Σελίδα 1 από 3 123 ΤελευταίαΤελευταία
Εμφάνιση αποτελεσμάτων σε εξέλιξη 1 έως 10 από 22

Θέμα: Αφιέρωμα στον "ιδανικό κι ανάξιο εραστή" Νίκο Καββαδία

  1. #1
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή Αφιέρωμα στον "ιδανικό κι ανάξιο εραστή" Νίκο Καββαδία

    Σύντομη Βιογραφία
    Ο λογοτέχνης Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας. Ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε τη ρωσική υπηκοότητα και διατηρούσε επιχείρηση εισαγωγών - εξαγωγών. Η μητέρα του, Δωροθέα, ήταν κεφαλλονίτικης καταγωγής. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η οικογένειά του επέστρεψε στην Κεφαλονιά και το 1921 μετακόμισε στον Πειραιά, όπου τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο.
    Το 1928 δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή, αλλά την ίδια χρονιά αρρωσταίνει βαριά ο πατέρας του και αναγκάζεται να δουλέψει. Για μερικούς μήνες εργάζεται σε ναυτικό γραφείο, κρατώντας τα λογιστικά βιβλία, και τον επόμενο χρόνο, αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του, μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό.
    Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, αποτυπώνει στο χαρτί τις εικόνες από τα μέρη που επισκέπτεται, τη ναυτική ζωή, τους ναυτικούς και τις σχέσεις τους με την πατρίδα τους, τη θάλασσα και τις γυναίκες. Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μαραμπού» και εισαγωγικό σημείωμα του Καίσαρα Εμμανουήλ. Το βιβλίο τυπώνεται σε 245 αντίτυπα, στο τυπογραφείο του περιοδικού «Ο Κύκλος», με έξοδα του ίδιου.
    Το 1939 παίρνει το δίπλωμα ασυρματιστή, αν και αρχικά ήθελε να γίνει καπετάνιος. Ακολουθεί ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, πηγαίνει στρατιώτης στην Αλβανία και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής μένει ξέμπαρκος στην Αθήνα. Ξαναμπαρκάρει το 1944 και ταξιδεύει αδιάκοπα ως ασυρματιστής σ' όλο τον κόσμο.
    Τον Ιανουάριο του 1947 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του «Πούσι» κι επανεκδίδεται, ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια, το εξαντλημένο «Μαραμπού» από τον Θανάση Καραβία, ο οποίος το Μάρτιο του 1954 θα κυκλοφορήσει και τη «Βάρδια», το μοναδικό πεζό του Νίκου Καββαδία.
    Από το τελευταίο ταξίδι του επέστρεψε το Δεκέμβριο του 1974 και αμέσως ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την έκδοση της τρίτης ποιητικής συλλογής του, την οποία όμως δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη. Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην ατζέντα του βρέθηκαν τρεις στίχοι που ήθελε να τους προτάξει στο «Τραβέρσο», κάτι που δεν έγινε...
    «Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη
    και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
    Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε».


    Τρία χρόνια μετά το θάνατό του, κάποια από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Θάνο Μικρούτσικο, στο δίσκο «Σταυρός του Νότου». Μέσω αυτών των τραγουδιών, και άλλων που ακολούθησαν, ο Νίκος Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό.


    Πηγή: http://www.sansimera.gr/biographies/44
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  2. #2
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    Γράφει ο Θάνος Μικρούτσικος:
    "Ο πατέρας μου, καθηγητής μαθηματικών, ο οποίος είχε βαθύτατη γνώση της ποιήσης -το περιβάλλον μας στην Πάτρα αστικό- μου απήγγελε στη δεκαετία του '50 πολλούς μείζονες ποιητές αλλά κυρίως ελάσσονες. Από εκείνη τη περίοδο αγάπησα τους ελάσσονες ποιητές, τους οποίους ουδόλως θεωρώ ελάσσονες, αρχής γενόμενης από τον Καρυοτάκη, τον Λαπαθιώτη, τον Χατζόπουλο. Μεταξύ αυτών, μου είχε αναφέρει και τον Καββαδία. Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, σε ηλικία δεκατριών χρόνων, μου χάρισε μια ποιητική συλλογή του Περάνθη. Εκεί βρήκα ανθολογημένα δυό τρια ποιήματα του Καββαδία. Κάποια στιγμή, στα δεκαπέντε ή στα δεκάξι μου, επιχείρησα να τα μελοποιήσω - από το Μαραμπού ήταν, θυμάμαι. Αυτή η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τον ποιητικό λόγο του Καββαδία απεδείχθη εντελώς άκαρπη. Η επαφή όμωςείχε γίνει.
    Γύρω στο 1977 και ενώ έχω αρχίσει με γοργά βήματα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία -έχουν ήδη εκδοθεί τα Πολιτικά τραγούδια, η Καντάτα για τη Μακρόνησο, τα Τροπάρια για φονίαδες και η Φουέντε Οβεχούνα- ο Γιώργος Παπαλιός, παραγωγός του Αγγελόπουλου, που είχε αποφασίσει να συνεργαστεί με την τηλεόραση σε μεγάλες παραγωγές, και ο σκηνοθέτης Τάσος Ψαρράς μου προτείνουν να γράψω τη μουσική σ' ένα σίριαλ για την ΥΕΝΕΔ, με θέμα το ναυτικό και τίτλο Πορεία 090. Θα γυριζόταν στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, μια μεγάλη και πλούσια παραγωγή. Ρώτησα αν προέβλεπαν τραγούδια. Μου λένε <γιατί να μην έχει;> <Ωραία> απαντάω <αλλά σε τί κείμενα, μήπως πρέπει να κοιτάξω κατα Καββαδία μεριά;> <Και δεν κοιτάς..> μου απαντούν. Το δεύτερο έναυσμα. Ξεκάθαρα μη ρομαντικό, από άποψη δημιουργείας. Εμπορική παραγγελία ήταν! Και αρχίζω. Με τη διαφορά ότι, ενώ επρόκειτο για παραγγελία, ο τρόπος που δούλεψα μελοποιώντας επτά ποιήματα του Καββαδία είχε ιδιέτερο ρομαντισμό. Το θυμάμαι πεντακάθαρα. Η μελοποίηση τυς έγινε εφτά διαφορετικές νύχτες, τρείς με τέσσερις το πρωί. Δεν θυμάμαι καμιά άλλη παραγγελία να υλοποιήται με αυτόν τον ιδαίτερα ρομαντικό τρόπο.
    Έτσι πλάστηκαν τα πρώτα εφτά τραγούδια. Τα φτιάχνω, μπαίνουν στο σίριαλ, ακούγονται, αρέσουν. Μια και ήτανε ήδη εφτά, έφτιαξα εύκολα και άλλα τέσσερα, έτσι ώστε να αποτελέσουν το υλικό ενός δίσκου. Τα μαζεύω, έντεκα πλέον και πηγαίνω στον αείμνηστο Αλέκο Πατσιφά, υδρητή και διευθυντή τηε εταιρίας Lyra.
    Ο Πατσιφάς, άνθρωπος σαφέστατα πνευματικός και ευφυής -επί Κατοχής ανέβαζε στο σπίτι του Μπέκετ, ως δείγμα πνευματικής αντίστασης προς τους γερμανούς κατακτητές- το είδε λιγάκι περίεργα και μου λέει με τον χαρακτηριστικό απότομο και ρεαλιστικό του τρόπο: <Άκου να σου πω, ξέρεις πόσο σε αγαπώ! Αφού το θέλεις, θα σ' το κάνω δώρο. Αλλά να ξέρεις ότι αυτοκτονείς! Δεν πρόκειτε να πουλήσει πάνω από 2000 αντίτυπα!> Θεώρησα την πρόβλεψη του λίγο υπερβολική, μα δεν είπα τίποτα.
    Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία της δισκογράφησης. Και μόλις κυκλοφορεί ο δίσκος το 1979, μοιάζει να δικαιώνονται οι προβλέψεις του Πατσιφά. Έτσι έδειχναν τουλάχιστο τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Οι προηγούμενοι δίσκοι μου είχαν πάρει υπερθετικές κριτικές από τη συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και των περιοδικών. Με το καλημέρα σας, με πήρανε από νέο συνθέτη και αμέσως με βάλανε δίπλα σους μεγαλύτερους. Όλος ο Τύπος εκείνη την εποχή ήτανε αναφανδόν υπέρ μου. Κάτι καινούριο, η Καντάτα, η Μουσική πράξη στον Μπρεχτ, το εντελώς καινούργιο, δεν ξέρω αλριβώς τι, είχαν δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση. Και με τον Καββαδία σχεδόν όλοι οι κριτικοί, μολονότι με όσα είχαν προηγηθεί ήταν καλοπροαίρετοι απέναντι μου -παιζει ρόλο αυτό- γράφουν: <Τι έπαθε αυτός ο σπουδαίος συνθέτης και έκανε την πιο άθλια μελοποίηση ποιητικού κειμένου;> ΒΗΜΑ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: <Πρέπει να αρρώστησε. Γρήγορα να τον ξεχάσει και αυτός και εμείς τον Καββαδία!> Ανθρώποι που με λάτρευαν. Φίλος μου που έγραφε τότε κριτική με ψευδώνυμο δήλωσε: <Αγαπώ τον Θάνο Μικρούτσικο και τον θεωρώ τον καλύτερο έλληνα συνθέτη. Όμως μη μας ξαναξάνει τέτοιο πράγμα όπως αυτό με το Σταυρό του Νότου, που δεν του δίνουμε περισσότερους από 5000 δίσκους. Και τον παρακαλούμε στην επανέκδοση, αν υπάρξει κάτι τέτοιο, να βάλει και ένα λεξικό για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται.>
    Αγαπημένοι μου άνθρωποι τα έγραφαν αυτά. Ίσως να τους ξένισε, ως καινούργιος τρόπος αντιμετώπισης ενός ποιητικού κειμένου, ως καινούριος τρόπος μελοποίησης. Από όλη αυτή την ιστορία πάντως φάνηκε και κάτι άλλο το οποίο αξίζει να αναφερθεί. Η άποψη τους για τον Καββαδία, ανεξαρτήτως της μελοποίησης, δεν ήταν και η καλύτερη, η δικαιότερη. <Και τι τον έπιασε να μελοποιήσει έναν ποιητή ημερολογίου;> Άλλος: <Τι τον έπιασε να μελοποιήσει ένα ποιητή που γράφει για τους ναυτικούς και την καθημερινή ζωή τους;> Εδώ λοιπόν υπήρχαν η μη κατανόηση του τι πραγματικά έγινε όπως αποδείχθη εκ των υστέρων, αλλά και το γεγονός ότι επί 30-35 χρόνια η επίσημη κριτική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούσε τον Καββαδία αστείο ποιητή ημερολογίου ή ποιητή της ναυτοσύνης και της καθημερινότητας των ναυτικών. Δεν είχαν κατανοήσει -και νιλωθω υπερήφανος, γιατί με τη μελοποίηση τοποθετήθηκε ο Καββαδίας εκεί που του αξίζει- ότι ο Καββαδιας δεν είχε ουσιαστικά καμία σχέση με αυτά.
    Ο Καββαδίας δεν είναι ο ποιητής που ασχολείται απλώς με την καθημερινότητα ων ναυτικών. Πρόσχημα είναι η θάλασσα, πρόσχημα το πλοίο, πρόσχημα οι ναυτικοί. Δεν είναι ο ποιητής που ρεαλιστικά περιγράφει. Ο Καββαδίας ξεκινάει από το χώρο ρεαλιστικά, για να λειτουργήσει υπερεαλιστικά. Για παράδειγα, έχει καμία σχέση με τον καρχαρία ο στίχος: <Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία>; Έχει καμία σχέση με τη ναυτοσύνη η αφομοίωση στα ποιήματα του στοιχείων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κυρίως της γαλλικής του 19ου και 20ου αιώνα; Ο Σεφέρης το 'πε και οφείλουμε να το επισημάνουμε: ο καλύτερος χειριστής του ελληνικού λόγου είναι ο Νίκος Καββαδίας. Είναι ο ένας από τους δύο που μίλησαν για τον Καββαδία, έστω και στο επίπεδο της τεχνικής του λόγου. Ο Καββαδίας δεν είναι ο Θεόφιλος. Είναι ο Μαγκρίτ. Δεν είναι δηλαδή ο ζωγράφος μιας λεπτομέρειας της καθημερινότητας αλλά ο ζωγράφος της ανατροπής. Πστεύω ότι συνέβαλα στο να αποκαλυφθεί αυτό. Ο Καββαδίας θα μπορούσε επίσης να περιγραφεί σαν ο μοναχικός τύπος με το σακάκι στον ώμο, που προσπαθεί να σε βγάλει από τη μίζερη καθημερινότητα. Και αυτό είναι η αιτία και μια πρώτη εξήγηση γιατι η δουλειά μου, πέρα από την γενιά με την οποία μαζί μεγαλώσαμε, περασε στην αμέσως επόμενη, τους σημερινούς σαραντάριδες , και ήδη περνάει σους εικοσάριδες με την ίδια ένταση. Περνάει δηλαδή στην τρίτη συνεχόμενη γενιά. Ανήκει επομένως ανεπιφύλακτα στο χώρο της διαχρονίας του ελληνικού τραγουδιού"


    Πηγή: Αυθεντικό αντίγραφο της τελευταίας έκδοσης του δίσκου "Σταυρός του Νότου - Γραμμές των οριζόντων".
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  3. #3
    Εγγραφή
    Feb 2009
    Περιοχή
    Μυτιλήνη-Ευρειακή Γέρας
    Μηνύματα
    2.814

    Προεπιλογή

    Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από Στεριανή Ζάλη Εμφάνιση μηνυμάτων
    Γράφει ο Θάνος Μικρούτσικος:
    "Ο πατέρας μου, καθηγητής μαθηματικών, ο οποίος είχε βαθύτατη γνώση της ποιήσης -το περιβάλλον μας στην Πάτρα αστικό- μου απήγγελε στη δεκαετία του '50 πολλούς μείζονες ποιητές αλλά κυρίως ελάσσονες. Από εκείνη τη περίοδο αγάπησα τους ελάσσονες ποιητές, τους οποίους ουδόλως θεωρώ ελάσσονες, αρχής γενόμενης από τον Καρυοτάκη, τον Λαπαθιώτη, τον Χατζόπουλο. Μεταξύ αυτών, μου είχε αναφέρει και τον Καββαδία. Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, σε ηλικία δεκατριών χρόνων, μου χάρισε μια ποιητική συλλογή του Περάνθη. Εκεί βρήκα ανθολογημένα δυό τρια ποιήματα του Καββαδία. Κάποια στιγμή, στα δεκαπέντε ή στα δεκάξι μου, επιχείρησα να τα μελοποιήσω - από το Μαραμπού ήταν, θυμάμαι. Αυτή η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τον ποιητικό λόγο του Καββαδία απεδείχθη εντελώς άκαρπη. Η επαφή όμωςείχε γίνει.
    Γύρω στο 1977 και ενώ έχω αρχίσει με γοργά βήματα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία -έχουν ήδη εκδοθεί τα Πολιτικά τραγούδια, η Καντάτα για τη Μακρόνησο, τα Τροπάρια για φονίαδες και η Φουέντε Οβεχούνα- ο Γιώργος Παπαλιός, παραγωγός του Αγγελόπουλου, που είχε αποφασίσει να συνεργαστεί με την τηλεόραση σε μεγάλες παραγωγές, και ο σκηνοθέτης Τάσος Ψαρράς μου προτείνουν να γράψω τη μουσική σ' ένα σίριαλ για την ΥΕΝΕΔ, με θέμα το ναυτικό και τίτλο Πορεία 090. Θα γυριζόταν στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, μια μεγάλη και πλούσια παραγωγή. Ρώτησα αν προέβλεπαν τραγούδια. Μου λένε <γιατί να μην έχει;> <Ωραία> απαντάω <αλλά σε τί κείμενα, μήπως πρέπει να κοιτάξω κατα Καββαδία μεριά;> <Και δεν κοιτάς..> μου απαντούν. Το δεύτερο έναυσμα. Ξεκάθαρα μη ρομαντικό, από άποψη δημιουργείας. Εμπορική παραγγελία ήταν! Και αρχίζω. Με τη διαφορά ότι, ενώ επρόκειτο για παραγγελία, ο τρόπος που δούλεψα μελοποιώντας επτά ποιήματα του Καββαδία είχε ιδιέτερο ρομαντισμό. Το θυμάμαι πεντακάθαρα. Η μελοποίηση τυς έγινε εφτά διαφορετικές νύχτες, τρείς με τέσσερις το πρωί. Δεν θυμάμαι καμιά άλλη παραγγελία να υλοποιήται με αυτόν τον ιδαίτερα ρομαντικό τρόπο.
    Έτσι πλάστηκαν τα πρώτα εφτά τραγούδια. Τα φτιάχνω, μπαίνουν στο σίριαλ, ακούγονται, αρέσουν. Μια και ήτανε ήδη εφτά, έφτιαξα εύκολα και άλλα τέσσερα, έτσι ώστε να αποτελέσουν το υλικό ενός δίσκου. Τα μαζεύω, έντεκα πλέον και πηγαίνω στον αείμνηστο Αλέκο Πατσιφά, υδρητή και διευθυντή τηε εταιρίας Lyra.
    Ο Πατσιφάς, άνθρωπος σαφέστατα πνευματικός και ευφυής -επί Κατοχής ανέβαζε στο σπίτι του Μπέκετ, ως δείγμα πνευματικής αντίστασης προς τους γερμανούς κατακτητές- το είδε λιγάκι περίεργα και μου λέει με τον χαρακτηριστικό απότομο και ρεαλιστικό του τρόπο: <Άκου να σου πω, ξέρεις πόσο σε αγαπώ! Αφού το θέλεις, θα σ' το κάνω δώρο. Αλλά να ξέρεις ότι αυτοκτονείς! Δεν πρόκειτε να πουλήσει πάνω από 2000 αντίτυπα!> Θεώρησα την πρόβλεψη του λίγο υπερβολική, μα δεν είπα τίποτα.
    Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία της δισκογράφησης. Και μόλις κυκλοφορεί ο δίσκος το 1979, μοιάζει να δικαιώνονται οι προβλέψεις του Πατσιφά. Έτσι έδειχναν τουλάχιστο τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Οι προηγούμενοι δίσκοι μου είχαν πάρει υπερθετικές κριτικές από τη συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και των περιοδικών. Με το καλημέρα σας, με πήρανε από νέο συνθέτη και αμέσως με βάλανε δίπλα σους μεγαλύτερους. Όλος ο Τύπος εκείνη την εποχή ήτανε αναφανδόν υπέρ μου. Κάτι καινούριο, η Καντάτα, η Μουσική πράξη στον Μπρεχτ, το εντελώς καινούργιο, δεν ξέρω αλριβώς τι, είχαν δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση. Και με τον Καββαδία σχεδόν όλοι οι κριτικοί, μολονότι με όσα είχαν προηγηθεί ήταν καλοπροαίρετοι απέναντι μου -παιζει ρόλο αυτό- γράφουν: <Τι έπαθε αυτός ο σπουδαίος συνθέτης και έκανε την πιο άθλια μελοποίηση ποιητικού κειμένου;> ΒΗΜΑ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: <Πρέπει να αρρώστησε. Γρήγορα να τον ξεχάσει και αυτός και εμείς τον Καββαδία!> Ανθρώποι που με λάτρευαν. Φίλος μου που έγραφε τότε κριτική με ψευδώνυμο δήλωσε: <Αγαπώ τον Θάνο Μικρούτσικο και τον θεωρώ τον καλύτερο έλληνα συνθέτη. Όμως μη μας ξαναξάνει τέτοιο πράγμα όπως αυτό με το Σταυρό του Νότου, που δεν του δίνουμε περισσότερους από 5000 δίσκους. Και τον παρακαλούμε στην επανέκδοση, αν υπάρξει κάτι τέτοιο, να βάλει και ένα λεξικό για να καταλαβαίνουμε τι γίνεται.>
    Αγαπημένοι μου άνθρωποι τα έγραφαν αυτά. Ίσως να τους ξένισε, ως καινούργιος τρόπος αντιμετώπισης ενός ποιητικού κειμένου, ως καινούριος τρόπος μελοποίησης. Από όλη αυτή την ιστορία πάντως φάνηκε και κάτι άλλο το οποίο αξίζει να αναφερθεί. Η άποψη τους για τον Καββαδία, ανεξαρτήτως της μελοποίησης, δεν ήταν και η καλύτερη, η δικαιότερη. <Και τι τον έπιασε να μελοποιήσει έναν ποιητή ημερολογίου;> Άλλος: <Τι τον έπιασε να μελοποιήσει ένα ποιητή που γράφει για τους ναυτικούς και την καθημερινή ζωή τους;> Εδώ λοιπόν υπήρχαν η μη κατανόηση του τι πραγματικά έγινε όπως αποδείχθη εκ των υστέρων, αλλά και το γεγονός ότι επί 30-35 χρόνια η επίσημη κριτική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θεωρούσε τον Καββαδία αστείο ποιητή ημερολογίου ή ποιητή της ναυτοσύνης και της καθημερινότητας των ναυτικών. Δεν είχαν κατανοήσει -και νιλωθω υπερήφανος, γιατί με τη μελοποίηση τοποθετήθηκε ο Καββαδίας εκεί που του αξίζει- ότι ο Καββαδιας δεν είχε ουσιαστικά καμία σχέση με αυτά.
    Ο Καββαδίας δεν είναι ο ποιητής που ασχολείται απλώς με την καθημερινότητα ων ναυτικών. Πρόσχημα είναι η θάλασσα, πρόσχημα το πλοίο, πρόσχημα οι ναυτικοί. Δεν είναι ο ποιητής που ρεαλιστικά περιγράφει. Ο Καββαδίας ξεκινάει από το χώρο ρεαλιστικά, για να λειτουργήσει υπερεαλιστικά. Για παράδειγα, έχει καμία σχέση με τον καρχαρία ο στίχος: <Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία>; Έχει καμία σχέση με τη ναυτοσύνη η αφομοίωση στα ποιήματα του στοιχείων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κυρίως της γαλλικής του 19ου και 20ου αιώνα; Ο Σεφέρης το 'πε και οφείλουμε να το επισημάνουμε: ο καλύτερος χειριστής του ελληνικού λόγου είναι ο Νίκος Καββαδίας. Είναι ο ένας από τους δύο που μίλησαν για τον Καββαδία, έστω και στο επίπεδο της τεχνικής του λόγου. Ο Καββαδίας δεν είναι ο Θεόφιλος. Είναι ο Μαγκρίτ. Δεν είναι δηλαδή ο ζωγράφος μιας λεπτομέρειας της καθημερινότητας αλλά ο ζωγράφος της ανατροπής. Πστεύω ότι συνέβαλα στο να αποκαλυφθεί αυτό. Ο Καββαδίας θα μπορούσε επίσης να περιγραφεί σαν ο μοναχικός τύπος με το σακάκι στον ώμο, που προσπαθεί να σε βγάλει από τη μίζερη καθημερινότητα. Και αυτό είναι η αιτία και μια πρώτη εξήγηση γιατι η δουλειά μου, πέρα από την γενιά με την οποία μαζί μεγαλώσαμε, περασε στην αμέσως επόμενη, τους σημερινούς σαραντάριδες , και ήδη περνάει σους εικοσάριδες με την ίδια ένταση. Περνάει δηλαδή στην τρίτη συνεχόμενη γενιά. Ανήκει επομένως ανεπιφύλακτα στο χώρο της διαχρονίας του ελληνικού τραγουδιού"


    Πηγή: Αυθεντικό αντίγραφο της τελευταίας έκδοσης του δίσκου "Σταυρός του Νότου - Γραμμές των οριζόντων".
    Φίλη Χριστίνα πολύ καλή δουλεια.Μπράβο στο κουράγιο και στο έργο σου
    Καλή συνέχεια

  4. #4
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    O πλανεμένος ασυρματιστής Ν.Κ
    Σε πλάνεψε πάλι ο ήλιος
    κι ένας ξεχασμένος θρύλος
    που έλεγε για μια γοργόνα
    που έκλεψε τον Ποσειδώνα
    και τον κλείδωσε σε αμπάρι
    χωρίς να πάρει αυτός χαμπάρι

    Καθώς στα μάτια την κοιτούσες
    έλεγες την αγαπούσες,
    πως μαζί της θα ταξίδευες
    γιατί είναι αυτή που γύρευες
    μα σε πλάνεψε κι εσένα
    και σε ἐστειλε στα ξένα

    Ο ασύρματος σου σκούριασε
    κι η μέδουσα σου μούδιασε.
    Ο καρχαρίας δεν σε περιμένει,
    τρώει ψάρια και χωρταίνει


    Χαμένος πια σε ξένα μέρη
    με την πίπα σου στο χέρι
    δεν τραβάς προς τα πορνεία,
    κλείνεσε στα καφενεία
    και μιλάς μαζί με όλους
    των ναρκωτικών εμπόρους

    Σε κουράσαν οι συζητήσεις
    και οι πλάνες τους οι λύσεις
    τα όνειρα τους τα φτιαγμένα
    στη στεριά ναυαγισμένα
    και τραβάς προς το καράβι
    να κλειστείς πάλι στ' αμπάρι

    *Mε τον στίχο "Ο ασύρματος σου σκούριασε κι η μέδουσα σου μούδιασε. Ο καρχαρίας δεν σε περιμένει, τρώει ψάρια και χωρταίνει" παραπέμπω σε αυτό που έλεγε ο Νίκος Καββαδίας ότι για όλους τους ναυτικούς που νιώθουν ένα με τη θάλασσα υπάρχει κι ένας καρχαρίας που τους αναλογεί και το τελευταίο ταξίδι το κάνουνε μαζί.. Ο Καββαδίας όμως ἐπαθε αυτό που φοβότανε, πέθανε στη στεριά.. Οπότε ο καρχαρίας του έπαψε να τον περιμένει, τρώει ψάρια και χορταίνει...

    Χριστίνα Αρχόντους
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  5. #5
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    Πρόσκληση -Πρόκληση
    Θα ήθελα πολύ να επισκευτὠ τον τάφο του Κόλια.. Είναι όμως κάποια πράγματα που τα θέλουμε πολύ αλλά τα φοβόμαστε. Ασυνείδητα το είχα ζητήσει παλαιότερα από κάποιο φίλο μου όμως όταν προσφέρθηκε να το κάνουμε τρόμαξα κι έκανα πίσω.. Ίσως γιατί δεν θέλω η δεν μπορώ να συνειδιτοποιήσω ότι είναι αλλού, ότι έφυγε. Τον Καββαδία τον γνώρησα μέσα από τα γραπτά του κι από τότε έχουμε καθήσει άπειρες φορές παρέα στα βράχια χαζεύοντας τη θάλασσα. Όταν υποχωρούσαν τα νερά η θάλασσα έμοιαζε να απομακρύνετε από εμάς όμως ακολουθούσε η παλίρροια για να μας παρασύρει μαζί της. Ὠρες ατέλιωτες κοιτάζαμε τη θάλασσα και θα την κοιτάζουμε για πολύ ακόμα μέχρι να μπω στο ίδιο καράβι μαζί του και να διασχίζουμε μαζί τα νερά της Στυγός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είχα καθήσει αρκετές ώρες στην ακρογιαλιά παρακολουθώντας την παλίρροια. Όταν τα νερά υποχώρησαν κοίταξα δίπλα μου και με έκπληξη είδα ότι ο μαρκόνης είχε υποχωρήσει μαζί με τη θάλασσα, είχανε απομακρυνθεί. Βάδισα προς το σπίτι νιώθωντας ότι έχασα ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο, τον καλύτερο μου φίλο -Ν.Κ- και την ἐμπιστη μου φίλη -τη θάλασσα. Είχα κάνει αρκετό καιρό μέχρι να επισκευτώ ξανά την απέραντη, υγρή γαλάζια έκταση με τον φόβο ότι θα έβρισκα εκεί μονάχα ένα βλακώδες μαραμπού και όχι τα θλιμμένα του μάτια να το κοιτάνε. Φοβήθηκα ότι είχε χαθεί στο βυθό παρέα με τη γοργόνα και με είχε ξεχάσει. Όμως δεν είναι άνθρωπος που ξεχνά τόσο απλά και ειδικότερα τα άτομα με τα οποία έτυχε να είναι συνταξιδιώτης. Τον βρήκα λοιπόν πάλι εκεί, καθήσαμε για αρκετή ώρα αλλά σαν Σταχτοπούτα έφυγα τρέχοντας πρωτού προλάβουν να αρχήσουν να υποχωρούν τα νερά. Λες και θα λύνονταν τα μάγια..
    Με φοβίζει απίστευτα η φυγή, ο αποχαιρετισμός. Γι' αυτό και φοβάμαι να πάω στον τάφο του. Γιατί μπορεί όλοι να πιστεύουν και να το ξέρουν ότι έχει φύγει για αλλού αλλά εγώ τον είδα και τον βλέπω ακόμα. Για μένα ζει και έρχεται μαζί με την παλίρροια. Και δεν τον αφήνω να φύγει γιατί φεύγω εγώ πρώτη. Δεν θα μπορούσα να ζήσω ξανά τον τρόμο την συνηδιτοποίησης του χαμού του. Πόσο μάλλον όταν ο χαμός αυτός δεν είναι προσωρινός, όταν είναι ο θάνατος.. Γι' αυτό δεν θα ήθελα να ξανακούσω για τάφο, θάνατο η μνήμα.. Θα αντιδρώ σαν κακομαθημένο παιδί που σφραγίζει τα αυτιά του με τα χεράκια του όταν του κάνουν παρατήρηση και το μαλώνουν. Άστε με λοιπόν να ζήσω στον κόσμο μου, όσο τρελός κι αν σας φαίνετε. Χάρισμα σας η πραγματικότητα.. Εγώ κρατάω το όνειρο! Μην μου στερείτε τ' όνειρο για άχρηστες αλήθεις.

    Χριστίνα Αρχόντους
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  6. #6
    Εγγραφή
    Feb 2006
    Περιοχή
    Βόλος, Πειραιάς
    Μηνύματα
    2.003

    Προεπιλογή

    Χριστινα καλησπερα, δεν εχω να πω πολλα μιας και ο Εμπνευστης Καββαδιας εχει σημαδευσει χρονια πολλα τωρα τη ζωη μου.
    Ξερεις τι μου εκανε εντυπωση πολυ?
    Η υπογραφη που εχεις.... ειναι κορνιζα απεναντι απο το γραφειο μου....
    Να εισαι καλα...Παντα!

    "Ολο τον κοσμο γυρισες μα τιποτα δεν ειδες.."
    Λυχνος του Αλαδινου

  7. #7
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από Eng Εμφάνιση μηνυμάτων
    Χριστινα καλησπερα, δεν εχω να πω πολλα μιας και ο Εμπνευστης Καββαδιας εχει σημαδευσει χρονια πολλα τωρα τη ζωη μου.
    Ξερεις τι μου εκανε εντυπωση πολυ?
    Η υπογραφη που εχεις.... ειναι κορνιζα απεναντι απο το γραφειο μου....
    Να εισαι καλα...Παντα!

    "Ολο τον κοσμο γυρισες μα τιποτα δεν ειδες.."
    Λυχνος του Αλαδινου
    Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.. Κι εμένα ο Καββαδίας είναι από τις λίγες πηγές έμπνευσης που έχω τα τελευταία χρόνια..
    Τον στίχο που γράφει στην υπογραφή μου εσύ τον κορνίζαρες η στο χαρίσανε??

    "Ο θεός είναι πανάγαθος Κοσμά και συγχωρά όμως γδικιέται αμίλικτα ο γέρο-Ποσειδώνας"..!
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  8. #8
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    Hμερολόγιο Ταξιδιού

    Μπαρκάρω.. Δέν ξέρω που είμαι.. Που πάω? Προς τον χαμό μου! Προχωρώ γεμάτη ερείπια, όπου με αγγίξεις θα γκρεμιστώ. Κάποτε πίστευα στην αιωνιότητα, έλπιζα σε αυτή. Μία αιώνια αιωνιότητα που ούτε οι πέτρες δεν την έζησαν. Η μνήμη μου δυνάμωνε καθως περνούσαν τα χρόνια. Αν και κατασπαραγμένη, ανάμεσα στις χαμένες Ατλαντίδες της, παφλάζανε τα όνειρα μου. Ονειροπολούσα ακατάβλητα νίκες που θα έφερνε το μέλλον, βάδιζα ανάποδα στη ζωή.. Στέριωνα με αιώνιους στοχασμούς ότι πέθαινε μπρος στα μάτια μου.

    Στις φλέβες μου έρεε αλμυρό νερό.. Η καρδία μου θάλασσα.. Κρύβει ναυάγια και φουρτούνες. Τα μάτια μου υγρά διαμάντια. Το κορμί μου αμμουδιά. Τα όνειρα μου γαλάζια.. Το λιμάνι χάθηκε στον ορίζοντα, είμαι στο ανοιχτό πέλαγος. Φαντάζομαι την μητέρα μου να τραβάει με μάτια πρησμένα από το κλάμα προς την κάμαρα σιγοψυθιρίζοντας ακόμα τα στερνά λόγια που μου είχε πει: "Να προσέχεις, μην εμπιστεύεσε τη θάλασσα. Θα σε περιμένω". Ήξερε ότι δεν θα γυρνούσα. Γνώριζε πως η θάλασσα ήταν η έμπιστη μου φίλη.. Μονάχα η απάραντη υγρή έκταση γνώριζε τις πιο κρυφές μου σκέψεις. Μα.. Μόνο αυτή?

    Έρχεται παλίρροια, με παρασέρνει στη στερία. Τσακισμένη από τα άγρια κύματα. Ναυάγησα! Όλα μου τα πήρε ο Ποσειδώνας, με γύρισε από νησί σε νησί, απο φουρτούνα σε φουρτούνα και τώρα ξαφνικά με έριξε κατακομένη σε μια αμμουδία. Με ζαλίζει η στεριά. Ξέχασα να περπατάω. Τα βήματα μου διστακτικά, σαν τα πρώτα βήματα ενός μικρού παιδιού. Προχωρώ με βήματα σταματημένα. Μαζεύω τα κομμάτια μου και φτιάχνω σχεδία. Ξανακινάω.. Ο φόβος κλαίει.. Ο προορισμός, βρεμμένος ως το κόκκαλο..

    Ο ήλιος βάφει με αίμα τη θάλασσα. Μένω για ώρες στραμένη ως προς αυτόν με τέτοιο τρόπο που ο θάνατος φαντάζει να θεριεύει πίσω απ' την πλάτη μου και μπροστά μου να υψώνετε ο ίσκιος όλων των θανάτων. Χανόμουν σε κύματα, σαν να προπονούμουν για τον μεγάλο χαμό. Τις κινήσεις μου τις όριζε ένας ανυπόμονος πλοηγός, ένας καπετάνιος που μετρούσε απεγνωσμένα τα ναυτικά μίλια που απόμεναν μέχρι το πιο κοντινό λιμάνι αλλά καθως πλησίαζαμε σε αυτό παρέκλινε απο την πορεία και ξαναχανόταν μέσα στα πελάγη.

    Δεν ζούσα. Πηγαινόφερνα τα κύματα μου μέσα στα κύματα. Οι τυφώνες την σκέψης μου με παράσερναν από τη μιά θλίψη στην άλλη.

    Ένα μαραμπού παράμερα γρυλίζει, με καλεί.. Σιμώνω.. Του μιλάω με ένα στόμα που γυρέυει σώμα και ψυχή, που ψάχνει τόπο να στεριώσει. Είχε πιεί νερό από την θάλασσα στην οποία είχα εμπιστευτεί τα μυστικά μου. Ήξερε τα πάντα για εμένα πρωτού καν συναντηθούν τα βλέματα μας. Η σιωπή του είναι εκκωφαντική, είχε πιεί το αμίλητο νερό γρυλίζοντας. Ήξερε ότι αν και ήμουν εκεί, ταξίδευα το πουθενά μου κάπου αλλού στο πουθενά. Γνώριζε ότι αυτοκτονώ αυτοκαταστρεφώμενη καταστρέφοντας αυτό που με κατέστρεφε.
    "Έι μαραμπού! Μείνε μαζί μου.. Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί κάθε που μας μετράει το άδειο. Μη φύγεις. Δεν σε δένω.. Δεν σε σκλαβώνω. Απλά σου ζητώ μια χάρη: αν σου περισεύει λίγη αγάπη, αγάπησε με!" Μα με αγαπούσε ήδη, κι ας μην έβρισκε τον τρόπο να μου το δείξει. Κι έτσι έμεινε κοντά μου

    Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ ταξίδευα αδιάκοπα παρέα με το μαραμπού, γερασμένοι και οι δύο. Μια μέρα ξύπνησα υδρωμένη, νιώθωντας ότι μου έλειπε η καρδιά. Το μαραμπού είχε πετάξει για αλλού.. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την απόφαση του να πεθάνει τόσο νωρίς. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν μαζί μου μέχρι το τέλος, νόμιζα ότι έλεγε για το δικό μου τέλος. Το έσκασε πρώτο σαν να είχε ρυθμίσει όλες τις υποθέσεις του βίου του, του βίου μας.. Πως να ξεπεράσω τον χαμό του? Τι να κάνω το σώμα μου, την σκιά μου? Νιώθω κουρασμένη, νυσταγμένη..
    Καθώς βυθίστικα στον ύπνο, ο καπετάνιος με πάει προς το κύμα.. Στο σπίτι μου, στον τόπο μου, εκεί που πάντα ζητούσα να ταφώ.

    Αν η ταυτότητα των ανθρώπων είναι ο δρόμος τους, εμένα -ευτυχώς- δεν με λυπήθηκε κανένας εργολάβος και δεν είχα δρόμο μα ένα υγρό μονοπάτι χαραγμένο με παράξενα κοράλια όπου ποτέ κανένα ανθρώπινο μάτι δεν τα είχε δει. Για τους ζωντανούς αποτελούσα ένα φάντασμα.. Ήμουν η πιο ζωντανή μέσα στους νεκρούς αλλά όταν ζούσα ήμουν η πιο νεκρή ανάμεσα στους ζωντανούς. Μέσα από τα μάτια μου αυτοί ήταν τα φαντάσματα. Οι αγάπες με ξάχασαν ήδη, μόνο η μάνα μου με θυμάτε πλέον.

    Παρακολουθώ τους ανθρώπους. Είναι τόσο αλλόκοτοι, ζούνε την στάσιμη ζωή τους μέσα στην ακατάστατη αγωνία των φαντασμάτων που τους στοιχειώνουν χωρίς ποτέ να δέχονται ότι έχασαν μέσα στον θεατρινισμό τους. Με επισκέπτονται μέρα μεσημέρι με τις πικρίες και τα δάκρυά τους, με τα ρόδα που ρίχνουν στον υγρό μου τάφο. Ξέρω ότι δεν κλαίνε στο μνημόσυνο μου, μονάχα κλαψουρίζουν.

    Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι ανθρώποι τους οποίους εμπιστεύομαι ακόμα -οι ναυτικοί. Οι ίδιοι ναύτες για τους οποίους ο Καββαδίας είχε ξοδευτεί για να καταστήσει νοητό στους στεριανούς ότι δεν ρίχνονται στα κύματα επειδή τους αρέσει η αρμονία και η γαλήνη που εκπέμπει η θάλασσα. Αυτό που τους ταξιδεύει είναι η Μοίρα. Δεν αναφέρομαι στους ναυτικούς που βλέπουν την θάλασσα ως επάγγελμα αλλά σε αυτούς που είναι μαγεμένοι από αυτήν, αυτούς που η θάλασσα είναι η ερωμένη τους.

    Εμπιστεύομαι ακόμα τους ανθρώπους που θέλουν να εμποδίζονται από τη μοίρα να νικήσουν. Κάποτε έτσι ήμουν κι εγώ.. Ίσως όμως τελικά να επιδίωκα να χάσω αφού δεν μπορούσε η νίκη μου να είναι τόσο ισχυρή ώστε να γεννήσει επιτέλους μέσα μου μια στάλα αισιοδοξίας. Έτσι έμεινα να ταξιδεύω από φαντασίωση σε φαντασίωση, από τα ερείπια του κόσμου στα ερείπια της ζωής μου. Αρνητικός άνθρωπος ήμουν, δεν χώνευα την θετικότητα. Τα πιο φιλελεύθερα μου λόγια ήταν αυτά που είχα ξεστομήσει λιγάκι πριν πεθάνω.

    Μα είχα πεθάνει ξανά. Πέθαινα κάθε μέρα για να επιβεβαιώνω ότι είμαι ακόμα ζωντανή. Άκουγα δολοφονικές φωνές μέσα μου. Ίσως αυτό θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει για τον τελικό θανατό μου, να με έκανε να νιώσω πιο έτοιμη. Μα έτοιμη ποτέ δεν θα κατάφερνα να νιώσω. Πάντα χρωστούσα μια τελευταία "συγνώμη", ένα στερνό "σ' αγαπώ".

    Ήθελα να πω κάτι. Το είπα? Δεν το είπα. Μπορούσα? Δεν μπορούσα. Πάσχιζα να φτάσω το απόλυτο του εφήμερου, σαν απαγορευμένη ηδονή. Σκυθρωπή, γεμάτη ενοχές κοιτούσα για ώρες τον ορίζοντα που δεν έλεγε να τελειώσει. Δεν χωρούσα ούτε καν στο περιθώρειο. Κουβαλούσα ανείπωτες λέξεις μέσα μου σαν πνιγμένους που τους κρατάει η θάλασσα φυλακισμένους για πάντα μέσα της. Πνιγμένους που ποτέ δεν έρχετε το κύμα που θα τους σύρει στην ακτή.

    Με κρίνανε από παντού, σε κανένα δεν άρεσε αυτό που έκανα. Με περιτρυγύριζαν σαν αρπακτικά έτοιμα να με φάνε. Κι εγώ ανεχόμουν τα πάντα γιατί ήθελα να μετράω, όχι για αυτούς, δεν με ένιαξε ποτέ τι λένε για μένα. Υπήρχε όμως ένας άνθρωπος για τον οποίο ήθελα να σημαίνω κάτι. Ήξερα ότι επηρεαζόταν από τα λεγόμενα των υπόλοιπων κι έτσι προσπαθούσα να τους κάνω να με πάρουν στα σοβαρά. Τους μιλούσα στα πλαίσια της δικής τους σοβαρότητας για να τους πείσω. Ανέλυα, έπερνα θέση. Ήμουν εκεί περιμένοντας να με κρίνουν.

    Αποτελόυσα πάντα το κακό παιδί. Ίσως γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν την τρέλα μου. Οι "λογικοί" φοβούνται τους τρελούς, γι' αυτό τους κλείνουν σε ψυχιατρικές κληνικές. Τους τρέμουν γιατί ξέρουν ότι δεν θα δίσταζαν ποτέ να πουν την αλήθεια. Όχι φυσικά την δική τους αλήθεια η οποία είναι ένα κομάτι των ψεμάτων τους. Οι κομφορμιστές έπεισαν τους ανθρώπους ότι είναι ωραία τα αληθινά ψέματα κι έτσι βολεύτηκαν μέσα σε αυτά.

    Εγώ συνέχισα να ξαναγυρνώ στο ίδιο σημείο σαν εγκληματίας. Το έπαιζα διανοούμενη. Το έπαιζα αλήτισσα. Βαθεία μέσα μου ήμουν και τα δύο. Μα το έπαιζα για να μην τους τρομάξω. Κι αυτοί με κατανάλωναν σαν να ήμουν ζωντανό λείψανο.Ήθελα να ήμουν καλός "κακός" μα ποτέ δεν έιχα καταφέρει να λύσω αυτή την μαθηματική εξίσωση όσα μαθηματικά κι αν είχα μάθει. Είχα φτιάξει ένα αλιθηνό μύθο και ζούσα μέσα σε αυτόν γιατί η μόνη ανώτερη δύναμη στην οποία πίστευα ήταν η αγάπη, και είχα αγαπήσει..

    Η αγάπη είναι νεκρανάσταση την κάθε στιγμή που είστε μαζί, ακόμα κι αν δεν σου ανήκει. Εξάλλου δεν μπορείς να πεις ότι θα μπορούσε να σου ανήκει ένας άνθρωπος. Κι αυτός που είχα αγαπήσει αν και ήταν αταξίδευτος (αν με την έννοια του ταξιδιού εννοούμε τις γήινες εξαρτήσεις των βημάτων μας), έμοιαζε με ταξιδιάρικο πουλί. Το πάθος μου είχε καταπιεί τον ναρκισιμό μου. Πόναγα. Η ζωή μου είχε γίνει ένα ξεχασμένο ναυάγιο πολεμικού καραβιού, παρατημένο στον τόπο του εχθρού - είναι σχεδόν σίγουρο ότι κανείς δεν το θέλει εκεί.

    Δεν ήμουν σπίτι για να στοιχίωσω σαν με εγκαταλέιψουν.. Δεν ήμουν παιδί που καθὠς νυχτώνει κουρνιάζει από φόβο στην αγκαλιά της μητέρας του.. Δεν ήμουν θάλασσα για να σε ταξιδευώ.. Δεν ήμουν φάρος για να σου δείχνω με τις αναλαμπές μου ότι δεν βαδίζεις μόνος. Δεν ήμουν κερί αναμμένο πάνω από του γραφείου σου τα χαρτιά που τα μουτζούρωσες με τις σκεψεις σου. Ήμουν ακόμα μια γυναίκα που σε είχε αγαπήσει.. Δεν βήκα ποτέ τη δύναμη να σου το πω αλλά πιστεύω ότι ακόμα κι αν το μάθαινες δεν θα σε ένιαζε. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο λόγος που το κράτησα μυστικό.

    Έγινα παρανοηκή, έστριβα γωνίες και κοίταζα πίσω μου. Κατανάλωνα φαντάσματα σε στέκια και σκοτεινά δρομάκια. Αφηνόμουν στην μοναξία μου και πάλευα με τις σκέψεις. Η ζωή μου είχε μετατραπεί σε φέρετρο, σε λείψανο μιας πόρνης που είχε όνειρα παρθένας. Χάος, αδιέξοδο -σκληρή επιλογή- η επιλογή μου. Πάσχιζα να βρω νόημα, να μην καταποντιστώ, να πιάσω πάτο, να γευτώ τα κατακάθια του καφέ. Το κατάφερα, έζησα σε αυτό τον "υπόγειο" κόσμο. Άντεξα αν και ήταν βαρύ το τίμημα. Ακόμα και ανάπηρη στεκόμουν στα πόδια μου. Ζωή των ερειπίων (όχι ζωή - ερέιπιο). Με είχε πληγιάσει η σαθρή πραγματικότητα. Ήθελα να κάνω κάτι μπάσταρδο, ένιωθα μπάσταρδο παιδί που κοιτάει με το τηλεσκόπιο του χρόνου στραμένο ανάποδα, την ώρα να περνάει, ανίκανο να κάνει αυτό που φανταζόταν χθες για το σήμερα.

    Μα καθώς κοιτάζα τις ώρες να περνἀνε, κατάλαβα ότι με αυτές περνούσε κι η ζωή μου. Περνούσε μπρος στα μάτια μου κι εγώ δεν την σταμάτησα. Δεν την σταμάτησα γιατί δεν με ένοιζε να ζήσω αφού δεν μπορούσα να έχω εσένα, να εχω τη θάλασσα και το μοναχικό μαραμπού. Έσυ ήσουν το μαραμπού, προσωποποίηση της αθωότητας, της αγνότητας, της πιστής αγάπης. Δεν ήμουν φτιαγμένη από άφθαρτα υλικά μα δεν με ένοιξε αυτό. Το μόνο που ήθελα είναι να καταναλώνομαι από εσένα. Μα αφού η ζωή μας έστειλε μακρυά τον ένα από τον άλλο, απόθεσα τις ελπίδες μου στον θάνατο. Έβγαλα τη ψυχή μου από το σώμα και την άφησα να σέρνετε στα βηματά σου. Δεν είχες έρθει να με δεις την ώρα που σπάραζα, δεν ήρθες να δεις πως θα χανόμουν μπρος στα μάτια σου. Ούτε από το μνήμα μου πέρασες! Μα ξέρω, είναι άδειο αφού δεν βρήκανε το σώμα μου μιας και το είχα παραδώσει στην άλλη μεγάλη μου αγάπη, τη θάλασσα.


    Χριστίνα Αρχόντους
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

  9. #9
    Εγγραφή
    Feb 2006
    Περιοχή
    Βόλος, Πειραιάς
    Μηνύματα
    2.003

    Προεπιλογή

    Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από Στεριανή Ζάλη Εμφάνιση μηνυμάτων
    Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.. Κι εμένα ο Καββαδίας είναι από τις λίγες πηγές έμπνευσης που έχω τα τελευταία χρόνια..
    Τον στίχο που γράφει στην υπογραφή μου εσύ τον κορνίζαρες η στο χαρίσανε??

    "Ο θεός είναι πανάγαθος Κοσμά και συγχωρά όμως γδικιέται αμίλικτα ο γέρο-Ποσειδώνας"..!
    Oxi.. αυτα τα πραγματα δεν σου τα χαριζουν. Θα πρεπει να σε γνωριζει καποιος πολυ βαθια για να σου χαρισει κατι τετοιο. Εγω τον κορνιζαρα και η επιθυμια μου βγηκε βραδια σε μια καμπινα ενος cape size ανεβαινοντας απο Βραζιλια Κινα. Μου θυμιζει πολλα..(οχι βεβαια οτι ειμαι δα και τοσο μεγαλος..).

  10. #10
    Εγγραφή
    Feb 2010
    Περιοχή
    Harbin, Manchuria
    Μηνύματα
    10

    Προεπιλογή

    Παράθεση Αρχική Δημοσίευση από Eng Εμφάνιση μηνυμάτων
    Oxi.. αυτα τα πραγματα δεν σου τα χαριζουν. Θα πρεπει να σε γνωριζει καποιος πολυ βαθια για να σου χαρισει κατι τετοιο. Εγω τον κορνιζαρα και η επιθυμια μου βγηκε βραδια σε μια καμπινα ενος cape size ανεβαινοντας απο Βραζιλια Κινα. Μου θυμιζει πολλα..(οχι βεβαια οτι ειμαι δα και τοσο μεγαλος..).
    Aντί απάντησης ένα κέρασμα...
    [FONT=Comic Sans MS][SIZE=2][COLOR=DeepSkyBlue][B]Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό (!)
    και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
    -πες μου- στην άγια πίστη σου, πως να προσευχηθώ;
    σε ποιον να ξομολογηθώ και που να μεταλάβω;[/B][/COLOR][/SIZE][/FONT]

Σελίδα 1 από 3 123 ΤελευταίαΤελευταία

Δικαιώματα - Επιλογές

  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε νέα θέματα
  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε απαντήσεις
  • Δεν μπορείτε να αναρτήσετε συνημμένα
  • Δεν μπορείτε να επεξεργαστείτε τις αναρτήσεις σας
  •  
  • BB code είναι σε λειτουργία
  • Τα Smilies είναι σε λειτουργία
  • Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
  • [VIDEO] code is σε λειτουργία
  • Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας