Southern Cross [Calypso, Calypso I, Azure Seas, OceanBreeze]

[Ellinis]

Αφού το είδαμε ξώφαλτσα εδώ να μετασκευάζεται στο Πέραμα, να δούμε και ένα εξώφυλλο μπροσούρας της Ulysses με τα απίθανα πλωριά καταστρώματα!

calypso.jpg

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Με την λήξη του ΒΆ παγκοσμίου πολέμου ο ανταγωνισμός στον Βόρειο Ατλαντικό μεταξύ των ατμοπλοϊκών εταιριών που μετέφεραν κυρίως μετανάστες από τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες της Ευρώπης αλλά και αμερικανούς επιβάτες που επισκέπτονταν την γηραιά ήπειρο ήταν στο φόρτε του. Ο κορεσμός όμως της Αμερικής από μετανάστες επέβαλε περιορισμούς στην ροή τους από τις αρχές της δεκαετίας του 50 και σαν αποτέλεσμα οι χώρες του νοτίου Ειρηνικού όπως η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία οι οποίες είχαν την δυνατότητα να υποδεχτούν αρκετούς μετανάστες έγιναν οι πλέον δημοφιλείς προορισμοί για χιλιάδες ευρωπαίους μετανάστες. Οι ατμοπλοϊκές εταιρίες που έχασαν πολλά καράβια τους κατά την διάρκεια του πολέμου είχαν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να αντικαταστήσουν τον χαμένο στόλο με νέα καράβια και μεταξύ αυτών και η βρετανική Shaw, Savill & Albion Line από το Σαουθάμπτον. Το 1952 ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Basil Sanderson συνέλαβε την ιδέα μίας ριζοσπαστικής μορφής επιβατηγού καραβιού η οποία παρά τις διαφωνίες της υπόλοιπης διοίκησης έγινε το 1953 πραγματικότητα και δόθηκε εντολή στα ναυπηγεία Harland & Wolff στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας για την ναυπήγηση του καραβιού. Όπως το συνέλαβε ο Sanderson και τελικά υλοποιήθηκε, το καράβι χωρητικότητας 20.000 τόνων είχε τις μηχανές και την τσιμινιέρα πολύ κοντά στην πρύμη - πρωτάκουστο για την εποχή εκείνη για να προσφέρει την μεγαλύτερη δυνατή ευρυχωρία στους εσωτερικούς χώρους αλλά και στα ανοικτά καταστρώματα, η γέφυρα ήταν στο μέσο του καραβιού στην κορυφή ενός κεντρικού πύργου που φιλοξενούσε καμπίνες αξιωματικών και η υπερκατασκευή έφτανε πολύ κοντά στην πλώρη η οποία δεν είχε αμπάρια για φορτία (μόνο για στόρια) ώστε να υπάρχει πλήρης εκμετάλλευση του καραβιού σε χώρους αποκλειστικά για τους επιβάτες. Η διάταξη αυτή βρήκε μιμητές αργότερα στα καράβια Rotterdam και Canberra και πλέον στις ημέρες μας όλα τα κρουαζιερόπλοια μοιράζονται την ίδια φιλοσοφία σε εξελιγμένη μορφή. Στις 17 Αυγούστου του 1954 η Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ της Αγγλίας εγκαινίασε το καράβι, το πρώτο επιβατηγό που εγκαινιάστηκε από εστεμμένο μονάρχη, και πήρε το όνομα από τα τέσσερα αστέρια του νοτίου ημισφαιρίου που σχηματίζουν τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου, Southern Cross. Το καράβι είχε χωρητικότητα 20.204 τόνους grt, 184 μέτρα μήκος και 24 πλάτος, χωρητικότητα 1.160 επιβατών μίας ενιαίας τουριστικής θέσης και πλήρωμα 390 ατόμων, δύο ατμοστρόβιλους Parsons συν. 20.000 ίππων που κινούσαν δύο έλικες με υπηρεσιακή ταχύτητα 17 κόμβων (max 21). Το καράβι παρά το γεγονός ότι είχε μόνο τουριστική θέση ήταν πολυτελές στον διάκοσμο με εκτεταμένη επικάλυψη επιφανειών με ξύλο και μοκέτα, πολλά σαλόνια, δύο εστιατόρια, κινηματογράφο ύψους δύο καταστρωμάτων, εσωτερική πισίνα, καταστήματα, μπαρ και καπνιστήρια, ήταν σχεδόν πλήρως κλιματιζόμενο (εκτός της γέφυρας και την ενδιαίτηση του πληρώματος) και οι καμπίνες παρότι άνετες σε χώρο οι περισσότερες είχαν μόνο νιπτήρα με κρύο/ζεστό νερό ενώ οι καλύτερες είχαν ατομικό μπάνιο/WC. Οι εξωτερικοί χώροι είχαν μεγάλη ευρυχωρία για περπάτημα και ηλιοθεραπεία στις νότιες πιο ζεστές περιοχές, εξωτερική πισίνα μπροστά από την γέφυρα προστατευμένη από τον πλωριό ανεμοθώρακα στο τελευταίο ανοικτό κατάστρωμα και οι επιβάτες μπορούσαν να περιπατούν όλο το μήκος και πλάτος της υπερκατασκευής στις περατζάδες του και τα ανοικτά καταστρώματα η να απολαμβάνουν το ταξίδι σε ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα. Η ναυπήγηση ολοκληρώθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1955 και μετά από τις απαραίτητες δοκιμές στην θάλασσα παραδόθηκε στις αρχές Μαρτίου για να ξεκινήσει στις 29 το παρθενικό ταξίδι του γύρου του κόσμου μέχρι την Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία διάρκειας 76 ημερών. Το καράβι με την χαρακτηριστική γκρι φορεσιά της Shaw, Savill & Albion Line με ανοικτό πράσινο-φυστικί χρώμα της υπερκατασκευής και το πορτοκαλί χρώμα της τσιμινιέρας έκανε τέσσερα ταξίδια τον χρόνο που ξεκινούσαν από το Σαουθάμπτον με ενδιάμεσα λιμάνια το Λας Πάλμας της Τενερίφης, το Κέηπ Τάουν και Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, Φρημάντλ, Μελβούρνη και Σύδνεϋ στην Αυστραλία, Ώκλαντ και Ουέλλιγκτον στην Νέα Ζηλανδία, Φίτζι και Ταϊτή στον νότιο Ειρηνικό με επιστροφή στο Σαουθάμπτον μέσω Παναμά, Κουρασάο και Τρίνινταντ της Καραϊβικής. Λόγω των σχετικά χαμηλών ναύλων του προσέφερε η εταιρία το καράβι πολύ γρήγορα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές όχι μόνο στους μετανάστες αλλά και τους ταξιδιώτες για λόγους αναψυχής, ιδίως βρετανούς που επισκέπτονταν την Αυστραλία ή αμερικάνους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδεύουν σε πολυήμερα ταξίδια. Μάλιστα, η μεγάλη δημοτικότητα του καραβιού ώθησε την Shaw, Savill & Albion Line να παραγγείλει το 1961 στα ναυπηγεία Vickers-Armstrong ένα ελαφρώς μεγαλύτερο αντίγραφο, το Northern Star. Από το 1962 που παρελήφθη το Northern Star, η ρότα του Southern Cross αντιστράφηκε ξεκινώντας δυτικά προς Καραϊβική και Παναμά και κατόπιν νότια προς Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία για να επιστρέψει στο Σαουθάμπτον μέσω Ν. Αφρικής και νησιών Ατλαντικού, ενώ το Northern Star έκανε το ίδιο ταξίδι με αντίθετη φορά. Από τα μέσα όμως της δεκαετίας του 60 η κίνηση άρχισε να ελαττώνεται λόγω του γρήγορου και σχετικά φτηνού αεροπλάνου και το 1970 ήταν πλέον φανερό ότι η εταιρία δεν μπορούσε πλέον να επιβιώσει αν δεν στρεφόταν και προς την κρουαζιέρα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1971 το Southern Cross ξεκίνησε κάποιες κρουαζιέρες στην Μεσόγειο με βάση το Λίβερπουλ με μικρή όμως επιτυχία λόγω της ανυπαρξίας ατομικών τουαλετών στις περισσότερες καμπίνες και τον Νοέμβριο με την λήξη της καλοκαιρινής σαιζόν η εταιρία του αποφάσισε τον παροπλισμό του στο Σαουθάμπτον. Τον Απρίλιο του 1972 μεταφέρθηκε σε αγκυροβόλιο του ποταμού Fal της Κορνουάλης όπου και συνεχίστηκε ο παροπλισμός του. Τον Ιανουάριο του 1973 όμως εμφανίστηκε η εταιρία Cia de Vapores Cerulea SA της Ιθάκης των αδελφών Βλασσόπουλου από το Λονδίνο η οποία το αγόρασε και το ενέταξε στον στόλο της Ulysses Line. Το καράβι οδηγήθηκε στο Πέραμα για εκτεταμένη μετασκευή σε κρουαζιερόπλοιο. Κατά την διάρκεια των εργασιών που κράτησαν δύο χρόνια, όλες οι καμπίνες απέκτησαν ατομικό μπάνιο και μειώθηκε ο αριθμός τους που τώρα φιλοξενούσαν 1.000 επιβάτες, αφαιρέθηκαν λόγω SOLAS οι περισσότερες επιφάνειες ξύλου και τοποθετήθηκαν επιφάνειες χρωμιωμένου μετάλλου και πυράντοχων συνθετικών υλικών, προεκτάθηκε προς την πλώρη η υπερκατασκευή του τελευταίου ανοικτού καταστρώματος κάτω από την γέφυρα για περισσότερο χώρο ηλιοθεραπείας και τοποθετήθηκε νέα δεύτερη πισίνα με τζακούζι μπροστά από την τσιμινιέρα (η νέα καταμέτρηση το μείωσε σε 16.500 τόνους grt). Με την νέα λευκή φορεσιά του, ελληνική σημαία, νηολόγιο Ιθάκης και το όνομα Calypso ξεκίνησε στις 25 Απριλίου του 1975 κρουαζιέρες στην Μεσόγειο από τον Πειραιά. Το ίδιο καλοκαίρι ναυλώθηκε από την Thomson Cruises της Βρετανίας για κρουαζιέρες στη Βόρειο Θάλασσα από το Τίλμπουρι και το Σαουθάμπτον, ενώ την επόμενη χρονιά που έληξε η ναύλωση επέστρεψε στην Μεσόγειο. Το 1978-79 έκανε κάποιες κρουαζιέρες στην Νότιο Αμερική και από το 1979 κρουαζιέρες στην Καραϊβική από το Μαϊάμι και Βερμούδα από την Νέα Υόρκη. Το 1980 άλλαξε όνομα σε Calypso I και έκανε το καλοκαίρι κρουαζιέρες στην Αλάσκα από το Λος ¶ντζελες. Με την λήξη όμως της σαιζόν πουλήθηκε στην Eastern Steamship Lines Inc. με έδρα τον Παναμά και πήρε το νέο όνομα Azure Seas. Η νέα εταιρία του που δραστηριοποιόταν στην Καραϊβική από τις ανατολικές ακτές της Αμερικής, αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί και στις δυτικές ακτές ιδρύοντας την Western Steamship Lines Inc. Μετά από μία νέα ανακαίνιση όπου διαρρυθμίστηκε και χώρος για καζίνο, ξεκίνησε to 1981 με έδρα το Λος ¶ντζελες 3-4ήμερες κρουαζιέρες στο νησί Καταλίνα της Καλιφόρνιας και το λιμάνι Ensenada του Μεξικού. Παρά την ηλικία του το καράβι απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στις δυτικές ακτές και πολύ συχνά έφτανε στο 100% της πληρότητάς του. Το 1986 η Western Steamship Lines Inc. συγχωνεύτηκε με τον ανταγωνιστή της Sundance Cruises (πρώην ιδιοκτήτες του Πήγασου της Ηπειρωτικής) και δημιούργησαν την Admiral Cruises. Το Azure Seas συνέχισε τις δημοφιλείς κρουαζιέρες του μέχρι το 1991 και τους τελευταίους μήνες έκανε κάποιες κρουαζιέρες στις Μπαχάμες από το Fort Lauderdale της Φλόριντα. Δυστυχώς όμως η Admiral Cruises αγοράστηκε την ίδια χρονιά από την Royal Caribbean Cruise Line η οποία δεν ήθελε το γηραιό καράβι στον στόλο της που βγήκε προς πώληση. Η καλή φήμη όμως που τόσα χρόνια συνόδευε το καράβι δεν δυσκόλεψε να βρεθεί αμέσως νέος αγοραστής που ήταν Dolphin Cruise Line η οποία είχε ήδη στον στόλο της και το Dolphin IV άλλοτε ομόσταυλο επί Ulysses Line καράβι, το Ithaca. Το καράβι φόρεσε τα σινιάλα της Dolphin με το δελφίνι στην τσιμινιέρα, τις γαλάζιες φάσες στις μπάντες του και με το νέο όνομα OceanBreeze και σημαία Μπαχάμες ξεκίνησε το 1992 7ήμερες κρουαζιέρες στην Καραϊβική από το νησί Αρούμπα, κοντά στην Βενεζουέλα. Το 1996 άλλαξε βάση που τώρα ήταν κατά διαστήματα τα λιμάνια της Φλόριντα και η Νέα Υόρκη. Το 1997 η Dolphin συγχωνεύτηκε με τις αδελφές εταιρίες Seawind Cruises και Premier Cruises για να δημιουργηθεί η Premier Cruise Lines Inc. Η συγχώνευση αυτή ακολουθήθηκε και από αλλαγές στα σινιάλα και την φορεσιά των καραβιών του στόλου που τώρα απέκτησαν σκούρο μπλε χρώμα. Το OceanBreeze συνέχισε τις κρουαζιέρες της Καραϊβικής με βάση το λιμάνι Key West στην Φλόριντα για ακόμα δύο χρόνια και το 1999 ναυλώθηκε στην Imperial Majesty Cruises για 2ήμερες κρουαζιέρες στις Μπαχάμες από το Fort Lauderdale. Η μόνη αλλαγή ήταν η μικρή λευκή κορώνα στην μπλε τσιμινιέρα του, ενώ ακόμα και το πλήρωμα παρέμεινε αυτό της Premier. Η επιτυχία του παρέμεινε τέτοια που η Imperial Majesty Cruises αποφάσισε να το αγοράσει την άνοιξη του 2000. Με την δημοτικότητά του να παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα, λόγω κυρίως της επιθυμίας πολλών αμερικανών να ζήσουν την εμπειρία μίας κρουαζιέρας με ένα κλασσικό παλιό καράβι που δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα απρόσωπα μοντέρνα μεγαθήρια που θύμιζαν ξενοδοχεία του Λας Βέγκας, η Imperial Majesty Cruises το έστειλε στα ναυπηγεία Newport News για νέα ανακαίνιση. Το καράβι συνέχιζε με μεγάλη επιτυχία το πρόγραμμά του μέχρι τον Ιούλιο του 2003 που η Imperial Majesty Cruises έχοντας να αντιμετωπίσει μία πολυέξοδη μετατροπή του για συμμόρφωση στις νέες προδιαγραφές ασφαλείας SOLAS 2010 και την δημιουργία υποδομών ΑμεΑ που ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, την πολυέξοδη λειτουργία των τουρμπινών και τοποθέτηση των απαραίτητων bow thrusters έκρινε πιο συμφέρουσα την αγορά του Regal Empress (πρώην δικού μας Olympia της Greek Line) και την πώληση του OceanBreeze για διάλυση. Τον Νοέμβριο του 2003 το καράβι οδηγήθηκε στην παραλία Chittagong του Μπαγκλαντές αλλά ενώ πλησίαζε τις ακτές, από εισροή νερού πήρε κλίση 20 μοιρών. Το πλήρωμα κατόρθωσε να αντλήσει τα νερά και να επαναφέρει το καράβι για να συνεχίσει το ταξίδι για την διάλυσή του.

Με την γκρι φορεσιά και το ανοικτό πράσινο χρώμα της υπερκατασκευής σαν Southern Cross.
Southern_Cross_River_Fal.jpg

Μετά την προέκταση του ανοικτού καταστρώματος στην υπερκατασκευή και λευκή φορεσιά σαν Calypso της Ulysses Line των αφων Βλασσόπουλου.
Calypso7.jpg

Σαν Azure Seas της Western Steamship Lines
Azure_Seas_Port_Everglades,_1991.jpg

Με τα σινιάλα και τις χαρακτηριστικές γαλάζιες φάσες της Dolphin Cruise Line σαν Ocean Breeze
Ocean_Breeze3.jpg

Ρετουσαρισμένη carte postale της Premier με την μπλε φορεσιά του στόλου της.
Ocean_Breeze2.jpg

Πηγή φωτογραφιών shipsnostalgia.com

[Ellinis]

Εξαιρετικο το αφιέρωμα φιλε Αλέξανδρε και ευχαριστούμε πολύ! Το επαναστατικό σχέδιο για την εποχή του σχέδιο ήταν πραγματικά επιτυχημένο. Αυτό που πάντα με στεναχωρούσε ήταν η εξαιρετικά σύντομη ζωή του αδελφού NORTHERN STAR που προσωπικά μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Αυτό πήγε για σκραπ το 1975 χωρίς να βρεθεί κανείς να το πάρει εξαιτίας των μηχανικών προβλημάτων που αντιμετώπισε από νωρις και που του έδωσαν τη φήμη του άτυχου πλοίου.
Μιας και δεν νομίζω να αποκτήσει δικό του θέμα, να ανεβάσω εδώ δυο φωτογραφίες του.

Fotos LMC navios 022.jpg
NORTHERN STAR 1972 Melbourne BM.jpg
πηγή

[ΒΙΚΤΩΡ ΧΙΩΤΗΣ]

Εξαιρετικο το αφιέρωμα φιλε Αλέξανδρε και ευχαριστούμε πολύ! Το επαναστατικό σχέδιο για την εποχή του σχέδιο ήταν πραγματικά επιτυχημένο. Αυτό που πάντα με στεναχωρούσε ήταν η εξαιρετικά σύντομη ζωή του αδελφού NORTHERN STAR που προσωπικά μου άρεσε ακόμη περισσότερο. Αυτό πήγε για σκραπ το 1975 χωρίς να βρεθεί κανείς να το πάρει εξαιτίας των μηχανικών προβλημάτων που αντιμετώπισε από νωρις και που του έδωσαν τη φήμη του άτυχου πλοίου.
Μιας και δεν νομίζω να αποκτήσει δικό του θέμα, να ανεβάσω εδώ δυο φωτογραφίες του.

Fotos LMC navios 022.jpg
NORTHERN STAR 1972 Melbourne BM.jpg
πηγή

Πιστεύω η τύχη του κονταδελφού ήταν θέμα συγκυρίας αφού έχουν φτιάξει ρημάδια κ ρημάδια.
Δυστυχώς το πέρασμα από την κρουαζιέρα κ μάλιστα την χρυσή εποχή, μιάς παραδοσιακής φορτηγίσιας εταιρείας όπως του Βλασσόπουλου, ήταν σύντομο.
Συγχαρητήρια στον φίλο ΤSS QAM.

[TSS QUEEN ANNA MARIA]

Σας ευχαριστώ πολύ φίλοι Ellinis και Βίκτωρα Χιώτη για τα καλά σας λόγια. Το Northern Star ήταν μάλλον πειραματικό καράβι και πέρα από το φτωχό φινίρισμα που είχε με μελαμίνες και πλαστικά πλακάκια στα δάπεδα, παρουσίασε και τις μηχανικές βλάβες οπότε το μέλλον του δεν ήταν ρόδινο.