«Και ξαφνικά όλα τελείωσαν. Ήταν το ζεστό απόγευμα του Αυγούστου του 1922 όταν μάθαμε πως ο ελληνικός στρατός υποχωρούσε. Λίγες μέρες αργότερα τα κακά μαντάτα μεγάλωσαν. Όλοι έφευγαν. Οι Τούρκοι άρχισαν να γυρίζουν και να καταδιώκουν του Έλληνες όπου τους έβρισκαν. Τρόμος και φόβος μας έπιασε. Αρχίσαμε να φεύγουμε. [/FONT][/I]
Τότε ήρθε το πλοίο του
Φίλιππα Καβουνίδη η
Τρίγλια και μας πήρε. Ας είναι η ψυχή του αναπαυμένη. Ο ευεργέτης μας και συμπατριώτης μας αυτός έσωσε τότε τον κόσμο.
Το τι γινότανε στο λιμάνι δεν περιγράφεται. Ο πανικός και ο φόβος μας είχε καταλάβει. Η μάνα έχανε το παιδί και το παιδί τη μάνα. Πεινασμένοι, νηστικοί μ’ ένα ντέγκι στη μασχάλη μπαίναμε όπου βρίσκαμε. Λίγα πράγματα πήραμε μαζί μας. Πολλοί τότε χαθήκανε. Άλλοι πέσανε στη θάλασσα και πνιγήκανε. Πολλά κορίτσια πέσανε στα χέρια των Τούρκων και χάθηκαν. Άλλα τα στείλαμε στην Πόλη για να τα σώσουμε. Μαζί του πήγε και η μεγαλύτερή μου αδελφή η Κατίνα, που φορούσε ακόμα τη μπλε ποδιά του σχολείου.
Στο καράβι που μπήκαμε, ήμασταν ο ένας επάνω στον άλλο. Δίψα, πείνα, αρρώστια, καημός και πόνος. Μ’ όλο τον καημό της προσφυγιάς πήραμε μαζί μας και την εικόνα της Παναγιάς της Παντοβασίλισσας από την εκκλησιά μας.
Το καράβι ύστερα από ένα δύσκολο ταξίδι έπιασε την Τένεδο[/U]. Εκεί κατεβήκανε αρκετοί. Μετά το πλοίο έφτασε στη Ραιδεστό, όπου κατεβήκαμε όλοι. Εκεί μείναμε για λίγες μέρες. Υποφέραμε πολύ. Δεν είχαμε που να κοιμηθούμε. Με το φθινόπωρο άρχισαν οι κακοκαιρίες και οι βροχές. Πεινούσαμε, δεν είχαμε ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα. Μας έβαλαν να κοιμούμαστε μέσα σε στάβλους, μαζί με τ’ αλόγατα, για να γλιτώσουμε το κρύο και τη βροχή. Ο Θεός όμως μας αγαπούσε. Έκανε και καμιά λιακάδα. Τότε βγαίναμε σαν τα σαλιγκάρια και ψάχναμε για τροφή...
ΤΡΙΓΛΙΑ
Απάντηση με παράθεση