Ψάρια θάλασσας.

[zamas]

ΞΙΦΙΑΣ
xifias.jpg
Επιστημονικό Όνομα: Xiphias gladius
Σύνηθες μέγεθος: 1-3 μέτρα, βάρος: 80-300 κιλά
Περίοδος ψαρέματος: Όλες οι εποχές
Δόλωμα: Τσιπούρα, καλαμάρι κλπ..
ΠΡΟΣΟΧΗ: Πολύ Επικίνδυνο

[zamas]

ΧΤΑΠΟΔΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ
xtapodi.jpg
(Octopus vulgaris) έχει σώμα σκεπασμένο από πολύ μικρές αποφύσεις, το κεφάλι χωρισμένο από τον σάκο με ένα στενό λαιμό, οκτώ πλοκάμια αρκετά γερά, εφοδιασμένα με βεντούζες σε διπλή γραμμή. Σώμα γκρίζο ή καστανό, μερικές φορές με κίτρινες ανταύγειες. Φθάνει το μήκος των 3 μ. και το βάρος των 25 κιλών

[zamas]

ΜΗΛΙΔΟΝΑ
milidona.jpg
(Eliedone aldrovanalii) έχουν σώμα πιο λεπτό από το κοινό χταπόδι και το μεγαλύτερο μήκος που μπορούν να φτάσουν είναι τα 40 εκατ. Γενικά έχουν σώμα πορτοκαλί, χωρίς μυρωδιά από βρύα που χαρακτηρίζει το μοσχοχτάποδο.

[zamas]

ΜΟΣΧΟΧΤΑΠΟΔΟ
mosxoxtapodo.jpg
(Eledone moshata) μοιάζει με το προηγούμενο αλλά έχει πολύ μικρότερες διαστάσεις. Κάθε πλοκάμι έχει μια μόνο σειρά από βεντούζες.
Η μυρωδιά τους από βρύα είναι χαρακτηριστική για τα μοσχοχτάποδα.

[zamas]

ΧΤΑΠΟΔΙ ΝΑΥΤΙΛΟΣ
xtapodi - naytilos.jpg
(Octopus macropus) έχει σώμα με πολλές ζάρες και με κεφάλι πιο τονισμένο από ότι στο κοινό χταπόδι. Αυτό μπορεί να φτάσει το μήκος του ενός μέτρου, με πιο ανοιχτές κηλίδες. Δυο πλοκάμια είναι πιο μακριά από τα άλλα.

[zamas]

ΦΑΓΚΡΙ
fagkri.jpg
Φημισμένο ψάρι της οικογένειας των σπαριδών (Pagrus pagrus) που χαρακτηρίζεται από μεγάλο κεφάλι καμπύλο προφίλ της ράχης κοντόχοντρη μουσούδα και στόμα σχετικά πλατύ και πολύ δυνατό με δόντια.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι το κόκκινο χρώμα της ράχης, ενώ τα πλευρά είναι ροζ με αργυρές ανταύγειες και η κοιλιά έχει χρώμα λευκό ασημί. Τα πτερύγια είναι ροζ ή κόκκινα. Το ραχιαίο πτερύγιο είναι εκτεταμένο και στηρίζεται σε αγκαθωτές ακτίνες στο πρώτο τμήμα όπως και το εδρικό πτερύγιο. Το ουραίο πτερύγιο είναι δίλοβο.
Το φαγκρί συναντιέται σε διάφορες τοποθεσίες, σε βραχώδεις βυθούς, ανάμεσα στα φύκια και σε βυθούς γυμνωμένους σκεπασμένους με ψιλή άμμο. Είναι πάντως πιο εύκολο να το συναντήσει κανείς σε αμμώδεις βυθούς, σε αποχές που συνορεύουν με βράχια σε βάθος 30 έως 80 μέτρων. Μεγάλα φαγκριά μήκους μέχρι 75 εκατ., ψαρεύονται με την καθετή κοντά σε βυθισμένα ναυάγια και σε βάθος μεγαλύτερο από εκατό μέτρα. Το φαγκρί όντας σαρκοφάγο και φυτοφάγο, μπορεί να ψαρευτεί με διάφορα δολώματα, από σκουλήκι της άμμου, ψαχνό μυδιού, με γκρίζα γαριδούλα - που είναι το καλύτερο δόλωμα-, με κομματάκι από χταπόδι ή σουπιά, με ψαράκι δολωμένο ολόκληρο ή με ένα κομμάτι σαρδέλας. Τα φαγκριά είναι πολυάριθμα στις Ελληνικές ακτές, αλλά εξολοθρεύονται συστηματικά από τις τράτες. Ψαρεύεται εύκολα και με δίχτυα μανωμένα.

[zamas]

ΜΟΥΡΜΟΥΡΙ ή ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ
moyrmoyri.jpg
Ψάρι της οικογένειας των σπαριδών (Lithognathus mormyrus) πολύ γνωστό στους ψαράδες. Πολλοί από αυτούς αφιερώνονται αποκλειστικά στο πιάσιμο της και ειδικεύονται μόνο στο ψάρεμα της. Έχει σώμα συμπιεσμένο και από το πλάι οβάλ. Το κεφάλι είναι μεγάλο και δυνατό το στόμα είναι αρκετά ανεπτυγμένο και κομμένο οριζόντια. Η ράχη είναι γκρι τα πλευρά ασημί και η κοιλιά άσπρη. Τα πλευρά του έχουν λουρίδες κάθετες μαύρες ή καφέ και ο αριθμός τους μεταβάλλεται από 10 σε 13.
Πολλοί θεωρούν το κρέας της μουρμούρας πολύ νόστιμο και έχουν δίκιο. Ψαρεύεται συνήθως με καλάμι από την ακτή, που συνήθως επιτρέπει, να πιαστούν ψάρια μέτριων διαστάσεων, με μήκος πάνω από 25 εκατοστά.
Το καλύτερο σύστημα πετονιάς για την παραλία είναι αυτό που έχει ένα κινητό μολύβι σε σχήμα ελιάς, ένα αγκίστρι που δένεται σε ένα μακρύ (από 40 εκατ. μέχρι 1 μέτρο) παράμαλλο και καμιά φορά μπορούμε να βάλουμε και ένα δεύτερο αγκίστρι λίγο πιο πάνω. Είναι πάντως το τελικό αγκίστρι αυτό που πιάνει το ψάρι, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις, όταν δηλαδή η πετονιά είναι βαλμένη σε διαφορετικό μέρος. Φυσικά οι ψαράδες πετούν το δόλωμα με το μολύβι πιο μέσα από εκεί που αφρίζει το κύμα και στερεώνουν το καλάμι περιμένοντας. Ένας ψαράς λιγότερο τεμπέλης που θα τράβαγε σιγά - σιγά την πετονιά προς τα έξω, σηκώνοντας κόκκους από την άμμο, προκαλεί τη μουρμούρα, που ανακαλύπτει γρηγορότερα το δόλωμα και τσιμπά...

[zamas]

ΤΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΙ
mparmpoyni.jpg
Ψάρι της οικογένειας των μουλλιδών (Mullus surmuletus και Mullus barbatus) αντίστοιχα το μπαρμπούνι και η κουτσομούρα.
Το μπαρμπούνι ένα από τα πιο γνωστά ψάρια για το νοστιμότατο κρέας του που κάνει περιζήτητα και τα δυο είδη με μια προτίμηση φυσικά για το καθαυτό μπαρμπούνι. Αυτό αναγνωρίζεται εύκολα από δυο κόκκινες ρίγες στο πρώτο ραχιαίο πτερύγιο και την κόκκινη ράχη, που γίνεται κοκκινωπή στα πλευρά στολισμένα με επιμήκεις χρυσαφί ρίγες. Το μπαρμπούνι ζει σε βραχώδεις βυθούς, σε βάθος μικρότερο από 100 μέτρα (μέγιστο βάθος 70-80 μέτρων. Σχετικά χαμηλός είναι ο αριθμός των μπαρμπουνιών που πιάνονται με τις τράτες, πιο μεγάλος είναι ο αριθμός που πιάνονται με τα μανωμένα δίχτυα. Το ψάρι αμύνεται ηρωικά στο περιβάλλον όπου ζει. Η κουτσομούρα ξεχωρίζει από το μπαρμπούνι από την πιο κοντή μούρη και από την απουσία των κόκκινων λεκέδων στο πρώτο ραχιαίο πτερύγιο. Και αυτό το ψάρι έχει κόκκινη ράχη αλλά πιο συχνά τείνει στο ροζ και τα πλευρά δεν έχουν τις χρυσαφί ρίγες -πιο εμφανείς- στα μπαρμπούνια. Δεν ξεπερνά τα 25 εκατοστά μήκος ενώ το μπαρμπούνι μπορεί να φτάσει και τα 40 εκατοστά. Το ψάρεμα του εξ αιτίας των χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος είναι πιο εύκολο με τράτες και έτσι είναι πιο εύκολο να βρεθεί στην αγορά η κουτσομούρα παρά το μπαρμπούνι.
Είναι πάντα μια ευχάριστη έκπληξη -όχι όμως τόσο συχνή- να βγάλουμε στη βάρκα μας ένα μπαρμπούνι με το ευαίσθητο ροζ χρώμα του ανάμεσα σε άλλα κοινά ψάρια. Όταν ψοφήσει τα χρώματα ωχραίνουν και μετά από μερικά λεπτά το ψάρι έχει χάσει μεγάλο μέρος της ομορφιάς του.

[zamas]

ΚΟΥΤΣΟΜΟΥΡΑ
koytsomoyra.jpg
Η κουτσομούρα (mullus barbatus) ζει σε λασπώδεις βυθούς, μέχρι το βάθος των 30 μέτρων. Σπάνια πιάνεται με το αγκίστρι ενώ αποδεκατίζεται από τις ανεμότρατες που λειτουργούν το καλοκαίρι.
Για τις διαφορές που μας επιτρέπουν να την ξεχωρίζουμε από το μπαρμπούνι, έχουμε αναφερθεί πιο πάνω.

[zamas]

ΣΑΛΑΧΙΑ ή ΡΑΓΙΕΣ
salaxi.jpg
Τα σαλάχια είναι ένχονδρα ψάρια που ανήκουν στην οικογένεια των ραγιδών. Ζουν στις εύκρατες και ζεστές θάλασσες και έχουν κρέας νόστιμο. Πιάνονται κατά το μεγαλύτερο μέρος με τράτες ή τυχαία με παραγάδια βυθού γιατί είναι αρκετά λαίμαργα για κάθε δόλωμα που αποτελείται από μαλάκια, οστρακόδερμα και ψάρια.
Στις ζεστές θάλασσες και στη νότια Μεσόγειο πιάνονται εύκολα, ειδικά την νύχτα, από τις αμμουδιές με τα γερά καλάμια ριξίματος, που χρησιμοποιούνται για το σερφκάστινγκ, κατά τη διάρκεια του ψαρέματος άλλων ειδών, πολύ πιο αξιόλογων. Μερικά σαλάχια είναι φαγώσιμα, τουλάχιστον κατά ένα μέρος τους, ενώ άλλα είναι απολύτως άνοστα. Πάντως εκτός από το αθλητικό ενδιαφέρον και από την αντίσταση, που ένα μεγάλο σελάχι μπορεί να προβάλλει, το πιάσιμο ενός σαλαχιού σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει μια επιτυχία.
Το πιο μεγάλο μέρος των ειδών ζουν σε βάθος όχι μεγαλύτερο από 100 μ. Προτιμούν βυθούς αμμώδεις, βουρκώδεις ή ανάμικτους. Τσιμπούν όλο τον χρόνο τα αγκίστρια τόσο των παραγαδιών όσο και των πετονιών από την ξηρά, αλλά πιο συχνά τσιμπούν το καλοκαίρι. Αντιστέκονται ηρωικά, πρώτα κολλώντας στον βυθό και στην συνέχεια αντιτάσσοντας την επιφάνεια του σώματος τους στο τράβηγμα της πετονιάς. Τα δολώματα γενικά αποτελούνται από μια σαρδέλα ή από μια αντζούγια δολωμένη ολόκληρη και αυτά τα καταπίνουν βαθιά.
Μερικά είναι επικίνδυνα για τις πληγές που μπορούν να προκαλέσουν με τα αγκάθια τους (που είναι πολύ αγκιστρωτά) και που φέρουν στο μακρύ ουριαίο πτερύγιο. Μεταξύ των πλέον κοινών στις εύκρατες και ζεστές θάλασσες είναι:
Ο βάτος (Raja batis),
Ο οξύρρυγχος (Raja oxyrhynchus), που λέγεται έτσι γιατί έχει κεφάλι με μυτερό ρύγχος,
Η ράγια (Raja clavata), που χαρακτηρίζεται από το ρομβοειδές σώμα, το γενικά χοντροκομμένο σχήμα και τη ράχη της που είναι σκεπασμένη με μικρά κοκάλινα λέπια εφοδιασμένα με αγκάθια.
Η αγκαθωτή ράγια (Raja fullonica) που έχει με σώμα σαν ρόμβο, ράχη με αγκάθια και πιό ανοιχτό χρώμα,
Η άσπρη ράγια (Rajia alba), που έχει μυτερή και κοντή μουσούδα, που τελειώνει σε ράμφος, εφοδιασμένο με μικρά αγκάθια στο πάνω όριο των στηθαϊων και κοντή ουρά εφοδιασμένη με τρεις σειρές από αγκιστρωτά αγκάθια.
Ο αστερίας (Raja asterias), που έχει στρογγυλό μουσούδι και μακριά ουρά και σώμα σχεδόν χωρίς αγκάθια, αλλά αρκετά τραχύ, ενώ η ουρά του είναι εφοδιασμένη με τρεις σειρές από αγκάθια.
Η ράγια miraletus (Raja miraletus), που έχει το οριζόντιο προφίλ στρογγυλεμένο και τον δίσκο με δυο κηλίδες γαλάζιες στρογγυλές, που περιβάλλονται από μαύρο και ανοιχτό καστανό και
Η ράγια radula (Raia radula), που χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη καστανή κηλίδα, σε κάθε στηθιαίο, περιτριγυρισμένη από κίτρινο χρώμα.