Παρόλο που δεν υπήρξα ναυτικός αλλά έζησα 9 μήνες πάνω στο ROMANZA του Χανδρή σαν shore excursion manager, θα ήθελα και εγώ να μεταφέρω μία εμπειρία μου από τον Μαϊο του 1985. Ημασταν στο Ajaccio της Κορσικής και φεύγαμε με προορισμό το λιμάνι της Menorca στις Βαλεαρίδες της Ισπανίας. Ο καιρός ήταν ήδη κακός 7-8 μποφόρ το μεσημέρι και όσο σουρούπωνε ο καιρός αγρίευε. Το πλοίο ήταν ναυλωμένο αποκλειστικά για ένα γραφείο της Ελβετίας γεμάτο μέχρι τελευταίας καμπίνας και κατεβαίνοντας τον κόλπο του Λέοντος είχε αρχίσει να μποτζάρει γερά. Μετά την δύση του ηλίου ο καιρός φρέσκαρε σε 9 και αργότερα 10. Οι σκηνές στο πλοίο δεν περιγράφονται. Σχοινιά παντού στους διαδρόμους γιατί έχανες το βήμα σου από το μποτζάρισμα και δεν μπορούσες να διασχίσεις ένα σαλόνι, και κύματα κάτασπρα που χτυπούσαν την αριστερή μπάντα του πλοίου. Πήγα στο πλωριό σημείο του accomodation και πίσω από τα φινιστρίνια έβλεπα την πλώρη να χάνεται μέσα στο κύμα και να ξεπροβάλλει λες και ήταν έτοιμη να απογειωθεί. Οι περισσότεροι επιβάτες ήταν στις καμπίνες τους και τρεις, οπως και δύο του πληρώματος από πέσιμο έπαθαν κατάγματα σε χέρια ή πόδια. Αλλοι, λόγω ναυτίας ούρλιαζαν και ο γιατρός του πλοίου με την νοσοκόμα δεν προλάβαιναν τις καταπραϋντικές ενέσεις. Γύρω στις 10 το βράδι ακούστηκε ο πρώτος κρότος που ήταν ένα γερό κτύπημα στην πλώρη με αποτέλεσμα να σπάσουν τα φινιστρίνια σε δύο καμπίνες του πληρώματος πλώρα και να πλημμυρίσουν οι καμπίνες τους. Σύντομα ακολούθησαν και άλλοι κρότοι, γιατί η θάλασσα έμπαινε ζωντανή στους πλευρικούς ανοιχτούς διαδρόμους στο μπαρκαρίζο, και έσπασαν οι σωληνώσεις του νερού στο αριστερό μπαρκαρίζο. Ο τρίτος και δυνατότερος κρότος ήταν μία σωστική λέμβος που έφυγε από τα καπόνια και κρέμασε. Οι δε καρέκλες στο ανοιχτό κατάστρωμα έφευγαν η μία πίσω από την άλλη στην ανοικτή θάλασσα. Ευτυχώς, δεν είχα μέχρι τότε αιστανθεί φόβο σε καράβι και ούτε τότε φοβήθηκα. Βέβαια, όπως και σε όλο το πλήρωμα υπήρχε αγωνία, ιδίως για τις ζημιές που διαδέχονταν η μία την άλλη και τα αγήματα αποκατάστασης με κίτρινες νιτσεράδες τρέχαν και δεν φτάνανε. Γύρω στα μεσάνυκτα, ο καιρός βελτιώθηκε κάπως και κυκλοφόρησαν τα πρώτα σάντουιτς στα άδεια σαλόνια γιατί η τραπεζαρία δεν ήταν δυνατόν να ανοίξει. Το πρωί που φτάσαμε στην Menorca, η κατάσταση του πλοίου ήταν επιεικώς κάκιστη. Συνεργεία επιβιβάστηκαν για συγκολήσεις, γερανός για την σωστική λέμβο κα μερικοί επιβάτες εγκατέληψαν το πλοίο. Οποιος έβλεπε την ημέρα εκείνη το ROMANZA θα νόμισε ότι ανελκύστηκε από ναυάγιο. Εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το καράβι όμως άντεξε, καρφωτό και γερή κατασκευή του 1939 πάλεψε παλικαρίσια.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ
Απάντηση με παράθεση
Αρχική Δημοσίευση από mastropanagos
