Ιστορίες Ναυτικών - Εμπειρίες από ταξίδια (Seamen memories - Sea experiences)

[melinastam]

mastrokosta αν ειναι να σε πιασει νοσταλγια θα σε πιασει....τωρα σωστα ή λαθος δεν ξερω...ειναι κατι τετοιες στιγμες νοσταλγιας που αναρωτιεσαι γιατι...και αυτο δεν ειναι ενα απλο <<γιατι>>...ειναι ενα γιατι που σε τρωει σα σαρακι...βλεπω τα πραγματα να αλλαζουν,βγαινω απ'τα νερα μου...και μολις παω να μιλησω καπως θα με κοιταξει και θα παγωσει το χαμογελο μου....θα πει γεια και θα συνεχισει να φωναζει στο καταστρωμα,στους οδηγους...κι εγω να τον κοιταω,ν'ακουω τη φωνη του μετα απο τοσο καιρο και να μην μπορω να κανω τιποτα.και την αλλη μερα?εγω να φευγω με αλλο πλοιο και εκεινος να γυριζει.φωναζα μηπως με ακουσει μες στη νυχτα.εγω στο ενα πλοιο κι εκεινος σε αλλο,κι εκανε κρυο,αρρωστησα...αρρωστησα να τον φωναζω,να του λεω ποσο τον αγαπαω.που ν'ακουσει...και μετα απο ολα αυτα συνεχιζω να αναρωτιεμαι...γιατι?

Υ.Γ.μην προσπαθησετε να καταλαβετε τι λεω απλα ηθελα καπου να τα πω,να τα γραψω,να φυγουν απο μεσα μου.

kostastzo η ιστορια σου με αγγιξε βαθια μεσα στην καρδια μου...
<<Είναι καποια ονειρα,καποιοι ποθοι,που γενιουνται και ζουν περα από τον ελεγχο της θελησεως και της λογικης μας,περα από το χρονο,εντυπωσεις δεμενες με καποια της ζωης μας εποχη,οι οποιες κρατουν μεσα τους τη θεση τους για παντα στεθερη,αμετακινητη,ακομα και όταν γινονται μνημες μακρινες ,ακομα και όταν γινονται απογοητευση,είναι κατι παραξενο,μα τοσο αληθινο,που μοιαζει να είναι μοιραιο.>>
<<...και ανακατευοτανε μεσα μου η πικρα με τα ονειρα!>>
καταπληκτικo.

[mastrokostas]

...και μετα απο ολα αυτα συνεχιζω να αναρωτιεμαι...γιατι?

Γιατι πολυ απλα τον αγαπας !Γι αυτο !

[melinastam]

δεν εχω λογια...μεσα απο δυο σειρες που εγραψα με λογια που ειναι μπερδεμενα ακομα και μεσα μου,καταλαβες οτι τον αγαπαω...ε,λοιπον ετσι φαινεται ο ανθρωπος.μεσα απο ολες σου τις εμπειριες βλεπεις βαθια,πισω απο τα λογια...
σ'ευχαριστω.μεσα απ'την καρδια μου.

[Eng]

δεν εχω λογια...μεσα απο δυο σειρες που εγραψα με λογια που ειναι μπερδεμενα ακομα και μεσα μου,καταλαβες οτι τον αγαπαω...ε,λοιπον ετσι φαινεται ο ανθρωπος.μεσα απο ολες σου τις εμπειριες βλεπεις βαθια,πισω απο τα λογια...
σ'ευχαριστω.μεσα απ'την καρδια μου.

Μελινα καλησπέρα και καλωσορισες, ξέρεις τι λεω γω πάντα? Εμεις, αν και ερωτευμενοι με τη Μεγαλη Κυρά, εντούτοις για τη μια "Συλβια" ζουμε.. Είναι τυχερος αυτος που ζει και κατοικεί στη καρδιά σου γιατι αυτος τη βρηκε....!!

[kostastzo]

Η θαλασσα δεν ειναι παντα ηρεμη...συχνα οι θυμοι της κανουν το καραβι παιγνιδι των κυματων της,υπαρχουν ομως και ωρες που παρ' ολη της ηρεμια της,παρουσιαζεται μεσα στην ατμοσφαιρα του καραβιου ενα διαχυτο φασμα σοβαρου κινδυνου...ειναι οι τραγικες ωρες,στην διαρκεια που η ορατοτης μηδενιζεται και πλακωνει σαν βραχνας ολοκληρη την περιοχη και μαζι μ' αυτη το κουφαρι του πλοιου και το πληρωμα που δυσκολα κυκλοφορει στο καταστρωμα ανικανο τον καθενα να διακριινει δυο πιθαμες απο την μυτη του...αυτες τις ωρες η καρδια σφιγεται και ολοκληρον το ειναι μας βρισκεται σε μια διαρκει υπερδιεργεση...ολη η παρατηρητικοτης μας συντροφευμενη απο το ενστικτο της αυτοσυντηρησεως συγκεντρωνεται στα ματια και στ' αυτα,το ρανταρ γινεται αυτες τις ωρες ο μοναδικος πραγματικος οφθαλμος που διασχιζει αυτο το ομιχλωδες πεπλο..η σειρηνα του πλοιου χειριζομενη καθε λεπτο διαταρρασει την τραγικη γαληνη δηλωνοντας την παρουσια μας και ομως....

ΤΡΙΤΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΩΡΑ 13.ΟΟ 1968

Λιγο ποιο περα απο τις ολλανδικες ακτες ζουσαμε μια τραγωδια...το ρανταρ δουλευε,η σειρηνα προειδοποιουσε κανονικα ταξιδευαμε πολυ αργα σταματωντας καπου καπου και ομως,ενας ανεπαισθητος κλονισμος που δεν ανεκοψε ουτε την μικρη μας ταχυτητα,μεσα σε ελαχιστα λεπτα ενα μοτορσιπ συγκρουστηκε με την πλωρη μας και βουλιαξε εκει κοντα μας λες και ηταν αγιοβασιλιατικο παιγνιδι.ενας απο το πληρωμα του προλαβε και σκαρφαλωσε απο μια ανεμοσκαλα που ριξαμε απο το καραβι μας χωρις καθολου να βραχει,ετρεμε ομως απο το φοβο του σαν ψαρι που χανει τα νερα του...οι υπολοιποι απο το πληρωμα χαροπαλευαν στα παγωμενα νερα της Μαγχης.....ακουγαμε τις απεγνωσμενες τους επικλησεις που ζητουσαν βοηθεια και σπαραζε κυριολεκτικα η καρδια μας.....ριξαμε μια βαρκα και με κινδυνο να χαθουμε μες την ομιχλη και το ρευμα καταφεραμε να τους μαζεψουμε με την βοηθεια του θεου! οταν και ο τελευταιος τους διασωθηκε και βεθηκαν ολοι τους στην ζεστασια του δικου μας καραβιου δοξαζαμε τον θεο....τους περιποιηθηκαμε δινοντας τους δικα μας ρουχα,προχειρα ζεστα κρεβατια,εντριβες και μπολικο κουραγιο ευτυχως συνηλθαν γρηγορα....την τρομαρα τους ομως δεν μπορει να την περιγραψει μια πεννα...

[melinastam]

Μελινα καλησπέρα και καλωσορισες, ξέρεις τι λεω γω πάντα? Εμεις, αν και ερωτευμενοι με τη Μεγαλη Κυρά, εντούτοις για τη μια "Συλβια" ζουμε.. Είναι τυχερος αυτος που ζει και κατοικεί στη καρδιά σου γιατι αυτος τη βρηκε....!!

αχ θα με τρελανετε εσεις εδω περα.!να σαι καλα.πανω που πηγα να μελαγχολησω με σηκωσες απο το γκρεμο...σ'ευχαριστω

[leopoldo4]

Buenaventura Κολομβία μέσα της δεκαετίας του 80.Ένα λιμάνι σε πλήρη παρακμή.Μουσικές,ρυθμοί,γεύσεις ,μυρωδιές όλα ανάκατα.Παντού έντονη η
μυρωδιά της υγρασίας και του ποταμού και μια πόλη παραδομένη στην φτώχεια και τα πάθη της.Τα βράδια μουσική δυνατά,ένα μίγμα περίεργο cumbia και vallenato και από πάνω ο Juan Gabriel να τραγουδάει με πάθος την querida.Ένα ρούμι σκέτο πετρέλαιο,το ντεκόρ στο μπαρ καλάμια,και μια μυρωδία που ποτέ δεν ξεχνίεται,από καπνό υγρασία και φτήνα αρώματα που δωρίζουν στα κορίτσια οι ερωτόκριτοι από τα βαπόρια.Ο λοστρόμος να χτυπίεται στην πίστα βάζωντας όλη του την τέχνη σε ένα βαρύ ζεμπέκικο και ο Μιχάλης να με ρωτάει επίμμονα εάν φαίνεται στο δαχτυλό του το σημάδι από την βέρα που έχει βγάλει καθώς περιμένει την Jannet.Τι να του πεις?Μια βδομάδα τον είχα επάνω στην βαρδιόλα με το χέρι επίμονα στον ήλιο για να σβήσει το μοιραίο σημάδι,δεν φαίνεται του είπα.Και εγώ στις σκέψεις μου,πως δέθηκα,πως τους αγάπησα,πως μοίραζομαι πράγματα που σε άλλες συνθήκες ούτε καν θα πρόσεχα.Πως θα παρηγορήσω τον μαρκόνη που στα 56 του,βρήκε τον έρωτα σε μια εργάτρια που σκουπίζει ολήμερίς το λιμάνι,και μεθαύριο θα την αφήσει.Με ρωτάνε καμμιά φορά γιατί οι ναυτικοί είμσστε έτσι,δεν ξέρω.Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι η θάλασσα είναι ο πιό ιερός εξομολόγος,αυτός που βγάζει τα πράγματα κατευθείαν απ΄την ψυχή χωρίς φτιασίδια και δήθεν.

[anton]

Buenaventura Κολομβία μέσα της δεκαετίας του 80.Ένα λιμάνι σε πλήρη παρακμή.Μουσικές,ρυθμοί,γεύσεις ,μυρωδιές όλα ανάκατα.Παντού έντονη η
μυρωδιά της υγρασίας και του ποταμού και μια πόλη παραδομένη στην φτώχεια και τα πάθη της.Τα βράδια μουσική δυνατά,ένα μίγμα περίεργο cumbia και vallenato και από πάνω ο Juan Gabriel να τραγουδάει με πάθος την querida.Ένα ρούμι σκέτο πετρέλαιο,το ντεκόρ στο μπαρ καλάμια,και μια μυρωδία που ποτέ δεν ξεχνίεται,από καπνό υγρασία και φτήνα αρώματα που δωρίζουν στα κορίτσια οι ερωτόκριτοι από τα βαπόρια.Ο λοστρόμος να χτυπίεται στην πίστα βάζωντας όλη του την τέχνη σε ένα βαρύ ζεμπέκικο και ο Μιχάλης να με ρωτάει επίμμονα εάν φαίνεται στο δαχτυλό του το σημάδι από την βέρα που έχει βγάλει καθώς περιμένει την Jannet.Τι να του πεις?Μια βδομάδα τον είχα επάνω στην βαρδιόλα με το χέρι επίμονα στον ήλιο για να σβήσει το μοιραίο σημάδι,δεν φαίνεται του είπα.Και εγώ στις σκέψεις μου,πως δέθηκα,πως τους αγάπησα,πως μοίραζομαι πράγματα που σε άλλες συνθήκες ούτε καν θα πρόσεχα.Πως θα παρηγορήσω τον μαρκόνη που στα 56 του,βρήκε τον έρωτα σε μια εργάτρια που σκουπίζει ολήμερίς το λιμάνι,και μεθαύριο θα την αφήσει.Με ρωτάνε καμμιά φορά γιατί οι ναυτικοί είμσστε έτσι,δεν ξέρω.Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι η θάλασσα είναι ο πιό ιερός εξομολόγος,αυτός που βγάζει τα πράγματα κατευθείαν απ΄την ψυχή χωρίς φτιασίδια και δήθεν.

Πολύ καλό Λεοπόλδο. Μου θύμισες το Juan Gabriel και πήγα στο youtube
και το άκουσα. Θυμάσε κάποιον άλλο αρτίστα εκείνης της εποχής; Θυμάμαι
jose jose, roberto carlos, τις ντίβες μεξικάνες, και τους κλασικούς trio los panchos klp.-

[leopoldo4]

Εκείνη την εποχή φίλε Αnton μεσουρανούσαν επίσης η Rocio Durcal,Camilo Sesto,Jose Luis Perales,Daniela Romo και άλλοι πολλοί.

[Marian]

Καλησπέρα κι από μένα! Είμαι καινούρια στο forum, το βρήκα τυχαία ψάχνοντας κάτι στο ίντερνετ... Δεν είμαι ναυτικός, αλλά είναι ναυτικός ο φίλος μου...
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να τον ακολουθήσω σε κάποιο απ' τα ταξίδια του και γι' αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω που μοιράζεστε τις εμπειρίες σας μαζί μας... Με έχετε συγκινήσει απίστευτα και έστω και νοερά αισθάνομαι κάποιες στιγμές σαν να μπαίνω για λίγο σε αυτό το κομμάτι της ζωής του που περνάει μακριά απ' όλους εμάς...
Αυτό που έχω να πω για τους ναυτικούς είναι ότι τους θαυμάζω για τις εμπειρίες τους, για τη δύναμή τους και πάνω απ' όλα για τον ξεχωριστό χαρακτήρα που τους φτιάχνει η θάλασσα...
Περιμένω με ανυπομονησία ακόμα περισσότερες ιστορίες...