για διάλυση μη μπορώντας να ανταγωνιστούν τα συνεχώς αυξανόμενα μοντέρνα κρουαζιερόπλοια, η Costa αποφασίζει να επενδύσει και πάλι πάνω του με την αντικατάσταση των ατμοστρόβιλών του με ντίζελ (Vasa-Wartsila diesels 2x8.500 SHP), την τοποθέτηση bow thruster, την περαιτέρω αναβάθμιση των εσωτερικών του χώρων που ήταν κάπως λιτοί σε σχέση με τα καράβια του ανταγωνισμού, και την κάλυψη και της άνω αριστερής περαντζάδας, και επίσης αφαιρέθηκαν 4 λέμβοι πρύμα. Με την αλλαγή των μηχανών του έφτασε το ρεκόρ των 22 μιλίων σε κάποιο ταξίδι του στην Κυανή Ακτή, και το πρόγραμμά του συνεχίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 με διάφορους και πολλούς προορισμούς. Το 1992 κάθεται σε ξέρα έξω από το Κατάκολο και οι επιβάτες το εγκαταλείπουν για να αποκολληθεί μόνο του τρεις ημέρες μετά χωρίς μεγάλες ζημιές. Ο ερχομός όμως τόσων νέων καραβιών στον στόλο της Costa αναγκάζουν την εταιρία του το 1994 να το βάλει προς πώληση γιατί πλέον δεν εναρμονίζεται με την σύγχρονη εικόνα της Costa. Ο νέος αγοραστής είναι μία από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρίες εμπορικών καραβιών, η MSC (Mediterranean Shipping Company) η οποία συγγενεύει με την Star Lauro. Το νέο όνομα αυτού είναι Symphony και με την τραγική απώλεια του Achille Lauro το 94, η εταιρία του το τοποθετεί στις κρουαζιέρες της Ν. Αφρικής. Την επόμενη χρονιά κάνει κρουαζιέρες στην Μεσόγειο για λογαριασμό της μεταλλαγμένης Star Lauro που ακούει πλέον στο όνομα Mediterranean Shipping Cruises. Μία ακόμα μετασκευή γίνεται στο καράβι που εξωτερικά χάνει το πλωριό αμπάρι και τα χαρακτηριστικά king posts, η τσιμινιέρα αποκτά φτερά και αλλάζει το σχήμα της γέφυρας με προσθήκη παραπέτου. Οι κρουαζιέρες του εναλλάσσονται μεταξύ της δυτικής Μεσογείου και της Νοτίου Αφρικής μαζί με το νεοακτηθέν ομόσταυλό του Melody (πρώην Atlantic της Home Lines και Starship Atlantic της Premier Cruise Lines) μέχρι το 2000 που η εταιρία του αποφασίζει να το ναυλώσει στην ελληνική Golden Sun Cruises για 3ήμερες και 4ήμερες κρουαζιέρες στα ελληνικά νησιά και Τουρκία. Με το νέο όνομά του Aegean Spirit και το κολακευτικό μπλε χρώμα στην γάστρα του ξεκινά τις κρουαζιέρες μέχρι τον Ιούνιο που ένα ατύχημα το καθηλώνει στο λιμάνι του Ηρακλείου. Μία δεξαμενή έρματος τρύπησε και το πλοίο πήρε κλίση ακυρώνοντας τις υπόλοιπες κρουαζιέρες του μέχρι τον Αύγουστο και με τους επιβάτες να επιστρέφουν στην Αθήνα με φέρρυ μπωτ. Μετά από κάποιες λίγες κρουαζιέρες στις Κανάριες νήσους στα τέλη του 2000-αρχές 2001, η Golden Sun χρεοκοπεί και η MSC το ναυλώνει στην ελληνο-κυπριακών συμφερόντων Cruise Holdings Maritime Company (φημολογείται και η συμμετοχή του Α. Λελάκη πίσω από το σχήμα), αποκτά πάλι το λευκό χρώμα και με το όνομα Ocean Glory 1 επιναυλώνεται σε αγγλικές εταιρίες tour operators για κρουαζιέρες στην Βαλτική. Με την άφιξη του καραβιού στο Ντόβερ, νέα αφετηρία των κρουαζιερών του, το Βρετανικό Λιμενικό σε επιθεώρησή του βρίσκει ούτε λίγο ούτε πολύ 35 παραβάσεις στην ασφάλεια και τις συνθήκες υγιεινής κρατώντας το καράβι στο λιμάνι του Ντόβερ και οι tour operators καταγγέλουν το ναυλοσύμφωνο. Το τέλος έρχεται τον Σεπτέμβριο του 2001 όταν το καράβι δημοπρατείται σε διαλυτήρια της Ινδίας και με το όνομα Classica οδηγείται στο Alang για διάλυση. Έτσι τελείωσε η μακρόχρονη ιστορία ενός 50χρονου καραβιού που άντεξε σε πείσμα των καιρών για να πέσει μοιραία και αυτό σε κακά χέρια που το οδήγησαν στο τέλος του.


Με το μαύρο χρώμα του και τα σινιάλα της SGTM σαν Provence


Σαν Enrico C στις αρχές της καριέρας του με την Costa


Σαν Enrico Costa προς τα τέλη της καριέρας του με την Costa με κλεισμένες τις πάνω περαντζάδες


Σαν Aegean Spirit το 2000 με το κολακευτικό μπλε χρώμα στη γάστρα του


πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Ακόμα ένας πίνακας του Stephen J. Card που υπάρχει στο Costa Victoria:


πηγή simplon.co.uk

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Τον Αύγουστο του 2000 ήμουν αρόδο με ένα ιστιοφόρο στην Πάτμο. Το πρωϊ μόλις ξύπνησα και βγήκα στο κατάστρωμα αντίκρυσα αυτό:

Φωτογραφία δική μου

[Apostolos]

Πολύ όμορφο πλοίο... Το έχασα όμως ξαφνικά...