καλημερα,
Υπαρχει επισης και η φορτωτικη 'waybill', που εκδιδεται σε 1 copy (αντι 3 original), αλλα δεν ειμαι σιγουρος ......SONIA αν ξερεις, θελουμε τις γνωσεις σου
Η waybill ειναι μια κόπια της φορτωτικής μεταξύ του πράκτορα στο εξωτερικό και του πράκτορα μεταφορέα εδώ. Αυτή η φορτωτική εκδίδεται σε 1 copy οντως. Από τη στιγμή λοιπον που μιλάμε για τους 2 πρακτορες μεταφορείς, αναφερόμαστε στη master bill of lading.
Γιατι υπάρχει και η house bill of lading, η οποία έχει να κάνει μεταξύ του πραγματικού φορτωτή και του πραγματικού παραλήπτη. Εδώ, όταν έρθει ο πελάτης να παραλάβει διατακτική χρειάζεται να έχει την original house b/l με σφραγίδα δική του στο πίσω μέρος.
η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να 'ρθει...
Αν ευθυνεται ο πλοιοκτητης/μεταφορεας για τις καθυστερησεις απλως σταματαει να μετραει ο χρονος. Οι λογοι της καθυστερησης αναφερονται στην κατασταση πεπραγμενων (statement of facts) και στη συνεχεια με βαση και αυτου του εγγραφου γινεται ο υπολογισμος των σταλιων/επισταλιων.
Το φορτιο δεν εχει σχεση. Πολλες επιπλοκες μπορουν να υπαρξουν απο την παροδοση του φορτιου σε παραληπτη που δεν εχει το original b/l. Μπορει να υπαρχει λογος που δεν εχει φτασει η φορτητικη στα χερια του (δεν εχει πληρωθει το εμπορευμα), το φορτιο εχει μεταπωληθει, υπαρχουν επιπλοκες στο contract of sale κτλ.
Καποιοι που ασχολουνται πιο συγκεκριμενα και εχουν εμπειριες απο τετοιες επιπλοκες, ισως μπορουν να μας διαφωτισουν καλυτερα. Απλα εχω διαβασει καποια cases οπου κατηγηρηθηκε ο μεταφορεας, γιατι παρεδωσε το φορτιο ενω δεν επρεπε.
Αν και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τα containers, μερικές χρήσιμες παρατηρήσεις, προς συζήτηση:
1) Το letter of Indemnity δεν εξασφαλίζει τον Πλοίαρχο που θα παραδώσει το φορτίο χωρίς την παρουσίαση έγκυρης θαλάσσιας φορτωτικής. Και αυτό για δυο κυρίως λόγους. Αν ο υπογράφων παραλήπτης εξαφανισθεί (π.χ. είναι εταιρία που πτωχεύσει) τότε είναι πολύ πιθανόν πως δεν θα μπορεί να ζητηθεί η αποζημίωση. Επίσης, πέρα από το οικονομικό ή αν θέλετε αστικό μέρος υπάρχει και το ποινικό. Αν δυο συμφωνήσουν εις βάρος τρίτου (εδώ του μετέπειτα νόμιμου κομιστή της φορτωτικής) αυτό μπορεί απλά να σημαίνει απάτη με τις ανάλογες συνέπειες... πέραν της απαιτησης για αποζημίωση. Ο πλοιοκτήτης μπορεί για του δικούς του λόγους να πιέζει τον Πλοίαρχο, αλλά ο πλοιοκτήτης μπορεί να προστατεύεται πίσω από το νομικό πρόσωπο μιας εταιρίας, τα ίδια και για τους παραλήπτες. Φυσικά εξυπακούεται πως σε ουδεμία περίπτωση ο Πλοίαρχος δεν πρέπει να δεχθεί κάτι τέτοιο χωρίς την ρητή (και καταγεγραμένη) εντολή του πλοιοκτήτη. Βέβαια στην πράξη πολλές φορές συμβαίνουν τα αντίθετα και τέλος καλό, όλα καλά... Όμως καμμία φορά το τέλος μπορεί να είναι κακό και τότε ο πιο αδύνατος κρίκος θα την πληρώσει. Δυστυχώς υπάρχουν και σχετικά βιβλία που αυτό το σημείο δεν το ξεκαθαρίζουν και αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Αυτό, παρά την όποια πρακτική, είναι λάθος.
2)Το way bill δεν είναι θαλάσσια φορτωτική. Η σημαντικότερη διαφορά είναι πως δεν αποτελεί τίτλο επί των εμπορευμάτων. Μοιάζει περισσότερο με μια απλή απόδειξη, με ένα αγωγιαστήριο.
3)Ένα αντίγραφο μιας θαλάσσιας φορτωτικής δεν αποτελεί φορτωτική, αλλά αντίγραφο αυτής, συνεπώς είναι στην ουσία άνευ αξίας.
Και απ' του τυφώνες και αν γλιτώσεις,
στην στενομυαλία των στεριανών θε να πελαγώσεις...
Στα ναυλοσύμφωνα συμφωνούνται οι σταλίες και οι επισταλίες. Οι πρώτες είναι ο χρόνος που διατίθεται στον ναυλωτή για φόρτωση/ εκφόρτωση χωρίς κάποια επιπλέον χρέωση. Ο πλοιοκτήτης κανεί τον υπολογισμό για το ταξίδι, βάζει και τις προβλεπόμενες σταλίες και αποφασίζει για τον ναύλο που θα ζητήσει. Αν τώρα για οποιονδήποτε λόγο το πλοίο απασχοληθεί στα λιμάνια περισσότερο από ότι υπολόγισε ο πλοιοκτήτης, τότε ο πλοιοκτήτης δεν θα είναι σε θέση, αφού το πλοίο είναι απασχολημένο, να το διαθέσει σε άλλη ναύλωση όπως είχε ίσως υπολογίσει ή ακόμα και κανονίσει. Αυτό συνεπάγεται διαφυγόν κέρδος στην ουσία για τον πλοιοκτήτη ή και πραγματική ζημία. Αν είναι αυτός που φταίει για την καθυστέρηση του πλοίου θα υποστεί ο ίδιος την ζημιά, αν όμως φταίει ο ναυλωτής, τότε την ζημιά θα την πληρώσει ο ναυλωτής στον πλοιοκτήτη καταβάλλωντας τις επισταλίες, δηλαδή ένα ποσό για κάθε μέρα που καθυστερεί με ευθύνη του το πλοίο πέραν του συμπεφωνημένου χρόνου των σταλιών. Το ποσό αυτό είναι προσυμφωνημένο.
Το κρίσιμο βέβαια ερώτημα που ανακύπτει είναι πότε φταίει ο ένας και πότε ο άλλος. Αυτό συμφωνείται ρητά και αναλυτικά στο ναυλοσύμφωνο. Είναι δε ένα πολύ μεγάλο και ειδικό θέμα και εναποκειται στο τι θα συμφωνήσουν μεταξύ τους τα συμβαλλόμενα μέρη.
Και απ' του τυφώνες και αν γλιτώσεις,
στην στενομυαλία των στεριανών θε να πελαγώσεις...