Η θαλασσα δεν ειναι παντα ηρεμη...συχνα οι θυμοι της κανουν το καραβι παιγνιδι των κυματων της,υπαρχουν ομως και ωρες που παρ' ολη της ηρεμια της,παρουσιαζεται μεσα στην ατμοσφαιρα του καραβιου ενα διαχυτο φασμα σοβαρου κινδυνου...ειναι οι τραγικες ωρες,στην διαρκεια που η ορατοτης μηδενιζεται και πλακωνει σαν βραχνας ολοκληρη την περιοχη και μαζι μ' αυτη το κουφαρι του πλοιου και το πληρωμα που δυσκολα κυκλοφορει στο καταστρωμα ανικανο τον καθενα να διακριινει δυο πιθαμες απο την μυτη του...αυτες τις ωρες η καρδια σφιγεται και ολοκληρον το ειναι μας βρισκεται σε μια διαρκει υπερδιεργεση...ολη η παρατηρητικοτης μας συντροφευμενη απο το ενστικτο της αυτοσυντηρησεως συγκεντρωνεται στα ματια και στ' αυτα,το ρανταρ γινεται αυτες τις ωρες ο μοναδικος πραγματικος οφθαλμος που διασχιζει αυτο το ομιχλωδες πεπλο..η σειρηνα του πλοιου χειριζομενη καθε λεπτο διαταρρασει την τραγικη γαληνη δηλωνοντας την παρουσια μας και ομως....
ΤΡΙΤΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΩΡΑ 13.ΟΟ 1968
Λιγο ποιο περα απο τις ολλανδικες ακτες ζουσαμε μια τραγωδια...το ρανταρ δουλευε,η σειρηνα προειδοποιουσε κανονικα ταξιδευαμε πολυ αργα σταματωντας καπου καπου και ομως,ενας ανεπαισθητος κλονισμος που δεν ανεκοψε ουτε την μικρη μας ταχυτητα,μεσα σε ελαχιστα λεπτα ενα μοτορσιπ συγκρουστηκε με την πλωρη μας και βουλιαξε εκει κοντα μας λες και ηταν αγιοβασιλιατικο παιγνιδι.ενας απο το πληρωμα του προλαβε και σκαρφαλωσε απο μια ανεμοσκαλα που ριξαμε απο το καραβι μας χωρις καθολου να βραχει,ετρεμε ομως απο το φοβο του σαν ψαρι που χανει τα νερα του...οι υπολοιποι απο το πληρωμα χαροπαλευαν στα παγωμενα νερα της Μαγχης.....ακουγαμε τις απεγνωσμενες τους επικλησεις που ζητουσαν βοηθεια και σπαραζε κυριολεκτικα η καρδια μας.....ριξαμε μια βαρκα και με κινδυνο να χαθουμε μες την ομιχλη και το ρευμα καταφεραμε να τους μαζεψουμε με την βοηθεια του θεου! οταν και ο τελευταιος τους διασωθηκε και βεθηκαν ολοι τους στην ζεστασια του δικου μας καραβιου δοξαζαμε τον θεο....τους περιποιηθηκαμε δινοντας τους δικα μας ρουχα,προχειρα ζεστα κρεβατια,εντριβες και μπολικο κουραγιο ευτυχως συνηλθαν γρηγορα....την τρομαρα τους ομως δεν μπορει να την περιγραψει μια πεννα...