Λογοτεχνία, Ποίηση & Ναυτιλία

[Asterias]

Ρε `συ Morgan...

δεν είχα πολυπροσέξει αυτή την ενότητα...

διάβασα το Πορτο Ρίκο και ανατρίχιασα!!!

Κάγκελο η τρίχα,φοβερό!!!

Είμαι και εγώ ένας από τους φανατικούς «φίλους» του Ν.Καββαδία, με αγαπημένο μου τραγούδι τον «λύχνο» σε ταξιδεύει αλλού σε ανονείρευτα βιώματα.

[Morgan]

καλοοοοο εεεεεε???

ο Καββαδιας ειναι απιστευτος και πολυ αληθινος..ωμος μερικες φορες αλλα πανω απο ολα ναυτικος

[Morgan]

Είμαι και εγώ ένας από τους φανατικούς «φίλους» του Ν.Καββαδία, με αγαπημένο μου τραγούδι τον «λύχνο» σε ταξιδεύει αλλού σε ανονείρευτα βιώματα.

Ο λύχνος του Αλλαδίνου

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω στο λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε τη <<φιγούρα>> μας στον πειρατή ρεγάλο.
Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δος του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
-Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες...-
Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κ' έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
-Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω.-
Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο.

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδδίνου.


----

οποιος βρει για τι πραγμα μιλαει ο ποιητης εχει δωρο!

[Marabou]

«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»
κι ακόμα το παλεύουμε............................

δύσκολο.....;

Πολύ δύσκολο.....

Νάι ... αλλά συμπληρώνει:

«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»


όσο για το Νίκο που χάθηκε στο Μετς....

"Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο"

Δεν ξέρω αν υπάρχει όμοιος του Καββαδία... με τέτοιο ταλέντο να μεταμορφώνει συνδυασμούς γραμμάτων σε εικόνες τόσο ζωντανές... σίγουρα θα υπάρχει ... απλά η ποίηση παίζει και πολύ με τα βιώματα των αναγνωστών...

πόσα τραγούδια και ποιήματα δεν σου λένε τίποτα και μετά από χρόνια μπορεί να γίνουν τα "αγαπημένα" σου....

[Morgan]

ποσα τραγουδια...? αρκετα! φτανει να εχεις την γνωση να το καταλαβεις...να το νοιωσεις.
Ο ποιηση του Καββαδια για μενα δεν παιζει (με την καλη εννοια της ποιησης γενικοτερα) με τα βιωματα των αναγνωστων - δεν στηριζεται σε αυτα για να μεγαλουργησει - δεν στηριζεται σε αυτα για να γινει κατανοητη.
Η διαφορα ειναι πως αυτη, κανει τα βιωματα των αναγνωστων της , στιχους...ειναι αληθινη και ποναει.


....Από παιδί βιαζόμουνα , μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου , που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε , σήμερα δε με ορίζει.....

[Asterias]

Morgan...!!

Μπορώ να συμμετάσχω κ εγώ στο διαγωνισμό με το δώρο;;

[Asterias]

Για του λάτρεις της ναυπηγικής τέχνης:

Ελληνική Παραδοσιακή Ναυπηγική

του Δρ. Κώστα Α. Δαμιανίδη

Εκδόσεις Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα ΕΤΒΑ


Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα, με τίτλο Vernacular boats and Boatbuilding in Greece, η οποία κατατέθηκε στο Πανεπιστήμιο St. Andrews (Σκοτία) το 1989 και εγκρίθηκε το 1990.

Το βιβλίο βασίζεται (πλην της αξιόλογης βιβλιογραφίας του) και στην πρωτογενή έρευνα με διάφορους καραβομαραγκούς.


Προσωπική άποψη: Είναι ένα πολιτιστικό μνημείο για το χώρο της Ναυπηγικής.

[Asterias]

History and Evolution of Sailing Yachts

του Franco Giorgetti

Eκδόσεις: White Star

Προσωπική άποψη: Απαραίτητο για τη βιβλιοθήκη κάθε ιστιοπλόου!

[Morgan]

Morgan...!!

Μπορώ να συμμετάσχω κ εγώ στο διαγωνισμό με το δώρο;;

:?: :?: :?: :?: :?: :?: :?: :?:

[giaromil]

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.


ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ